Take a photo of a barcode or cover
3.79 AVERAGE
3.79 AVERAGE
adventurous
challenging
dark
sad
medium-paced
I thought this book was a little slow to start but the story was okay. I look forward to reading No. 5 in the series.
adventurous
tense
fast-paced
dark
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Disappointing. Realized early on whodunnit and roughly how, and although none of these books are plausible the murder method here is just plain stupid.
I’ve been rereading the Reacher books in order. I’ve seen Child’s writing improve. Especially important is the overall backstory of how Reacher finally decided not to settle down and where the basis of his funds came from. This particular story has some plot twists which I had forgotten from the last time I read this 7 years ago.
Ο Τζάκαρος τρώει ραβιόλια. Και συνεχίζει να πεινάει. Το μέγεθος της στομάχας του Ρίτσερ, όμως, λίγη σημασία έχει όταν εμφανίζονται δύο μπράβοι και απαιτούν από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου 200 δολάρια τη βδομάδα για να μην του κάνουν το μαγαζί παζλ -με οψιόν να το ανεβάσουν στα 400 όταν με το καλό αποκτήσει πελατεία. Προφανώς και ο Τζακ Ρίτσερ δεν τα ανέχεται αυτά για αυτό βγαίνει έξω και πάει και... αγοράζει ένα ετικετογράφο και ένα σωληνάριο κόλλα. Επειδή ΤΖΑΚ ΡΙΤΣΕΡ.
Όπως σίγουρα έχετε μαντέψει, λίγα λεπτά μετά, ο τεστοστεναρισμένος Φίσερ* της βίας μετατρέπει τους δύο μπράβους σε αλοιφή για κάλους και τους στέλνει με ένα μήνυμα -γραμμένο με ετικετογράφο και κολλημένο με κόλλα στα μέτωπα τους- στον μεσιέ Πετροσιάν, τον αρχηγό της μαφίας τους.
Μία ώρα και 17 λεπτά αργότερα (μην ξεχνάτε ότι στην ερπετική παρεγκεφαλίδα του Τζακ Ρίτσερ υπάρχει ένα ατομικό ρολόι που μετράει με ακρίβεια ανά δευτερόλεπτο το χρόνο εκτός και αν τον χτυπήσεις με μετεωρίτη στο κεφάλι) και ενώ ο Τζακ οδηγεί σχεδόν αμέριμνος, το FBI τον σταματάει, τον βγάζει από το αμάξι του, τον βάζει σε ένα άλλο αμάξι και, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει σχέση με το φαινόμενο της πεταλούδας ή την αυξημένη εντροπία του συστήματος, του δίνουν ένα ένταλμα ερεύνης για το σπίτι του (κληρονομιά του γερο-Γκράμπερ από το προηγούμενο βιβλίο, του οποίου βατεύει και την δικηγορίνα κόρη). Και του δίνουν το ένταλμα απειλώντας τον με όπλο. Ακολουθεί μία μάλλον περίεργα ακατανόητη σκηνή με μία μίνι φούστα, μπούτια και μια ανταλλαγή προσβολών που αγγίζει τόσο πρόστυχα τη σφαίρα του αναίτιου σε σημείο να δικαιολογεί μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση.
Στη συνέχεια τον μεταφέρουν σε ένα περίεργο χώρο και τον βάζουν να κάτσει, ενώ κάθε πέντε περίπου λεπτά περνάει κάποιος ανοίγει την πόρτα τον κοιτάζει και... συνεχίζει τη ζωή του. Αυτό που διαβάσατε. Και να χαίρεστε που το συνέπτυξα.
Κάποια στιγμή -πολύ αργά για τον απελπισμένο αναγνώστη- αποφασίζουν να ασχοληθούν κανονικά μαζί του και αφού του λένε ένα σωρό ιστορίες για αγρίους και του κάνουν ένα σωρό κουλές ερωτήσεις, τη στιγμή που υποθέτεις ότι η επόμενη ηλίθια ερώτηση που θα του κάνουν είναι "ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΕΣ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ;;;" και είσαι έτοιμος να παραδώσεις πνεύμα και το βιβλίο στο τζάκι, τον ενημερώνουν ότι πρακτικά θεωρείται ύποπτος για το φόνο δύο γυναικών που γνώριζε από τα χρόνια του στο στρατό.
Αμέσως μετά έρχεται η γκόμενά του (η κόρη του γερο Γκράμπερ) που είναι φυσικά και δικηγόρος του (με ειδίκευση στο βαψονυχικό δίκαιο, καμία σχέση με ποινικά), το συζητάνε λίγο, και ο Ρίτσερ αποφασίζει ότι τον έχουν συλλάβει για άλλο λόγο και ότι είναι σίγουρος πως υπάρχει και τρίτη νεκρή (πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες) και... λίγα λεπτά αργότερα απλά τον αφήνουν ελεύθερο. Έτσι, γεια σας.
Φυσικά, μετά, έρχονται χαράματα στο σπίτι του. Και πίνουν καφέ. Και του ξερνάνε όλη την ιστορία. Εν τω μεταξύ (αν εξαιρέσει κάνεις τους δύο άτυχους ανώνυμους μπράβους από την αρχή) ο "σκοτώνω και δεν πληρώνω" Τζακ δεν έχει χαστουκίσει ούτε το μάγουλο του μετά το ξύρισμα. Και μέχρι να το αναλογιστείτε αυτό οι εφμπιάδες τον εκβιάζουν ότι αν δεν τους βοηθήσει με την υπόθεση θα δώσουν το όνομα και τη διεύθυνση της φιλενάδας του στον Πετροσιάν (το μαφιόζο του οποίου τους άντρες έδειρε στην αρχή) ο οποίος είναι και καλά "μεγάλη ανωμαλάρα" και γαμεί και κόβει και ράβει και γενικώς απαπαπαπα. Και στη συνέχεια ξεκινάει οδικώς με την αντιπαθέστατη προφάιλερ του FBI που... φοβαται τα αεροπλάνα, για την Βιρτζίνια (από Νέα Υόρκη), ενώ στο δρόμο προσπερνάνε ένα στουκαρισμένο αμάξι ίδιο με το δικό του, αλλά δεν ανησυχεί (μάλλον το έχει πάρει με leasing), και παράλληλα μαθαίνει ότι οι νεκρές βρέθηκαν μέσα σε μπανιέρες με στρατιωτική πράσινη μπογιά, ενώ τα αίτια θανάτου τους είναι ακόμα αδιευκρίνιστα. Επίσης, για κακή του τύχη, ένας αναγνώστης με IQ 75 και πάνω, αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο δράστης (επιβεβαιώνεται στο τέλος) και λίγο αργότερα και το κίνητρο. Και, φυσικά, όταν φτάνουν στα κεντρικά και παίρνει τη γκόμινα (sic) ντηλέφωνο, εκείνη δεν απαντάει. Επειδή... γυναίκες!
