Scan barcode
latviadugan's review
4.0
These are taken from my notes on the book, lightly edited for readability. They're a basic summary of what Ellul covers.
How did a movement that was intended to subvert the powers of the world end up subverted by them? How did Christianity become “the opposite of what we are shown by the revelation of God in Jesus Christ?"” (18)? This is the question that Jacques Ellul attempts to answer. Christianity is intended to be the revelation of the work and nature Jesus Christ, the existence of the church as his body, and the faith and life of Christians in truth and love. However, in Christendom, Christianity has come to represent something else, so Ellul drops the term and refers to the original revelation simply as “X.”
The subversion of Christianity is most readily seen in its institutions. As the Christian movement succeeded in growing in adherents and wealth, it necessarily had to institutionalize. Within these institutions, the powers and principles that drive the world found a foothold. The church necessarily gravitated away from organic relationships grounded in grace and love to institutional influence and programmed social action. The more institutional it became, the more difficult it was to follow the way of Jesus, which is relational. The way of Jesus doesn't consist of principles for organizational development, cultural influence, or social change, though these things may happen.
Each chapter identifies a factor that subtly subverted the church over the centuries.
Sacralization: Christianity wasn’t to be a religion that defeats other religions. Rather, Christianity was to be the end of religion. Christianity was subverted when it became one religion among many.
Moralism: Ellul shockingly posits that there is no Christian morality. Christian morality developed when unregenerate people were brought into the church and needed to be told how to live. Christianity is intended to be about freely loving as an outgrowth of one’s being, not in conformity to a moral principle or law. It was subverted when regeneration was replaced with moralism.
Islam: Islam imposes religious conformity upon others through Islamic law and jihad. The founding of Islamic societies and holy wars against the infidels shaped a Christendom response in like manner. In Christendom, as in Islam, Christian values and morals are enforced legislatively, the state is sacralized to enforce these values and laws, and these values must be defended militarily. Ironically, Christianity was subverted by imitating Islam.
Politics: The church has given in to the temptation that Jesus resisted when Satan offered him the kingdoms of the world. In an effort to make “a less unsatisfactory society,” it dilutes the preaching of the gospel with a quest for secular power and influence. When it acquires political power, the church sacralizes and supports secular power, simultaneously becoming weaker itself. Because even the best governments can not help but be unjust, the church becomes complicit in these injustices through its support and blessing of government. Eventually, those standing for justice must stand against the church. Ellul makes this startling claim in regard to the church and politics: when the Church becomes “the guardian of order and power, atheism is a condition of social change and the atheistic wave is thus a blessing. … We must desacralize and dechristianize the system. To bear witness to the truth of God, we must renounce Christian society …. On the basis of atheism, a more just structure of society is possible. Atheism gives revealed truth a chance to rediscover itself.” [135] Christianity was subverted by its involvement in politics.
Nihilism: People’s search for meaning and hope in religion ends up leaving them disappointed. As Christianity became a religion, it could not satisfy their deepest needs. It was subverted by the hopelessness that resulted from false promises.
“The Heart of the Problem” is that people can’t stomach the gospel with its radical faith in what God has done in Christ. They prefer a system, a strong institution, an organization, and a moral standard to be enforced. But what God has offered us in Jesus isn’t an organization or a system to fix the world. He offers us a new beginning, a new “being.”
Ellul doesn’t lay all the blame for this on disobedient or rebellious Christians. Rather, he names 6 powers that are at work in the world, which can also be found in the church. Some will be bothered that he doesn’t believe in a personal devil, Satan, or demons. Regardless of what one believes regarding spiritual beings, there is value in identifying these as powers that flow through the church to its detriment: money, power, deception, accusation, division, and destruction. Ellul demonstrates how each of these have gotten a foothold in the church and how these powers can be found at work equally in the world. Though the church was to stand against them, it has instead become subverted by them.
While there are evil powers at work and while the church’s success made institutionalism inevitable, Ellul also holds Christian leaders responsible: “We state definitively that the robbing of the gospel of it’s significance is linked always with the appropriation of God’s Word by the theologian, the ecclesiastic, or the church.”
