Scan barcode
breadandmushrooms's review against another edition
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
4.0
theano_'s review against another edition
funny
informative
inspiring
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
3.75
gwenthegentleshadow's review against another edition
reflective
slow-paced
3.5
While I would not recommend this book nor reread it for any reason, I have a fondness toward this story that follows a babbling Spanish author who’s been invited to Kassel’s contemporary art exhibition to be an exhibit and give a lecture. So much information is presented and so many ideas suggested, you really are following this man as he ponders art while making a lot of literary connections (that you may or may not understand depending on your own reading or willingness to do research). At that point, the book loses a lot of steam for me. I want to feel engaged and understand, but it’s like explaining the punch line in a joke, the impact loses its power if I have to do a lot of research as I read or know the context before hand. All of this is then balanced upon sections of the book, where I flip between being bored due to dry commentary from our protagonist to being very engaged. Just imagine documenting every thought that goes through your head and then asking someone to read it…..I could imagine people being confused, bored and possibly interested, yet detached if you don’t relate to anything you’re thinking/saying/doing.
However, despite my concerns about really being able to appreciate this book, the author is extremely talented. I never felt lost in what he was trying to say or explain because he has an excellent ability to drop hints along the way and then reveal to you what those hints were. He captures the erratic way our minds connect things and bring up random memories, while capturing very relatable fears and experiences we all have in life through the eyes of our protagonist in (at times) humorous ways. I think the motto for Kassel being “collapse and recovery”, aligns beautifully with this book and our protagonist’s journey, making the ending very sentimental and satisfying to me. I now want to go on long slow walks and simply ponder, which is impressive for a book that I can’t say I love.
However, despite my concerns about really being able to appreciate this book, the author is extremely talented. I never felt lost in what he was trying to say or explain because he has an excellent ability to drop hints along the way and then reveal to you what those hints were. He captures the erratic way our minds connect things and bring up random memories, while capturing very relatable fears and experiences we all have in life through the eyes of our protagonist in (at times) humorous ways. I think the motto for Kassel being “collapse and recovery”, aligns beautifully with this book and our protagonist’s journey, making the ending very sentimental and satisfying to me. I now want to go on long slow walks and simply ponder, which is impressive for a book that I can’t say I love.
sunnybopeep's review against another edition
3.25
I had two issues with this book:
- I felt too stupid for it.
- Art, especially avant-garde modern art, is created to be experienced directly. There are so many descriptions of art displays in this book, but not being able to experience them firsthand makes them a little unrelatable and confusing. Or maybe I just have a pathetic imagination. (See reason 1.)
I picked this up for the art and the interesting historical perspective, but I found the bits about literature and writing to be a lot easier to understand—and thus—more profound. Mostly, this is a story about walking and thinking. The rare sparks of genius didn’t keep me dying to read more. I can, however, relate to the magnificence of art and how living it every day is joyous.
Tout est bien qui finit bien.
Tout est bien qui finit bien.
shirishmus's review against another edition
De dOCUMENTA van Kassel. De dOCUMENTA van Kassel. Magische woorden.
Voor mij betekenen ze een zich bevinden in een stad met mensen die ik als kind ook als familie zag. Het betekent een me begeven in een gebied dat ik eigenlijk als het gebied van mijn moeder beschouw: Kunst. En zodoende voelt de kunst (wat daar ook precies mee geïmpliceerd wordt), als een gebied waar ik me tegelijkertijd mee verbonden voel, maar me ook als een soort tweederangs burger doorheen begeef. Maar dat is niet erg. Het betekent alleen maar dat ik er mijn eigen weg niet in gevonden heb, of er nog ongemakkelijk doorheen waggel - en misschien, is dat juist de bedoeling.
En gewaggel of een gezoek door de (avant-garde) kunst, en door Kassel, de stad waar grotendeels talen worden gesproken die hij niet beheerst, is ook iets wat Enrique Vila-Matas tijdens zijn bezoek aan de dOCUMENTA (13) en dus in zijn boek, lijkt te doen, te ondergaan. En dat voelt heerlijk. Niet in het minst omdat ik tijdens het lezen ook weer terug was in de tijd. En terug was in een soort geladen wereld waar elke doorgang de potentie van een geheel nieuw gevoel, of blik, in zich verborgen houdt. Wat dat betreft heeft Vila-Matas het mogelijke ervaren van de dOCUMENTA goed gevangen, en misschien gaat dat ook wel op voor andere kunstfestivals (of kunst als fenomeen)?
