Take a photo of a barcode or cover
3.82 AVERAGE
3.82 AVERAGE
A classic book set in ancient Rome. Should be a win for me, but I just couldn't get into the story and the little I've enjoyed about it wasn't worth to read the whole book for. Almost all reviews I've seen loves the book or at least given it 4 stars, and it makes me wonder if I read another book entirely or the story just went over my head. Might revisit this book in the future to see if I could get one with the story more but for now it's a low rating book for me.
Quo Vadis by Henryk Sienkiewicz is...complicated. As it is a giant of classic literature, I feel a weird guilt that I enjoyed Quo Vadis so little.
Given Sienkiewicz's generation and location, I apply leniency when it comes to his overtly religious bend in the novel. My issue, however, is the historical implausibilities that are generated from such a slant. Would a Roman (especially one living in the Empire years) really denounce his Roman identity after merely witnessing his nephew convert for no reason other than love (lust)? Having read many historical resources, including some capturing the perspectives of Nero's contemporaries, I have to say no. The Roman identity, even post Caracalla's foolish move to Romanize all, was a much more significant and deeply engrained identity. The foolish march to what reads as hollow religious "enlightenment" is not believable.
Over 100 years have passed since Quo Vadis was published, and so it the understandable that its portrayal of Nero is also maniacle and over-done. Still, it's also bothersome to read.
I found the characters, overall, hard to believe and hard to engage with. I also found the storyline slow.
Ultimately, I don't think I am the audience for this book. Deeply religious readers who aren't concerned with factual representations are likely the target audience here.
Given Sienkiewicz's generation and location, I apply leniency when it comes to his overtly religious bend in the novel. My issue, however, is the historical implausibilities that are generated from such a slant. Would a Roman (especially one living in the Empire years) really denounce his Roman identity after merely witnessing his nephew convert for no reason other than love (lust)? Having read many historical resources, including some capturing the perspectives of Nero's contemporaries, I have to say no. The Roman identity, even post Caracalla's foolish move to Romanize all, was a much more significant and deeply engrained identity. The foolish march to what reads as hollow religious "enlightenment" is not believable.
Over 100 years have passed since Quo Vadis was published, and so it the understandable that its portrayal of Nero is also maniacle and over-done. Still, it's also bothersome to read.
I found the characters, overall, hard to believe and hard to engage with. I also found the storyline slow.
Ultimately, I don't think I am the audience for this book. Deeply religious readers who aren't concerned with factual representations are likely the target audience here.
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
I hated it with my whole heart and soul. I wish I never had to read as much of it as I've read.
dark
emotional
hopeful
informative
inspiring
lighthearted
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
One of my all time favorite books. Read it three times (twice for school) and I'll probably reread it in the future.
Beautiful story about love, religion, sacrifice, character growth and oppression of a roman emperor. Lots of historical facts and characters along with the fictional ones. The characters aren't idealized, even the main ones like Winicjusz. They make mistakes which make them more realistic and genuine.
And it's been written by a fellow-countryman of mine - polish author Henryk Sienkiewicz - which makes me appreciate it even more.
Beautiful story about love, religion, sacrifice, character growth and oppression of a roman emperor. Lots of historical facts and characters along with the fictional ones. The characters aren't idealized, even the main ones like Winicjusz. They make mistakes which make them more realistic and genuine.
And it's been written by a fellow-countryman of mine - polish author Henryk Sienkiewicz - which makes me appreciate it even more.
informative
inspiring
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Quo Vadis speelt zich af in een legendarische context: de christenvervolgingen van Nero, waarbij de gelovigen als fakkels werden gebruikt, aan de leeuwen werden gevoerd of aan het kruis werden genageld als ware volgelingen van Christus. Hoofdpersoon Vinicius, een melodramatische aristocraat, raakt persoonlijk betrokken bij deze wreedheden wanneer hij verliefd wordt op Lygia, een christelijk meisje, en zich bekeert (eerst louter wegens liefde voor haar, later omdat hij echt gelooft in het evangelie). In de tussentijd komt hij toevallig vijf van de grootste historische figuren van de Romeinse tijd tegen: Nero, Paulus, Petrus, Petronius en Seneca.
De Christenen in dit boek zijn superhelden. Onverzettelijk, medelijdend, nederig, vroom, barmhartig. Het meest sprekende voorbeeld is Ursus, de dienaar van Lygia, die zo sterk is dat het karikaturaal aanvoelt (een kruising tussen Jerommeke en Obelix), en toch niet meer vechten wil. Aan de andere kant staat Nero, de waanzinnige, de bloedige dichter, de egotripper par excellence, de miskende kunstenaar.
