Scan barcode
mycriminalmind's review against another edition
adventurous
emotional
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
chirson's review against another edition
3.0
Takie niemądre, ale wciągające. Najgorsze są cliffhangery: chcę się dowiedzieć, które wnuczę ma żółte oczy, i co wyrośnie ze złego dziecka. Mimo wykrzykników narracji.
Jako nastolatka, totalnie fanowałabym Irje.
(Choć błędy ortograficzne w tym tomie trochę bolały i prawie mnie pokonały.)
Jako nastolatka, totalnie fanowałabym Irje.
(Choć błędy ortograficzne w tym tomie trochę bolały i prawie mnie pokonały.)
marionetkaliteracka's review against another edition
5.0
To właściwie od „Sagi o Ludziach Lodu” Margit Sandemo zaczęła się moja niesłychana obsesja na punkcie krajów skandynawskich, ze szczególnym uwzględnieniem Królestwa Norwegii. Czytając ją po raz drugi, przypominam sobie, dlaczego tak właściwie ją pokochałam. Teraz, jednak zwracam uwagę również na minusy, których kilka lat temu nie zauważyłam.
Margit Sandemo jest niewątpliwie cenioną, jak i lubianą pisarką norweską, której „Saga o Ludziach Lodu” zdobyła ogromną popularność. Jej książki łączą w sobie cechy powieści romantycznej, historycznej, kryminału oraz fantastyki, lecz nie da się ukryć, iż to romans w połączeniu z fantastyką jest głównym elementem tworzącym tę 47 tomową serię. „Nie zapominaj nigdy, że przede wszystkim jesteś człowiekiem! Dopiero potem możesz być uczonym.” „Tęsknota” jest już czwartą z kolei książką z tej sagi i kolejną, która nie pozwoliła mi się oderwać od niej do samego końca. Historia opowiada o zniekształconej przez chorobę dziewczynie imieniem Irja, oraz jej miłości do lekkomyślnego i bogatego syna barona Daga Meidena, oraz Liv z Ludzi Lodu – Taralda. Niestety mężczyznę interesowała jedynie jego kuzynka Sunniva, z którą związek mógłby nieść za sobą poważne następstwa. „Nie lękaj się powtarzania po wielokroć tego samego, jeżeli tego właśnie potrzebujesz. Musisz wszystko z siebie wyrzucić! Wtedy będziesz mogła zacząć od nowa…” Powieść ta jest utarta wobec wielu schematów znanych w literaturze jak np. zakazana miłość, nieszczęśliwy, poszkodowany przez los bohater oraz przez wielu już znienawidzony wątek szarej myszki, oraz bogatego mężczyzny. I choć może się przez to wydawać, że skoro książka powiela już to, co można ujrzeć w wielu innych powieściach – może być po prostu nieciekawa. I tutaj właśnie wkraczamy do tajemniczego świata prozy Margit Sandemo, ponieważ mimo wszystko całość naprawdę mi się podobała. Autorka potrafi pisać powieści z wielką pasją, przez co nawet najbardziej sztampowy wątek może okazać się wielce interesujący. I choć z góry wiadomo, jak powieść się zakończy, to i tak czytanie „Tęsknoty” sprawiło mi niewyobrażalną frajdę. Zazwyczaj omijam romanse oraz fantastykę szerokim łukiem, ponieważ nie potrafię zrozumieć, co nowego można przekazać w literaturze traktującej głównie o miłości, ani nie mogę pojąć światów wykreowanych na potrzeby książek fantasy. Jestem realistą, który woli świat rzeczywisty od wyimaginowanego. Tutaj jednak mamy do czynienia z jednym, jak i drugim. Realizm styka się ze sferą duchową, wymyśloną i nierzeczywistą. Obie formy przybierają względnie ciekawą postać i łączą się ze sobą, przez co nawet dla osoby takiej jak ja, historia tego typu może przybrać ciekawy kształt. „Można mieć wszystko, a tak naprawdę nie mieć nic.” Język utworu jest prosty, a te nieco ponad 250 stron, czyta się jednym tchem. Nie ukrywajmy, jest to książka na jeden wieczór. Pozostawia ona po sobie jednak lekki niedosyt, dlatego też z chęcią sięgamy po kolejne tomy serii, a przerażająca liczba 47 części „Sagi o Ludziach Lodu” już nie jest taka straszna. Ja sama osobiście twierdzę, iż powinno być ich jeszcze więcej, ponieważ jest to jedna z serii książkowych, które darzę tak wielką sympatią.
