Take a photo of a barcode or cover
4.29 AVERAGE
4.29 AVERAGE
(ελληνική εκθειαστική κριτική αμέσως μετά την αγγλική)
Monstrous Regiment, by the incomparable Terry Pratchett, is a brilliantly clever and multi-layered novel (another chapter in the vast Discworld universe), masterfully blending humour, satire, and social commentary. What begins as a seemingly simple “war story” (and nothing is ever truly simple when Terry is involved) evolves into a razor-sharp exploration of gender, identity, faith, and power.
The story follows Polly Perks, who disguises herself as a man to enlist in Borogravia’s army and find her missing brother. But she soon discovers that nothing is quite what it seems. With a cast of vibrant, unforgettable characters — each carrying their own paradox, their own history, and their own “mask” — Pratchett constantly subverts the reader’s expectations. And then there’s that “essential” rolled-up sock in the trousers, which may chafe, but supposedly defines masculinity — because, as we learn, if you’re a woman you simply move your hips; men, on the other hand, must swagger with their entire being.
The brilliance of the book lies not merely in its wit or plot, but in the profound humanity that runs through it. Pratchett, never preachy, dares to ask pressing questions: what does it mean to be a woman in a man’s world? How does war reshape us? And what, truly, is “faith” in a time of moral decay and absurdity? There’s even the evocative aroma of coffee — indispensable to some… (don’t stare blankly, you’ll understand once you’ve read it).
Monstrous Regiment is, at its core, a profoundly feminist work, though it never shouts about it. With precision and quiet grace, Pratchett dismantles gender stereotypes and delves into the female experience with a rare empathy — especially remarkable coming from a male author. The choice for women to “disguise” themselves in order to enter the staunchly masculine realm of the military becomes a powerful vehicle for existential reflection — not only on womanhood, but on the very construct of manhood itself.
Pratchett does not write about women; he writes from within them (and I’ll thank you to keep any puerile remarks to yourself). He approaches his heroines with respect, clarity, and a piercing gaze that lays bare the power structures that confine them, without ever compromising their dignity. These women do not ask for permission to exist — they claim it (straight off the flagpole, as it were) — and they do so with humour, intelligence, and steel resolve.
His prose is, as ever, devilishly sharp. The dialogues accomplish the near-impossible: they are both hilarious and deeply insightful. The plot twists are not merely clever, but each unveils a new perspective, an unexpected truth. If I may say so, each twist is like a slap that wakes us up just a little more.
Monstrous Regiment is a novel that makes you laugh, but also think — a work that celebrates the subversive power of compassion and the quiet strength of self-knowledge. It is undoubtedly one of the boldest and most moving volumes in the Discworld series. It may not reach the peerless heights of Night Watch (which, to my mind, remains the series’ Everest), but it’s almost certainly the K2 — formidable and unforgettable in its own right.
In a world that is ever-changing, Pratchett reminds us that the truest revolutions begin when we learn to see both others — and ourselves — with new eyes. And in Monstrous Regiment, that revolution wears a woman’s face. Thank you, STP ❤️
Το Monstrous Regiment του αξεπέραστου Terry Pratchett είναι ένα εξαιρετικά ευφυές και πολυεπίπεδο μυθιστόρημα (πάμτα του σύμπαντος του Discworld), που συνδυάζει με μαεστρία το χιούμορ, τη σάτιρα και την κοινωνική κριτική (παλιά μου τέχνη κόσκινο μετά από 30 βιβλία στη σειρά, για τον αγαπημένο STP). Μέσα από μια φαινομενικά απλή “πολεμική ιστορία” (τίποτε δεν είναι «απλό» όταν το πιάνει στα χέρια του ο Τέρι), ο Pratchett ξεδιπλώνει ένα πανέξυπνο σχόλιο για το φύλο, την ταυτότητα, την πίστη και την εξουσία.
Η ιστορία ακολουθεί την Polly Perks, η οποία ντύνεται άντρας για να καταταγεί στον στρατό της Borogravia και να βρει τον χαμένο αδελφό της. Εκεί, όμως, ανακαλύπτει πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι όπως φαίνεται. Με ένα καστ χαρακτήρων γεμάτων ζωή –ο καθένας με το δικό του παράδοξο, τη δική του ιστορία, και την προσωπική του «μάσκα»– ο Pratchett ανατρέπει συνεχώς τις προσδοκίες του αναγνώστη, χώρια αυτή η «απαραίτητη» κάλτσα στον καβάλο που ενοχλεί αλλά δίνει το «αντρικό» στίγμα, και, διάολε, αν είσαι γυναίκα κουνάς απλώς τους γοφούς, οι άντρες πρέπει να κουνιούνται ΟΛΑΚΕΡΟΙ (το γνωστό «swagger»).
Το μεγαλείο του έργου δεν έγκειται μόνο στο χιούμορ ή στην πλοκή του, αλλά στη βαθιά ανθρωπιά που το διαπερνά. Ο Pratchett, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός, τολμά να θέσει καίρια ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, πώς ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους, και τι πραγματικά σημαίνει «πίστη» σε μια εποχή παρακμής και παραλογισμού. Και είναι κι εκείνη η μυρωδιά του καφέ, τόσο απαραίτητη για κάποιους… (μην κοιτάτε σα χάνοι, αν διαβάσετε θα καταλάβετε).
Το Monstrous Regiment είναι ένα ακραιφνώς φεμινιστικό έργο, χωρίς όμως να κραυγάζει. Με διακριτικότητα και χειρουργική ακρίβεια, ο Pratchett αποδομεί τα στερεότυπα του φύλου και εμβαθύνει στη γυναικεία εμπειρία με ενσυναίσθηση που σπανίζει –ιδίως από άνδρα συγγραφέα. Η απόφαση να «μεταμφιεστούν» οι γυναίκες για να συμμετάσχουν σε μια αυστηρά ανδρική σφαίρα, όπως ο στρατός, γίνεται όχημα για μια βαθιά υπαρξιακή εξερεύνηση: όχι μόνο της γυναικείας ταυτότητας, αλλά και της ίδιας της έννοιας του «ανδρισμού».
Ο Pratchett δεν γράφει για γυναίκες· γράφει από μέσα τους (δε θέλω ανόητα σχόλια σχετικά με το «από μέσα τους», θα με υποχρεώσετε). Με σεβασμό, αλήθεια και ένα αδιάψευστο βλέμμα που αποκαλύπτει τη δομή εξουσίας που τις περιορίζει, χωρίς ποτέ να μειώνει την αξιοπρέπειά τους. Οι ηρωίδες του δεν ζητούν άδεια να υπάρξουν –την παίρνουν (από… τη σημαία), και το κάνουν με χιούμορ, ευφυΐα και ατσάλινη θέληση.
Η γραφή του είναι, όπως πάντα, δαιμόνια ευφυής. Οι διαλόγοι πετυχαίνουν το ακατόρθωτο: να είναι ταυτόχρονα ξεκαρδιστικοί και βαθυστόχαστοι. Οι ανατροπές δεν είναι απλώς εντυπωσιακές, αλλά αποκαλύπτουν κάθε φορά μια νέα οπτική, μια αλήθεια που δεν είχαμε φανταστεί. Αν μου επιτρέπεται, μια σφαλιάρα, εν ολίγοις κάθε φορά, που μας ξυπνάει λίγο περισσότερο.
Το Monstrous Regiment είναι ένα βιβλίο που προκαλεί το γέλιο, αλλά και τη σκέψη· ένα έργο που αναδεικνύει την ανατρεπτική δύναμη της συμπόνιας και την αξία της αυτογνωσίας. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν από τους πιο τολμηρούς και συγκινητικούς τόμους του Discworld. Μπορεί να μη φτάνει στο απόλυτο ύψος του Nightwatch (ανεπανάληπτη κατ’ εμέ κορυφή της σειράς), αλλά δεν απέχει από το να είναι η… Κ2 της οροσειράς.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, ο Pratchett μας δείχνει ότι η αληθινή επανάσταση ξεκινά από το να δεις τον άλλον –και τον εαυτό σου– με νέα μάτια. Και στο Monstrous Regiment, αυτή η επανάσταση έχει γυναικείο πρόσωπο. Σε ευχαριστούμε STP ❤️
Monstrous Regiment, by the incomparable Terry Pratchett, is a brilliantly clever and multi-layered novel (another chapter in the vast Discworld universe), masterfully blending humour, satire, and social commentary. What begins as a seemingly simple “war story” (and nothing is ever truly simple when Terry is involved) evolves into a razor-sharp exploration of gender, identity, faith, and power.
The story follows Polly Perks, who disguises herself as a man to enlist in Borogravia’s army and find her missing brother. But she soon discovers that nothing is quite what it seems. With a cast of vibrant, unforgettable characters — each carrying their own paradox, their own history, and their own “mask” — Pratchett constantly subverts the reader’s expectations. And then there’s that “essential” rolled-up sock in the trousers, which may chafe, but supposedly defines masculinity — because, as we learn, if you’re a woman you simply move your hips; men, on the other hand, must swagger with their entire being.
The brilliance of the book lies not merely in its wit or plot, but in the profound humanity that runs through it. Pratchett, never preachy, dares to ask pressing questions: what does it mean to be a woman in a man’s world? How does war reshape us? And what, truly, is “faith” in a time of moral decay and absurdity? There’s even the evocative aroma of coffee — indispensable to some… (don’t stare blankly, you’ll understand once you’ve read it).
Monstrous Regiment is, at its core, a profoundly feminist work, though it never shouts about it. With precision and quiet grace, Pratchett dismantles gender stereotypes and delves into the female experience with a rare empathy — especially remarkable coming from a male author. The choice for women to “disguise” themselves in order to enter the staunchly masculine realm of the military becomes a powerful vehicle for existential reflection — not only on womanhood, but on the very construct of manhood itself.
Pratchett does not write about women; he writes from within them (and I’ll thank you to keep any puerile remarks to yourself). He approaches his heroines with respect, clarity, and a piercing gaze that lays bare the power structures that confine them, without ever compromising their dignity. These women do not ask for permission to exist — they claim it (straight off the flagpole, as it were) — and they do so with humour, intelligence, and steel resolve.
His prose is, as ever, devilishly sharp. The dialogues accomplish the near-impossible: they are both hilarious and deeply insightful. The plot twists are not merely clever, but each unveils a new perspective, an unexpected truth. If I may say so, each twist is like a slap that wakes us up just a little more.
Monstrous Regiment is a novel that makes you laugh, but also think — a work that celebrates the subversive power of compassion and the quiet strength of self-knowledge. It is undoubtedly one of the boldest and most moving volumes in the Discworld series. It may not reach the peerless heights of Night Watch (which, to my mind, remains the series’ Everest), but it’s almost certainly the K2 — formidable and unforgettable in its own right.
In a world that is ever-changing, Pratchett reminds us that the truest revolutions begin when we learn to see both others — and ourselves — with new eyes. And in Monstrous Regiment, that revolution wears a woman’s face. Thank you, STP ❤️
Το Monstrous Regiment του αξεπέραστου Terry Pratchett είναι ένα εξαιρετικά ευφυές και πολυεπίπεδο μυθιστόρημα (πάμτα του σύμπαντος του Discworld), που συνδυάζει με μαεστρία το χιούμορ, τη σάτιρα και την κοινωνική κριτική (παλιά μου τέχνη κόσκινο μετά από 30 βιβλία στη σειρά, για τον αγαπημένο STP). Μέσα από μια φαινομενικά απλή “πολεμική ιστορία” (τίποτε δεν είναι «απλό» όταν το πιάνει στα χέρια του ο Τέρι), ο Pratchett ξεδιπλώνει ένα πανέξυπνο σχόλιο για το φύλο, την ταυτότητα, την πίστη και την εξουσία.
