Take a photo of a barcode or cover
3.89 AVERAGE
3.89 AVERAGE
The story wasn't clicking with me and I felt it was lacking after enjoying the Northern Lights trilogy so much. I just don't like this version of Lyra and Pan. And because I was unhappy with the characters and overall story arc, I started to get annoyed by Michael Sheen's voice, which is unfair because he's a good narrator.
Got a tad long but pretty darn cool middle chapter.
adventurous
dark
emotional
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
I have decided to stop pretending I'm going to finish this book.
adventurous
mysterious
reflective
medium-paced
adventurous
emotional
mysterious
medium-paced
Boring, repetitive, and completely unnecessary. This is one of those book which tries over compensating for it's predictability by dragging the reading threw unending subplots and pointless interactions. Pullman's themes become lost, turning the book into one about chance meetings and continual winning.
The synopsis should say "Lyra meets a new person, then another new person, then another new person, then another new person, then another new person, while Malcolm meets a new person, then another new person, then another new person and so on." The whole book is made up of filler.
I was most frustrated about how hard it is for Lyra to hide her demon, when a demon can be as small as a butterfly (such as the reporter's in Northern Lights), or small enough to hide in a pocket (which happens regularly in His Dark Materials). I think it's unlikely people would notice hers is missing at all, by yet some how passers by are taking the time to look at every single person to check if anyone is without a demon, just so they can be shocked that someone doesn't have one, because they thought it was impossible? It makes no sense! Also, I would have thought it rude for someone on a train to demand Lyra take hers out her pocket, when keeping your demon hidden in previous book is very common. Is it just a tool to push the story along? Of course! There are many examples in this book of pushing a narrative into exisence, something a author like Pullman shouldn't be sinking to.
I was very disappointed that this sequel didn't live up the it's counterpart. Let's hope book 3 will be less convoluted.
The synopsis should say "Lyra meets a new person, then another new person, then another new person, then another new person, then another new person, while Malcolm meets a new person, then another new person, then another new person and so on." The whole book is made up of filler.
I was most frustrated about how hard it is for Lyra to hide her demon, when a demon can be as small as a butterfly (such as the reporter's in Northern Lights), or small enough to hide in a pocket (which happens regularly in His Dark Materials). I think it's unlikely people would notice hers is missing at all, by yet some how passers by are taking the time to look at every single person to check if anyone is without a demon, just so they can be shocked that someone doesn't have one, because they thought it was impossible? It makes no sense! Also, I would have thought it rude for someone on a train to demand Lyra take hers out her pocket, when keeping your demon hidden in previous book is very common. Is it just a tool to push the story along? Of course! There are many examples in this book of pushing a narrative into exisence, something a author like Pullman shouldn't be sinking to.
I was very disappointed that this sequel didn't live up the it's counterpart. Let's hope book 3 will be less convoluted.
Philip, Philip, Philip.
We moeten praten.
En snel, voordat deel 3 uitkomt van The Book of Dust (ik hoop maar even dat die er nog niet is - red.)
The Secret Commonwealth was - na het geweldige La Belle Sauvage - nogal een uitdaging. Hop, 20 jaar fast forward, en even radicaal Malcolm én Lyra bij elkaar. En dan ook nog eens een parallelle verhaallijn voor daemon Pan en de zoon van super freaky super villain Bonneville. In één universum, dat wel, geen absurde multiverses zoals in His Dark Materials #3, maar toch: no small feat.
Lange, lange tijd ging het niettemin zeer goed. Natuurlijk werd er (zoals in elk fantasyboek) weer de nodige inspanning van mij als lezer verwacht om schijnbaar onlogische logica te accepteren (waarom doet X niet gewoon Y met bovennatuurlijke capaciteit Z?), maar oké, ik ben groot fan van Pullman, dus ik ga gewoon mee.
Maar ergens, ergens ging het mis. En het ging bij mij mis omdat ik voor het eerst het gevoel kreeg dat Philip Pullman een mening heeft over de wereld. Míjn wereld. Onze wereld. Dat had hij natuurlijk altijd al, in zijn anti-religieuze opvattingen, maar dat was zo'n hoogst particulier ding (en zo'n grappige tegenhanger voor de verder zeer aanwezige inspiratie uit de pro-religie-Narnia-reeks), dat ik daar wel oké mee was. Maar mijn hemel, wat komt er allemaal voorbij in The Secret Commonwealth? Ik noteerde mentaal onder meer meningen over / aanklachten tegen (naast - natuurlijk! - religie) misogynie, racisme, oorlog, klassenstrijd, politiestaat, #metoo, vluchtelingenstromen, falend masculien leiderschap en minority empowerment.
Prima, natuurlijk, prima, ook mijn beste vrienden hebben een twitteraccount, maar daarvoor lees ik geen fantasy he? Ik lees fantasy voor het escapisme! Puur, onversneden, ingedikt, supergeconcentreerd escapisme richting mogelijke werelden, mogelijke toekomsten, mogelijke levensvormen, mogelijke mogelijkheden. En niet om een mening mee te krijgen over een wereld die zich al heel de godganse dag opdringt via alle mogelijke bressen in de broze dijken tussen mij en de media en/of de mensheid. God verhoede!