In, In Kassel is niets wat het lijkt volgen we Enrique Vila-Matas vanaf het moment dat hij wordt uitgenodigd als schrijver in residence voor dOCUMENTA (13), een jaar voor het festival, tot het moment van vertrek daarvandaan. Wat we voornamelijk volgen zijn zijn gedachten. Zijn maniakale gedachten ook wel. De voorziene eenzaamheid en somberheid die hem in Kassel wachten en de somberheid en angsten die hij in de avonden zal zullen doormaken. Dat hij die angsten en gedachten heeft, daar herinnert Enrique Vila-Matas de lezer graag en veel aan. Maar onverhoopt zal hij een euforie tegemoet gaan in Kassel. Een enthousiasme. Een gekte misschien, soms? Maar vooral, een weten dat, hoewel de wereld dan misschien wel niet te redden valt; de kunst is dat wel.
Ik voelde geen continu enthousiasme tijdens het lezen. Vila-Matas lijkt soms wat veel te dralen. Te obsesief in zijn gedraal en gewaggel vast te zitten en misschien te moeten hebben gedacht dat het nodig was dat ook in de vorm te moeten doorvoeren. Ik weet het niet. Misschien werkt het ook wel. Achteraf voelt het passend bij het karakter, dat wel. Ik stel me een wat oudere man voor, licht verstrooid maar alert en bereid tot graven - en diep ook, gezien de naar eigen zeggen zo enorme angsten, waarbij een vreemde omgeving en vreemde taal niet diret helpen. Het boek is regelmatig grappig, Vila-Matas steekt tegelijkertijd de draak met de (avant-garde) kunst en zichzelf (denk ik, mogelijk verzin ik dit nu), hoewel hij beiden in essentie naar een oppervlakte brengt die hun essentie geheel aanvaard en vooral die van de kunst, een verre hoogte in prijst.
Soms ietwat stroef om doorheen te komen omdat ik me dus hier en daar ergerde aan het gedraal, het langzame. Soms diept hij kunstwerken en onderwerpen in zijn beschrijvingen heel erg uit, uitdiepingen die soms eerder aanvoelden als herhaling. Daarnaast deinst hij allesbehalve terug voor dwalingen in zijn gedachten, wat veel nadruk te leggen op dingen die bijzonder zouden moeten zijn (maar die wat aanvoelden als grootdoenerij), en niet zelden allerlei schrijvers de revue laten passeren en tot gevolg: Nog meer gedachten (die ook echt wel interessant zijn, maar niet altijd - ik kon zijn gedachten dan ook niet altijd volgen). Anderzijds vind ik de gedachte (die ik erop geplakt heb) achter dit boek heel mooi. Een complexe reis door en tijdens een kunstfestival, daarin niet alleen de lezer meenemend in observaties van de buitenwereld, maar ook en zeker hoe die hun invloed (kunnen) hebben op iemands binnenwereld. Wie dacht dat het einde van de kunst in zicht is, denk opnieuw! En denk diep! En ga naar Kassel! (Ofwel, de route die Vila-Matas hier gaat, misschien in zich wat overlappende en omgekeerde volgordes.)
'Ik merkte dat ik nog steeds overal belangstelling voor had; zo-even had ik zelfs belangstelling gevoeld voor de banale rode zonsondergang die we zagen voordat we de grot binnenliepen; veel mensen schonken er buitenproportioneel veel aandacht aan, alsof ze dachten dat hij deel uitmaakte van Documenta.' p. 189
Eigenlijk wel een boek om te herlezen. Ik weet er nu al weinig meer van, en dat zie ik als compliment.
