Scan barcode
charlottekook's review against another edition
4.0
I'm going to see the national theatre stream of Hedda Gabler in March, and I've been aware of the play for a while. I really enjoyed all three plays in this edition. Ibsen definitely has a style, all three plays hinge on the truth about a particular individual but their endings are very different. Often unsatisfying actually, but always poignant.
_sal_'s review against another edition
dark
funny
reflective
sad
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5
Hedda Gabler is a woman who wants complete and utter control over the people in her life. I see that many people seem to think that she may be insane and i think i agree with that. There were many instances in which she made many compulsive insane decisions that would affect the lives of the people around only because she wanted a sense of control over them. She also seems to be deadly afraid of someone else having control over her as she was of Judge Brack who ultimately is the one who holds control over her after he finds that Hedda was the one who lent the gun to Lovborg so that he could die by suicide, a fate that would soon follow Hedda herself. I think that the play was very simple yet deep in its message to the reader to me it seems like a criticism on society in general and the way we seek morality, Hedda of course is the embodiment of someone who tries to grapple to her old fully aware that her glory days are beside her .
bntrv's review against another edition
dark
funny
mysterious
tense
medium-paced
4.75
the original gaslight gatekeep girlboss she didn’t deserve her ending but at least she died beautifully ❤️
chairmanbernanke's review against another edition
4.0
These plays are mostly about how we consider and act on certain moral choices.
liamdonovan's review against another edition
4.0
Wild Duck & Romsersholm are underrated!! I’d give them 4.5 and 5, respectively. Then 3.5 for Lady from the Sea and 4 for Hedda.
szymborskasyeti's review against another edition
3.0
only read hedda so can't speak for the rest. it was good, i guess, a nice dive into the female psyche or whatever. but did it blow my mind? not really. the themes coming out of this are quite similar to medea, honestly, and i felt like medea was better executed, but that is a completely personal preference and nothing else.
sophiereads1's review
dark
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
woodlandbooklover's review against another edition
3.0
Hedda Gabler and The Wild Duck were too similar in theme and resolution to be put together so closely. I've never read Ibsen before and I can see why these plays were popular or shocking at the time. It can be frustrating or confusing at times how the most important plot points are never spoken, but are spoken around and are insinuated with pauses and interruptions. If that were every once in awhile it would've been ok, but it seemed like ALL of the important plot points were never spoken and after a few hundred pages of that, I really longed for people to finish their sentences and just say what they meant.
risky_oak's review
Αφορμή για ν' αγοράσω αυτό το βιβλίο ήταν η καταξιωμένη ηθοποιός Πέγκυ Καρρά όπου στο επεισόδιο με τον Πύρρο τον βορειοηπειρώτη κλέφτη σαλαμιού ετοιμαζόταν για να πάρει τον ρόλο της Έντα Γκάμπλερ.
Η Πέγκυ στάθηκε αφορμή και για άλλα θεατρικά που διάβασα: Τρεις Αδερφές (στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα), Αντιγόνη (Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό μου) και φυσικά τις Βάκχες του Ευριπίδη (βρίσκομαι ήδη στον Κιθαιρώνα)
Της χρωστώ πολλά που μ' έβαλε στο θέατρο (έστω και σαν αναγνώστη)
Αγόρασα αυτό το βιβλίο το 2011 διάβασα την Έντα Γκάμπλερ αλλά μετά το παράτησα. Και τώρα είναι που θα μιλήσω για τον Ίψεν.
Θυμάμαι πριν χρόνια ανέβαζε ο ΘΟΚ τους Βρικόλακες του Ίψεν και η μάνα μου, εγώ, μια φίλη της και διάφοροι άλλοι πήγαμε να δούμε τους Βρικόλακες περιμένοντας να δούμε βαμπίρ που ρουφάνε αίμα. Αντιθέτως οι Βρικόλακες ήταν εσωτερικοί. Στα Αγγλικά το διάβασα πολύ αργότερα όταν ήδη είχα διαβάσει και την Έντα και το Κουκλόσπιτο (απ' τ' αγαπημένα μου θεατρικά) Στα Αγγλικά και στα Νορβηγικά οι Βρικόλακες είναι φαντάσματα (Ghosts, Gengangere), τώρα γιατί στα Ελληνικά έγιναν Βρικόλακες ποιος ξέρει.