Daarnaast - en dat reken ik Pullman serieuzer aan - verslikt The Secret Commonwealth zich stevig in zijn streven naar complexiteit. Vooral aan het einde van het boek lijken alle verhaallijnen afgeraffeld te worden, alsof de beste man het zelf ook wel gezien had met dit deel en hij zo snel mogelijk naar de eindstreep wilde, daarbij de mooiste (en vaak ook meest cruciale) bochten afsnijdend. Tegelijkertijd is die eindstreep absurd amorf. Het exacte waarom van elke queeste ontgaat me nog steeds. Want laten we wel wezen: als Lyra, Pan en Malcolm ook maar heel even zouden nadenken, dan zouden ze alledrie inzien dat wat ze willen, óf suuuuuper onlogisch is, of suuuuuuper onlogisch uitgevoerd wordt.
En dus, voor het eerst in mijn geschiedenis met Philip (we mogen elkaar zo noemen, vind ik), drie sterren. Het blijft een geweldige reeks, ik ga deel 3 ook absoluut lezen, maar deze voelt als deel 6 van The Dark Tower van Stephen King: we moeten er maar even doorheen, hopend op een waardige afsluiting.
En dan ga ik nu eens kijken of die deel 3 al uit is. Want ik hoop natuurlijk stiekem wél dat ik gelijk weer verder kan.
We moeten praten.
En snel, voordat deel 3 uitkomt van The Book of Dust (ik hoop maar even dat die er nog niet is - red.)
The Secret Commonwealth was - na het geweldige La Belle Sauvage - nogal een uitdaging. Hop, 20 jaar fast forward, en even radicaal Malcolm én Lyra bij elkaar. En dan ook nog eens een parallelle verhaallijn voor daemon Pan en de zoon van super freaky super villain Bonneville. In één universum, dat wel, geen absurde multiverses zoals in His Dark Materials #3, maar toch: no small feat.
Lange, lange tijd ging het niettemin zeer goed. Natuurlijk werd er (zoals in elk fantasyboek) weer de nodige inspanning van mij als lezer verwacht om schijnbaar onlogische logica te accepteren (waarom doet X niet gewoon Y met bovennatuurlijke capaciteit Z?), maar oké, ik ben groot fan van Pullman, dus ik ga gewoon mee.
Maar ergens, ergens ging het mis. En het ging bij mij mis omdat ik voor het eerst het gevoel kreeg dat Philip Pullman een mening heeft over de wereld. Míjn wereld. Onze wereld. Dat had hij natuurlijk altijd al, in zijn anti-religieuze opvattingen, maar dat was zo'n hoogst particulier ding (en zo'n grappige tegenhanger voor de verder zeer aanwezige inspiratie uit de pro-religie-Narnia-reeks), dat ik daar wel oké mee was. Maar mijn hemel, wat komt er allemaal voorbij in The Secret Commonwealth? Ik noteerde mentaal onder meer meningen over / aanklachten tegen (naast - natuurlijk! - religie) misogynie, racisme, oorlog, klassenstrijd, politiestaat, #metoo, vluchtelingenstromen, falend masculien leiderschap en minority empowerment.
Prima, natuurlijk, prima, ook mijn beste vrienden hebben een twitteraccount, maar daarvoor lees ik geen fantasy he? Ik lees fantasy voor het escapisme! Puur, onversneden, ingedikt, supergeconcentreerd escapisme richting mogelijke werelden, mogelijke toekomsten, mogelijke levensvormen, mogelijke mogelijkheden. En niet om een mening mee te krijgen over een wereld die zich al heel de godganse dag opdringt via alle mogelijke bressen in de broze dijken tussen mij en de media en/of de mensheid. God verhoede!
Daarnaast - en dat reken ik Pullman serieuzer aan - verslikt The Secret Commonwealth zich stevig in zijn streven naar complexiteit. Vooral aan het einde van het boek lijken alle verhaallijnen afgeraffeld te worden, alsof de beste man het zelf ook wel gezien had met dit deel en hij zo snel mogelijk naar de eindstreep wilde, daarbij de mooiste (en vaak ook meest cruciale) bochten afsnijdend. Tegelijkertijd is die eindstreep absurd amorf. Het exacte waarom van elke queeste ontgaat me nog steeds. Want laten we wel wezen: als Lyra, Pan en Malcolm ook maar heel even zouden nadenken, dan zouden ze alledrie inzien dat wat ze willen, óf suuuuuper onlogisch is, of suuuuuuper onlogisch uitgevoerd wordt.
En dus, voor het eerst in mijn geschiedenis met Philip (we mogen elkaar zo noemen, vind ik), drie sterren. Het blijft een geweldige reeks, ik ga deel 3 ook absoluut lezen, maar deze voelt als deel 6 van The Dark Tower van Stephen King: we moeten er maar even doorheen, hopend op een waardige afsluiting.
En dan ga ik nu eens kijken of die deel 3 al uit is. Want ik hoop natuurlijk stiekem wél dat ik gelijk weer verder kan.
I stopped reading at about 40% through. I desperately wanted to like this book. I just couldn't get into it and found myself constantly irritated at the whole inexplicable Pan conflict (that could have been fascinating but was only ever a drag), his descriptions of women and not men by their beauty levels, characters needing to state whether or not Lyra was a sexual object to them, and of course the whole Malcolm "I got horny by sniffing a child's hair but I'm still a hero in this story" character development. When I decided to read some reviews on here and found out there was a whole disempowering rape scene, I decided it wasn't worth my time and energy. Too bad.
adventurous
emotional
inspiring
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes