Scan barcode
annettebooksofhopeanddreams's review against another edition
3.0
Zo af en toe pak ik graag een jeugdboek op, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dit boek zelf nooit gekocht zou hebben. Ik heb nog een hele verzameling boeken van uitgeverij Lemniscaat van vroeger en toen mijn moeder deze in een kringloopwinkel zag liggen, heeft ze het boek voor me meegenomen voor bij de verzameling. En als je een boek krijgt, zeker een dunne met grote letters, is het wel zo aardig het boek ook te lezen.
Wat ik op zich wel leuk vond aan het verhaal, is dat de hoofdrolspeelster van dit verhaal nu eens geen lief, aardig en leuk meisje is. Integendeel. Dit meisje zegt hele nare dingen, doet hele nare dingen en is gewoon echt geen leuk kind. Ik heb wel het gevoel dat het boek probeert uit te leggen dat het sociale onhandigheid is. Allemaal leuk en aardig, maar we zijn wel een beetje klaar met dat soort excuses voor gewoon vervelend gedrag, toch?
Ik vind het wel mooi dat haar ouders haar gewoon lief noemen, ondanks dat iedereen weet dat ze dat niet is. De liefde van ouders is onvoorwaardelijk. En in dit boek, hoewel ze het bloed vanonder iedereens nagels vandaan haalt, is ze op haar beurt eigenlijk ergens ook wel weer lief voor een ander. Op de enige manier die ze kent. En daardoor ontstaat een mooie vriendschap met iemand die heel veel op haar lijkt. Zoveel dat ze elkaars taal begrijpen.
Het boek bevat daarnaast ook wel een mooie boodschap, alleen komt die boodschap eigenlijk niet lekker uit de verf. Een heel boek lang hebben we meegeleefd met het liefdesverhaal, maar het einde is nogal onverwacht. Het is op zich een goed einde, maar ik vraag me wel af in hoeverre de doelgroep dat ook meekrijgt. Ik weet dat kinderen veel meer snappen dat wij denken, maar deze boodschap was misschien toch iets te subtiel.
Ik heb nog drie van dit soort boeken liggen. Ik hoop dat de andere drie me net wat beter bevallen!
Wat ik op zich wel leuk vond aan het verhaal, is dat de hoofdrolspeelster van dit verhaal nu eens geen lief, aardig en leuk meisje is. Integendeel. Dit meisje zegt hele nare dingen, doet hele nare dingen en is gewoon echt geen leuk kind. Ik heb wel het gevoel dat het boek probeert uit te leggen dat het sociale onhandigheid is. Allemaal leuk en aardig, maar we zijn wel een beetje klaar met dat soort excuses voor gewoon vervelend gedrag, toch?
Ik vind het wel mooi dat haar ouders haar gewoon lief noemen, ondanks dat iedereen weet dat ze dat niet is. De liefde van ouders is onvoorwaardelijk. En in dit boek, hoewel ze het bloed vanonder iedereens nagels vandaan haalt, is ze op haar beurt eigenlijk ergens ook wel weer lief voor een ander. Op de enige manier die ze kent. En daardoor ontstaat een mooie vriendschap met iemand die heel veel op haar lijkt. Zoveel dat ze elkaars taal begrijpen.
Het boek bevat daarnaast ook wel een mooie boodschap, alleen komt die boodschap eigenlijk niet lekker uit de verf. Een heel boek lang hebben we meegeleefd met het liefdesverhaal, maar het einde is nogal onverwacht. Het is op zich een goed einde, maar ik vraag me wel af in hoeverre de doelgroep dat ook meekrijgt. Ik weet dat kinderen veel meer snappen dat wij denken, maar deze boodschap was misschien toch iets te subtiel.
Ik heb nog drie van dit soort boeken liggen. Ik hoop dat de andere drie me net wat beter bevallen!