Scan barcode
Reviews
Los autonautas de la cosmopista o Un viaje atemporal Paris-Marsella by Julio Cortázar, Carol Dunlop
mgf's review against another edition
funny
inspiring
lighthearted
relaxing
fast-paced
michalow's review against another edition
4.0
This is a charming and ultimately poignant travelogue of a preposterous journey. If you can accept the premise and fall into the rhythms of the narrative, you may find yourself wondering what's happening along the autoroute when you are away.
florismeertens's review against another edition
Twee schrijvers en geliefden doen zich voor als wetenschappers en gaan minutieus onderzoek doen naar de snelweg. Ze doen meer dan een maand over de reis van Parijs naar Marseille, waarbij ze met een tempo van twee parkeerplaatsen per dag reizen. Toen ik over het concept las, was ik meteen enthousiast en besloot ik het te lenen bij de bibliotheek.
En ik ben lichtelijk teleurgesteld. De overdenkingen over de snelweg en de aard van hun reis zijn boeiend en vaak poëtisch beschreven. Maar de daadwerkelijke beschrijvingen van de parkeerplaats zijn op geen enkele wijze speciaal en spelen toch een grote rol in dit boek. Ook vond ik de schrijfstijl soms een beetje te zelfvoldaan overkomen (en waarom werd de lezer constant bleek genoemd?), met name die van Cortazar. Dunlops passages waren vaak mijn favoriet. De foto's droegen niet echt bij aan de filosofische of wetenschappelijke kant van het boek, en konden makkelijk weggelaten worden.
Toch waren er een aantal passages die dit boek het lezen waard maakten, zoals:
"De ingenieurs die datgene wat men de inrichting van de snelweg zou kunnen noemen hebben bedacht bedacht en uitgevoerd, hebben het onmogelijke gedaan om van de weg van de automobilist niet alleen ieder obstakel te verwijderen dat de snelheid zou kunnen verminderen, maar ook alles wat de bestuurder zou kunnen halen uit zijn geconcentreerdheid op de strook asfalt die de neiging heeft bij iedereen die haar volgt de indruk te wekken van een ononderbroken continuïteit die na dertig, veertig of zestig minuten constante snelheid niet alleen de wielen omvat van het voertuig dat het menselijk wezen achter het stuur nog controle denkt te hebben, maar ook het stuur van genoemd voertuig en de handen en reflexen van genoemd menselijk wezen dat aldus, bewust of niet, het grote onpersoonlijke al in zich verenigt dat zo door alle godsdiensten wordt gezocht."
"Deze expeditie heeft niets escapistisch. Was het maar waar, mompelt de kleine perverse kant van ons dubbele hart, dat maar al te goed aanvoelt dat wij nooit willen ontsnappen aan dingen die het misschien wel verdienen maar waarin wij blijven geloven."
"De snelheid zelf lijkt opgeheven door dit hardnekkig zwijgen, je ziet alleen die trage, harmonieuze, eindeloze beweging van anonieme en toch volmaakt te onderscheiden vormen, die lijkt te beantwoorden aan een onpeilbare, billijke, diepe behoefte."
En ik ben lichtelijk teleurgesteld. De overdenkingen over de snelweg en de aard van hun reis zijn boeiend en vaak poëtisch beschreven. Maar de daadwerkelijke beschrijvingen van de parkeerplaats zijn op geen enkele wijze speciaal en spelen toch een grote rol in dit boek. Ook vond ik de schrijfstijl soms een beetje te zelfvoldaan overkomen (en waarom werd de lezer constant bleek genoemd?), met name die van Cortazar. Dunlops passages waren vaak mijn favoriet. De foto's droegen niet echt bij aan de filosofische of wetenschappelijke kant van het boek, en konden makkelijk weggelaten worden.
Toch waren er een aantal passages die dit boek het lezen waard maakten, zoals:
"De ingenieurs die datgene wat men de inrichting van de snelweg zou kunnen noemen hebben bedacht bedacht en uitgevoerd, hebben het onmogelijke gedaan om van de weg van de automobilist niet alleen ieder obstakel te verwijderen dat de snelheid zou kunnen verminderen, maar ook alles wat de bestuurder zou kunnen halen uit zijn geconcentreerdheid op de strook asfalt die de neiging heeft bij iedereen die haar volgt de indruk te wekken van een ononderbroken continuïteit die na dertig, veertig of zestig minuten constante snelheid niet alleen de wielen omvat van het voertuig dat het menselijk wezen achter het stuur nog controle denkt te hebben, maar ook het stuur van genoemd voertuig en de handen en reflexen van genoemd menselijk wezen dat aldus, bewust of niet, het grote onpersoonlijke al in zich verenigt dat zo door alle godsdiensten wordt gezocht."
"Deze expeditie heeft niets escapistisch. Was het maar waar, mompelt de kleine perverse kant van ons dubbele hart, dat maar al te goed aanvoelt dat wij nooit willen ontsnappen aan dingen die het misschien wel verdienen maar waarin wij blijven geloven."
"De snelheid zelf lijkt opgeheven door dit hardnekkig zwijgen, je ziet alleen die trage, harmonieuze, eindeloze beweging van anonieme en toch volmaakt te onderscheiden vormen, die lijkt te beantwoorden aan een onpeilbare, billijke, diepe behoefte."
bbboeken's review against another edition
4.0
Hoe fantastisch is de premisse voor dit boek! Cortazár en Dunlop beramen op een dag het plan om van Parijs naar Marseille te rijden, zonder de autostrade te verlaten, en bij elke stopplaats die ze passeren halt te houden. Bovendien mogen ze niet meer dan twee plaatsen per dag bezoeken. Wat volg is een mengeling van mijmeringen, fantasie, en enorm veel creativiteit en spontaneïteit. En overdonderend vol van liefde voor elkaar ook.
Hartverscheurend is het feit dat kort na hun terugkomst in Parijs, Carol Dunlop overlijdt aan kanker (aplastische anemie), waardoor Cortazár het boek alleen moet afwerken ("op 2 november [1982] ontglipte ze mijn handen als een straaltje water"). Twee jaar later overlijdt ook Cortazár zelf, aan leukemie. Ze liggen samen begraven in Montparnasse.
Hartverscheurend is het feit dat kort na hun terugkomst in Parijs, Carol Dunlop overlijdt aan kanker (aplastische anemie), waardoor Cortazár het boek alleen moet afwerken ("op 2 november [1982] ontglipte ze mijn handen als een straaltje water"). Twee jaar later overlijdt ook Cortazár zelf, aan leukemie. Ze liggen samen begraven in Montparnasse.
chicken_s's review against another edition
adventurous
emotional
funny
hopeful
mysterious
reflective
medium-paced
5.0
luciapoloni's review against another edition
adventurous
emotional
informative
inspiring
relaxing
medium-paced
4.0
bendbir's review against another edition
lighthearted
reflective
relaxing
medium-paced
3.5
A little too slow and reflective for my liking. At one point I realized I was enjoying the chapters and passages written by Carol Dunlop more, which was an interesting observation. It made me want to check out more of Julio Cortázar’s work, specifically his fiction.
frahorus's review against another edition
4.0
Julio Cortazar con la moglie Carol Dunlop fanno un esperimento: percorrere l'autostrada Parigi-Marsiglia fermandosi ogni giorno in almeno due soste. E lo faranno per ben trentatre giorni. Questo che si legge è il loro diario di viaggio, ricco di foto e soprattutto di ironia. Alla fine lascia molta tristezza il sapere che Carol morirà poco dopo questa straordinaria avventura on the road. Consigliatissimo se amate le avventure in strada.
leelulah's review against another edition
3.0
I don't know, it had some unnecessary chapters, but it was a weird mix of funny and bittersweet, knowing he had to end his book alone because his wife died before that. But it's a very entertaining book for the most part, which highlighted Cortázar's taste for unusual language to make us wonder about everyday things, or even jump in a one month long trip from Paris to Marsella where a tiny female bear and a wolf have insane amounts of coffee and only have a dragon and the old fears of marines back when scurvy was a threat despite the fact they travel in 1982.
lesliebeach's review against another edition
TFW you're pretty sure you've found the love of your life, but he died two years before you were born, but he co-wrote a road novel with his much younger beloved who died two years before him, and you're torn between envy of their love, an entirely hypocritical distrust of their age gap, grief at his loss, and gratitude for this glimpse into what loving Julio Cortázar must have been like. (Just me?)