Scan barcode
vivakresh's review against another edition
3.0
This novel was just "eh, ok." The language at times was pretty, but the plot was uninteresting and seemed to hang just on the connections the characters had to each other, which were sort of revealed in dribs and drabs.
lisa_shobhana's review against another edition
3.0
the first chapter blew me away. it got a bit dull in the middle and i found that i wasn't particularly interested in some of the characters. it came together a bit toward the end, but i still found it a bit lacking.
nobodyatall's review against another edition
4.0
Well, that was a really nice book to read. The writing is deeply textured and luxurious.
It's a really slow book, and there aren't really any surprises or tensions as the four narratives are offset in time such that you mostly know what is going to happen in one as it has already happened in another. I think this helps though, it let me sit back and luxuriate in the imagery and all the feelings that evoked.
It's a really slow book, and there aren't really any surprises or tensions as the four narratives are offset in time such that you mostly know what is going to happen in one as it has already happened in another. I think this helps though, it let me sit back and luxuriate in the imagery and all the feelings that evoked.
nocto's review against another edition
5.0
I loved this. The writing is fabulous - full of sentences that make you sit back and marvel at their ingenuity and the images that they conjure up.
The chapters of the book flip between four different viewpoints. Each is set in a different place and time stays tightly with a single character and each is very individually written with no chance of a reader muddling up the writing - the headings announcing which character was in this chapter were totally superfluous. The distinctive voices were in first, third and even second person. Second person can be really tedious to read but here it was my favourite part of the book as it seemed to be rationed out just nicely. The settings varied from 1960s to the present day and included London, Italy and Cumbria. On the whole the book was well varied but early in the story I found the changes difficult to keep track of - though it wasn't long before I was hooked.
This is definitely a literary novel and not one driven by plot devices and I enjoyed the fact that the links between the four strands of the story weren't pointed out time and time again. I liked coming across small pieces of the jigsaw in the prose and I'm sure that there were plenty of details that I missed.
The book takes in, as you'd expect from the title, death, art and dying artists. Which might make it sound pretty bleak but it's a book full of light, full of interesting snippets of life and well worth a read.
leighnonymous's review against another edition
3.0
(3 1/2)
Ms. Hall can write and she can write well; her prose is startlingly clear, her observations uncomfortably accurate. It is the endings that I disliked about this book. The author elicited strong feelings on my part for each of her four characters, despite some pretty abhorrent behavior on the part of one of them. Be aware that there are no endings to the stories of these four characters. I am particularly confused about the fate of little, blind Annette; the last scene flitted between rape and religious vision.
Of interest was the section of the twin, Susan, and her narrative. I've never read so seamless a narration written entirely in the second person. It seemed normal after a while, like everyone should be narrating like that.
I give this three and a half because it was enjoyable to read and Ms. Hall's gift for writing really shone in this novel.
Ms. Hall can write and she can write well; her prose is startlingly clear, her observations uncomfortably accurate. It is the endings that I disliked about this book. The author elicited strong feelings on my part for each of her four characters, despite some pretty abhorrent behavior on the part of one of them. Be aware that there are no endings to the stories of these four characters. I am particularly confused about the fate of little, blind Annette; the last scene flitted between rape and religious vision.
Of interest was the section of the twin, Susan, and her narrative. I've never read so seamless a narration written entirely in the second person. It seemed normal after a while, like everyone should be narrating like that.
I give this three and a half because it was enjoyable to read and Ms. Hall's gift for writing really shone in this novel.
madaramusule's review against another edition
4.25
I really enjoyed how the plot was followed from four different perspectives that tie in together as well as the years the story takes place in not being mentioned, except for clues as to what happened during that year. I like that he ending of each story was left open and thus also open to an interpretation of your own . Such and interesting book to read.
andi_in_naarm's review against another edition
5.0
I plucked this off the shelf in the library not really knowing what to expect, but the blurb sounded interesting. I'm so glad I took the chance as it was simply stunning! The writing is beautiful, and clever, I am in awe of authors who can weave words into such amazingly vivid pictures. As someone else said, it made me want to walk out my door and experience life and all it's lovely sounds, smells, colour and art!
fluentinsilence's review against another edition
4.0
In dit boek wordt het verhaal verteld van vier verschillende personen die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben. Ook vindt het verhaal niet in hetzelfde jaar plaats: zo is de schilder Giorgio al overleden tijdens het verhaal van de rest van de hoofdpersonen.
