You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.07 AVERAGE
4.07 AVERAGE
مدل شروع کردن داستانش خیلی خوب بود. یعنی با همون اولین جمله هاش تصمیم میگیری ادامه بدی.(ترجمه فارسی خوندم و ترجمه‌ش به نظر خوب بود.)
طنز جالبی داشت. اینطور نبود که باهاش قهقهه بزنم ولی خوش میگذشت خوندنی.
چون فارسی بود و باید تایپ میکردم زیاد کوئت از توش برنداشتم ولی لابه‌لای اون فصل های کوتاهش کلی اشاره به چیزای جالبی داشت.
نمیدونم به نسبت زمانش چقدر مدرن نوشته و این چیزای سبکی رو، ولی میدونم به نظرم پادکست نویس های الان یه همچین مدلی مینویسن و ارتباط میگیرن وسط داستان هاشون.(بیا دوتا پادکست گوش دادم فکر کردم دیگه میدونم چه مدلین!)
یه جور انگار دیوار چهارم(یا سوم؟) میشکوند، البته هرچند کلن داشت روایت میکرد ولی مدل اشاره ش به کتاب و روند داستانش منظورمه.
نمیدونم چطور بگم، بهتره مثال بزنم:
چندتا اشاره به نظراتش کنم که به نظر جالب بودن:
اون آخراش هم :
طنز جالبی داشت. اینطور نبود که باهاش قهقهه بزنم ولی خوش میگذشت خوندنی.
چون فارسی بود و باید تایپ میکردم زیاد کوئت از توش برنداشتم ولی لابه‌لای اون فصل های کوتاهش کلی اشاره به چیزای جالبی داشت.
نمیدونم به نسبت زمانش چقدر مدرن نوشته و این چیزای سبکی رو، ولی میدونم به نظرم پادکست نویس های الان یه همچین مدلی مینویسن و ارتباط میگیرن وسط داستان هاشون.(بیا دوتا پادکست گوش دادم فکر کردم دیگه میدونم چه مدلین!)
یه جور انگار دیوار چهارم(یا سوم؟) میشکوند، البته هرچند کلن داشت روایت میکرد ولی مدل اشاره ش به کتاب و روند داستانش منظورمه.
نمیدونم چطور بگم، بهتره مثال بزنم:
اما نقص بزرگ این کتاب تو هستی، ای خواننده.
تو دلت می‌خواهد سریع بگذری و به آخر برسی، کتاب سلانه‌سلانه می‌رود. تو روایتی سرراست و منسجم و سبکی پرنرمش را دوست داری؛ اما این کتاب و سبکِ من مثل یک جفت آدم مست‌اند؛ یکسر تلوتلو می‌خورند، راه می‌افتند و درجا می زنند، به تته‌پته می‌افتند، غرولند می‌کنند، قاه‌قاه می‌خندند، به زمین و آسمان بد و بی‌راه می‌گویند، می‌لغزند و می‌افتند.
چندتا اشاره به نظراتش کنم که به نظر جالب بودن:
بگذار پاسکال بگوید انسان کتابی متفکر است. اشتباه می‌کند، انسان اشتباه چاپی متفكر است. هر دوره زندگی چاپ جديدی است كه چاپ قبلی را تصحيح ميكند و خودش هم در چاپ بعدی تصحيح ميشود ،تا برسد به چاپ متن نهايی كه ناشر به كرم‌ها تقديم میکندش.
اون آخراش هم :
می‌توان نتیجه گرفت که حساب من نه مازادی دارد و نه کسری، بنابراین من وقتی مردم با زندگی بی‌حساب شده بودم و این نتیجه‌گیری البته نادرست است، چرا که من همین که به این سوی عالم اسرار رسیدم، فهمیدم که اندک مازادی دارم و این مازاد آخرین وجه سلبی در این فصل سلبیات است: من زاد و رودی نداشتم، من میراث فلاکت خودمان را بر دوش دیگری نگذاشتم.
Não a vi partir; mas à hora marcada senti alguma coisa que não era dor nem prazer, uma coisa mista, alívio e saudade, tudo misturado, em iguais doses. Não se irrite o leitor com esta confissão. Eu bem sei que, para titilar-lhe os nervos da fantasia, devia padecer um grande desespero, derramar algumas
lágrimas, e não almoçar. Seria romanesco; mas não seria biográfico. A realidade pura é que eu almocei, como nos demais dias, acudindo ao coração com as lembranças da minha aventura, e ao estômago com os acepipes de M. Prudhon...
A partida de Virgília deu-me uma amostra da viuvez. Nos primeiros dias meti-me em casa, a fisgar moscas, como Domiciano, se não mente o Suetónio, mas a fisgá-las de um modo particular: com os olhos. Fisgava-as uma a uma, no fundo de uma sala grande, estirado na rede, com um livro aberto entre as mãos. Era tudo: saudades, ambições, um pouco de tédio, e muito devaneio solto. Meu tio cônego morreu nesse intervalo; item, dois primos. Não me dei por abalado levei-os ao cemitério, como quem leva dinheiro a um banco. Que digo? Como quem leva cartas ao correio: selei as cartas, meti-as na caixinha, e deixei ao carteiro o cuidado de as entregar em mão própria. Foi também por
esse tempo que nasceu minha sobrinha Venância, filha do Cotrim. Morriam uns, nasciam outros: eu continuava às moscas.
lágrimas, e não almoçar. Seria romanesco; mas não seria biográfico. A realidade pura é que eu almocei, como nos demais dias, acudindo ao coração com as lembranças da minha aventura, e ao estômago com os acepipes de M. Prudhon...
A partida de Virgília deu-me uma amostra da viuvez. Nos primeiros dias meti-me em casa, a fisgar moscas, como Domiciano, se não mente o Suetónio, mas a fisgá-las de um modo particular: com os olhos. Fisgava-as uma a uma, no fundo de uma sala grande, estirado na rede, com um livro aberto entre as mãos. Era tudo: saudades, ambições, um pouco de tédio, e muito devaneio solto. Meu tio cônego morreu nesse intervalo; item, dois primos. Não me dei por abalado levei-os ao cemitério, como quem leva dinheiro a um banco. Que digo? Como quem leva cartas ao correio: selei as cartas, meti-as na caixinha, e deixei ao carteiro o cuidado de as entregar em mão própria. Foi também por
esse tempo que nasceu minha sobrinha Venância, filha do Cotrim. Morriam uns, nasciam outros: eu continuava às moscas.
challenging
funny
lighthearted
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
funny
lighthearted
reflective
funny
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
"we kill time and time buries us" is a great quote
i think i need to read this again to fully understand everything
i think i need to read this again to fully understand everything
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
This was a true waste of my time. I believe this novel will appeal to readers of philosophy that are seeking something lighthearted. For me, I must get attached to some of the characters to enjoy a book. I found all the characters selfish and unlovable. The only scene I truly enjoyed is the one with the mule.
reflective
fast-paced
funny
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes