Take a photo of a barcode or cover
3.56 AVERAGE
3.56 AVERAGE
adventurous
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Didn't like this that much, but I'm glad I finally read this because it is a classic after all!
ΟΚ, μεγάλο θέμα ο Οιδίπους τύραννος, ένα έργο ηλικίας 2500 ετών, με αρκετά ζητήματα που τον περιπλέκουν και μια διαχρονική αξία που δυόμισι χιλιετίες λογοτεχνίας δεν έχουν προσπεράσει.
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοιινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλικτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία ωστ΄ποσε τέλεσε αν αγοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχμική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα-ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο") φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα της Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυχη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστεροι σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηξριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, ορθολογική θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιθδίποδας δεν κάνει (με το σκετπικό όμως, ότι επιλέγει κάτι ακόμη χειρότερο).
Αριστούργημα., λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοιινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλικτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία ωστ΄ποσε τέλεσε αν αγοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχμική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα-ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο") φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα της Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυχη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστεροι σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηξριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, ορθολογική θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιθδίποδας δεν κάνει (με το σκετπικό όμως, ότι επιλέγει κάτι ακόμη χειρότερο).
Αριστούργημα., λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
I was left going what the heck, but it was an overall good story.
dark
sad
fast-paced
can't rate it really because i had no choice but to read it. already knew what was this book about so it wasn't that much of an enjoyment but a good read overall
dark
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
N/A
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
No
"yeah this proves every man wants to fuck their mom at some point, there's nothing wrong with me" - freud, about a man literally gouging his own eyes after UNKOWINGLY doing so
(freud, you're the problem)
(freud, you're the problem)
dark
emotional
reflective
relaxing
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
emotional
mysterious
sad
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Death, Incest, Suicide
Moderate: Pandemic/Epidemic
Minor: Self harm, Slavery, Death of parent, Murder, Injury/Injury detail
Ugh. Hgrghm. Rghh. I feel nauseous. I mean, like, duh, I know what this is about. And I did have a fried egg and cheese and fried sausage sandwich this morning that has been sitting RIGHTHERE all day, but - ugghhhhh. The bit where he gouges out his eyes. Ghgrhrg.
So I listened to a modern English translation of this, performed by Michael Sheen and "a full cast" (poor nameless cast!). Michael Sheen I like a lot, and feel like he's been lately typecast in "geeky British second banana" roles in second-rate scifi movies, whereas I think his Welsh talents are best used in big-bearded, armor-and-sword roles like Lancelot or a Roman commander on the Welsh border in the first century CE. Actually, this all started - I started listening to this today - after finishing the wonderful SPQR by Mary Beard. One of the final chapters is about Boudica, this badass rebel Celtic queen from Britain, who tried and failed to fight off the Romans in the first century CE, and obviously a big-bearded Michael Sheen would play the weary Roman commander who's never actually been to Rome and has to reluctantly destroy her forces, even while he admires them. GOOD MOVIE, RIGHT?!
HEEENYYYWAYYY. So should there be spoilers to Oedipus? What is the state of America's schools? It doesn't really matter; ancient Greek narrative arcs are apparently differently shaped because Oedipus is TOLD he's the murderer of his father and the husband-son of his mom-wife in basically the second scene. We then spend about ~50% of the story waiting for Oedipus to stop having anxious tantrums, while more people confirm the story ("no, dude, it was you, sorry, terrible news I know"), and then - UGHHH - the CLIMACTIC, CATHARTIC, THIS-IS-WHAT-I-PAID-FOR ANCIENT GREEK SCENE OF GORE AND TRAGEDY.
I liked this translation, since it retained the unfamiliar "the past is a foreign country" quality of ancient Greek stuff (the Chorus? the places? the cultural norms?) while using familiar language. I liked the performances, if only because they were affecting. Which is the point, I guess? I liked the Fisher King quality of the City of Thebes being covered in plague sores because someone (a special someone) is an incestuous murderer, and - of course, duh - I loved the ancient Greek irony of Oedipus flailing and cursing the murderer in scene 1. Ugh, and his PRIDE! And such a humbling. Very cathartic. I also enjoyed the off-stage Apollo, via the Oracle at Delphi (?), being regularly visited for consultation. Oh yes, and I liked the brother-in-law Crayon (I looked it up, it's CREON). But all I heard was, "Oh the gads, my eyes! CRAYON, what of a wretch like me?!" It cut the tragedy nicely.
Now I see that Kenneth Branagh performed a BBC Anthony and Cleopatra drama, so I guess it's gonna be ancient Greek and Rome time in Angelasville for a little longer!
OH GODS TAKE PITY ON A HUBRIS-FILLED WRETCH LIKE MEEEEEEE
AAAAAHHGHGHGHGHGHHGHHG
*extreme gore*
CRAYONNNNNN
the end.
So I listened to a modern English translation of this, performed by Michael Sheen and "a full cast" (poor nameless cast!). Michael Sheen I like a lot, and feel like he's been lately typecast in "geeky British second banana" roles in second-rate scifi movies, whereas I think his Welsh talents are best used in big-bearded, armor-and-sword roles like Lancelot or a Roman commander on the Welsh border in the first century CE. Actually, this all started - I started listening to this today - after finishing the wonderful SPQR by Mary Beard. One of the final chapters is about Boudica, this badass rebel Celtic queen from Britain, who tried and failed to fight off the Romans in the first century CE, and obviously a big-bearded Michael Sheen would play the weary Roman commander who's never actually been to Rome and has to reluctantly destroy her forces, even while he admires them. GOOD MOVIE, RIGHT?!
HEEENYYYWAYYY. So should there be spoilers to Oedipus? What is the state of America's schools? It doesn't really matter; ancient Greek narrative arcs are apparently differently shaped because Oedipus is TOLD he's the murderer of his father and the husband-son of his mom-wife in basically the second scene. We then spend about ~50% of the story waiting for Oedipus to stop having anxious tantrums, while more people confirm the story ("no, dude, it was you, sorry, terrible news I know"), and then - UGHHH - the CLIMACTIC, CATHARTIC, THIS-IS-WHAT-I-PAID-FOR ANCIENT GREEK SCENE OF GORE AND TRAGEDY.
I liked this translation, since it retained the unfamiliar "the past is a foreign country" quality of ancient Greek stuff (the Chorus? the places? the cultural norms?) while using familiar language. I liked the performances, if only because they were affecting. Which is the point, I guess? I liked the Fisher King quality of the City of Thebes being covered in plague sores because someone (a special someone) is an incestuous murderer, and - of course, duh - I loved the ancient Greek irony of Oedipus flailing and cursing the murderer in scene 1. Ugh, and his PRIDE! And such a humbling. Very cathartic. I also enjoyed the off-stage Apollo, via the Oracle at Delphi (?), being regularly visited for consultation. Oh yes, and I liked the brother-in-law Crayon (I looked it up, it's CREON). But all I heard was, "Oh the gads, my eyes! CRAYON, what of a wretch like me?!" It cut the tragedy nicely.
Now I see that Kenneth Branagh performed a BBC Anthony and Cleopatra drama, so I guess it's gonna be ancient Greek and Rome time in Angelasville for a little longer!
OH GODS TAKE PITY ON A HUBRIS-FILLED WRETCH LIKE MEEEEEEE
AAAAAHHGHGHGHGHGHHGHHG
*extreme gore*
CRAYONNNNNN
the end.
I'm pretty sure I read this in high school and I certainly knew the story, but wanted to explore it again as a sort of proto-gothic story. It has a similar theme to Vathek, which is also about a ruler brought to ruin, but Vathek's fall is due to his own vices while Oedipus' tragedy is because of happenstance.
Read with modern eyes, the play starts strongly with a mystery (who killed the previous king?) and there's a cool procedural for a bit as Oedipus tries to uncover the truth. But he's ultimately stupid and bull-headed and the audience figures out what's going on long before the king does. None of that though is as important as the characters' reactions to it and that's where the play shines. Oedipus the King is a tragedy and Sophocles pours so much suffering into the final words of the main characters. It's better poetry than murder mystery, but even the mystery is pretty cool.
Read with modern eyes, the play starts strongly with a mystery (who killed the previous king?) and there's a cool procedural for a bit as Oedipus tries to uncover the truth. But he's ultimately stupid and bull-headed and the audience figures out what's going on long before the king does. None of that though is as important as the characters' reactions to it and that's where the play shines. Oedipus the King is a tragedy and Sophocles pours so much suffering into the final words of the main characters. It's better poetry than murder mystery, but even the mystery is pretty cool.