Vertaalde passage uit de flesdagboeken vertelt over hoe Giorgio terugkijkt en zijn laatste dagen bewust probeert te maken. Over zijn herinneringen aan het lesgeven aan Annette en het ontvangen van brieven van Peter. Peter die zijn brieven verstuurde zonder een adres toe te voegen waar Giorgio eventueel naar terug kon sturen.
In The Fool on the Hill komen we Peter weer tegen. Jaren ouder, getrouwd voor de tweede keer, vader van een tweeling: Danny en Susan. Ook Peter is een schilder.
Annette is een slechtziend, en later blind, jong meisje dat het graf van Giorgio verzorgt (hij krijgt mooiere bloemen dan haar vader) dat, toen ze nog op school zat, les kreeg in schilderen van de beroemde schilder. Ze probeert wat meer grip te krijgen op alles dat nu meer beeld meer op kan roepen. Nieuwe dingen, verzonnen gevaren. Er wordt over haar verteld in de hoofdstukken die Het goddelijke visioen van Annette Tambroni heten.
De laatste hoofdpersoon is Susan, de dochter van Peter die haar tweelingbroer verliest en terechtkomt in een crisis die ze zelf Spiegelcrisis noemt (en dit is dan ook de titel van haar hoofdstukken). Door het verdriet van het overlijden van Danny raakt ze de grip op haar leven volledig kwijt en stort ze zich in het enige dat haar het gevoel geeft nog te leven: seks.
Haar connectie in dit geheel? Op latere leeftijd is Susan een van de organisatoren van de tentoonstelling over Giorgio, waarbij het dagboek van Giorgo weer tevoorschijn komt en blijk geeft van de brieven die hij ontving van Peter. Peter, de man van grote verhalen, meestal grootste onzin.
Hoewel het cirkeltje simpel rond lijkt te zijn ergerde ik me nergens aan deze schijnbare vanzelfsprekendheid - het komt alleen maar heel natuurlijk over. Het helpt ook dat het prachtig is geschreven: de personages komen volledig tot leven.
Er is geen echt begin en ook geen einde: het leven, een leven, gaat gewoon door. We krijgen zicht in het leven van vier mensen, enkele herinneringen. Een echt portret, misschien? Want achteraf heb ik het idee dat ik alleen Giorgio echt heb leren kennen: misschien omdat ik weet hoe het met hem is afgelopen. Misschien.
Het meest bijzondere van dit boek is de energie die het je geeft. De verhalen zijn prachtig maar triest, de hoofdpersonen hebben het moeilijk met de omstandigheden. Maar het drukt geen stempel op de lezer: door de mooie schrijfstijl zie je alles wat de hoofdpersonen zien en krijg je juist zin om diezelfde dingen te gaan zien. Musea, bloemen, de zee. En dat vind ik erg, erg knap.
*
Hij zei dat hij haar schilderijen van de bloemen die ze van Castrabecco had meegenomen het mooist van allemaal vond. Hij zei dat de bloemen op haar schilderijen precies de essentie van het paars van de bloemen vóór haar op tafel hadden. Hij zei dat hij de geur van haar schilderijen zelfs aan de andere kant van het lokaal kon waarnemen. 'Een heel intense begoniageur,' zei hij. 'Ik kreeg het gevoel dat we erdoor verrast werden terwijl ik met mijn rug naar je toe met Sandro stond te praten. Laten we eens een raam openzetten en kijken of je werk ook vlinders weet te lokken.'
Juist door de geschiedenis zijn we sterfelijk.
De kunstzinnige inspanningen van de mens zijn kenmerkend voor onze menselijke openheid, onze nieuwsgierigheid, denk ik. Als we proberen ze op waarde te schatten, of ze te kleineren, hebben we het zelden bij het rechte eind. Onze geest wordt zenuwachtig en in duisternis geboren. We zijn onderaardse wezens. We moeten leren met onze zintuigen en altijd op onze instincten blijven afgaan, onze voelsprieten blijven gebruiken. Lavendelolie brengt ons slaap als we die op ons kussen sprenkelen. Anijszaad maakt ons wakker. In de musea moeten we geloven in de Hollandse truc, het rode hert en de monnik onder het weidse uitspansel. We moeten naar de werkelijkheid kijken, en daarna nog eens naar de zinsbegoocheling. We moeten erdoorheen kijken. Want wat anders dan het onzichtbare brengt het oog in beroering?