In spite of the book’s negative tone, Ellul ends on a positive note. “I am persuaded that if church is not dead, if the Christian church is always - in spite of everything - alive, if God’s Word can still be preached and is still significant today, this is undoubtedly due in the first instance to the presence of the Holy Spirit, to the faithfulness of Christ, but humanly speaking it is due to the simple faith of humble people whose names and works no one knows save God and yet who are among the saints on the earth.”
Occasionally Ellul’s arguments were difficult to follow, and sometimes, he overstated the case. There’s value in wrestling with his ideas, though it isn’t an easy read.
How did a movement that was intended to subvert the powers of the world end up subverted by them? How did Christianity become “the opposite of what we are shown by the revelation of God in Jesus Christ?"” (18)? This is the question that Jacques Ellul attempts to answer. Christianity is intended to be the revelation of the work and nature Jesus Christ, the existence of the church as his body, and the faith and life of Christians in truth and love. However, in Christendom, Christianity has come to represent something else, so Ellul drops the term and refers to the original revelation simply as “X.”
The subversion of Christianity is most readily seen in its institutions. As the Christian movement succeeded in growing in adherents and wealth, it necessarily had to institutionalize. Within these institutions, the powers and principles that drive the world found a foothold. The church necessarily gravitated away from organic relationships grounded in grace and love to institutional influence and programmed social action. The more institutional it became, the more difficult it was to follow the way of Jesus, which is relational. The way of Jesus doesn't consist of principles for organizational development, cultural influence, or social change, though these things may happen.
Each chapter identifies a factor that subtly subverted the church over the centuries.
Sacralization: Christianity wasn’t to be a religion that defeats other religions. Rather, Christianity was to be the end of religion. Christianity was subverted when it became one religion among many.
Moralism: Ellul shockingly posits that there is no Christian morality. Christian morality developed when unregenerate people were brought into the church and needed to be told how to live. Christianity is intended to be about freely loving as an outgrowth of one’s being, not in conformity to a moral principle or law. It was subverted when regeneration was replaced with moralism.
Islam: Islam imposes religious conformity upon others through Islamic law and jihad. The founding of Islamic societies and holy wars against the infidels shaped a Christendom response in like manner. In Christendom, as in Islam, Christian values and morals are enforced legislatively, the state is sacralized to enforce these values and laws, and these values must be defended militarily. Ironically, Christianity was subverted by imitating Islam.
Politics: The church has given in to the temptation that Jesus resisted when Satan offered him the kingdoms of the world. In an effort to make “a less unsatisfactory society,” it dilutes the preaching of the gospel with a quest for secular power and influence. When it acquires political power, the church sacralizes and supports secular power, simultaneously becoming weaker itself. Because even the best governments can not help but be unjust, the church becomes complicit in these injustices through its support and blessing of government. Eventually, those standing for justice must stand against the church. Ellul makes this startling claim in regard to the church and politics: when the Church becomes “the guardian of order and power, atheism is a condition of social change and the atheistic wave is thus a blessing. … We must desacralize and dechristianize the system. To bear witness to the truth of God, we must renounce Christian society …. On the basis of atheism, a more just structure of society is possible. Atheism gives revealed truth a chance to rediscover itself.” [135] Christianity was subverted by its involvement in politics.
Nihilism: People’s search for meaning and hope in religion ends up leaving them disappointed. As Christianity became a religion, it could not satisfy their deepest needs. It was subverted by the hopelessness that resulted from false promises.
“The Heart of the Problem” is that people can’t stomach the gospel with its radical faith in what God has done in Christ. They prefer a system, a strong institution, an organization, and a moral standard to be enforced. But what God has offered us in Jesus isn’t an organization or a system to fix the world. He offers us a new beginning, a new “being.”
Ellul doesn’t lay all the blame for this on disobedient or rebellious Christians. Rather, he names 6 powers that are at work in the world, which can also be found in the church. Some will be bothered that he doesn’t believe in a personal devil, Satan, or demons. Regardless of what one believes regarding spiritual beings, there is value in identifying these as powers that flow through the church to its detriment: money, power, deception, accusation, division, and destruction. Ellul demonstrates how each of these have gotten a foothold in the church and how these powers can be found at work equally in the world. Though the church was to stand against them, it has instead become subverted by them.
