Take a photo of a barcode or cover
3.44 AVERAGE
3.44 AVERAGE
Nederlands (English below)
Tessa de Loo voert een onwaarschijnlijk boeiend verhaal op over twee Keulse zussen die elkaar op oude leeftijd weer tegenkomen in een kuuroord en onwennig terugblikken op hun levens vanaf het moment dat ze na de dood van hun ouders op zesjarige leeftijd van elkaar werden gescheiden. Terwijl Anna terechtkomt in een katholiek plattelandsgezin dat haar gebruikt als gratis werkkracht, groeit Lotte als ‘Hollandse’ op in een beter milieu in Amsterdam. Tegen de opkomst van de NSDAP in Duitsland en de Tweede Wereldoorlog blijkt de zusterband vrijwel niet opgewassen.
Helaas viel de uitvoering me bitter tegen. Dat heeft er in de eerste plaats mee te maken dat De Loo te veel toelicht. Nog ervan afgezien dat lezers de handelingen prima zelf kunnen interpreteren, blijft de hand van de schrijver hierdoor zichtbaar in de dialogen, die soms plichtmatig overkomen. Ook wekt de uitleg een kneuterige sfeer, vergelijkbaar met die van Carlos Ruiz Zafón in [b:De schaduw van de wind|1653184|De schaduw van de wind (Het Kerkhof der Vergeten Boeken, #1)|Carlos Ruiz Zafón|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1207407309l/1653184._SY75_.jpg|3209783].
In de tweede plaats is De Loo niet wars van stereotypen en clichés, zeker niet waar het zus Lotte aangaat, die de pavlovreactie van veel Nederlanders op de Tweede Wereldoorlog belichaamt. Die reactie kan nuttig zijn om de geschiedvertelling aan de kaak te stellen, maar komt gekunsteld over. Dit is ook mijn derde bezwaar tegen het boek: De Loo neemt teveel hooi op haar vork. De zussen lijken elke wetenswaardigheid vóór, tijdens en na de oorlog te moeten benoemen of bespreken. Wat mij uiteindelijk interesseerde was de aandacht voor de betekenis van de opkomst van het nationaalsocialisme voor ‘gewone’ mensen in zowel Duitsland (!) als Nederland. Overigens is [b:De stamhouder|23733408|De stamhouder|Alexander Münninghoff|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1437649173l/23733408._SY75_.jpg|43345478] in dat opzicht ook een aanrader.
In de vierde plaats bevat het boek veel banale of nikszeggende opmerkingen, die afbreuk doen aan de achterliggende vragen over afkomst en identiteit, goed en kwaad en nature versus nurture.
Ten slotte wil de schrijver soms met grote stappen snel thuis zijn, om dan onverwacht veel aandacht te schenken aan irrelevante passages. Belangrijke momenten als de ontmoeting van de zussen op bejaarde leeftijd en de relatie tussen Lotte en David blijven zo verstoken van diepgang.
Blijft over dat ik de in 2004 voor een Academy Award genomineerde verfilming door Ben Sombogaart indrukwekkender vond: het aangepaste scenario heeft mijn ergernis kunnen wegnemen.
English
If someone were to argue that style is inferior to story, I’d bring up De tweeling (translated as The twins) to beg to differ. The book contains a magnificent story about two sisters who meet at old age and look back on their separated lives, one growing up in poverty in Germany, marrying a Schutzstaffel soldier, the other growing in wealth in the Netherlands, falling in love with a Jewish man. The author’s style however pretty much ruined my reading experience. Key passages lack depth, whereas abundant passages get too much attention. The book is also full of clichés and stereotypes.
Tessa de Loo voert een onwaarschijnlijk boeiend verhaal op over twee Keulse zussen die elkaar op oude leeftijd weer tegenkomen in een kuuroord en onwennig terugblikken op hun levens vanaf het moment dat ze na de dood van hun ouders op zesjarige leeftijd van elkaar werden gescheiden. Terwijl Anna terechtkomt in een katholiek plattelandsgezin dat haar gebruikt als gratis werkkracht, groeit Lotte als ‘Hollandse’ op in een beter milieu in Amsterdam. Tegen de opkomst van de NSDAP in Duitsland en de Tweede Wereldoorlog blijkt de zusterband vrijwel niet opgewassen.
Helaas viel de uitvoering me bitter tegen. Dat heeft er in de eerste plaats mee te maken dat De Loo te veel toelicht. Nog ervan afgezien dat lezers de handelingen prima zelf kunnen interpreteren, blijft de hand van de schrijver hierdoor zichtbaar in de dialogen, die soms plichtmatig overkomen. Ook wekt de uitleg een kneuterige sfeer, vergelijkbaar met die van Carlos Ruiz Zafón in [b:De schaduw van de wind|1653184|De schaduw van de wind (Het Kerkhof der Vergeten Boeken, #1)|Carlos Ruiz Zafón|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1207407309l/1653184._SY75_.jpg|3209783].
In de tweede plaats is De Loo niet wars van stereotypen en clichés, zeker niet waar het zus Lotte aangaat, die de pavlovreactie van veel Nederlanders op de Tweede Wereldoorlog belichaamt. Die reactie kan nuttig zijn om de geschiedvertelling aan de kaak te stellen, maar komt gekunsteld over. Dit is ook mijn derde bezwaar tegen het boek: De Loo neemt teveel hooi op haar vork. De zussen lijken elke wetenswaardigheid vóór, tijdens en na de oorlog te moeten benoemen of bespreken. Wat mij uiteindelijk interesseerde was de aandacht voor de betekenis van de opkomst van het nationaalsocialisme voor ‘gewone’ mensen in zowel Duitsland (!) als Nederland. Overigens is [b:De stamhouder|23733408|De stamhouder|Alexander Münninghoff|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1437649173l/23733408._SY75_.jpg|43345478] in dat opzicht ook een aanrader.
In de vierde plaats bevat het boek veel banale of nikszeggende opmerkingen, die afbreuk doen aan de achterliggende vragen over afkomst en identiteit, goed en kwaad en nature versus nurture.
Anna stond erop alles af te rekenen, Lotte wilde daar niets van weten. Maar Anna was haar voor. Ze had al betaald toen Lotte nog naar de verloren mouw van haar mantel zocht. De Duitsers waren iedereen te vlug af met hun harde marken.
Ten slotte wil de schrijver soms met grote stappen snel thuis zijn, om dan onverwacht veel aandacht te schenken aan irrelevante passages. Belangrijke momenten als de ontmoeting van de zussen op bejaarde leeftijd en de relatie tussen Lotte en David blijven zo verstoken van diepgang.
Blijft over dat ik de in 2004 voor een Academy Award genomineerde verfilming door Ben Sombogaart indrukwekkender vond: het aangepaste scenario heeft mijn ergernis kunnen wegnemen.
English
If someone were to argue that style is inferior to story, I’d bring up De tweeling (translated as The twins) to beg to differ. The book contains a magnificent story about two sisters who meet at old age and look back on their separated lives, one growing up in poverty in Germany, marrying a Schutzstaffel soldier, the other growing in wealth in the Netherlands, falling in love with a Jewish man. The author’s style however pretty much ruined my reading experience. Key passages lack depth, whereas abundant passages get too much attention. The book is also full of clichés and stereotypes.
dark
emotional
hopeful
inspiring
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Ik snap waarom mensen dit mooi vinden maar tis iets te Boek dat je bij de Bruna koopt voor mij
De oorlog van de andere kant bekeken. Wat een ontzettend mooi geschreven verhaal met twee bijzondere individuen. Het is jammer dat er net geen gehele resolutie kwam aan het einde, maar wat een prachtig verhaal.
Na lange twijfel toch vier sterren voor dit boek, omdat het een interessante blik werpt op hoe het Duitse "gewone volk" de oorlog meegemaakt heeft. En omdat het duidelijk maakt hoe absurd het is de schuldvraag toe te kennen aan een volledig volk, hoe gemakkelijk dat ook lijkt te zijn.
Om die reden ergerde ik me wat aan het personage Lotte, opgegroeid in Nederland, die zelfs geconfronteerd met haar zus die ze vroeger zo gemist heeft, zich daar niet over kan zetten. Mij lijkt het, ik geef toe vanuit mijn huidige luxepositie, vrij ongeloofwaardig.
Het verhaal van de twee tweelingszussen die gescheiden (één in Duitsland, één in Nederland) opgroeien, elk een andere kant van de Tweede Wereldoorlog meemaken en elkaar op bejaarde leeftijd terugvinden in een wellnessgedoe te Spa, blijkt uiteindelijk niet meer dan een raamverhaal te zijn om hun twee oorlogsverhalen te vertellen. Dat voelde voor mij als een gemiste kans om meer in te gaan op de emotionele band tussen hen twee, wat het doet om je zus na zo een lange tijd terug te zien. Kortom: interessant uitgangspunt, helaas te weinig uitgewerkt. Maar dat maakt de oorlogsgeschiedenissen niet minder interessant, en niet minder aangrijpend.
Om die reden ergerde ik me wat aan het personage Lotte, opgegroeid in Nederland, die zelfs geconfronteerd met haar zus die ze vroeger zo gemist heeft, zich daar niet over kan zetten. Mij lijkt het, ik geef toe vanuit mijn huidige luxepositie, vrij ongeloofwaardig.
Het verhaal van de twee tweelingszussen die gescheiden (één in Duitsland, één in Nederland) opgroeien, elk een andere kant van de Tweede Wereldoorlog meemaken en elkaar op bejaarde leeftijd terugvinden in een wellnessgedoe te Spa, blijkt uiteindelijk niet meer dan een raamverhaal te zijn om hun twee oorlogsverhalen te vertellen. Dat voelde voor mij als een gemiste kans om meer in te gaan op de emotionele band tussen hen twee, wat het doet om je zus na zo een lange tijd terug te zien. Kortom: interessant uitgangspunt, helaas te weinig uitgewerkt. Maar dat maakt de oorlogsgeschiedenissen niet minder interessant, en niet minder aangrijpend.
I vacationed in The Netherlands a few years ago. It amazed me how the memories of WWII and the German occupation still hung in the air. We were dining in a restaurant on Liberation Day and the locals actually soluted us. I was astounded. This wonderfully written novel underscores the animosity between the Dutch and the Germans by telling the story of fraternal twins separated at the age of 5. One then grows up in Germany and the other in the Netherlands. They meet nearly 70 years later and relay the story of each other's lives, particularly during the war. The underlying question is how the citizens of Germany could allow the holocaust to happen. The book does not dwell on the plights of the Jewish people but rather the differences of viewpoints between everyday citizens. It kept me engaged throughout and only dragged a bit when the German sister tells of her long march. I had tears in my eyes as I finished the last page. This book definitely deserves a wider U.S. audience.
“Geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars”
Is een quote die heel duidelijk wordt uit dit boek.
Ik heb de film gekeken toen ik 12 was en die heeft diepe indruk gemaakt. Hard gehuild in de bioscoop
Is een quote die heel duidelijk wordt uit dit boek.
Ik heb de film gekeken toen ik 12 was en die heeft diepe indruk gemaakt. Hard gehuild in de bioscoop
Het verhaal wordt beurtelings vertelt vanuit het oogpunt van Lotte en Anna, afgewisseld met gedeeltes uit het heden. Ik vond het af en toe wel lastig om de stukken uit elkaar te houden. De hoofdstuk indeling beperkt zich tot de gedeeltes voor, tijdens en na de oorlog in plaats van een hoofdstuk indeling met als titel de namen van de hoofdpersonen, zoals je dat wel vaker ziet.
Bij het begin van het boek was ik niet meteen enthousiast. Ik vond het wat lastig door te komen, maar naarmate het verhaal vordert gaat dat steeds beter. De delen van voor en tijdens de oorlog waren het interessant om te lezen. Vooral het verhaal van Anna vond ik mooi om te lezen. In de meeste oorlogsboeken die ik heb gelezen gaat het om het standpunt van Nederland. Anna's verhaal is dat van de gewone Duitser in oorlogstijd. Ook dat is geen prettig leven geweest. Het boek belicht twee standpunten. Lotte, die ondanks de oorlog best een goed leven heeft gehad, bekijkt alles vanuit de Nederlandse bril. De Duitsers zijn de boosdoener, ze heeft zelfs joden helpen onderduiken. Ze heeft het dan ook moeilijk als ze Anna hoort vertellen hoe zwaar zij het heeft gehad. Maar Anna heeft het als Duitse in Duitsland ook niet makkelijk gehad.
In het laatste deel over het leven van na de oorlog zakte het verhaal voor mij een beetje in. Het wordt niet echt meer spannend. Het wordt zelfs een beetje langdradig. Ook het einde van het verhaal verraste me niet. Maar ondanks dat is het wel zo'n boek wat je vanwege het onderwerp zou moeten lezen. Zeker omdat er ook aandacht wordt besteedt aan het leven in Duitsland tijdens de oorlog. Het is wel allemaal mooi in elkaar verweven.
Bij het begin van het boek was ik niet meteen enthousiast. Ik vond het wat lastig door te komen, maar naarmate het verhaal vordert gaat dat steeds beter. De delen van voor en tijdens de oorlog waren het interessant om te lezen. Vooral het verhaal van Anna vond ik mooi om te lezen. In de meeste oorlogsboeken die ik heb gelezen gaat het om het standpunt van Nederland. Anna's verhaal is dat van de gewone Duitser in oorlogstijd. Ook dat is geen prettig leven geweest. Het boek belicht twee standpunten. Lotte, die ondanks de oorlog best een goed leven heeft gehad, bekijkt alles vanuit de Nederlandse bril. De Duitsers zijn de boosdoener, ze heeft zelfs joden helpen onderduiken. Ze heeft het dan ook moeilijk als ze Anna hoort vertellen hoe zwaar zij het heeft gehad. Maar Anna heeft het als Duitse in Duitsland ook niet makkelijk gehad.
In het laatste deel over het leven van na de oorlog zakte het verhaal voor mij een beetje in. Het wordt niet echt meer spannend. Het wordt zelfs een beetje langdradig. Ook het einde van het verhaal verraste me niet. Maar ondanks dat is het wel zo'n boek wat je vanwege het onderwerp zou moeten lezen. Zeker omdat er ook aandacht wordt besteedt aan het leven in Duitsland tijdens de oorlog. Het is wel allemaal mooi in elkaar verweven.