Reviews

Czuję się zniszczona psychicznie i dobrze mi z tym.

„Jeśli zajdzie potrzeba, ochronię ją, podobnie jak chronię wszystkie kobiety z mojego miasta.”

Kajkeji to postać wywodząca się z sanskryckiego eposu „Ramajana”, w którym pełni rolę poboczną, a mimo to wywiera znaczny wpływ na przebieg wydarzeń. Jednak motywy jej działań wydają się nie do końca znane. Vaishnavi Patel zdecydowała się nadać własne tło postaci Kajkeji i napisała historię kobiety, która pragnąc czynić dobro i dbać o innych, przyczyniła się do upadku bliskich jej osób. Ale czy na pewno?

„Kajkeji” to dla mnie opowieść o roli kobiet, o tym jak wielka niesprawiedliwość wynika z nierównego traktowania płci i jakie efekty niesie ze sobą lekceważenie kogoś tylko ze względu na płeć.
W powieści tej obserwujemy życie tytułowej Kajkeji, jedynej córki spośród ośmiorga dzieci radży. Poznajemy bohaterkę w momencie, gdy jest nic nieznaczącą dziewczynką otoczoną przez mężczyzn, a następnie podążamy jej śladami i obserwujemy gdy podejmuje próby walki o siebie, które ciągle pełzną na niczym w patriarchalnym świecie opornym na dostrzeżenie niesprawiedliwości w traktowaniu kobiet. Nieustraszona Kajkeji rozpiera się rękami i nogami w męskim świecie starając się nie tylko zagrzać w nim miejsce, ale też zrobić go jak najwięcej dla innych kobiet. Zawsze jednak znajdują się mężczyźni uważający, że płeć przeciwna nadaje się tylko do wychowywania dzieci, a jeśli kobiety się z tym nie zgadzają oznacza to, iż wsiąkło w nie zło.

„Nie chciałam sprowadzać córki na ten męski świat, który uciszy jej myśli, zanim ona zdoła je w ogóle wypowiedzieć.”

Córki, żony, matki. Uważane za gorsze od mężczyzn, a jednak jedyne osoby zdolne wydać ich na świat. Kobiety, które ich karmią, wychowują, a jednocześnie odmawiane jest im prawo do decydowania o własnym życiu, prawo do zarabiania własnych pieniędzy i utrzymania się, życia bez pomocy męża. Kobiety pragnące rodzić synów, bo co czeka ich córki w tym świecie, w którym kobieta jest warta tyle, co jej zdolność do spłodzenia mężczyzny? Kobiety, które pielęgnując synów następnie patrzą jak ci odwracają się od nich i stają się tacy sami jak ludzie, którzy je poniżyli.

Historia Kajkeji wzbudziła we mnie wiele emocji, które sprawiały, że chwilami czytanie tej powieści stawało się trudne. Współczucie, poczucie wielkiej niesprawiedliwości i wiele, wiele gniewu. A czasem również łzy wzruszenia w obliczu kobiecej solidarności.

„… mówił, że mój wpływ na Ajodhję jest trucizną, a ja wierzyłam w to po tym wszystkim, co się wydarzyło. Ale to nie była trucizna. Patrzyłam na dziecko bardziej wolne niż jego matka.”