Margit Sandemo jest niewątpliwie cenioną, jak i lubianą pisarką norweską, której „Saga o Ludziach Lodu” zdobyła ogromną popularność. Jej książki łączą w sobie cechy powieści romantycznej, historycznej, kryminału oraz fantastyki, lecz nie da się ukryć, iż to romans w połączeniu z fantastyką jest głównym elementem tworzącym tę 47 tomową serię. „Nie zapominaj nigdy, że przede wszystkim jesteś człowiekiem! Dopiero potem możesz być uczonym.” „Tęsknota” jest już czwartą z kolei książką z tej sagi i kolejną, która nie pozwoliła mi się oderwać od niej do samego końca. Historia opowiada o zniekształconej przez chorobę dziewczynie imieniem Irja, oraz jej miłości do lekkomyślnego i bogatego syna barona Daga Meidena, oraz Liv z Ludzi Lodu – Taralda. Niestety mężczyznę interesowała jedynie jego kuzynka Sunniva, z którą związek mógłby nieść za sobą poważne następstwa. „Nie lękaj się powtarzania po wielokroć tego samego, jeżeli tego właśnie potrzebujesz. Musisz wszystko z siebie wyrzucić! Wtedy będziesz mogła zacząć od nowa…” Powieść ta jest utarta wobec wielu schematów znanych w literaturze jak np. zakazana miłość, nieszczęśliwy, poszkodowany przez los bohater oraz przez wielu już znienawidzony wątek szarej myszki, oraz bogatego mężczyzny. I choć może się przez to wydawać, że skoro książka powiela już to, co można ujrzeć w wielu innych powieściach – może być po prostu nieciekawa. I tutaj właśnie wkraczamy do tajemniczego świata prozy Margit Sandemo, ponieważ mimo wszystko całość naprawdę mi się podobała. Autorka potrafi pisać powieści z wielką pasją, przez co nawet najbardziej sztampowy wątek może okazać się wielce interesujący. I choć z góry wiadomo, jak powieść się zakończy, to i tak czytanie „Tęsknoty” sprawiło mi niewyobrażalną frajdę. Zazwyczaj omijam romanse oraz fantastykę szerokim łukiem, ponieważ nie potrafię zrozumieć, co nowego można przekazać w literaturze traktującej głównie o miłości, ani nie mogę pojąć światów wykreowanych na potrzeby książek fantasy. Jestem realistą, który woli świat rzeczywisty od wyimaginowanego. Tutaj jednak mamy do czynienia z jednym, jak i drugim. Realizm styka się ze sferą duchową, wymyśloną i nierzeczywistą. Obie formy przybierają względnie ciekawą postać i łączą się ze sobą, przez co nawet dla osoby takiej jak ja, historia tego typu może przybrać ciekawy kształt. „Można mieć wszystko, a tak naprawdę nie mieć nic.” Język utworu jest prosty, a te nieco ponad 250 stron, czyta się jednym tchem. Nie ukrywajmy, jest to książka na jeden wieczór. Pozostawia ona po sobie jednak lekki niedosyt, dlatego też z chęcią sięgamy po kolejne tomy serii, a przerażająca liczba 47 części „Sagi o Ludziach Lodu” już nie jest taka straszna. Ja sama osobiście twierdzę, iż powinno być ich jeszcze więcej, ponieważ jest to jedna z serii książkowych, które darzę tak wielką sympatią.
tsucia's review against another edition
adventurous
dark
emotional
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.25
callistas's review against another edition
adventurous
challenging
dark
emotional
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
regitzexenia's review against another edition
5.0
Arvingen ('The Heir') is the 4th book in the Legend of the Ice People and it is a whirlwind of emotions. The story is both so sad, so happy, so life affirming and so utterly heartbreaking in many places in many ways.