Misschien dat ik dit boek teveel bekijk door de bril van de herinnering aan mijn eigen ervaringen in Kassel en de dOCUMENTA (niet dat mijn ervaringen nu zo spectaculair zijn, ze betekenen wel iets). Maar, misschien, is dit ook wel gewoon een bijzonder boek. Het heeft me in ieder geval zin gegeven meer over het schrijven over (het schrijven over) kunst te lezen en daar ben ik Vila-Matas heel dankbaar voor.
Voor mij betekenen ze een zich bevinden in een stad met mensen die ik als kind ook als familie zag. Het betekent een me begeven in een gebied dat ik eigenlijk als het gebied van mijn moeder beschouw: Kunst. En zodoende voelt de kunst (wat daar ook precies mee geïmpliceerd wordt), als een gebied waar ik me tegelijkertijd mee verbonden voel, maar me ook als een soort tweederangs burger doorheen begeef. Maar dat is niet erg. Het betekent alleen maar dat ik er mijn eigen weg niet in gevonden heb, of er nog ongemakkelijk doorheen waggel - en misschien, is dat juist de bedoeling.
En gewaggel of een gezoek door de (avant-garde) kunst, en door Kassel, de stad waar grotendeels talen worden gesproken die hij niet beheerst, is ook iets wat Enrique Vila-Matas tijdens zijn bezoek aan de dOCUMENTA (13) en dus in zijn boek, lijkt te doen, te ondergaan. En dat voelt heerlijk. Niet in het minst omdat ik tijdens het lezen ook weer terug was in de tijd. En terug was in een soort geladen wereld waar elke doorgang de potentie van een geheel nieuw gevoel, of blik, in zich verborgen houdt. Wat dat betreft heeft Vila-Matas het mogelijke ervaren van de dOCUMENTA goed gevangen, en misschien gaat dat ook wel op voor andere kunstfestivals (of kunst als fenomeen)?
In, In Kassel is niets wat het lijkt volgen we Enrique Vila-Matas vanaf het moment dat hij wordt uitgenodigd als schrijver in residence voor dOCUMENTA (13), een jaar voor het festival, tot het moment van vertrek daarvandaan. Wat we voornamelijk volgen zijn zijn gedachten. Zijn maniakale gedachten ook wel. De voorziene eenzaamheid en somberheid die hem in Kassel wachten en de somberheid en angsten die hij in de avonden zal zullen doormaken. Dat hij die angsten en gedachten heeft, daar herinnert Enrique Vila-Matas de lezer graag en veel aan. Maar onverhoopt zal hij een euforie tegemoet gaan in Kassel. Een enthousiasme. Een gekte misschien, soms? Maar vooral, een weten dat, hoewel de wereld dan misschien wel niet te redden valt; de kunst is dat wel.
Ik voelde geen continu enthousiasme tijdens het lezen. Vila-Matas lijkt soms wat veel te dralen. Te obsesief in zijn gedraal en gewaggel vast te zitten en misschien te moeten hebben gedacht dat het nodig was dat ook in de vorm te moeten doorvoeren. Ik weet het niet. Misschien werkt het ook wel. Achteraf voelt het passend bij het karakter, dat wel. Ik stel me een wat oudere man voor, licht verstrooid maar alert en bereid tot graven - en diep ook, gezien de naar eigen zeggen zo enorme angsten, waarbij een vreemde omgeving en vreemde taal niet diret helpen. Het boek is regelmatig grappig, Vila-Matas steekt tegelijkertijd de draak met de (avant-garde) kunst en zichzelf (denk ik, mogelijk verzin ik dit nu), hoewel hij beiden in essentie naar een oppervlakte brengt die hun essentie geheel aanvaard en vooral die van de kunst, een verre hoogte in prijst.