While there are evil powers at work and while the church’s success made institutionalism inevitable, Ellul also holds Christian leaders responsible: “We state definitively that the robbing of the gospel of it’s significance is linked always with the appropriation of God’s Word by the theologian, the ecclesiastic, or the church.”
In spite of the book’s negative tone, Ellul ends on a positive note. “I am persuaded that if church is not dead, if the Christian church is always - in spite of everything - alive, if God’s Word can still be preached and is still significant today, this is undoubtedly due in the first instance to the presence of the Holy Spirit, to the faithfulness of Christ, but humanly speaking it is due to the simple faith of humble people whose names and works no one knows save God and yet who are among the saints on the earth.”
Occasionally Ellul’s arguments were difficult to follow, and sometimes, he overstated the case. There’s value in wrestling with his ideas, though it isn’t an easy read.
florismeertens's review
Toen ik bij mijn ouders op de bank dit aan het lezen was, kwam mijn vader naar me toe om te vragen in welk boek ik verdiept was. Ik hield de kaft omhoog.
Als antwoord grinnikte hij wat verslagen en zei iets in de trant van: "Het is eigenlijk helemaal niet goed dat ik je dingen zoals Kierkegaard en Ellul geef. Het is prachtig, en ze hebben wel gelijk op een manier, maar wat kan je er nu eigenlijk mee?" Ik begreep zijn sentiment volkomen.
Jacques Ellul is een streng man, maar niet op de manier waarop je denkt dat een Calvinistische theoloog dat is. Bij hem gaat het niet om talloze regels, strenge wetten, harde ascese en een permanente so(m)bere frons op het gezicht. Integendeel; het is een boodschap van liefde, genade, machteloosheid en vrijheid.
Vervolgens legt hij uit dat deze boodschap voor de mens volledig onverdraaglijk is.
Dit boek beschrijft de geschiedenis van de kerk, een instituut dat door de eeuwen heen probeerde het evangelie, iets dat volledig in strijd is met wereldse machten, te verzoenen met de wereld. Dit heeft gezorgd voor de corrumpering van het ware Christendom. En hij rekent niet alleen af met de veelgenoemde zwarte bladzijden, zoals de oorlog en de vervolgingen, maar met elke vorm van macht, commercie, ja zelfs idealisme.
En Ellul is werkelijk radicaal. Hij zegt vele malen met een nonchalance, alsof het vanzelfsprekend is, dat het Christendom geen moraal heeft, geen ethiek, geen filosofie, dat er niets heiligs is. En noem het vooral geen religie, dan heb je er niets van begrepen.
En hoe raar het allemaal klinkt, het betoog is overtuigend, zeker wanneer je zijn definities snapt. Het biedt een enorm verfrissende kijk op wat Christendom is, maar wijkt niet af van de kernboodschap. Sterker nog, ik zou Elluls filosofie fundamentalistisch willen noemen, in die zin dat het teruggaat naar de vroegste kern en enkel dat als uitgangspunt neemt. Het Christendom is dan in oppositie met al het andere, omdat in al het andere het egoïstische, machtswellustige deel van de mens schuilt.
Ellul heeft als het ware de rol aangenomen van Dostojewski's inquisiteur van Sevilla. Hij laat zien hoe onmogelijk het is voor mensen om de liefde te kiezen, en verklaart zo het jammerlijke falen van de kerk.
Terug naar mijn vader, als dominee onderdeel van dit blijkbaar verdorven instituut. Ik deel zijn intellectuele waardering voor het boek, maar vooral zijn moedeloosheid. Zijn alle goede bedoelingen dan zinloos? Wat kan je nu echt met Elluls onbuigzame gelijk?
Toegegeven, er is altijd de genade, en de mens is dus nooit verloren. Ons falen is geen schande. Bovendien is hij milder in de epiloog, en heeft hij het over mensen die in de ware Christelijke geest handelden: Franciscus van Assissi, de beweging Solidarnosc, en vele mensen zonder naam.
Toch klinkt dit als een kleine groep mensen. Bij Dostojewski zegt de duivel ook dat de leer van Christus mooi is, maar enkel mogelijk voor de uitverkorenen, nooit voor iedereen. Het antwoord op het indrukwekkende relaas van de inquisiteur was niets meer dan een kus, een teken van liefde. Een teken dat iedereen kan navolgen. Laten we daar maar aan vast houden.