Στην παράνοια που ακολουθεί ο Ρίτσαρος φτάνει μέχρι του σημείου να σκηνοθετήσει μία τελείως άχρηστη επίσκεψη στη στρατιωτική μονάδα όπου ένας φίλος του τον βοηθάει να το σκάσει από... το παράθυρο, να πάρει ελικόπτερο και άλλα μέσα να φτάσει στη Νέα Υόρκη να τραμπουκίσει δύο Κινέζους μπράβους (αντιπάλους του Πετροσιάν) να γυρίσει πίσω στην ώρα του και να βγει από το δωμάτιο στο οποίο τον είχανε δει να μπαίνει σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά και το νεαντερτάλειο σχέδιό του πετυχαίνει και όλοι οι μαφιόζοι (πιο χαζοί κι από τρύπια εξάτμιση) σκοτώνονται μεταξύ τους και έτσι τελειώνει ο κίνδυνος του Πετροσιάν.
Ενώ όλα αυτά τα ανόρμαλα λαμβάνουν χώρα, δε γίνεται και καμία πρόοδος σχετικά με την ταυτότητα του δράστη. Ο Ρίτσερ τα έχει σπάσει κανονικά με την προφάιλερ και μόνο χαστούκια δεν παίζουν, συνέχεια στην κόντρα, σκοτώνεται και η αδελφή της προφιλερούς που είναι κι αυτή στη λίστα πιθανών θυμάτων που έχουν συντάξει και γενικώς ένα μπάχαλο.
Φυσικά, ο Τζακ θα βγάλει άκρη στο τέλος του βιβλίου, θα σκοτώσει με τα γυμνά του χέρια το δολοφόνο (ΧΜΟΥΩΡΓΚ), χωρίς κιόλας να το θέλει (χμουώργκ) και θα μάθουμε το απίστευτο εφεύρημα του Lee Child για το πώς έμενε αδιευκρίνιστος ο τρόπος με τον οποίο ο δολοφόνος σκότωνε. Χωρίς σπόιλερ, θα σας πω ότι αν ο τρόπος ήταν "είχε αρειανούς μισθοφόρους που σκοτώναν με αόραστες ακτίνες από τους δορυφόρους του Άρη", θα ήταν πιο ικανοποιητική σαν εξήγηση και λιγότερο προσβλητική για τη νοημοσύνη του αναγνώστη.
Στο τέλος τέλος, ο παίχτης κάνει μια συμφωνία κυρίων με το FBI γιατί γενικώς έχει πέσει πολύ θανατικό και δυσφήμιση, χωρίζει το κομενέτο γιατί εκείνη έγινε συνεταίρα πολυτελείας στο δικηγορικό γραφείο της και πάει Λονδίνο και ετοιμάζεται να πάρει ξανά τους δρόμους, με μόνη αποσκευή μια αναδιπλούμενη οδοντόβουρτσα. Επειδή, Τζακ Ρίτσερ.
Το βιβλίο είναι αρκετά κοντά στον όρο "ντροπή" (ακόμα και σε σχέση με άλλα του ιδίου), αλλά επειδή έχω διαβάσει και Κατερίνα Μαλακατέ, ξέρω τι θα πει απόλυτος πάτος και, σίγουρα, στέκεται κάπως ψηλότερα από την καταποντισμένη και ανήλιαγη τάφρο ποιότητας που στοιχειώνουν τα έργα της τελευταίας.
*παγκοσμίου κλάσεως σκακιστής και γκραν μετρ, εμβόλιμος ανάμεσα σε εκατοντάδες ρώσους παγκόσμιους πρωταθλητές
Όπως σίγουρα έχετε μαντέψει, λίγα λεπτά μετά, ο τεστοστεναρισμένος Φίσερ* της βίας μετατρέπει τους δύο μπράβους σε αλοιφή για κάλους και τους στέλνει με ένα μήνυμα -γραμμένο με ετικετογράφο και κολλημένο με κόλλα στα μέτωπα τους- στον μεσιέ Πετροσιάν, τον αρχηγό της μαφίας τους.
Μία ώρα και 17 λεπτά αργότερα (μην ξεχνάτε ότι στην ερπετική παρεγκεφαλίδα του Τζακ Ρίτσερ υπάρχει ένα ατομικό ρολόι που μετράει με ακρίβεια ανά δευτερόλεπτο το χρόνο εκτός και αν τον χτυπήσεις με μετεωρίτη στο κεφάλι) και ενώ ο Τζακ οδηγεί σχεδόν αμέριμνος, το FBI τον σταματάει, τον βγάζει από το αμάξι του, τον βάζει σε ένα άλλο αμάξι και, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει σχέση με το φαινόμενο της πεταλούδας ή την αυξημένη εντροπία του συστήματος, του δίνουν ένα ένταλμα ερεύνης για το σπίτι του (κληρονομιά του γερο-Γκράμπερ από το προηγούμενο βιβλίο, του οποίου βατεύει και την δικηγορίνα κόρη). Και του δίνουν το ένταλμα απειλώντας τον με όπλο. Ακολουθεί μία μάλλον περίεργα ακατανόητη σκηνή με μία μίνι φούστα, μπούτια και μια ανταλλαγή προσβολών που αγγίζει τόσο πρόστυχα τη σφαίρα του αναίτιου σε σημείο να δικαιολογεί μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση.
Στη συνέχεια τον μεταφέρουν σε ένα περίεργο χώρο και τον βάζουν να κάτσει, ενώ κάθε πέντε περίπου λεπτά περνάει κάποιος ανοίγει την πόρτα τον κοιτάζει και... συνεχίζει τη ζωή του. Αυτό που διαβάσατε. Και να χαίρεστε που το συνέπτυξα.
Κάποια στιγμή -πολύ αργά για τον απελπισμένο αναγνώστη- αποφασίζουν να ασχοληθούν κανονικά μαζί του και αφού του λένε ένα σωρό ιστορίες για αγρίους και του κάνουν ένα σωρό κουλές ερωτήσεις, τη στιγμή που υποθέτεις ότι η επόμενη ηλίθια ερώτηση που θα του κάνουν είναι "ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΕΣ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ;;;" και είσαι έτοιμος να παραδώσεις πνεύμα και το βιβλίο στο τζάκι, τον ενημερώνουν ότι πρακτικά θεωρείται ύποπτος για το φόνο δύο γυναικών που γνώριζε από τα χρόνια του στο στρατό.
Αμέσως μετά έρχεται η γκόμενά του (η κόρη του γερο Γκράμπερ) που είναι φυσικά και δικηγόρος του (με ειδίκευση στο βαψονυχικό δίκαιο, καμία σχέση με ποινικά), το συζητάνε λίγο, και ο Ρίτσερ αποφασίζει ότι τον έχουν συλλάβει για άλλο λόγο και ότι είναι σίγουρος πως υπάρχει και τρίτη νεκρή (πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες) και... λίγα λεπτά αργότερα απλά τον αφήνουν ελεύθερο. Έτσι, γεια σας.
Φυσικά, μετά, έρχονται χαράματα στο σπίτι του. Και πίνουν καφέ. Και του ξερνάνε όλη την ιστορία. Εν τω μεταξύ (αν εξαιρέσει κάνεις τους δύο άτυχους ανώνυμους μπράβους από την αρχή) ο "σκοτώνω και δεν πληρώνω" Τζακ δεν έχει χαστουκίσει ούτε το μάγουλο του μετά το ξύρισμα. Και μέχρι να το αναλογιστείτε αυτό οι εφμπιάδες τον εκβιάζουν ότι αν δεν τους βοηθήσει με την υπόθεση θα δώσουν το όνομα και τη διεύθυνση της φιλενάδας του στον Πετροσιάν (το μαφιόζο του οποίου τους άντρες έδειρε στην αρχή) ο οποίος είναι και καλά "μεγάλη ανωμαλάρα" και γαμεί και κόβει και ράβει και γενικώς απαπαπαπα. Και στη συνέχεια ξεκινάει οδικώς με την αντιπαθέστατη προφάιλερ του FBI που... φοβαται τα αεροπλάνα, για την Βιρτζίνια (από Νέα Υόρκη), ενώ στο δρόμο προσπερνάνε ένα στουκαρισμένο αμάξι ίδιο με το δικό του, αλλά δεν ανησυχεί (μάλλον το έχει πάρει με leasing), και παράλληλα μαθαίνει ότι οι νεκρές βρέθηκαν μέσα σε μπανιέρες με στρατιωτική πράσινη μπογιά, ενώ τα αίτια θανάτου τους είναι ακόμα αδιευκρίνιστα. Επίσης, για κακή του τύχη, ένας αναγνώστης με IQ 75 και πάνω, αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο δράστης (επιβεβαιώνεται στο τέλος) και λίγο αργότερα και το κίνητρο. Και, φυσικά, όταν φτάνουν στα κεντρικά και παίρνει τη γκόμινα (sic) ντηλέφωνο, εκείνη δεν απαντάει. Επειδή... γυναίκες!
Στην παράνοια που ακολουθεί ο Ρίτσαρος φτάνει μέχρι του σημείου να σκηνοθετήσει μία τελείως άχρηστη επίσκεψη στη στρατιωτική μονάδα όπου ένας φίλος του τον βοηθάει να το σκάσει από... το παράθυρο, να πάρει ελικόπτερο και άλλα μέσα να φτάσει στη Νέα Υόρκη να τραμπουκίσει δύο Κινέζους μπράβους (αντιπάλους του Πετροσιάν) να γυρίσει πίσω στην ώρα του και να βγει από το δωμάτιο στο οποίο τον είχανε δει να μπαίνει σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά και το νεαντερτάλειο σχέδιό του πετυχαίνει και όλοι οι μαφιόζοι (πιο χαζοί κι από τρύπια εξάτμιση) σκοτώνονται μεταξύ τους και έτσι τελειώνει ο κίνδυνος του Πετροσιάν.
Ενώ όλα αυτά τα ανόρμαλα λαμβάνουν χώρα, δε γίνεται και καμία πρόοδος σχετικά με την ταυτότητα του δράστη. Ο Ρίτσερ τα έχει σπάσει κανονικά με την προφάιλερ και μόνο χαστούκια δεν παίζουν, συνέχεια στην κόντρα, σκοτώνεται και η αδελφή της προφιλερούς που είναι κι αυτή στη λίστα πιθανών θυμάτων που έχουν συντάξει και γενικώς ένα μπάχαλο.
Φυσικά, ο Τζακ θα βγάλει άκρη στο τέλος του βιβλίου, θα σκοτώσει με τα γυμνά του χέρια το δολοφόνο (ΧΜΟΥΩΡΓΚ), χωρίς κιόλας να το θέλει (χμουώργκ) και θα μάθουμε το απίστευτο εφεύρημα του Lee Child για το πώς έμενε αδιευκρίνιστος ο τρόπος με τον οποίο ο δολοφόνος σκότωνε. Χωρίς σπόιλερ, θα σας πω ότι αν ο τρόπος ήταν "είχε αρειανούς μισθοφόρους που σκοτώναν με αόραστες ακτίνες από τους δορυφόρους του Άρη", θα ήταν πιο ικανοποιητική σαν εξήγηση και λιγότερο προσβλητική για τη νοημοσύνη του αναγνώστη.
Στο τέλος τέλος, ο παίχτης κάνει μια συμφωνία κυρίων με το FBI γιατί γενικώς έχει πέσει πολύ θανατικό και δυσφήμιση, χωρίζει το κομενέτο γιατί εκείνη έγινε συνεταίρα πολυτελείας στο δικηγορικό γραφείο της και πάει Λονδίνο και ετοιμάζεται να πάρει ξανά τους δρόμους, με μόνη αποσκευή μια αναδιπλούμενη οδοντόβουρτσα. Επειδή, Τζακ Ρίτσερ.
Το βιβλίο είναι αρκετά κοντά στον όρο "ντροπή" (ακόμα και σε σχέση με άλλα του ιδίου), αλλά επειδή έχω διαβάσει και Κατερίνα Μαλακατέ, ξέρω τι θα πει απόλυτος πάτος και, σίγουρα, στέκεται κάπως ψηλότερα από την καταποντισμένη και ανήλιαγη τάφρο ποιότητας που στοιχειώνουν τα έργα της τελευταίας.
*παγκοσμίου κλάσεως σκακιστής και γκραν μετρ, εμβόλιμος ανάμεσα σε εκατοντάδες ρώσους παγκόσμιους πρωταθλητές
Big Jack Reacher is eating ravioli. And he's still hungry. But the size of Reacher’s stomach is of little consequence when two goons barge into the restaurant and demand $200 a week in protection money, with an option to raise it to $400 once the place starts making a profit. Naturally, Jack Reacher does not tolerate such things, and so he steps outside and… purchases a label maker and a tube of glue. Because, Jack Reacher.
As you have no doubt already guessed, moments later our testosterone-drenched knight of gratuitous violence turns the two goons into foot balm and sends them back to Monsieur Petrosian, their mafia boss, with a message glued to their foreheads—courtesy of said label maker.
An hour and seventeen minutes later (bear in mind that in Jack Reacher’s reptilian cerebellum exists a nuclear clock that keeps time to the second unless struck by a meteorite), and while driving along with near-tranquil detachment, the FBI stops him, drags him out of his car, places him in another vehicle, and—for reasons one can only attribute to butterfly effect or rising entropy—hands him a search warrant for his residence (a legacy from the elderly Mr. Grabber from the previous novel, whose daughter, incidentally, Reacher is rather intimately acquainted with). They do all this, of course, at gunpoint.
What follows is an utterly bizarre scene involving a miniskirt, thighs, and an exchange of insults that verges so absurdly close to the realm of sexual harassment that one begins to wonder whether legal action is not just justified, but overdue.
Then he’s transported to an odd facility and made to sit in a room while, every five minutes or so, someone opens the door, looks at him, and… carries on with their life. Yes, really. And be grateful I’ve summarised this for you.
Eventually—far too late for the desperate reader—they deign to actually speak to him. They bombard him with the sort of stories and questions that make you think the next logical inquiry will be, “Would you kill Hitler if you could?”, and just as you are about to toss both book and soul into the fireplace, they inform him that he is considered a suspect in the murder of two women he once knew from his military days.
Enter his girlfriend (the aforementioned daughter of Mr. Grabber), who also happens to be his lawyer (her expertise lies in high-end corporate mergers, not criminal law, mind you). After a brief exchange, Reacher decides that they’ve arrested him for a different reason entirely and that, naturally, there must be a third victim (cue dramatic music, rising action, new chapter). A few minutes later, they simply let him go. Just like that. Cheerio.
Of course, not long after, they turn up at his house at dawn. They drink coffee. They spill the beans. By this point, aside from the two faceless goons from the beginning, our kill-and-don’t-pay-the-price Reacher hasn’t so much as slapped his own cheek post-shave. Before you can process that, the Feds are threatening to release the name and address of his lady friend to Petrosian (the mafia boss whose men Reacher disfigured), claiming Petrosian is some grandiose pervert and all-around villain.
Thus begins a road trip to Virginia with a profoundly unlikeable FBI profiler who, rather conveniently, is terrified of flying. En route, they pass a wrecked car identical to Reacher’s—but he’s unfazed (likely a lease). Along the way, he learns that the bodies were found in bathtubs filled with army-green paint, though the exact cause of death remains undetermined. Also, any reader with an IQ above that of a lukewarm potato can immediately guess the murderer—and the motive. This is confirmed at the end. Naturally.
Later, when they reach headquarters and Reacher calls his lady love, she doesn’t pick up. Because… women.
What follows is a descent into near-parodic madness. Reacher orchestrates a wholly unnecessary infiltration of a military base, escapes via a window, procures a helicopter (yes, really), flies back to New York to intimidate two Chinese goons (rivals of Petrosian), then returns just in time to exit the room he was seen entering, as though nothing had happened. Naturally, this Neanderthal masterplan works perfectly, and all the gangsters (more brain-dead than rusted exhaust pipes) kill each other, neatly resolving the Petrosian subplot.
Meanwhile, no actual progress is made in identifying the real killer. Reacher and the profiler have a toxic dynamic worthy of its own psych evaluation, her sister dies (conveniently one of the potential victims), and the investigation spirals into chaos.
Of course, Jack ultimately solves everything, strangles the killer with his bare hands (accidentally, of course—hmwaughrg), and we are finally treated to the ludicrous revelation of how the killer committed the murders without anyone noticing. Let’s just say: had the method involved Martian mercenaries firing invisible lasers from orbit, it would have been more believable and far less insulting to the reader’s intelligence.
At the very end, Reacher makes a gentleman’s agreement with the FBI because, well, there’s been quite enough death and public scandal. He parts ways with his girlfriend, who is now partner at her prestigious law firm, and sets off for London, carrying nothing but a folding toothbrush. Because, Jack Reacher.
The book hovers dangerously close to the definition of shameful—even by the standards of the series. But having once read something by Dan Brown’s long-lost cousin in literary mediocrity, I can safely say that this still floats slightly above the abyssal trench of quality where such works eternally dwell.
