Take a photo of a barcode or cover
4.28 AVERAGE
4.28 AVERAGE
challenging
informative
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
The MANIAC: In which Benjamin Labatut displays superior intelligence and superior English prose skills (as compared to me on both counts) while writing in his third language. The last part of the book focused on the breaking of the spirits of Go and chess masters when bested by AI. I know how they feel.
I am not entirely sure how to talk about this book. I guess I will start by saying that though I thoroughly enjoyed the visual and aural spectacle of the movie Oppenheimer, I am on record as not liking the script for the film. There were a few issues for me. One was the entire inclusion of the Florence Pugh storyline. I acknowledge that Florence Pugh has exceptionally fine breasts, and finding a way to include them in any movie is good for box-office, but other than that it weakened the movie. It added bulk (not just time but superfluous subject matter) to an already bloated film. But I digress, my bigger issue, and the one that is relevant to this review, is that in the parts where things were not blowing up I sensed that there was a more interesting human story to be told than the one the Nolan brothers settled on, and I think this book contained it. Of course Oppenheimer has strong name recognition/brand value, and he is an interesting man, but he was not 1/10th as interesting as Johnny von Neumann (who was a part of many of the most notable advances in physics in the 20th century, including being one of the most productive members of the group of physicists at Los Alamos but who is acknowledged only in passing in the film Oppenheimer) and his buddies and special lady friends. And even more important, this book didn't stop with the A-bomb/H-bomb and the guilty feelings of the developers when they realized what they had wrought (that is included of course) but showed how we got to the modern computer/AI from the same bank of mathematics/physics work that gave us nuclear weapons. Labatut focuses in on how we are again justifying progress rather than thinking through the costs of some progress. Specifically, the author wants the reader to realize that like nuclear bombs, AI also has the capacity to destroy our humanity and in fact to destroy humanity writ large.
Von Neumann's story is only one of three in The MANIAC, but it is the one that owns the most real estate by far, and when someone makes this into a movie it should focus on that story. The first section of the book relates the agonizing tale of Paul Ehrenfest, an Austrian physicist who was destroyed by quantum mechanics (truly.) Ehrenfest went mad as he tried to make sense of QM in a way that made it rational and beneficial to humankind. He was unable to find a silver lining, was rendered unable to work, and came to the most tragic of ends. The last section shows us basically how AI makes humans obsolete, (illustrated by the contest between, arguably, the greatest Go player in history and AlphaGO, the go-conquering AI steamroller.) The first and third sections make for excellent reading, though the third section is less developed than it should be (but also this is tied up with the work I do, and it might be more than enough for an audience that doesn't wrestle with this sort of thing before breakfast most days.) That second section though -- that blew me away. The story is told by a host of narrators (I listened to this, and the audiobook cast was remarkable.) The narrators are all intimately tied to Johnny. Perhaps my favorite part was the section on von Neumann's invention of game theory (as told by the co-creator Oskar Morgenstern) but a close second was the portion narrated by his second wife (trust that they are the most toxic couple one can possibly imagine, and their destruction of one another and of themselves is as riveting as it is tragic.) I am not sure if the first and third sections were strictly necessary, but I do understand what Labatut wanted to say, and those sections help him say that.
The MANIAC is historical fiction, a genre I often find turgid and lumbering but which when done right is wonderful and shows us how fiction can do what straightforward historical reporting cannot. Here it is not just done right, it is incandescent.
I am not entirely sure how to talk about this book. I guess I will start by saying that though I thoroughly enjoyed the visual and aural spectacle of the movie Oppenheimer, I am on record as not liking the script for the film. There were a few issues for me. One was the entire inclusion of the Florence Pugh storyline. I acknowledge that Florence Pugh has exceptionally fine breasts, and finding a way to include them in any movie is good for box-office, but other than that it weakened the movie. It added bulk (not just time but superfluous subject matter) to an already bloated film. But I digress, my bigger issue, and the one that is relevant to this review, is that in the parts where things were not blowing up I sensed that there was a more interesting human story to be told than the one the Nolan brothers settled on, and I think this book contained it. Of course Oppenheimer has strong name recognition/brand value, and he is an interesting man, but he was not 1/10th as interesting as Johnny von Neumann (who was a part of many of the most notable advances in physics in the 20th century, including being one of the most productive members of the group of physicists at Los Alamos but who is acknowledged only in passing in the film Oppenheimer) and his buddies and special lady friends. And even more important, this book didn't stop with the A-bomb/H-bomb and the guilty feelings of the developers when they realized what they had wrought (that is included of course) but showed how we got to the modern computer/AI from the same bank of mathematics/physics work that gave us nuclear weapons. Labatut focuses in on how we are again justifying progress rather than thinking through the costs of some progress. Specifically, the author wants the reader to realize that like nuclear bombs, AI also has the capacity to destroy our humanity and in fact to destroy humanity writ large.
Von Neumann's story is only one of three in The MANIAC, but it is the one that owns the most real estate by far, and when someone makes this into a movie it should focus on that story. The first section of the book relates the agonizing tale of Paul Ehrenfest, an Austrian physicist who was destroyed by quantum mechanics (truly.) Ehrenfest went mad as he tried to make sense of QM in a way that made it rational and beneficial to humankind. He was unable to find a silver lining, was rendered unable to work, and came to the most tragic of ends. The last section shows us basically how AI makes humans obsolete, (illustrated by the contest between, arguably, the greatest Go player in history and AlphaGO, the go-conquering AI steamroller.) The first and third sections make for excellent reading, though the third section is less developed than it should be (but also this is tied up with the work I do, and it might be more than enough for an audience that doesn't wrestle with this sort of thing before breakfast most days.) That second section though -- that blew me away. The story is told by a host of narrators (I listened to this, and the audiobook cast was remarkable.) The narrators are all intimately tied to Johnny. Perhaps my favorite part was the section on von Neumann's invention of game theory (as told by the co-creator Oskar Morgenstern) but a close second was the portion narrated by his second wife (trust that they are the most toxic couple one can possibly imagine, and their destruction of one another and of themselves is as riveting as it is tragic.) I am not sure if the first and third sections were strictly necessary, but I do understand what Labatut wanted to say, and those sections help him say that.
The MANIAC is historical fiction, a genre I often find turgid and lumbering but which when done right is wonderful and shows us how fiction can do what straightforward historical reporting cannot. Here it is not just done right, it is incandescent.
inspiring
mysterious
Plot or Character Driven:
Character
Definitivamente de lo mejor que he leído en el año, no puedo decir que sea una novela porque no lo es, podría decirse o parecerse (según yo y mi muy particular punto de vista que nadie me pidió) que es un conjunto de pensamientos y entrevistas que te hacen conocer a científicos que han hecho mucho por nuestra humanidad.
Nos pasea por matemáticas, física, electrónica, bombas y mucha computación, lo disfruté mucho, si lo recomiendo para la gente que quiere leer algo diferente.
Nos pasea por matemáticas, física, electrónica, bombas y mucha computación, lo disfruté mucho, si lo recomiendo para la gente que quiere leer algo diferente.
Just like his earlier book, Benjamin Labatut presents the genious of Jon von Neumann as memories from his wife, daughter ,peers and friends and many others . A unique style that I liked a lot.
The book then moves on to talk about the genesis of AlphaGO culminating with a fictional account of AlphaGO beating the world champion Lee Se-Dol .
I fully enjoyed this book. The characterization of Jon von Neumann and the narration of the Go tournament between Lee Se-Dol and AlphaGO were highlights of this book.
Verdict: 4 *s. With 'The Maniac' Benjamin Labutut has become one of my favorite authors of fiction. I highly recommend this book to anyone looking for a great story written in lively language!
The book then moves on to talk about the genesis of AlphaGO culminating with a fictional account of AlphaGO beating the world champion Lee Se-Dol .
I fully enjoyed this book. The characterization of Jon von Neumann and the narration of the Go tournament between Lee Se-Dol and AlphaGO were highlights of this book.
Verdict: 4 *s. With 'The Maniac' Benjamin Labutut has become one of my favorite authors of fiction. I highly recommend this book to anyone looking for a great story written in lively language!
Wat een feest, wat een achtbaan van een boek. Alle lof is terecht.
i’ll save my opinions for book club but i just wanna say that i was so thrown off by the abrupt shift from part 2 to part 3 and didn’t think i would be able to get into it but then part 3 ended up being my favorite section and i can’t stop thinking about it
Blown away.