Η ιστορία ακολουθεί την Polly Perks, η οποία ντύνεται άντρας για να καταταγεί στον στρατό της Borogravia και να βρει τον χαμένο αδελφό της. Εκεί, όμως, ανακαλύπτει πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι όπως φαίνεται. Με ένα καστ χαρακτήρων γεμάτων ζωή –ο καθένας με το δικό του παράδοξο, τη δική του ιστορία, και την προσωπική του «μάσκα»– ο Pratchett ανατρέπει συνεχώς τις προσδοκίες του αναγνώστη, χώρια αυτή η «απαραίτητη» κάλτσα στον καβάλο που ενοχλεί αλλά δίνει το «αντρικό» στίγμα, και, διάολε, αν είσαι γυναίκα κουνάς απλώς τους γοφούς, οι άντρες πρέπει να κουνιούνται ΟΛΑΚΕΡΟΙ (το γνωστό «swagger»).
Το μεγαλείο του έργου δεν έγκειται μόνο στο χιούμορ ή στην πλοκή του, αλλά στη βαθιά ανθρωπιά που το διαπερνά. Ο Pratchett, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός, τολμά να θέσει καίρια ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, πώς ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους, και τι πραγματικά σημαίνει «πίστη» σε μια εποχή παρακμής και παραλογισμού. Και είναι κι εκείνη η μυρωδιά του καφέ, τόσο απαραίτητη για κάποιους… (μην κοιτάτε σα χάνοι, αν διαβάσετε θα καταλάβετε).
Το Monstrous Regiment είναι ένα ακραιφνώς φεμινιστικό έργο, χωρίς όμως να κραυγάζει. Με διακριτικότητα και χειρουργική ακρίβεια, ο Pratchett αποδομεί τα στερεότυπα του φύλου και εμβαθύνει στη γυναικεία εμπειρία με ενσυναίσθηση που σπανίζει –ιδίως από άνδρα συγγραφέα. Η απόφαση να «μεταμφιεστούν» οι γυναίκες για να συμμετάσχουν σε μια αυστηρά ανδρική σφαίρα, όπως ο στρατός, γίνεται όχημα για μια βαθιά υπαρξιακή εξερεύνηση: όχι μόνο της γυναικείας ταυτότητας, αλλά και της ίδιας της έννοιας του «ανδρισμού».
Ο Pratchett δεν γράφει για γυναίκες· γράφει από μέσα τους (δε θέλω ανόητα σχόλια σχετικά με το «από μέσα τους», θα με υποχρεώσετε). Με σεβασμό, αλήθεια και ένα αδιάψευστο βλέμμα που αποκαλύπτει τη δομή εξουσίας που τις περιορίζει, χωρίς ποτέ να μειώνει την αξιοπρέπειά τους. Οι ηρωίδες του δεν ζητούν άδεια να υπάρξουν –την παίρνουν (από… τη σημαία), και το κάνουν με χιούμορ, ευφυΐα και ατσάλινη θέληση.
Η γραφή του είναι, όπως πάντα, δαιμόνια ευφυής. Οι διαλόγοι πετυχαίνουν το ακατόρθωτο: να είναι ταυτόχρονα ξεκαρδιστικοί και βαθυστόχαστοι. Οι ανατροπές δεν είναι απλώς εντυπωσιακές, αλλά αποκαλύπτουν κάθε φορά μια νέα οπτική, μια αλήθεια που δεν είχαμε φανταστεί. Αν μου επιτρέπεται, μια σφαλιάρα, εν ολίγοις κάθε φορά, που μας ξυπνάει λίγο περισσότερο.