* * * * *
Ο Τζάκαρος τρώει ραβιόλια. Και συνεχίζει να πεινάει. Το μέγεθος της στομάχας του Ρίτσερ, όμως, λίγη σημασία έχει όταν εμφανίζονται δύο μπράβοι και απαιτούν από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου 200 δολάρια τη βδομάδα για να μην του κάνουν το μαγαζί παζλ -με οψιόν να το ανεβάσουν στα 400 όταν με το καλό αποκτήσει πελατεία. Προφανώς και ο Τζακ Ρίτσερ δεν τα ανέχεται αυτά για αυτό βγαίνει έξω και πάει και... αγοράζει ένα ετικετογράφο και ένα σωληνάριο κόλλα. Επειδή ΤΖΑΚ ΡΙΤΣΕΡ.
Όπως σίγουρα έχετε μαντέψει, λίγα λεπτά μετά, ο τεστοστεναρισμένος Φίσερ* της βίας μετατρέπει τους δύο μπράβους σε αλοιφή για κάλους και τους στέλνει με ένα μήνυμα -γραμμένο με ετικετογράφο και κολλημένο με κόλλα στα μέτωπα τους- στον μεσιέ Πετροσιάν, τον αρχηγό της μαφίας τους.
Μία ώρα και 17 λεπτά αργότερα (μην ξεχνάτε ότι στην ερπετική παρεγκεφαλίδα του Τζακ Ρίτσερ υπάρχει ένα ατομικό ρολόι που μετράει με ακρίβεια ανά δευτερόλεπτο το χρόνο εκτός και αν τον χτυπήσεις με μετεωρίτη στο κεφάλι) και ενώ ο Τζακ οδηγεί σχεδόν αμέριμνος, το FBI τον σταματάει, τον βγάζει από το αμάξι του, τον βάζει σε ένα άλλο αμάξι και, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει σχέση με το φαινόμενο της πεταλούδας ή την αυξημένη εντροπία του συστήματος, του δίνουν ένα ένταλμα ερεύνης για το σπίτι του (κληρονομιά του γερο-Γκράμπερ από το προηγούμενο βιβλίο, του οποίου βατεύει και την δικηγορίνα κόρη). Και του δίνουν το ένταλμα απειλώντας τον με όπλο. Ακολουθεί μία μάλλον περίεργα ακατανόητη σκηνή με μία μίνι φούστα, μπούτια και μια ανταλλαγή προσβολών που αγγίζει τόσο πρόστυχα τη σφαίρα του αναίτιου σε σημείο να δικαιολογεί μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση.
Στη συνέχεια τον μεταφέρουν σε ένα περίεργο χώρο και τον βάζουν να κάτσει, ενώ κάθε πέντε περίπου λεπτά περνάει κάποιος ανοίγει την πόρτα τον κοιτάζει και... συνεχίζει τη ζωή του. Αυτό που διαβάσατε. Και να χαίρεστε που το συνέπτυξα.
Κάποια στιγμή -πολύ αργά για τον απελπισμένο αναγνώστη- αποφασίζουν να ασχοληθούν κανονικά μαζί του και αφού του λένε ένα σωρό ιστορίες για αγρίους και του κάνουν ένα σωρό κουλές ερωτήσεις, τη στιγμή που υποθέτεις ότι η επόμενη ηλίθια ερώτηση που θα του κάνουν είναι "ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΕΣ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ;;;" και είσαι έτοιμος να παραδώσεις πνεύμα και το βιβλίο στο τζάκι, τον ενημερώνουν ότι πρακτικά θεωρείται ύποπτος για το φόνο δύο γυναικών που γνώριζε από τα χρόνια του στο στρατό.
Αμέσως μετά έρχεται η γκόμενά του (η κόρη του γερο Γκράμπερ) που είναι φυσικά και δικηγόρος του (με ειδίκευση στο βαψονυχικό δίκαιο, καμία σχέση με ποινικά), το συζητάνε λίγο, και ο Ρίτσερ αποφασίζει ότι τον έχουν συλλάβει για άλλο λόγο και ότι είναι σίγουρος πως υπάρχει και τρίτη νεκρή (πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες) και... λίγα λεπτά αργότερα απλά τον αφήνουν ελεύθερο. Έτσι, γεια σας.
Φυσικά, μετά, έρχονται χαράματα στο σπίτι του. Και πίνουν καφέ. Και του ξερνάνε όλη την ιστορία. Εν τω μεταξύ (αν εξαιρέσει κάνεις τους δύο άτυχους ανώνυμους μπράβους από την αρχή) ο "σκοτώνω και δεν πληρώνω" Τζακ δεν έχει χαστουκίσει ούτε το μάγουλο του μετά το ξύρισμα. Και μέχρι να το αναλογιστείτε αυτό οι εφμπιάδες τον εκβιάζουν ότι αν δεν τους βοηθήσει με την υπόθεση θα δώσουν το όνομα και τη διεύθυνση της φιλενάδας του στον Πετροσιάν (το μαφιόζο του οποίου τους άντρες έδειρε στην αρχή) ο οποίος είναι και καλά "μεγάλη ανωμαλάρα" και γαμεί και κόβει και ράβει και γενικώς απαπαπαπα. Και στη συνέχεια ξεκινάει οδικώς με την αντιπαθέστατη προφάιλερ του FBI που... φοβαται τα αεροπλάνα, για την Βιρτζίνια (από Νέα Υόρκη), ενώ στο δρόμο προσπερνάνε ένα στουκαρισμένο αμάξι ίδιο με το δικό του, αλλά δεν ανησυχεί (μάλλον το έχει πάρει με leasing), και παράλληλα μαθαίνει ότι οι νεκρές βρέθηκαν μέσα σε μπανιέρες με στρατιωτική πράσινη μπογιά, ενώ τα αίτια θανάτου τους είναι ακόμα αδιευκρίνιστα. Επίσης, για κακή του τύχη, ένας αναγνώστης με IQ 75 και πάνω, αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο δράστης (επιβεβαιώνεται στο τέλος) και λίγο αργότερα και το κίνητρο. Και, φυσικά, όταν φτάνουν στα κεντρικά και παίρνει τη γκόμινα (sic) ντηλέφωνο, εκείνη δεν απαντάει. Επειδή... γυναίκες!