Soms ietwat stroef om doorheen te komen omdat ik me dus hier en daar ergerde aan het gedraal, het langzame. Soms diept hij kunstwerken en onderwerpen in zijn beschrijvingen heel erg uit, uitdiepingen die soms eerder aanvoelden als herhaling. Daarnaast deinst hij allesbehalve terug voor dwalingen in zijn gedachten, wat veel nadruk te leggen op dingen die bijzonder zouden moeten zijn (maar die wat aanvoelden als grootdoenerij), en niet zelden allerlei schrijvers de revue laten passeren en tot gevolg: Nog meer gedachten (die ook echt wel interessant zijn, maar niet altijd - ik kon zijn gedachten dan ook niet altijd volgen). Anderzijds vind ik de gedachte (die ik erop geplakt heb) achter dit boek heel mooi. Een complexe reis door en tijdens een kunstfestival, daarin niet alleen de lezer meenemend in observaties van de buitenwereld, maar ook en zeker hoe die hun invloed (kunnen) hebben op iemands binnenwereld. Wie dacht dat het einde van de kunst in zicht is, denk opnieuw! En denk diep! En ga naar Kassel! (Ofwel, de route die Vila-Matas hier gaat, misschien in zich wat overlappende en omgekeerde volgordes.)
'Ik merkte dat ik nog steeds overal belangstelling voor had; zo-even had ik zelfs belangstelling gevoeld voor de banale rode zonsondergang die we zagen voordat we de grot binnenliepen; veel mensen schonken er buitenproportioneel veel aandacht aan, alsof ze dachten dat hij deel uitmaakte van Documenta.' p. 189
Eigenlijk wel een boek om te herlezen. Ik weet er nu al weinig meer van, en dat zie ik als compliment.
Misschien dat ik dit boek teveel bekijk door de bril van de herinnering aan mijn eigen ervaringen in Kassel en de dOCUMENTA (niet dat mijn ervaringen nu zo spectaculair zijn, ze betekenen wel iets). Maar, misschien, is dit ook wel gewoon een bijzonder boek. Het heeft me in ieder geval zin gegeven meer over het schrijven over (het schrijven over) kunst te lezen en daar ben ik Vila-Matas heel dankbaar voor.
noahregained's review against another edition
1.0
Themes: Duchamp, impotence, Europe, orientalizing China. Heavily not recommended
pollo's review against another edition
1.0
Un texto que es un Mcguffin (de los malos) para hablar de sucesos intrascendentes y reflexiones personales sobre el arte. Si El halcón maltés es la película más charlatana del cine, este libro puede ser su equivalente en la literatura. Repetitiva como interminables vueltas en un omnibus que sigue la misma ruta, parece una versión Made in China de otras grandes obras del catalán. O tal vez es que uno se aburre ante cierto arte contemporáneo que no se entiende y parece puro humo. Curiosa la mención al valsecito peruano (p. 160), pero el resto es más aburrido que la cuarentena. Tal vez sea de vanguardia ponerle una estrella a un autor consagrado, quien sabe. Como me costó llegar a la última página. Bendita sea la mañana (en que acabó esta tortura) pensé.
philosophie's review against another edition
4.0
Given my inveterate habit of writing a chronicle every time I get invited to a strange place to do something weirs (over time I've realized that all places actually seem strange to me), I had the impression I was once again living through the beginning of a journey that could end up turning into a written tale, in which, as was customary, I would combine perplexity and my suspended life to describe the world as an absurd place arrived at by way of a very extravagant invitation.Ένας ευχάριστα παράξενος φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στη σύγχρονη τέχνη, με τον συγγραφέα να μιλάει για την εμπειρία του ως ένας εκ των καλλιτεχνών που προσκλήθηκαν στην Documenta 2012 στο Kassel της Γερμανίας, μια έκθεση πρωτοποριακής τέχνης καθιερωμένη από το 1955. Ο Vila-Matas απλώς περιπλανιέται στην πόλη κοιτάζοντας τα έργα τέχνης και καταγράφει σε ένα τύποις εσωτερικό μονόλογο τις σκέψεις του για εκείνα, για τον εαυτό του και την επιθυμία να δημιουργεί συγγραφικές περσόνες, για την ουσία του avant-garde συγγραφέα, για οτιδήποτε του έρχεται στο νου. Πρόκεται για μια, ως επί το πλείστον, μη φανταστική καταγραφή του χρόνου του εκεί χωρίς ωστόσο να είναι δυνατό να διαπιστωθεί τι από όλα αποτελεί αλήθεια και τι μυθοπλασία. Ευχάριστο, λίγο αργό, πλην άκρως ιδιαίτερο.