Aan de voorkant van een historisch pand aan de Reitdiepskade in Groningen is een afbeelding van een zebra gemetseld. De moderne gevelsteen doet wat vreemd aan en voelt natuurlijk een beetje exotisch. De steen is een herinnering aan de grote computer van de Groningse universiteit die in de kelder van dit pand stond. Een Zeer Eenvoudige Binaire RekenAutomaat, afgekort, tot inderdaad ZEBRA.
Die computer is geplaatst in 1958, net nadat dit soort machines waren uitgevonden. Het was toen de sterkste computer in Nederland. De dromen over de mogelijkheden waren groot en het gevoel van spanning en van ontwikkeling nam bezit van de Groninger wetenschappers die hiermee bezig waren. Over die gevoelens gaat ook The MANIAC van Benjamín Labatut. En ook MANIAC is een anagram, in dit geval van Mathematical Analyzer Numerical Integrator and Automatic Computer Model. De krachtigste computer ter wereld, aan het begin van de jaren vijftig.
De titel van het boek van Labatut slaat ook op de hoofdpersoon en geestelijk vader van die computer, de maniakale Janos of Johnny von Neumann. Eén van de grote wiskundige genieën van de twintigste eeuw. Hij werkte met Hilbert in Göttingen, met Einstein en Gödel in Princeton, hij werkte mee aan de ontwikkeling van de atoombom en de waterstofbom, hij schreef een van de invloedrijkste boeken over speltheorie, waarmee hij een belangrijk fundament legde onder de mathematisering van veel wetenschappen en hij legde de basis voor de computerkunde.
In Labatuts boek is Von Neumann niet aan het woord, maar is het verhaal vormgegeven door stemmen van mensen om hem heen. Het is alsof er allerlei figuren worden geïnterviewd, of hun gedachten op papier zetten, over hun tijd met deze wonderlijke geleerde. Ook daar zitten een paar heel bekende namen bij uit de 20e-eeuwse wetenschapsgeschiedenis, zoals die van de natuurkundige Richard Feinmann (die een soort cultstatus heeft onder wetenschappers), of van Nobelprijswinnaar Oskar Morgenstern (die met Von Neumann de basis legde voor speltheorie). Deze constructie levert een donker boek op, met heel veel vaart en een urgent verhaal, dat je niet zomaar loslaat. Want Von Neumann lijkt steeds alles – de toekomst van de hele wereld – op het spel te zetten.
Dat laat Labatut verschrikkelijk goed, overtuigend, soms grappig en soms emotioneel zien. Zo laat hij Feinmann een GO bord voor Von Neumann te verstoppen, in opdracht van Oppenheimer. 'De vader van de atoombom' is namelijk bang is dat het spel Von Neumann van zijn werk aan die bom af zal leiden. Het blijkt een voorbode van een nog veel maniakalere GO speler, die aan het einde van het boek zijn intrede doet.
Dit soort composities maakt het een boek om van te smullen. En daarmee voert Labatut veel verder dan het verhaal van één wetenschapper. Dit boek gaat over ons allemaal en is precies op tijd verschenen, want het gaat ook over kunstmatige intelligentie.
De deels in Nederland opgegroeide Labatut heeft een werk geschreven dat ons meeneemt door de geschiedenis van de twintigste-eeuwse wiskunde en ons tegelijkertijd opzadelt met een onbehaaglijk gevoel over onze wetenschap en technologie. En het is een analyse, een geschiedenisboek, een reportage, en het is een van de beste boeken die ik in de laatste jaren heb gelezen.
Aan de voorkant van een historisch pand aan de Reitdiepskade in Groningen is een afbeelding van een zebra gemetseld. De moderne gevelsteen doet wat vreemd aan en voelt natuurlijk een beetje exotisch. De steen is een herinnering aan de grote computer van de Groningse universiteit die in de kelder van dit pand stond. Een Zeer Eenvoudige Binaire RekenAutomaat, afgekort, tot inderdaad ZEBRA.
Die computer is geplaatst in 1958, net nadat dit soort machines waren uitgevonden. Het was toen de sterkste computer in Nederland. De dromen over de mogelijkheden waren groot en het gevoel van spanning en van ontwikkeling nam bezit van de Groninger wetenschappers die hiermee bezig waren. Over die gevoelens gaat ook The MANIAC van Benjamín Labatut. En ook MANIAC is een anagram, in dit geval van Mathematical Analyzer Numerical Integrator and Automatic Computer Model. De krachtigste computer ter wereld, aan het begin van de jaren vijftig.