Στην παράνοια που ακολουθεί ο Ρίτσαρος φτάνει μέχρι του σημείου να σκηνοθετήσει μία τελείως άχρηστη επίσκεψη στη στρατιωτική μονάδα όπου ένας φίλος του τον βοηθάει να το σκάσει από... το παράθυρο, να πάρει ελικόπτερο και άλλα μέσα να φτάσει στη Νέα Υόρκη να τραμπουκίσει δύο Κινέζους μπράβους (αντιπάλους του Πετροσιάν) να γυρίσει πίσω στην ώρα του και να βγει από το δωμάτιο στο οποίο τον είχανε δει να μπαίνει σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά και το νεαντερτάλειο σχέδιό του πετυχαίνει και όλοι οι μαφιόζοι (πιο χαζοί κι από τρύπια εξάτμιση) σκοτώνονται μεταξύ τους και έτσι τελειώνει ο κίνδυνος του Πετροσιάν.
Ενώ όλα αυτά τα ανόρμαλα λαμβάνουν χώρα, δε γίνεται και καμία πρόοδος σχετικά με την ταυτότητα του δράστη. Ο Ρίτσερ τα έχει σπάσει κανονικά με την προφάιλερ και μόνο χαστούκια δεν παίζουν, συνέχεια στην κόντρα, σκοτώνεται και η αδελφή της προφιλερούς που είναι κι αυτή στη λίστα πιθανών θυμάτων που έχουν συντάξει και γενικώς ένα μπάχαλο.
Φυσικά, ο Τζακ θα βγάλει άκρη στο τέλος του βιβλίου, θα σκοτώσει με τα γυμνά του χέρια το δολοφόνο (ΧΜΟΥΩΡΓΚ), χωρίς κιόλας να το θέλει (χμουώργκ) και θα μάθουμε το απίστευτο εφεύρημα του Lee Child για το πώς έμενε αδιευκρίνιστος ο τρόπος με τον οποίο ο δολοφόνος σκότωνε. Χωρίς σπόιλερ, θα σας πω ότι αν ο τρόπος ήταν "είχε αρειανούς μισθοφόρους που σκοτώναν με αόραστες ακτίνες από τους δορυφόρους του Άρη", θα ήταν πιο ικανοποιητική σαν εξήγηση και λιγότερο προσβλητική για τη νοημοσύνη του αναγνώστη.
Στο τέλος τέλος, ο παίχτης κάνει μια συμφωνία κυρίων με το FBI γιατί γενικώς έχει πέσει πολύ θανατικό και δυσφήμιση, χωρίζει το κομενέτο γιατί εκείνη έγινε συνεταίρα πολυτελείας στο δικηγορικό γραφείο της και πάει Λονδίνο και ετοιμάζεται να πάρει ξανά τους δρόμους, με μόνη αποσκευή μια αναδιπλούμενη οδοντόβουρτσα. Επειδή, Τζακ Ρίτσερ.
Το βιβλίο είναι αρκετά κοντά στον όρο "ντροπή" (ακόμα και σε σχέση με άλλα του ιδίου), αλλά επειδή έχω διαβάσει και Κατερίνα Μαλακατέ, ξέρω τι θα πει απόλυτος πάτος και, σίγουρα, στέκεται κάπως ψηλότερα από την καταποντισμένη και ανήλιαγη τάφρο ποιότητας που στοιχειώνουν τα έργα της τελευταίας.
*παγκοσμίου κλάσεως σκακιστής και γκραν μετρ, εμβόλιμος ανάμεσα σε εκατοντάδες ρώσους παγκόσμιους πρωταθλητές
As you have no doubt already guessed, moments later our testosterone-drenched knight of gratuitous violence turns the two goons into foot balm and sends them back to Monsieur Petrosian, their mafia boss, with a message glued to their foreheads—courtesy of said label maker.
An hour and seventeen minutes later (bear in mind that in Jack Reacher’s reptilian cerebellum exists a nuclear clock that keeps time to the second unless struck by a meteorite), and while driving along with near-tranquil detachment, the FBI stops him, drags him out of his car, places him in another vehicle, and—for reasons one can only attribute to butterfly effect or rising entropy—hands him a search warrant for his residence (a legacy from the elderly Mr. Grabber from the previous novel, whose daughter, incidentally, Reacher is rather intimately acquainted with). They do all this, of course, at gunpoint.
What follows is an utterly bizarre scene involving a miniskirt, thighs, and an exchange of insults that verges so absurdly close to the realm of sexual harassment that one begins to wonder whether legal action is not just justified, but overdue.
Then he’s transported to an odd facility and made to sit in a room while, every five minutes or so, someone opens the door, looks at him, and… carries on with their life. Yes, really. And be grateful I’ve summarised this for you.
Eventually—far too late for the desperate reader—they deign to actually speak to him. They bombard him with the sort of stories and questions that make you think the next logical inquiry will be, “Would you kill Hitler if you could?”, and just as you are about to toss both book and soul into the fireplace, they inform him that he is considered a suspect in the murder of two women he once knew from his military days.
Enter his girlfriend (the aforementioned daughter of Mr. Grabber), who also happens to be his lawyer (her expertise lies in high-end corporate mergers, not criminal law, mind you). After a brief exchange, Reacher decides that they’ve arrested him for a different reason entirely and that, naturally, there must be a third victim (cue dramatic music, rising action, new chapter). A few minutes later, they simply let him go. Just like that. Cheerio.
Of course, not long after, they turn up at his house at dawn. They drink coffee. They spill the beans. By this point, aside from the two faceless goons from the beginning, our kill-and-don’t-pay-the-price Reacher hasn’t so much as slapped his own cheek post-shave. Before you can process that, the Feds are threatening to release the name and address of his lady friend to Petrosian (the mafia boss whose men Reacher disfigured), claiming Petrosian is some grandiose pervert and all-around villain.