Vertaalde passage uit de flesdagboeken vertelt over hoe Giorgio terugkijkt en zijn laatste dagen bewust probeert te maken. Over zijn herinneringen aan het lesgeven aan Annette en het ontvangen van brieven van Peter. Peter die zijn brieven verstuurde zonder een adres toe te voegen waar Giorgio eventueel naar terug kon sturen.
In The Fool on the Hill komen we Peter weer tegen. Jaren ouder, getrouwd voor de tweede keer, vader van een tweeling: Danny en Susan. Ook Peter is een schilder.
Annette is een slechtziend, en later blind, jong meisje dat het graf van Giorgio verzorgt (hij krijgt mooiere bloemen dan haar vader) dat, toen ze nog op school zat, les kreeg in schilderen van de beroemde schilder. Ze probeert wat meer grip te krijgen op alles dat nu meer beeld meer op kan roepen. Nieuwe dingen, verzonnen gevaren. Er wordt over haar verteld in de hoofdstukken die Het goddelijke visioen van Annette Tambroni heten.
De laatste hoofdpersoon is Susan, de dochter van Peter die haar tweelingbroer verliest en terechtkomt in een crisis die ze zelf Spiegelcrisis noemt (en dit is dan ook de titel van haar hoofdstukken). Door het verdriet van het overlijden van Danny raakt ze de grip op haar leven volledig kwijt en stort ze zich in het enige dat haar het gevoel geeft nog te leven: seks.
Haar connectie in dit geheel? Op latere leeftijd is Susan een van de organisatoren van de tentoonstelling over Giorgio, waarbij het dagboek van Giorgo weer tevoorschijn komt en blijk geeft van de brieven die hij ontving van Peter. Peter, de man van grote verhalen, meestal grootste onzin.
Hoewel het cirkeltje simpel rond lijkt te zijn ergerde ik me nergens aan deze schijnbare vanzelfsprekendheid - het komt alleen maar heel natuurlijk over. Het helpt ook dat het prachtig is geschreven: de personages komen volledig tot leven.
Er is geen echt begin en ook geen einde: het leven, een leven, gaat gewoon door. We krijgen zicht in het leven van vier mensen, enkele herinneringen. Een echt portret, misschien? Want achteraf heb ik het idee dat ik alleen Giorgio echt heb leren kennen: misschien omdat ik weet hoe het met hem is afgelopen. Misschien.
Het meest bijzondere van dit boek is de energie die het je geeft. De verhalen zijn prachtig maar triest, de hoofdpersonen hebben het moeilijk met de omstandigheden. Maar het drukt geen stempel op de lezer: door de mooie schrijfstijl zie je alles wat de hoofdpersonen zien en krijg je juist zin om diezelfde dingen te gaan zien. Musea, bloemen, de zee. En dat vind ik erg, erg knap.
Hij zei dat hij haar schilderijen van de bloemen die ze van Castrabecco had meegenomen het mooist van allemaal vond. Hij zei dat de bloemen op haar schilderijen precies de essentie van het paars van de bloemen vóór haar op tafel hadden. Hij zei dat hij de geur van haar schilderijen zelfs aan de andere kant van het lokaal kon waarnemen. 'Een heel intense begoniageur,' zei hij. 'Ik kreeg het gevoel dat we erdoor verrast werden terwijl ik met mijn rug naar je toe met Sandro stond te praten. Laten we eens een raam openzetten en kijken of je werk ook vlinders weet te lokken.'
Juist door de geschiedenis zijn we sterfelijk.
De kunstzinnige inspanningen van de mens zijn kenmerkend voor onze menselijke openheid, onze nieuwsgierigheid, denk ik. Als we proberen ze op waarde te schatten, of ze te kleineren, hebben we het zelden bij het rechte eind. Onze geest wordt zenuwachtig en in duisternis geboren. We zijn onderaardse wezens. We moeten leren met onze zintuigen en altijd op onze instincten blijven afgaan, onze voelsprieten blijven gebruiken. Lavendelolie brengt ons slaap als we die op ons kussen sprenkelen. Anijszaad maakt ons wakker. In de musea moeten we geloven in de Hollandse truc, het rode hert en de monnik onder het weidse uitspansel. We moeten naar de werkelijkheid kijken, en daarna nog eens naar de zinsbegoocheling. We moeten erdoorheen kijken. Want wat anders dan het onzichtbare brengt het oog in beroering?
qofdnz's review against another edition
3.0
I'm never sure about books that I know are clever and well written and poetic but that I feel are wasted on me. I didn't feel smart enough to truly appreciate it.
bhagestedt's review against another edition
3.0
Not the best of Sarah Hall's books, but still a good read!