Αν δεν έχεις φύγει ήδη από το εγωκεντρικό μου παραλήρημα, τώρα είναι που θα μιλήσω (επιτέλους) για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο.
Περιείχε 3 θεατρικά όλα γραμμένα στα τέλη του 19ου αιώνα (1870-1890)
Το πρώτο ονομάζεται (Τα στηρίγματα της κοινωνίας | Samfundets Støtter | 1877) και ασχολείται με την διαφθορά στους πλούσιους και ισχυρούς της κοινωνίας και το πώς φθάνουν εκεί που είναι με όχι και τόσο καθαρές δουλειές. Ο Κάρστεν Μπέρνικ είναι ένας διεφθαρμένος πλοιοκτήτης του οποίου η εικόνα του καλού οικογενειάρχη θα σπάσει όταν έρχονται από την Αμερική η κουνιάδα κι ο κουνιάδος του απειλώντας τον ότι θα φανερώσουν τις πομπές του και θα τον καταστρέψουν. Μ' άρεσε που στο τέλος με κάποιον τρόπο ήρθε η κάθαρση αλλά έγινε κάπως βιαστικά.
Το δεύτερο ονομάζεται (Η αγριόπαπια | Vildanden | 1884) όπου ο ιδεαλιστής γιος ενός βιομηχάνου προσπαθώντας να αποκαλύψει το ψέμα πίσω από τον γάμο του φίλου του του καταστρέφει τη ζωή με πολύ βαριές συνέπειες. Εδώ ο Ίψεν θέλει να δείξει ότι η αλήθεια δεν φέρνει πάντα καλά αποτελέσματα αν δεν ειπωθεί με τρόπο και ξέροντας ότι το πρόσωπο θα τη δεχτεί με ωριμότητα. Δυστυχώς δεν την πήρε με καθόλου καλό τρόπο την αλήθεια ο φίλος του ιδεαλιστή και έπραξε ένα σοβαρότατο λάθος που έφερε την καταστροφή με την ανωριμότητα του και τον εγωκεντρισμό του. Θύμωσα και παρόλο που μ' άρεσε σαν ιστορία μου φάνηκαν υπερβολικές οι αντιδράσεις του στο άκουσμα της αλήθειας, υπερβολικές στο σημείο του ψεύτικου.
Το τρίτο ονομάζεται 1890 (Έντα Γκάμπλερ | Hedda Gabler | 1890) κι εδώ βλέπουμε μια απογοητευμένη γυναίκα παγιδευμένη σ' ένα γάμο και μια ζωή που δε θέλει, κι έτσι για να βγει από την βαρεμάρα παίζει με τη μοίρα κάποιων ανθρώπων που πάλι θα φέρει τραγικά αποτελέσματα. Δυστυχώς η Έντα σαν χαραχτήρας δεν μ' άρεσε σχεδόν καθόλου διότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις και ανθρώπους στο τέλος δεν την λυπήθηκα, ανακουφίστηκα με ό,τι έπαθε.
Υποκειμενική κριτική; Μα έτσι είναι το θέατρο, σου βγάζει συναίσθημα που δεν είναι πάντα αντικειμενικό.
7/10
Η Πέγκυ στάθηκε αφορμή και για άλλα θεατρικά που διάβασα: Τρεις Αδερφές (στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα), Αντιγόνη (Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό μου) και φυσικά τις Βάκχες του Ευριπίδη (βρίσκομαι ήδη στον Κιθαιρώνα)
Της χρωστώ πολλά που μ' έβαλε στο θέατρο (έστω και σαν αναγνώστη)
Αγόρασα αυτό το βιβλίο το 2011 διάβασα την Έντα Γκάμπλερ αλλά μετά το παράτησα. Και τώρα είναι που θα μιλήσω για τον Ίψεν.
