You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.34 AVERAGE
4.34 AVERAGE
Great read. Contemporary, funny, witty and a good story line. Highly recommend!
emotional
funny
hopeful
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
N/A
Can I give this book six stars? Unbelievable.
The way the book is written, like poetic prose but literal enough to follow the thoughts and motivations of these women over space and time - brilliant. Evaristo gives us characters are so well crafted, I felt deeply for them, even ones I didn’t particularly like. The stories masterfully and naturally interconnect. I read most of this during consecutive evenings at home and I looked forward to meeting a different woman every night. Really fantastic. My favorite Booker Prize novel by far.
I was warned it has a slow start and this is true. Amma and Yazz’s stories are fine and a necessary introduction to the style. They are not the strongest, but they are critical for really appreciating the ending. However, starting with Dominique, I was HOOKED. Each story topped the last in its depth and richness.
I also loved how each chapter trio featured a mother and daughter and yet they were so much more than those roles. Evaristo impressively slides between first and third person so that I would experience heartbreak, humor and hope all on one page. Incredible. Literary fiction at its best.
Although due to style and content I wouldn’t recommend this book to everyone, I absolutely loved it. I could have easily read another 400 pages. (Note: I’m in my 50’s and I might not have liked it so much 20 years ago.)
Both my mentor and a close friend recommended this book to me and I understand why. This book was the right medicine at the right time for me. And truly, a work of art.
The way the book is written, like poetic prose but literal enough to follow the thoughts and motivations of these women over space and time - brilliant. Evaristo gives us characters are so well crafted, I felt deeply for them, even ones I didn’t particularly like. The stories masterfully and naturally interconnect. I read most of this during consecutive evenings at home and I looked forward to meeting a different woman every night. Really fantastic. My favorite Booker Prize novel by far.
I was warned it has a slow start and this is true. Amma and Yazz’s stories are fine and a necessary introduction to the style. They are not the strongest, but they are critical for really appreciating the ending. However, starting with Dominique, I was HOOKED. Each story topped the last in its depth and richness.
I also loved how each chapter trio featured a mother and daughter and yet they were so much more than those roles. Evaristo impressively slides between first and third person so that I would experience heartbreak, humor and hope all on one page. Incredible. Literary fiction at its best.
Although due to style and content I wouldn’t recommend this book to everyone, I absolutely loved it. I could have easily read another 400 pages. (Note: I’m in my 50’s and I might not have liked it so much 20 years ago.)
Both my mentor and a close friend recommended this book to me and I understand why. This book was the right medicine at the right time for me. And truly, a work of art.
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
hopeful
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
echt een kei goed boek, kaart veel belangrijke zaken aan zoals feminisme en hoe het veranderd door heen de tijd, maar ook intersectionaliteit. Ik vond het in het begin moeilijk om er in te komen omdat er weinig leestekens worden gebruikt, het is dus echt wennen aan de schrijfstijl. En er waren iets te veel personages waardoor er soms weinig diepgang was in hun levensverhaal, daarbij vergat ik soms wie wie was. Voor de rest wel echt super goed!
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I really wanted to like this book. The prose style was original and nearly completely without punctuation which was surprising not annoying but fresh. But. There’s no story here. It just dragged and dragged for me and felt very overworked in places.
Also ultimately the plot is very thin and the whole thing is character development (some of it great, some of it not) but for what? I regret the time I spent slogging through this.
With a little more actual plot this could have been stunning.
Also ultimately the plot is very thin and the whole thing is character development (some of it great, some of it not) but for what? I regret the time I spent slogging through this.
With a little more actual plot this could have been stunning.
Wow. Breathtaking and all encompassing. Bold and energetic. Evaristo says so much with so few words.
Wat vond ik goed aan het boek:
- alles eigenlijk haha
- de inhoudstafel <3 Ik ben echt een suiker voor inhoudstafels :p
- hoe de schrijfstijl veranderd per personage. Je voelt de liefde van Grace's moeder door te lezen, maar je voelt even goed de verbitterdheid van Hattie. Elk personage heeft zijn eigenheid en dat vind ik echt heel goed overgebracht. Het was ook fijn dat er veel verschillende soorten mensen in het boek terugkwamen. Echte voorvechters, trailblazers , maar even goed mensen die hun gekleurde achtergrond liever achter zich willen laten of mensen die spijt hebben van hun keuzes.
- hoe ondanks de veranderlijkheid van de schrijfstijl er toch een heel duidelijk één schrijver achter het verhaal zit. Door hoe het verhaal opgebouwd is, de vormgeving... Evaristo gebruikt heel vaak herhaling als stijlfiguur. Eén van mijn favorieten.
- hoe alle personages op een niet geforceerde manier toch iets met elkaar te maken hebben. Soms is de link duidelijk, soms verstopt het zich in een klein hoekje.
Ik ben normaal gezien niet van de citaten aanduiden of markeren, maar door de boekenclub van ik daar toch mee begonnen. Aangezien het een boek uit de bib was, kon ik niet aanduiden, maar schreef ik de zinnen die mij raakten op aparte blaadjes. Het is nog maar het tweede boek waarbij ik hier expliciet aandacht aan besteed, maar ik heb veel mooie quotes opgeschreven. Zowel voor hun poëtisch karakter als voor hun maatschappelijke kritiek. Het zijn er te veel om op te noemen, maar ik noteer hier even mijn favorieten:
- p. 109 mothering turned into smothering.
- p. 126 And she who loved numbers, became innumerate.