Het boek schept dus een binaire tegenstelling tussen Christelijke en Romeinse wereld. Om dit een beetje te nuanceren, komt het uiterst boeiende personage Petronius naar voren. Hij is epicureeër, gelooft in de genotten van het leven, en laat zich niet overtuigen door de Christelijke nederigheid, die wereldse schoonheid lijkt te verwerpen. Bij zijn dood vergaat al het goede wat het Romeinse Rijk nog restte: Poëzie en schoonheid. Uit zijn briefwisseling met Vinicius blijkt een humanistische visie die past bij zijn manier van leven. Zijn houding is verleidelijk en begrijpelijk.
Toch is dit boek een Christelijk werk bij uitstek, wat ook blijkt uit de conclusie dat de wrede wereld van Nero te gronde is gericht, terwijl het geloof van Petrus en Paulus de hele wereld heeft veroverd (de kritische vraag die je daarbij kan stellen is of het nog wel hetzelfde geloof is van nederigheid en barmhartigheid, en niet die van een deels gecorrumpeerde, wereldlijke macht).
In mijn tweedehandse exemplaar vond ik een recensie uit een oude krant die niet bepaald lyrisch was over het boek. Het was te dramatisch, te sentimenteel, te eenzijdig, te rooskleurig. Ik zou liegen als ik het daar niet een beetje mee eens was.
Maar het kan me eigenlijk niets schelen.
Ten overstaan van de ontzagwekkende (zij het wat sentimentele) goedheid van Petrus, van Paulus, van Lygia, van Ursus, vervalt voor mij persoonlijk elke noodzaak om dit boek als boek goed te vinden, dat wil zeggen, als ‘literair hoogstaand’, ‘genuanceerd’, of dergelijke termen.
Wat het boek voor mij waardevol maakte was de ontroerende en bovenal inspirerende boodschap. Het benadrukte wat vaak wordt vergeten in het hedendaagse Christendom: dat de kracht van het geloof uiting vindt in de buitengewone goedheid in het handelen. Petronius is een kenner van schoonheid en genot, en daarin herkenbaar voor ons. Maar alhoewel hij Nero probeert te remmen in zijn misdaden, schuwt hij zijn wreedheden niet, en is te angstig om zich hardop uit te spreken. Het zijn de vervolgde Christenen die in verzet komen tegen de misselijkmakende wreedheden; zij zijn de kenners van de rechtvaardigheid.
Het is niet waarschijnlijk dat de toenmalige Christelijke gemeenschap daadwerkelijk zo zonder blaam leefde, in complete vroomheid. Maar als narratief is het meeslepend en overtuigend.
Ik had laatst een onthutsende realisatie: In de samenleving verwacht men niet van mij dat ik het goede doe. Men verwacht veel van elkaar. De hele maatschappij is in de ban van de druk die we elkaar opleggen. We worden geacht te passen in de standaardvormen, te bijdragen aan de economie, alles eruit te halen, succesvol te zijn in onze carrière, normaal te doen, gelukkig te zijn. Maar er is niemand die het mij kwalijk durft te nemen als ik niet het goede doe. Dat is aan mijzelf om te bepalen. Ik heb meerdere malen wegens onbenullige redenen het verwijt gekregen dat ik “te goed voor deze wereld ben”. Nooit rept iemand over dat ik te slecht zou zijn voor deze wereld.
Maar in de scènes van dit boek, zoals de bekering en vergeving van de nietige Chilo, schuilt een ontzagwekkende kracht, die motiveert om werkelijk het goede te doen. Dat is mij meer waard dan de literaire kwaliteit van een werk, dan de kritiek van literatuurwetenschappers, dan de schoonheid van Petronius.
Afgelopen semester volgde ik een vak Ethiek. Ik grapte dat het eindtentamen niet een toets moest zijn, maar een avondje werken bij een daklozenopvang. Ondanks dat het een bijzonder interessant en bovenal leerzaam vak was, bleef het mij te wereldvreemd. Immers, “de leer van de filosoof vraagt om refutatie; het leven van de wijze is irrefutabel,” aldus Octavio Paz.
De Christenen in dit boek zijn superhelden. Onverzettelijk, medelijdend, nederig, vroom, barmhartig. Het meest sprekende voorbeeld is Ursus, de dienaar van Lygia, die zo sterk is dat het karikaturaal aanvoelt (een kruising tussen Jerommeke en Obelix), en toch niet meer vechten wil. Aan de andere kant staat Nero, de waanzinnige, de bloedige dichter, de egotripper par excellence, de miskende kunstenaar.
Het boek schept dus een binaire tegenstelling tussen Christelijke en Romeinse wereld. Om dit een beetje te nuanceren, komt het uiterst boeiende personage Petronius naar voren. Hij is epicureeër, gelooft in de genotten van het leven, en laat zich niet overtuigen door de Christelijke nederigheid, die wereldse schoonheid lijkt te verwerpen. Bij zijn dood vergaat al het goede wat het Romeinse Rijk nog restte: Poëzie en schoonheid. Uit zijn briefwisseling met Vinicius blijkt een humanistische visie die past bij zijn manier van leven. Zijn houding is verleidelijk en begrijpelijk.
Toch is dit boek een Christelijk werk bij uitstek, wat ook blijkt uit de conclusie dat de wrede wereld van Nero te gronde is gericht, terwijl het geloof van Petrus en Paulus de hele wereld heeft veroverd (de kritische vraag die je daarbij kan stellen is of het nog wel hetzelfde geloof is van nederigheid en barmhartigheid, en niet die van een deels gecorrumpeerde, wereldlijke macht).
In mijn tweedehandse exemplaar vond ik een recensie uit een oude krant die niet bepaald lyrisch was over het boek. Het was te dramatisch, te sentimenteel, te eenzijdig, te rooskleurig. Ik zou liegen als ik het daar niet een beetje mee eens was.
Maar het kan me eigenlijk niets schelen.
Ten overstaan van de ontzagwekkende (zij het wat sentimentele) goedheid van Petrus, van Paulus, van Lygia, van Ursus, vervalt voor mij persoonlijk elke noodzaak om dit boek als boek goed te vinden, dat wil zeggen, als ‘literair hoogstaand’, ‘genuanceerd’, of dergelijke termen.
Wat het boek voor mij waardevol maakte was de ontroerende en bovenal inspirerende boodschap. Het benadrukte wat vaak wordt vergeten in het hedendaagse Christendom: dat de kracht van het geloof uiting vindt in de buitengewone goedheid in het handelen. Petronius is een kenner van schoonheid en genot, en daarin herkenbaar voor ons. Maar alhoewel hij Nero probeert te remmen in zijn misdaden, schuwt hij zijn wreedheden niet, en is te angstig om zich hardop uit te spreken. Het zijn de vervolgde Christenen die in verzet komen tegen de misselijkmakende wreedheden; zij zijn de kenners van de rechtvaardigheid.
Het is niet waarschijnlijk dat de toenmalige Christelijke gemeenschap daadwerkelijk zo zonder blaam leefde, in complete vroomheid. Maar als narratief is het meeslepend en overtuigend.
Ik had laatst een onthutsende realisatie: In de samenleving verwacht men niet van mij dat ik het goede doe. Men verwacht veel van elkaar. De hele maatschappij is in de ban van de druk die we elkaar opleggen. We worden geacht te passen in de standaardvormen, te bijdragen aan de economie, alles eruit te halen, succesvol te zijn in onze carrière, normaal te doen, gelukkig te zijn. Maar er is niemand die het mij kwalijk durft te nemen als ik niet het goede doe. Dat is aan mijzelf om te bepalen. Ik heb meerdere malen wegens onbenullige redenen het verwijt gekregen dat ik “te goed voor deze wereld ben”. Nooit rept iemand over dat ik te slecht zou zijn voor deze wereld.
Maar in de scènes van dit boek, zoals de bekering en vergeving van de nietige Chilo, schuilt een ontzagwekkende kracht, die motiveert om werkelijk het goede te doen. Dat is mij meer waard dan de literaire kwaliteit van een werk, dan de kritiek van literatuurwetenschappers, dan de schoonheid van Petronius.
Afgelopen semester volgde ik een vak Ethiek. Ik grapte dat het eindtentamen niet een toets moest zijn, maar een avondje werken bij een daklozenopvang. Ondanks dat het een bijzonder interessant en bovenal leerzaam vak was, bleef het mij te wereldvreemd. Immers, “de leer van de filosoof vraagt om refutatie; het leven van de wijze is irrefutabel,” aldus Octavio Paz.
Cảm thấy đồng cảm, có chút ngưỡng mộ và thương tiếc cho một người như Petronius
jedyny Sienkiewicz którego potrafię przetrawić, pewnie dlatego bo postać patroniusza była pisana ma podstawie portretu doriana graya Wilda