Yrja is the daughter of a nearby farmer, and hopelessly in love with her childhood friend Tarald, the son of Liv and Dag of the ice People. Despite her physcial handicap and her emotional turmoil, she's such a warm character. She's loving and caring, she wears her heart on her sleeve and yet she can't see most of her own worth. I don't know if it is possible to read this book and not feel for her, it isn't for me at least.
This book follows Yrja and her life as she gradually becomes more and more intertwined with the Ice People family, but it also has chapters detaling the lives of some of the other of Silje and Tengel's grandchildren, particularly Tarald's sister Cecilie. It's also a book that is sort of the end of an era, something that will make sense to you when you've read it.
Unlike the first three books, there's not a whole lot of setting-development in this book, which is probably because it takes place almost exclusively in the same place as the previous book, namely at the family's two homes; Lindealléen and Gråstensholm. This also means that the narrative's biggest weakness, the tendency to tell and not show, is more obvious, though not so much that it bothered me. The historical aspects of the book are getting very important now though, since the family have started to spread itself across Scandinavia - okay, for now it is only from Norway to Denmark - and even to Germany, even the family's steady everyday lives on their farms will eventually get tangled up in what's going on in the big, big world. And I love it. I don't know if the historical points are all 100% accurate, but they work nevertheless. And you can tell that Sandemo has done her research. It helps the book, and the series, that this long family saga intertwines the fantastical elements with a sort of spooky serenity and established historical events. This is one of my favourite things about the series and it is quite prominent in this book.
A lot of things happen in this book, some always make me smile and some always make tears well up in my eyes. Mostly this book fills me with a sort of happiness in my chest, the kind of warmth that seems to coexist with the need for a good cry. It's diffcult for me to explain it right.
The book will likely make you want to cry and little and then laugh a little immediately afterwards. So why aren't you reading it yet?
Yrja is the daughter of a nearby farmer, and hopelessly in love with her childhood friend Tarald, the son of Liv and Dag of the ice People. Despite her physcial handicap and her emotional turmoil, she's such a warm character. She's loving and caring, she wears her heart on her sleeve and yet she can't see most of her own worth. I don't know if it is possible to read this book and not feel for her, it isn't for me at least.
This book follows Yrja and her life as she gradually becomes more and more intertwined with the Ice People family, but it also has chapters detaling the lives of some of the other of Silje and Tengel's grandchildren, particularly Tarald's sister Cecilie. It's also a book that is sort of the end of an era, something that will make sense to you when you've read it.
Unlike the first three books, there's not a whole lot of setting-development in this book, which is probably because it takes place almost exclusively in the same place as the previous book, namely at the family's two homes; Lindealléen and Gråstensholm. This also means that the narrative's biggest weakness, the tendency to tell and not show, is more obvious, though not so much that it bothered me. The historical aspects of the book are getting very important now though, since the family have started to spread itself across Scandinavia - okay, for now it is only from Norway to Denmark - and even to Germany, even the family's steady everyday lives on their farms will eventually get tangled up in what's going on in the big, big world. And I love it. I don't know if the historical points are all 100% accurate, but they work nevertheless. And you can tell that Sandemo has done her research. It helps the book, and the series, that this long family saga intertwines the fantastical elements with a sort of spooky serenity and established historical events. This is one of my favourite things about the series and it is quite prominent in this book.
A lot of things happen in this book, some always make me smile and some always make tears well up in my eyes. Mostly this book fills me with a sort of happiness in my chest, the kind of warmth that seems to coexist with the need for a good cry. It's diffcult for me to explain it right.
The book will likely make you want to cry and little and then laugh a little immediately afterwards. So why aren't you reading it yet?
lberestecki's review against another edition
4.0
This serious is just so ridiculous and over the top and I love it. I think it does a surprisingly good job of presenting characters non-judgmentally, and Sandemo is able to end the books with questions still unanswered without it becoming annoying. I know I liked a book if I'm not annoyed that I have to read the next one to get some answers.