- p. 126 Because the purpose of life was to journey towards its conclusion, otherwise it wasn't life.
- p. 182 With the stretch marks Bummi thought looked like parts and felt like Braille.
- p. 222 Shirley felt the pressure was now on to be a great teacher and an ambassador // for every Black person in the world.
- p. 290 Phillip, was a Clitoris man.
- p. 291 Giles, a Tyrannosaurus Brute, who believed in the superiority of the male species.
- p. 311 Which felt weird when you broke it down like that because essentially she was just a complete human being.
- p. 312 Two amphibian mounds taunted her with their nipple eyes.
- p. 343 Christmas should be called Greedy mas.
- p. 369 She was the center of his universe, for about 30 minutes.
- p. 393 It had been hard for her to sleep on so much history.
- p. 394 Until slowly he became marbled.
- p. 415 White people are only required to represent themselves, not an entire race.
Een centraal thema is de zoektocht naar zichzelf. Elk personage worstelt met iets. Iets groot, iets klein. Hoe ze zich willen tonen aan de wereld. Niet elk personage wekte bij mij sympathie op, dat was denk ik ook niet de bedoeling, maar waren wel allemaal herkenbaar.
Daarnaast vond ik het verhaal van Grace heel pakkend. Ze verliest veel kindjes, wat Evaristo heel mooi verwoord, en wilt zich bij een gezond kindje beschermen tegen het verlies. Waardoor ze zich afzondert en in een postnatale depressie verzeilt geraakt. Dit wordt zo niet benoemd in het boek, ik denk om dat deze passage zich afspeelt in de jaren '20 van de 20e eeuw. Het zijn passages zoals deze die de echtheid van de personages toont. Het zou iedereen van ons kunnen zijn.
- alles eigenlijk haha
- de inhoudstafel <3 Ik ben echt een suiker voor inhoudstafels :p
- hoe de schrijfstijl veranderd per personage. Je voelt de liefde van Grace's moeder door te lezen, maar je voelt even goed de verbitterdheid van Hattie. Elk personage heeft zijn eigenheid en dat vind ik echt heel goed overgebracht. Het was ook fijn dat er veel verschillende soorten mensen in het boek terugkwamen. Echte voorvechters, trailblazers , maar even goed mensen die hun gekleurde achtergrond liever achter zich willen laten of mensen die spijt hebben van hun keuzes.
- hoe ondanks de veranderlijkheid van de schrijfstijl er toch een heel duidelijk één schrijver achter het verhaal zit. Door hoe het verhaal opgebouwd is, de vormgeving... Evaristo gebruikt heel vaak herhaling als stijlfiguur. Eén van mijn favorieten.
- hoe alle personages op een niet geforceerde manier toch iets met elkaar te maken hebben. Soms is de link duidelijk, soms verstopt het zich in een klein hoekje.
Ik ben normaal gezien niet van de citaten aanduiden of markeren, maar door de boekenclub van ik daar toch mee begonnen. Aangezien het een boek uit de bib was, kon ik niet aanduiden, maar schreef ik de zinnen die mij raakten op aparte blaadjes. Het is nog maar het tweede boek waarbij ik hier expliciet aandacht aan besteed, maar ik heb veel mooie quotes opgeschreven. Zowel voor hun poëtisch karakter als voor hun maatschappelijke kritiek. Het zijn er te veel om op te noemen, maar ik noteer hier even mijn favorieten:
- p. 109 mothering turned into smothering.
- p. 126 And she who loved numbers, became innumerate.
- p. 126 Because the purpose of life was to journey towards its conclusion, otherwise it wasn't life.
- p. 182 With the stretch marks Bummi thought looked like parts and felt like Braille.
- p. 222 Shirley felt the pressure was now on to be a great teacher and an ambassador // for every Black person in the world.
- p. 290 Phillip, was a Clitoris man.
- p. 291 Giles, a Tyrannosaurus Brute, who believed in the superiority of the male species.
- p. 311 Which felt weird when you broke it down like that because essentially she was just a complete human being.
- p. 312 Two amphibian mounds taunted her with their nipple eyes.
- p. 343 Christmas should be called Greedy mas.
- p. 369 She was the center of his universe, for about 30 minutes.
- p. 393 It had been hard for her to sleep on so much history.
- p. 394 Until slowly he became marbled.
- p. 415 White people are only required to represent themselves, not an entire race.
Een centraal thema is de zoektocht naar zichzelf. Elk personage worstelt met iets. Iets groot, iets klein. Hoe ze zich willen tonen aan de wereld. Niet elk personage wekte bij mij sympathie op, dat was denk ik ook niet de bedoeling, maar waren wel allemaal herkenbaar.
Daarnaast vond ik het verhaal van Grace heel pakkend. Ze verliest veel kindjes, wat Evaristo heel mooi verwoord, en wilt zich bij een gezond kindje beschermen tegen het verlies. Waardoor ze zich afzondert en in een postnatale depressie verzeilt geraakt. Dit wordt zo niet benoemd in het boek, ik denk om dat deze passage zich afspeelt in de jaren '20 van de 20e eeuw. Het zijn passages zoals deze die de echtheid van de personages toont. Het zou iedereen van ons kunnen zijn.
An exceptional story of 12 women at different times, each undergoing varied social, political, mental and physical changes, which are so relevant and relatable in current times. Some characters like Dominique and Carole stay with you after you're done with the book. Beautiful narrative of human relationships in families and between strangers, which touch upon so many emotions in the character's life, it's a rollercoaster ride. Must read.