Take a photo of a barcode or cover
3.94 AVERAGE
3.94 AVERAGE
slow-paced
Boring and repetitive. Maybe I just don’t get it
challenging
emotional
informative
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
با معیارهای امروزی بیشتر ناداستان محسوب میشه تا داستان. درواقع میتونیم بگیم یه خودزندگینامه از دوران زندان داستایوسکیه که در اون اومده و وضعیت روسیه رو در قالب زندانیها توصیف کرده. خوندنش برای درک فرهنگی و دیدن زاویهی دید تاریخی میتونه جالب باشه.
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Content Warnings
Graphic: Animal cruelty
challenging
dark
reflective
sad
hopeful
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
บันทึกจากบ้านคนคุก เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการจำคุกในไซบีเรียของอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิช กอร์ยันชิคอฟ ซึ่งเขียนออกมาในแนวของนวนิยายกึ่งอัตชีวประวัติ ในเรื่องมีการบรรยายชีวิตการเป็นอยู่ในคุก ผู้คนที่อเล็กซานเดอร์ เปโตรวิชได้พบเจอ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เอามาร้อยเรียงกัน โดยดอสโตเยฟสกีได้ใส่แนวคิดในประเด็นต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นด้านศีลธรรม การเมือง ปรัชญา แต่ที่เด่นชัดที่สุดก็คงจะเป็นด้านจิตวิทยา
ตัวดอสโตเยฟสกีเองนั้นเคยถูกเนรเทศไปที่ไซบีเรียเช่นกัน ในตัวนวนิยายจึงเต็มไปด้วยประสบการณ์ส่วนตัวของเขาเอง ตัวละครบางตัวในเรื่องก็ได้รับแรงบันดาลใจมาจากบุคคลที่มีอยู่จริง ๆ อาจจะบอกได้ว่าอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิชก็คือตัวแทนของดอสโตเยฟสกีเอง อเล็กซานเดอร์ เปโตรวิช เป็นคนที่อยู่อย่างสงบ ไม่ชอบเข้าหาใครก่อน พยายามปรับตัวกับสภาพแวดล้อมและคุณภาพชีวิตที่ต่ำต้อย เขาต้องทนกับคำพูดและการกระทำที่เหยียดหยามเขาจากนักโทษคนอื่น ๆ เพราะว่าเขาสังกัดในชนชั้น 'ผู้ดี' แต่ก็ยังมีคนที่ให้ความเคารพนับถือเขา
สิ่งที่เด่นชัดออกมาในหนังสือเล่มนี้คือ บุคลิกของตัวละคร ในเรื่องนี้เต็มไปด้วยตัวละครไม่น้อยไปกว่า 15 ตัว แต่ละคนก็มีนิสัยซับซ้อนแตกต่างกันไป เช่น เปตรอฟ เป็นคนที่เป็นมิตรกับอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิชมาก แต่กลับขโมยของของเขาอย่างไม่ละอาย ดอสโตเยฟสกีเก่งมากในเรื่องการเขียนสภาพจิตใจของตัวละคร ทำให้เรารู้สึกเศร้า สงสาร ประทับใจ ฯลฯไปกับตัวละคร ทำให้ตัวละครในเรื่องนี้ดูสมจริงขึ้นมา ตลอดทั้งเรื่องเขามอบความเป็นมนุษย์ให้แก่พวกนักโทษ แสดงให้เห็นทั้งด้านดีและด้านไม่ดีของพวกเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้บอกว่าการกระทำของพวกเขาเป็นสิ่งที่ไม่ผิด
ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นการเขียนบรรยายแบบเนือย ๆ ของอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิช แต่เมื่ออ่านจบแล้ว ก็ชอบบางบทและยังนำกลับมาคิดต่อ เช่น บท 'โรงพยาบาล (1)' ที่ตั้งแง่กับการลงโทษในคุก เมื่อผู้ต้องขังป่วยเป็นโรคร้ายใกล้ตายนั้น ยังต้องมีการลงโทษโดยการใส่ตรวนอยู่อีกหรือ ทำให้เกิดอีกคำถามหนึ่งตามมาก็คือ เราควรปฏิบัติต่อนักโทษอย่างมนุษย์คนหนึ่งหรือไม่ ถ้าเป็นดอสโตเยฟสกีคงจะตอบว่า ควร ละมั้ง ส่วนบทที่ผมชอบที่สุดคือ 'การแสดงละคร' เป็นบทที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขัดกับสถานที่ในเรื่องที่ซึ่งเป็นคุก
บันทึกจากบ้านคนคุก เป็นหนังสือที่อ่านง่ายเล่มหนึ่งของดอสโตเยฟสกี ถึงหนังสือเล่มนี้จะไม่มีพล็อตเรื่องให้จับอย่างชัดเจน เป็นเหมือนการอ่านบันทึกของคน ๆ หนึ่งที่นำมาปะติดปะต่อกัน แต่ก็ยังสามารถอ่านได้อย่างเพลิน ๆ และให้แง่คิดในหลาย ๆ ประเด็น เมื่ออ่านจบไปแล้วกลับมาคิดทบทวนบางบทในหนังสือก็ทำงานกับจิตใจเราอย่างแรง เมื่อเอาไปเปรียบเทียบกับอีกเล่มหนึ่งที่ออกมาในเวลาไล่เลี่ยกันอย่างบันทึกจากใต้ถุนสังคมก็ขอบอกว่าเล่มนี้อ่านง่ายกว่ามาก สำหรับคนที่สนใจชีวิตของดอสโตเยฟสกีหรือนวนิยายเกี่ยวกับคุก เล่มนี้ก็เป็นเล่มที่ควรหามาอ่านมาก ๆ
ตัวดอสโตเยฟสกีเองนั้นเคยถูกเนรเทศไปที่ไซบีเรียเช่นกัน ในตัวนวนิยายจึงเต็มไปด้วยประสบการณ์ส่วนตัวของเขาเอง ตัวละครบางตัวในเรื่องก็ได้รับแรงบันดาลใจมาจากบุคคลที่มีอยู่จริง ๆ อาจจะบอกได้ว่าอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิชก็คือตัวแทนของดอสโตเยฟสกีเอง อเล็กซานเดอร์ เปโตรวิช เป็นคนที่อยู่อย่างสงบ ไม่ชอบเข้าหาใครก่อน พยายามปรับตัวกับสภาพแวดล้อมและคุณภาพชีวิตที่ต่ำต้อย เขาต้องทนกับคำพูดและการกระทำที่เหยียดหยามเขาจากนักโทษคนอื่น ๆ เพราะว่าเขาสังกัดในชนชั้น 'ผู้ดี' แต่ก็ยังมีคนที่ให้ความเคารพนับถือเขา
สิ่งที่เด่นชัดออกมาในหนังสือเล่มนี้คือ บุคลิกของตัวละคร ในเรื่องนี้เต็มไปด้วยตัวละครไม่น้อยไปกว่า 15 ตัว แต่ละคนก็มีนิสัยซับซ้อนแตกต่างกันไป เช่น เปตรอฟ เป็นคนที่เป็นมิตรกับอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิชมาก แต่กลับขโมยของของเขาอย่างไม่ละอาย ดอสโตเยฟสกีเก่งมากในเรื่องการเขียนสภาพจิตใจของตัวละคร ทำให้เรารู้สึกเศร้า สงสาร ประทับใจ ฯลฯไปกับตัวละคร ทำให้ตัวละครในเรื่องนี้ดูสมจริงขึ้นมา ตลอดทั้งเรื่องเขามอบความเป็นมนุษย์ให้แก่พวกนักโทษ แสดงให้เห็นทั้งด้านดีและด้านไม่ดีของพวกเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้บอกว่าการกระทำของพวกเขาเป็นสิ่งที่ไม่ผิด
ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นการเขียนบรรยายแบบเนือย ๆ ของอเล็กซานเดอร์ เปโตรวิช แต่เมื่ออ่านจบแล้ว ก็ชอบบางบทและยังนำกลับมาคิดต่อ เช่น บท 'โรงพยาบาล (1)' ที่ตั้งแง่กับการลงโทษในคุก เมื่อผู้ต้องขังป่วยเป็นโรคร้ายใกล้ตายนั้น ยังต้องมีการลงโทษโดยการใส่ตรวนอยู่อีกหรือ ทำให้เกิดอีกคำถามหนึ่งตามมาก็คือ เราควรปฏิบัติต่อนักโทษอย่างมนุษย์คนหนึ่งหรือไม่ ถ้าเป็นดอสโตเยฟสกีคงจะตอบว่า ควร ละมั้ง ส่วนบทที่ผมชอบที่สุดคือ 'การแสดงละคร' เป็นบทที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขัดกับสถานที่ในเรื่องที่ซึ่งเป็นคุก
บันทึกจากบ้านคนคุก เป็นหนังสือที่อ่านง่ายเล่มหนึ่งของดอสโตเยฟสกี ถึงหนังสือเล่มนี้จะไม่มีพล็อตเรื่องให้จับอย่างชัดเจน เป็นเหมือนการอ่านบันทึกของคน ๆ หนึ่งที่นำมาปะติดปะต่อกัน แต่ก็ยังสามารถอ่านได้อย่างเพลิน ๆ และให้แง่คิดในหลาย ๆ ประเด็น เมื่ออ่านจบไปแล้วกลับมาคิดทบทวนบางบทในหนังสือก็ทำงานกับจิตใจเราอย่างแรง เมื่อเอาไปเปรียบเทียบกับอีกเล่มหนึ่งที่ออกมาในเวลาไล่เลี่ยกันอย่างบันทึกจากใต้ถุนสังคมก็ขอบอกว่าเล่มนี้อ่านง่ายกว่ามาก สำหรับคนที่สนใจชีวิตของดอสโตเยฟสกีหรือนวนิยายเกี่ยวกับคุก เล่มนี้ก็เป็นเล่มที่ควรหามาอ่านมาก ๆ
challenging
dark
informative
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I wasn’t prepared for the layout of this book. I had expected more of a main story arc that would pull me forward but the scenes were somewhat here and there and jumping in time, and despite the excellent writing I couldn’t get completely immersed in it.
The narrative is so clearly influenced by Dostoyevsky’s years as a prisoner in Siberia and it gives me the chills to think of how a prison camp was then compared to what the facilities are in the present day. And that’s not even mentioning the fact that Siberia is one of the coldest inhabited places upon earth.
Throughout the book we study human behaviour in an environment that does its best to deprive the prisoners of their human worth. We see how the society is built up with its own rules in this miniature world.
There are some rules, made by the guards, that are clearly defined and some rules, created by the prisoners themselves, that are unspoken and difficult to identify. Together they create that special mold that relentlessly forces itself on the inmates.
We see how they are all as different as humans can be, with their own relative sensitivity to punishment, suffering, and labour. We see them work, collapse from the summer heat, get severely beaten, lose their minds completely, and fall into pits of depression. We even see them die.
All is not lost, so don’t throw the book away. Because in all this struggle we find joy in the small things, like haggling for a horse, nurturing hope, caring for an injured bird, and setting up a grand play full of costumes, laughter and joy.
This tiny microcosm shows us facetts of our own world, how we struggle to survive in rules imposed and only vaguely understood. It shows us that we push through the bad times because the good ones will come. The end of the prison sentence, or in our case the end of hard times, is not something we can count down to but the hope will always glow like a hot ember deep within our breasts that we will have our sentence reduced, to be back on our feet and be free once more.
Perhaps this is not something Dostoyevsky wanted to say but it is what I took from it.
The narrative is so clearly influenced by Dostoyevsky’s years as a prisoner in Siberia and it gives me the chills to think of how a prison camp was then compared to what the facilities are in the present day. And that’s not even mentioning the fact that Siberia is one of the coldest inhabited places upon earth.
Throughout the book we study human behaviour in an environment that does its best to deprive the prisoners of their human worth. We see how the society is built up with its own rules in this miniature world.
There are some rules, made by the guards, that are clearly defined and some rules, created by the prisoners themselves, that are unspoken and difficult to identify. Together they create that special mold that relentlessly forces itself on the inmates.
We see how they are all as different as humans can be, with their own relative sensitivity to punishment, suffering, and labour. We see them work, collapse from the summer heat, get severely beaten, lose their minds completely, and fall into pits of depression. We even see them die.
All is not lost, so don’t throw the book away. Because in all this struggle we find joy in the small things, like haggling for a horse, nurturing hope, caring for an injured bird, and setting up a grand play full of costumes, laughter and joy.
This tiny microcosm shows us facetts of our own world, how we struggle to survive in rules imposed and only vaguely understood. It shows us that we push through the bad times because the good ones will come. The end of the prison sentence, or in our case the end of hard times, is not something we can count down to but the hope will always glow like a hot ember deep within our breasts that we will have our sentence reduced, to be back on our feet and be free once more.
Perhaps this is not something Dostoyevsky wanted to say but it is what I took from it.