Thus begins a road trip to Virginia with a profoundly unlikeable FBI profiler who, rather conveniently, is terrified of flying. En route, they pass a wrecked car identical to Reacher’s—but he’s unfazed (likely a lease). Along the way, he learns that the bodies were found in bathtubs filled with army-green paint, though the exact cause of death remains undetermined. Also, any reader with an IQ above that of a lukewarm potato can immediately guess the murderer—and the motive. This is confirmed at the end. Naturally.
Later, when they reach headquarters and Reacher calls his lady love, she doesn’t pick up. Because… women.
What follows is a descent into near-parodic madness. Reacher orchestrates a wholly unnecessary infiltration of a military base, escapes via a window, procures a helicopter (yes, really), flies back to New York to intimidate two Chinese goons (rivals of Petrosian), then returns just in time to exit the room he was seen entering, as though nothing had happened. Naturally, this Neanderthal masterplan works perfectly, and all the gangsters (more brain-dead than rusted exhaust pipes) kill each other, neatly resolving the Petrosian subplot.
Meanwhile, no actual progress is made in identifying the real killer. Reacher and the profiler have a toxic dynamic worthy of its own psych evaluation, her sister dies (conveniently one of the potential victims), and the investigation spirals into chaos.
Of course, Jack ultimately solves everything, strangles the killer with his bare hands (accidentally, of course—hmwaughrg), and we are finally treated to the ludicrous revelation of how the killer committed the murders without anyone noticing. Let’s just say: had the method involved Martian mercenaries firing invisible lasers from orbit, it would have been more believable and far less insulting to the reader’s intelligence.
At the very end, Reacher makes a gentleman’s agreement with the FBI because, well, there’s been quite enough death and public scandal. He parts ways with his girlfriend, who is now partner at her prestigious law firm, and sets off for London, carrying nothing but a folding toothbrush. Because, Jack Reacher.
The book hovers dangerously close to the definition of shameful—even by the standards of the series. But having once read something by Dan Brown’s long-lost cousin in literary mediocrity, I can safely say that this still floats slightly above the abyssal trench of quality where such works eternally dwell.
* * * * *
Ο Τζάκαρος τρώει ραβιόλια. Και συνεχίζει να πεινάει. Το μέγεθος της στομάχας του Ρίτσερ, όμως, λίγη σημασία έχει όταν εμφανίζονται δύο μπράβοι και απαιτούν από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου 200 δολάρια τη βδομάδα για να μην του κάνουν το μαγαζί παζλ -με οψιόν να το ανεβάσουν στα 400 όταν με το καλό αποκτήσει πελατεία. Προφανώς και ο Τζακ Ρίτσερ δεν τα ανέχεται αυτά για αυτό βγαίνει έξω και πάει και... αγοράζει ένα ετικετογράφο και ένα σωληνάριο κόλλα. Επειδή ΤΖΑΚ ΡΙΤΣΕΡ.
Όπως σίγουρα έχετε μαντέψει, λίγα λεπτά μετά, ο τεστοστεναρισμένος Φίσερ* της βίας μετατρέπει τους δύο μπράβους σε αλοιφή για κάλους και τους στέλνει με ένα μήνυμα -γραμμένο με ετικετογράφο και κολλημένο με κόλλα στα μέτωπα τους- στον μεσιέ Πετροσιάν, τον αρχηγό της μαφίας τους.
Μία ώρα και 17 λεπτά αργότερα (μην ξεχνάτε ότι στην ερπετική παρεγκεφαλίδα του Τζακ Ρίτσερ υπάρχει ένα ατομικό ρολόι που μετράει με ακρίβεια ανά δευτερόλεπτο το χρόνο εκτός και αν τον χτυπήσεις με μετεωρίτη στο κεφάλι) και ενώ ο Τζακ οδηγεί σχεδόν αμέριμνος, το FBI τον σταματάει, τον βγάζει από το αμάξι του, τον βάζει σε ένα άλλο αμάξι και, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει σχέση με το φαινόμενο της πεταλούδας ή την αυξημένη εντροπία του συστήματος, του δίνουν ένα ένταλμα ερεύνης για το σπίτι του (κληρονομιά του γερο-Γκράμπερ από το προηγούμενο βιβλίο, του οποίου βατεύει και την δικηγορίνα κόρη). Και του δίνουν το ένταλμα απειλώντας τον με όπλο. Ακολουθεί μία μάλλον περίεργα ακατανόητη σκηνή με μία μίνι φούστα, μπούτια και μια ανταλλαγή προσβολών που αγγίζει τόσο πρόστυχα τη σφαίρα του αναίτιου σε σημείο να δικαιολογεί μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση.
Στη συνέχεια τον μεταφέρουν σε ένα περίεργο χώρο και τον βάζουν να κάτσει, ενώ κάθε πέντε περίπου λεπτά περνάει κάποιος ανοίγει την πόρτα τον κοιτάζει και... συνεχίζει τη ζωή του. Αυτό που διαβάσατε. Και να χαίρεστε που το συνέπτυξα.
Κάποια στιγμή -πολύ αργά για τον απελπισμένο αναγνώστη- αποφασίζουν να ασχοληθούν κανονικά μαζί του και αφού του λένε ένα σωρό ιστορίες για αγρίους και του κάνουν ένα σωρό κουλές ερωτήσεις, τη στιγμή που υποθέτεις ότι η επόμενη ηλίθια ερώτηση που θα του κάνουν είναι "ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΕΣ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ;;;" και είσαι έτοιμος να παραδώσεις πνεύμα και το βιβλίο στο τζάκι, τον ενημερώνουν ότι πρακτικά θεωρείται ύποπτος για το φόνο δύο γυναικών που γνώριζε από τα χρόνια του στο στρατό.
