Scan barcode
danuunad's review against another edition
4.0
Ik ben deze klassieker op het spoor gekomen via De nieuwe koloniale leeslijst. Het boek gaat dan ook over een Nederlandse oud-kolonie, Curaçao. We volgen vier mannen op een zondag, de dag waarop de vier altijd samen domino spelen voor het huis van één van hen. Maar dit is niet zomaar een zondag...
De ochtend, als de vier zich voorbereiden op hun ontmoeting in de middag, wordt gebruikt om de lezer enerzijds een blik op de persoonlijke historie van de vier te geven en anderzijds de spanningen tussen de vier uit te leggen. De schampere, ironische toon waarop de - vaak onlogische en soms ronduit domme - gedachtes van de mannen worden beschreven houdt het luchtig. In het middelste gedeelte van het boek wordt daarna het dominospel van de vier beschreven, waar het onvermijdelijk tot een confrontatie komt. Tegelijkertijd hebben de mannen allerlei belachelijke gesprekken, die me af en toe hardop deden lachen. Deze balans tussen spanningsopbouw en hilariteit is een van de sterke punten van dit boek.
Een derde belangrijke component is de politieke en sociale kritiek. Dit komt mooi naar voren uit de relaties tussen de hoofdpersonen, wier maatschappelijke posities sterk uiteenlopen. Ook is het geen toeval dat de meest waardige personages in dit boek de vrouwen van de hoofdpersonen zijn - dit zijn de 'moedige vrouwen' aan wie het boek opgedragen is. Ondanks het geklooi van hun mannen en hun eigen zwaktes proberen ze toch iets van hun leven te maken.
Zo zet Nora alle zeilen bij om vijftien gulden te verkrijgen om schoenen voor haar zoon te kopen, zodat die op maandag weer naar school kan. Die vijftien gulden had ze eigenlijk van haar man Boeboe Fiel moeten krijgen, maar die heeft ze de avond daarvoor verbrast. De beschrijving van de liefde die zij en Boeboe desalniettemin voor elkaar voelen is subtiel en juist daardoor zo krachtig.
Om terug te komen op het politieke aspect: Arion kan het niet laten om een mogelijke oplossing voor de (economische) problemen op het eiland voor te dragen. Dit voorstel, met 'coöperatieve meubelfabriek' en al, is tekenend voor de tijd waarin dit boek (uit 1973) geschreven werd. Eén van de hoofdpersonen wordt als spreekbuis gebruikt om deze ideeën uit te dragen, en het is duidelijk dat dit personage de favoriet van de schrijver is. Hij komt er aan het einde dan ook het beste van af. Dat is een beetje te voorspelbaar, en haast moralistisch, terwijl de rest van het boek juist zo heerlijk eerlijk is. Dat is jammer.
De ochtend, als de vier zich voorbereiden op hun ontmoeting in de middag, wordt gebruikt om de lezer enerzijds een blik op de persoonlijke historie van de vier te geven en anderzijds de spanningen tussen de vier uit te leggen. De schampere, ironische toon waarop de - vaak onlogische en soms ronduit domme - gedachtes van de mannen worden beschreven houdt het luchtig. In het middelste gedeelte van het boek wordt daarna het dominospel van de vier beschreven, waar het onvermijdelijk tot een confrontatie komt. Tegelijkertijd hebben de mannen allerlei belachelijke gesprekken, die me af en toe hardop deden lachen. Deze balans tussen spanningsopbouw en hilariteit is een van de sterke punten van dit boek.
Een derde belangrijke component is de politieke en sociale kritiek. Dit komt mooi naar voren uit de relaties tussen de hoofdpersonen, wier maatschappelijke posities sterk uiteenlopen. Ook is het geen toeval dat de meest waardige personages in dit boek de vrouwen van de hoofdpersonen zijn - dit zijn de 'moedige vrouwen' aan wie het boek opgedragen is. Ondanks het geklooi van hun mannen en hun eigen zwaktes proberen ze toch iets van hun leven te maken.
Zo zet Nora alle zeilen bij om vijftien gulden te verkrijgen om schoenen voor haar zoon te kopen, zodat die op maandag weer naar school kan. Die vijftien gulden had ze eigenlijk van haar man Boeboe Fiel moeten krijgen, maar die heeft ze de avond daarvoor verbrast. De beschrijving van de liefde die zij en Boeboe desalniettemin voor elkaar voelen is subtiel en juist daardoor zo krachtig.
Om terug te komen op het politieke aspect: Arion kan het niet laten om een mogelijke oplossing voor de (economische) problemen op het eiland voor te dragen. Dit voorstel, met 'coöperatieve meubelfabriek' en al, is tekenend voor de tijd waarin dit boek (uit 1973) geschreven werd. Eén van de hoofdpersonen wordt als spreekbuis gebruikt om deze ideeën uit te dragen, en het is duidelijk dat dit personage de favoriet van de schrijver is. Hij komt er aan het einde dan ook het beste van af. Dat is een beetje te voorspelbaar, en haast moralistisch, terwijl de rest van het boek juist zo heerlijk eerlijk is. Dat is jammer.
trisha76's review
3.0
Een apart verhaal met een aparte wending. Heb het verhaal geluisterd en de stem was fijn en toepasselijk om naar te luisteren.
lored's review against another edition
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Loveable characters? It's complicated
2.25
julievdh's review against another edition
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.75
369's review
dark
funny
mysterious
slow-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
2.5
odettebrethouwer's review against another edition
4.0
I read this book two years after I've lived on the island of Curaçao for 7 months,and I love how realistic this book is. Yes, there are bountylike beaches, but the culture of the people is very specific. I can;t describe it, Arion did.
varsha's review against another edition
2.0
Not my favorite book, but wasn't THAT bad either. Even though the part about politics bored me to death.
More...