De titel van het boek van Labatut slaat ook op de hoofdpersoon en geestelijk vader van die computer, de maniakale Janos of Johnny von Neumann. Eén van de grote wiskundige genieën van de twintigste eeuw. Hij werkte met Hilbert in Göttingen, met Einstein en Gödel in Princeton, hij werkte mee aan de ontwikkeling van de atoombom en de waterstofbom, hij schreef een van de invloedrijkste boeken over speltheorie, waarmee hij een belangrijk fundament legde onder de mathematisering van veel wetenschappen en hij legde de basis voor de computerkunde.
In Labatuts boek is Von Neumann niet aan het woord, maar is het verhaal vormgegeven door stemmen van mensen om hem heen. Het is alsof er allerlei figuren worden geïnterviewd, of hun gedachten op papier zetten, over hun tijd met deze wonderlijke geleerde. Ook daar zitten een paar heel bekende namen bij uit de 20e-eeuwse wetenschapsgeschiedenis, zoals die van de natuurkundige Richard Feinmann (die een soort cultstatus heeft onder wetenschappers), of van Nobelprijswinnaar Oskar Morgenstern (die met Von Neumann de basis legde voor speltheorie). Deze constructie levert een donker boek op, met heel veel vaart en een urgent verhaal, dat je niet zomaar loslaat. Want Von Neumann lijkt steeds alles – de toekomst van de hele wereld – op het spel te zetten.
Dat laat Labatut verschrikkelijk goed, overtuigend, soms grappig en soms emotioneel zien. Zo laat hij Feinmann een GO bord voor Von Neumann te verstoppen, in opdracht van Oppenheimer. 'De vader van de atoombom' is namelijk bang is dat het spel Von Neumann van zijn werk aan die bom af zal leiden. Het blijkt een voorbode van een nog veel maniakalere GO speler, die aan het einde van het boek zijn intrede doet.
Dit soort composities maakt het een boek om van te smullen. En daarmee voert Labatut veel verder dan het verhaal van één wetenschapper. Dit boek gaat over ons allemaal en is precies op tijd verschenen, want het gaat ook over kunstmatige intelligentie.
De deels in Nederland opgegroeide Labatut heeft een werk geschreven dat ons meeneemt door de geschiedenis van de twintigste-eeuwse wiskunde en ons tegelijkertijd opzadelt met een onbehaaglijk gevoel over onze wetenschap en technologie. En het is een analyse, een geschiedenisboek, een reportage, en het is een van de beste boeken die ik in de laatste jaren heb gelezen.
dark
informative
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Ik ben geen fan van quotes of recensies óp de kaft van een boek. Er wordt gegooid met superlatieven en schept meestal, alleszins voor mij, torenhoge en onmogelijke verwachtingen.
En wat vinden we op de omslag van "De MANIAC" van Benjamin Labatut? "Monsterlijk goed" en "Een sensationeel epos". "Briljant... laat je ademloos achter".
De lat lag dus extreem hoog. Maar dit is dus één van die zeldzame keren dat alles dat op de kaft wordt beschreven, verdomme gewoon klopt.
Wat. Een. Boek.
Magnifiek. Een verhaal over natuurkunde, wiskunde en Artificiële Intelligentie, ongelooflijk spannend en helder beschreven. Tegelijkertijd ook simpelweg een geweldige roman, met ontroerende momenten en memorabele personages.
5sterren, grote klasse.
En wat vinden we op de omslag van "De MANIAC" van Benjamin Labatut? "Monsterlijk goed" en "Een sensationeel epos". "Briljant... laat je ademloos achter".
De lat lag dus extreem hoog. Maar dit is dus één van die zeldzame keren dat alles dat op de kaft wordt beschreven, verdomme gewoon klopt.
Wat. Een. Boek.
Magnifiek. Een verhaal over natuurkunde, wiskunde en Artificiële Intelligentie, ongelooflijk spannend en helder beschreven. Tegelijkertijd ook simpelweg een geweldige roman, met ontroerende momenten en memorabele personages.
5sterren, grote klasse.