Το Monstrous Regiment είναι ένα βιβλίο που προκαλεί το γέλιο, αλλά και τη σκέψη· ένα έργο που αναδεικνύει την ανατρεπτική δύναμη της συμπόνιας και την αξία της αυτογνωσίας. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν από τους πιο τολμηρούς και συγκινητικούς τόμους του Discworld. Μπορεί να μη φτάνει στο απόλυτο ύψος του Nightwatch (ανεπανάληπτη κατ’ εμέ κορυφή της σειράς), αλλά δεν απέχει από το να είναι η… Κ2 της οροσειράς.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, ο Pratchett μας δείχνει ότι η αληθινή επανάσταση ξεκινά από το να δεις τον άλλον –και τον εαυτό σου– με νέα μάτια. Και στο Monstrous Regiment, αυτή η επανάσταση έχει γυναικείο πρόσωπο. Σε ευχαριστούμε STP ❤️
adventurous
funny
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
adventurous
funny
lighthearted
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Moderate: Physical abuse, War
challenging
funny
hopeful
inspiring
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
ridiculously found of this ragtag band of misfits and their morally grey jolly faced leader who would kill without a second thought
adventurous
dark
funny
sad
Loveable characters:
Yes
adventurous
funny
lighthearted
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
funny
hopeful
lighthearted
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
This book was newly published when I first started reading Discworld eighteen years ago. I wanted to read it right then but, because I am me, I decided to wait until I could read it in order. Literally half my life later, I made it! And honestly, I'm kind of glad I waited. Eighteen year old me was smart, but I appreciate it more now than I think I would have then. This one has instantly made my top five Discworld books, right up there with a bunch of City Watch books, and Hogfather.
What we've got here is an anti-war book that simultaneously criticizes the pointlessness of nationalism and patriotism, and adherence to gender norms. The central gag. Pratchett keeps it going for the whole novel, and it gets funnier as it goes.
I am not smart enough to write about this series in depth, and I'm most definitely not funny enough. Terry Pratchett was a genius, so I hope you'll forgive me for just filling up the rest of this review space with quotes.
What we've got here is an anti-war book that simultaneously criticizes the pointlessness of nationalism and patriotism, and adherence to gender norms. The central gag
Spoiler
that not only is our main character Polly Perks a girl dressed up as a boy so she can fight, but that her entire squadron are also girls dressed up as boys, as is her commander, and eventually we learn that so are all the leaders, never gets oldI am not smart enough to write about this series in depth, and I'm most definitely not funny enough. Terry Pratchett was a genius, so I hope you'll forgive me for just filling up the rest of this review space with quotes.
“The purpose of this lectchoor is to let you know where we are. We are in the deep cack. It couldn't be worse if it was raining arseholes. Any questions?”
“You take a bunch of people who don't seem any different from you and me, but when you add them all together you get this sort of huge raving maniac with national borders and an anthem.”
“I want to eat chocolates in a great big room where the world is a different place.”
"Trousers. That's the secret. Trousers and a pair of socks. I never dreamed it was like this. Put on trousers and the world changes. We walk different. We act different. I see these girls and I think: Idiots, get yourself some trousers!"
"'What does Borogravia want? Not the country. I mean the people.'
Polly opened her mouth and then shut it again, and thought about the answer.
'To be left alone,' she said. 'By everybody. For a while, anyway. We can change things.'
'You'll accept the food?'
'We are a proud country.'
'What are you proud of?'
It came swiftly, like a blow, and Polly realized how wars happened. You took that shock that had run through her, and let it boil.
. . . it may be corrupt, benighted, and stupid, but it's ours . . .
Vimes was watching her face. 'From this desk here,' he said, 'the only thing your country has to be proud of right now is you women.'"
adventurous
dark
emotional
funny
tense
medium-paced
adventurous
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
I'd heard a lot of good things about this one and I mostly enjoyed it. I listened to the new audiobook narrated by Katherine Parkinson while reading along and that was a fun experience. It's very different to the other Discworld books I've read because it's a fairly realistic war novel. It's more full on than Pratchett's usual comic Ankh-Morpork violence. I grew quite attached to the main characters and thought the commentary on gender was insightful for a book from 2003. I also enjoyed the appearance of Vimes. I found the plot didn't always hold my attention but it was maybe just a little too long for me since war novels aren't really my genre.