Θυμάμαι πριν χρόνια ανέβαζε ο ΘΟΚ τους Βρικόλακες του Ίψεν και η μάνα μου, εγώ, μια φίλη της και διάφοροι άλλοι πήγαμε να δούμε τους Βρικόλακες περιμένοντας να δούμε βαμπίρ που ρουφάνε αίμα. Αντιθέτως οι Βρικόλακες ήταν εσωτερικοί. Στα Αγγλικά το διάβασα πολύ αργότερα όταν ήδη είχα διαβάσει και την Έντα και το Κουκλόσπιτο (απ' τ' αγαπημένα μου θεατρικά) Στα Αγγλικά και στα Νορβηγικά οι Βρικόλακες είναι φαντάσματα (Ghosts, Gengangere), τώρα γιατί στα Ελληνικά έγιναν Βρικόλακες ποιος ξέρει.
Αν δεν έχεις φύγει ήδη από το εγωκεντρικό μου παραλήρημα, τώρα είναι που θα μιλήσω (επιτέλους) για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο.
Περιείχε 3 θεατρικά όλα γραμμένα στα τέλη του 19ου αιώνα (1870-1890)
Το πρώτο ονομάζεται (Τα στηρίγματα της κοινωνίας | Samfundets Støtter | 1877) και ασχολείται με την διαφθορά στους πλούσιους και ισχυρούς της κοινωνίας και το πώς φθάνουν εκεί που είναι με όχι και τόσο καθαρές δουλειές. Ο Κάρστεν Μπέρνικ είναι ένας διεφθαρμένος πλοιοκτήτης του οποίου η εικόνα του καλού οικογενειάρχη θα σπάσει όταν έρχονται από την Αμερική η κουνιάδα κι ο κουνιάδος του απειλώντας τον ότι θα φανερώσουν τις πομπές του και θα τον καταστρέψουν. Μ' άρεσε που στο τέλος με κάποιον τρόπο ήρθε η κάθαρση αλλά έγινε κάπως βιαστικά.
Το δεύτερο ονομάζεται (Η αγριόπαπια | Vildanden | 1884) όπου ο ιδεαλιστής γιος ενός βιομηχάνου προσπαθώντας να αποκαλύψει το ψέμα πίσω από τον γάμο του φίλου του του καταστρέφει τη ζωή με πολύ βαριές συνέπειες. Εδώ ο Ίψεν θέλει να δείξει ότι η αλήθεια δεν φέρνει πάντα καλά αποτελέσματα αν δεν ειπωθεί με τρόπο και ξέροντας ότι το πρόσωπο θα τη δεχτεί με ωριμότητα. Δυστυχώς δεν την πήρε με καθόλου καλό τρόπο την αλήθεια ο φίλος του ιδεαλιστή και έπραξε ένα σοβαρότατο λάθος που έφερε την καταστροφή με την ανωριμότητα του και τον εγωκεντρισμό του. Θύμωσα και παρόλο που μ' άρεσε σαν ιστορία μου φάνηκαν υπερβολικές οι αντιδράσεις του στο άκουσμα της αλήθειας, υπερβολικές στο σημείο του ψεύτικου.
Το τρίτο ονομάζεται 1890 (Έντα Γκάμπλερ | Hedda Gabler | 1890) κι εδώ βλέπουμε μια απογοητευμένη γυναίκα παγιδευμένη σ' ένα γάμο και μια ζωή που δε θέλει, κι έτσι για να βγει από την βαρεμάρα παίζει με τη μοίρα κάποιων ανθρώπων που πάλι θα φέρει τραγικά αποτελέσματα. Δυστυχώς η Έντα σαν χαραχτήρας δεν μ' άρεσε σχεδόν καθόλου διότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις και ανθρώπους στο τέλος δεν την λυπήθηκα, ανακουφίστηκα με ό,τι έπαθε.
Υποκειμενική κριτική; Μα έτσι είναι το θέατρο, σου βγάζει συναίσθημα που δεν είναι πάντα αντικειμενικό.
7/10