Als antwoord grinnikte hij wat verslagen en zei iets in de trant van: "Het is eigenlijk helemaal niet goed dat ik je dingen zoals Kierkegaard en Ellul geef. Het is prachtig, en ze hebben wel gelijk op een manier, maar wat kan je er nu eigenlijk mee?" Ik begreep zijn sentiment volkomen.
Jacques Ellul is een streng man, maar niet op de manier waarop je denkt dat een Calvinistische theoloog dat is. Bij hem gaat het niet om talloze regels, strenge wetten, harde ascese en een permanente so(m)bere frons op het gezicht. Integendeel; het is een boodschap van liefde, genade, machteloosheid en vrijheid.
Vervolgens legt hij uit dat deze boodschap voor de mens volledig onverdraaglijk is.
Dit boek beschrijft de geschiedenis van de kerk, een instituut dat door de eeuwen heen probeerde het evangelie, iets dat volledig in strijd is met wereldse machten, te verzoenen met de wereld. Dit heeft gezorgd voor de corrumpering van het ware Christendom. En hij rekent niet alleen af met de veelgenoemde zwarte bladzijden, zoals de oorlog en de vervolgingen, maar met elke vorm van macht, commercie, ja zelfs idealisme.
En Ellul is werkelijk radicaal. Hij zegt vele malen met een nonchalance, alsof het vanzelfsprekend is, dat het Christendom geen moraal heeft, geen ethiek, geen filosofie, dat er niets heiligs is. En noem het vooral geen religie, dan heb je er niets van begrepen.
En hoe raar het allemaal klinkt, het betoog is overtuigend, zeker wanneer je zijn definities snapt. Het biedt een enorm verfrissende kijk op wat Christendom is, maar wijkt niet af van de kernboodschap. Sterker nog, ik zou Elluls filosofie fundamentalistisch willen noemen, in die zin dat het teruggaat naar de vroegste kern en enkel dat als uitgangspunt neemt. Het Christendom is dan in oppositie met al het andere, omdat in al het andere het egoïstische, machtswellustige deel van de mens schuilt.
Ellul heeft als het ware de rol aangenomen van Dostojewski's inquisiteur van Sevilla. Hij laat zien hoe onmogelijk het is voor mensen om de liefde te kiezen, en verklaart zo het jammerlijke falen van de kerk.
Terug naar mijn vader, als dominee onderdeel van dit blijkbaar verdorven instituut. Ik deel zijn intellectuele waardering voor het boek, maar vooral zijn moedeloosheid. Zijn alle goede bedoelingen dan zinloos? Wat kan je nu echt met Elluls onbuigzame gelijk?
Toegegeven, er is altijd de genade, en de mens is dus nooit verloren. Ons falen is geen schande. Bovendien is hij milder in de epiloog, en heeft hij het over mensen die in de ware Christelijke geest handelden: Franciscus van Assissi, de beweging Solidarnosc, en vele mensen zonder naam.
Toch klinkt dit als een kleine groep mensen. Bij Dostojewski zegt de duivel ook dat de leer van Christus mooi is, maar enkel mogelijk voor de uitverkorenen, nooit voor iedereen. Het antwoord op het indrukwekkende relaas van de inquisiteur was niets meer dan een kus, een teken van liefde. Een teken dat iedereen kan navolgen. Laten we daar maar aan vast houden.
vincent29240's review against another edition
3.0
Beaucoup d'idées intéressantes dans ce livre. Mais probablement une vision très intellectuelle et individuelle de la foi chrétienne. On passe à côté de l'esprit d'unité et d'obéissance qui caractérise l'Eglise. Je regrette la négation de la primauté des successeurs de Pierre ("tu es Pierre...") et du Démon en tant que personne.
ericwelch's review against another edition
5.0
We read this book in our reading club several years ago. Ellul was a French philosopher who argues that in the 4th century the alliance of Christianity with the power of the state under Constantine essentially changed the very nature of Christianity and encouraged the development of authoritarian thinking as the church now had the power of the state to enforce orthodoxy.
More...