Αμέσως μετά έρχεται η γκόμενά του (η κόρη του γερο Γκράμπερ) που είναι φυσικά και δικηγόρος του (με ειδίκευση στο βαψονυχικό δίκαιο, καμία σχέση με ποινικά), το συζητάνε λίγο, και ο Ρίτσερ αποφασίζει ότι τον έχουν συλλάβει για άλλο λόγο και ότι είναι σίγουρος πως υπάρχει και τρίτη νεκρή (πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες) και... λίγα λεπτά αργότερα απλά τον αφήνουν ελεύθερο. Έτσι, γεια σας.
Φυσικά, μετά, έρχονται χαράματα στο σπίτι του. Και πίνουν καφέ. Και του ξερνάνε όλη την ιστορία. Εν τω μεταξύ (αν εξαιρέσει κάνεις τους δύο άτυχους ανώνυμους μπράβους από την αρχή) ο "σκοτώνω και δεν πληρώνω" Τζακ δεν έχει χαστουκίσει ούτε το μάγουλο του μετά το ξύρισμα. Και μέχρι να το αναλογιστείτε αυτό οι εφμπιάδες τον εκβιάζουν ότι αν δεν τους βοηθήσει με την υπόθεση θα δώσουν το όνομα και τη διεύθυνση της φιλενάδας του στον Πετροσιάν (το μαφιόζο του οποίου τους άντρες έδειρε στην αρχή) ο οποίος είναι και καλά "μεγάλη ανωμαλάρα" και γαμεί και κόβει και ράβει και γενικώς απαπαπαπα. Και στη συνέχεια ξεκινάει οδικώς με την αντιπαθέστατη προφάιλερ του FBI που... φοβαται τα αεροπλάνα, για την Βιρτζίνια (από Νέα Υόρκη), ενώ στο δρόμο προσπερνάνε ένα στουκαρισμένο αμάξι ίδιο με το δικό του, αλλά δεν ανησυχεί (μάλλον το έχει πάρει με leasing), και παράλληλα μαθαίνει ότι οι νεκρές βρέθηκαν μέσα σε μπανιέρες με στρατιωτική πράσινη μπογιά, ενώ τα αίτια θανάτου τους είναι ακόμα αδιευκρίνιστα. Επίσης, για κακή του τύχη, ένας αναγνώστης με IQ 75 και πάνω, αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο δράστης (επιβεβαιώνεται στο τέλος) και λίγο αργότερα και το κίνητρο. Και, φυσικά, όταν φτάνουν στα κεντρικά και παίρνει τη γκόμινα (sic) ντηλέφωνο, εκείνη δεν απαντάει. Επειδή... γυναίκες!
Στην παράνοια που ακολουθεί ο Ρίτσαρος φτάνει μέχρι του σημείου να σκηνοθετήσει μία τελείως άχρηστη επίσκεψη στη στρατιωτική μονάδα όπου ένας φίλος του τον βοηθάει να το σκάσει από... το παράθυρο, να πάρει ελικόπτερο και άλλα μέσα να φτάσει στη Νέα Υόρκη να τραμπουκίσει δύο Κινέζους μπράβους (αντιπάλους του Πετροσιάν) να γυρίσει πίσω στην ώρα του και να βγει από το δωμάτιο στο οποίο τον είχανε δει να μπαίνει σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά και το νεαντερτάλειο σχέδιό του πετυχαίνει και όλοι οι μαφιόζοι (πιο χαζοί κι από τρύπια εξάτμιση) σκοτώνονται μεταξύ τους και έτσι τελειώνει ο κίνδυνος του Πετροσιάν.
Ενώ όλα αυτά τα ανόρμαλα λαμβάνουν χώρα, δε γίνεται και καμία πρόοδος σχετικά με την ταυτότητα του δράστη. Ο Ρίτσερ τα έχει σπάσει κανονικά με την προφάιλερ και μόνο χαστούκια δεν παίζουν, συνέχεια στην κόντρα, σκοτώνεται και η αδελφή της προφιλερούς που είναι κι αυτή στη λίστα πιθανών θυμάτων που έχουν συντάξει και γενικώς ένα μπάχαλο.
Φυσικά, ο Τζακ θα βγάλει άκρη στο τέλος του βιβλίου, θα σκοτώσει με τα γυμνά του χέρια το δολοφόνο (ΧΜΟΥΩΡΓΚ), χωρίς κιόλας να το θέλει (χμουώργκ) και θα μάθουμε το απίστευτο εφεύρημα του Lee Child για το πώς έμενε αδιευκρίνιστος ο τρόπος με τον οποίο ο δολοφόνος σκότωνε. Χωρίς σπόιλερ, θα σας πω ότι αν ο τρόπος ήταν "είχε αρειανούς μισθοφόρους που σκοτώναν με αόραστες ακτίνες από τους δορυφόρους του Άρη", θα ήταν πιο ικανοποιητική σαν εξήγηση και λιγότερο προσβλητική για τη νοημοσύνη του αναγνώστη.
Στο τέλος τέλος, ο παίχτης κάνει μια συμφωνία κυρίων με το FBI γιατί γενικώς έχει πέσει πολύ θανατικό και δυσφήμιση, χωρίζει το κομενέτο γιατί εκείνη έγινε συνεταίρα πολυτελείας στο δικηγορικό γραφείο της και πάει Λονδίνο και ετοιμάζεται να πάρει ξανά τους δρόμους, με μόνη αποσκευή μια αναδιπλούμενη οδοντόβουρτσα. Επειδή, Τζακ Ρίτσερ.
Το βιβλίο είναι αρκετά κοντά στον όρο "ντροπή" (ακόμα και σε σχέση με άλλα του ιδίου), αλλά επειδή έχω διαβάσει και Κατερίνα Μαλακατέ, ξέρω τι θα πει απόλυτος πάτος και, σίγουρα, στέκεται κάπως ψηλότερα από την καταποντισμένη και ανήλιαγη τάφρο ποιότητας που στοιχειώνουν τα έργα της τελευταίας.
*παγκοσμίου κλάσεως σκακιστής και γκραν μετρ, εμβόλιμος ανάμεσα σε εκατοντάδες ρώσους παγκόσμιους πρωταθλητές