Take a photo of a barcode or cover
4.32 AVERAGE
4.32 AVERAGE
Read "The Three Body Problem" and then read "The Dark Forest" and tell yourself the series ended there. The legitimate genius of the first, and plot complexity and world-building of the second Deserved Better than this as their conclusion. One also is forced to wonder what happened to the author in the course of three books that women as powerful agents of their own (and earth's) destiny in Three Body migrate to mere imaginary friends in The Dark Forest and then finally to feckless, cliched pastiche by Deaths End. Whatever occurred also seems to have robbed him of the talent that made Three Body Problem a compelling ensemble cast where we care both about villain and victim, as that too degrades over the course of the series to a finale where I was so uninterested in the characters that I didn't care for their fate, human race be damned.
Genuinely problematic issues? The needless authorial torture of a scientist with ASD. The jaw-dropping gender issues. The abandonment of the rules and science that underpinned the first two novels (sophons can't go through doors now?) at the convenience of an author who is, frankly, coasting to the end.
Genuinely problematic issues? The needless authorial torture of a scientist with ASD. The jaw-dropping gender issues. The abandonment of the rules and science that underpinned the first two novels (sophons can't go through doors now?) at the convenience of an author who is, frankly, coasting to the end.
“If I destroy you, what business of it is yours?”
Holy shit, man. This book killed me. It’s so hard to review something that in some ways is extremely antithetical to my views of the world— femininity is not seen kindly by the author, and yet the merits of empathy and creativity are encompassed by a main female character, who in my opinion is relatable and understandable but in many interpretations of the series is seen as making all the wrong choices— and yet introduces concepts that boggled my eyes out of my head. Truly one of the greatest theoretical sci fi I’ve read, but also one of the most pessimistic ideas of the universe I’ve encountered. And yet the ending had hope. The idea that counter to everything set up by the dark forest universe, life could band together to participate in the eternal cycle of birth and death, to set aside a temporary home in the micro universe to secure the return of the greater one…what is that, if not optimism?
I love science fiction for many reasons, but one of the most pressing is the ability to imagine the universe on a macro level. To look as an outsider at humanity as one of many civilizations in the cosmos, who have more in common than we think in the scheme of everything. It’s hard to write about because our language doesn’t have the words. So the languages of physics and mathematics and biology have to step in. I liked how deep this book got into the heavy technical details of it all, even though it made the context hard to visualize at times. But honestly, who could ever visualize some of the insane shit that happened in this series? We take what we can from what the theories offer, and are grateful when we suddenly see the fractal in the viewfinder.
Weirdly, despite the pessimistic (kinda? Idk?) ending, I feel pretty excited about the universe again after finishing this book. It is just so fun to have all these crazy heady ideas bouncing around my brain. Makes it easier to contextualize my daily life and the stupid nonsense of late stage capitalism when I can imagine what things will be like in 200, 400, 1,000, or ten trillion (Gregorian) years. Like…. Who cares? *hits blunt*
Edited: Holy moly, I forgot to talk about the fairy tales. I am such a big fan of stories within stories, especially when decoding them with literary analysis is required in the bigger story. And man, this one pulls it off. I forgot I was reading science fiction set in the future when I was immersed in Tianming’s tales. He did such a good job with them, I’m so sad that Xin didn’t quite piece the final (and most important) one together. My heart :( it was beautiful and fascinating to see fantasy woven in with insane tech concepts. Made my little Tolkien-Hobb-Martin-Sando loving self feel warm inside to have a drop of ✨whimsy✨ show up in this bastion of existential dread
Holy shit, man. This book killed me. It’s so hard to review something that in some ways is extremely antithetical to my views of the world— femininity is not seen kindly by the author, and yet the merits of empathy and creativity are encompassed by a main female character, who in my opinion is relatable and understandable but in many interpretations of the series is seen as making all the wrong choices— and yet introduces concepts that boggled my eyes out of my head. Truly one of the greatest theoretical sci fi I’ve read, but also one of the most pessimistic ideas of the universe I’ve encountered. And yet the ending had hope. The idea that counter to everything set up by the dark forest universe, life could band together to participate in the eternal cycle of birth and death, to set aside a temporary home in the micro universe to secure the return of the greater one…what is that, if not optimism?
I love science fiction for many reasons, but one of the most pressing is the ability to imagine the universe on a macro level. To look as an outsider at humanity as one of many civilizations in the cosmos, who have more in common than we think in the scheme of everything. It’s hard to write about because our language doesn’t have the words. So the languages of physics and mathematics and biology have to step in. I liked how deep this book got into the heavy technical details of it all, even though it made the context hard to visualize at times. But honestly, who could ever visualize some of the insane shit that happened in this series? We take what we can from what the theories offer, and are grateful when we suddenly see the fractal in the viewfinder.
Weirdly, despite the pessimistic (kinda? Idk?) ending, I feel pretty excited about the universe again after finishing this book. It is just so fun to have all these crazy heady ideas bouncing around my brain. Makes it easier to contextualize my daily life and the stupid nonsense of late stage capitalism when I can imagine what things will be like in 200, 400, 1,000, or ten trillion (Gregorian) years. Like…. Who cares? *hits blunt*
Edited: Holy moly, I forgot to talk about the fairy tales. I am such a big fan of stories within stories, especially when decoding them with literary analysis is required in the bigger story. And man, this one pulls it off. I forgot I was reading science fiction set in the future when I was immersed in Tianming’s tales. He did such a good job with them, I’m so sad that Xin didn’t quite piece the final (and most important) one together. My heart :( it was beautiful and fascinating to see fantasy woven in with insane tech concepts. Made my little Tolkien-Hobb-Martin-Sando loving self feel warm inside to have a drop of ✨whimsy✨ show up in this bastion of existential dread
adventurous
challenging
emotional
informative
mysterious
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
i may not be able to grasp all the science but the story is so well written that it’s not a barrier to experiencing the emotional roller coaster of hope and despair for humanity and the universe. this was a great series that i kay need to revisit if only to absorb the parts that i’m sure went over my head on this first reading—although i am certain that some characters and plot twists have already been inscribed on my heart like words carved in stone :’-)
Αυτά τα βιβλία δεν ήταν για μένα.
Μπορώ να καταλάβω εν τέλει γιατί τόσος κόσμος τα βρίσκει συγκλονιστικά και mind-blowing αλλά δυστυχώς το δικό μου το μυαλό παρέμεινε στη θέση του.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο βιβλίο ήταν αρκετά υποσχόμενο. Τα θεματάκια που είχα με την γραφή και την ανάπτυξη των χαρακτήρων τα παράβλεψα και ξεκίνησα το δεύτερο με πολύ ενθουσιασμό και απογοητεύτηκα τρομερά. Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο, η γραφή ήταν μεχ και οι μη ανεπτυγμένοι χαρακτήρες δεν με ένοιαζαν, πράγματα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο είναι ότι συνέβαινε κάτι και λίγο αργότερα το έπαιρνε πίσω και μας γυρνούσε ξανά στην αφετηρία. Τα ουσιαστικά πράγματα που συνέβησαν ήταν λίγα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο. Το δεύτερο θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί σε 100 σελίδες (μπορεί να λέω και πολλές) και να ενσωματώνονταν εδώ.
Το ξεκίνησα με μια διάθεση ότι δεν θα μου αρέσει και ίσως γι'αυτό να το βρήκα κάπως καλύτερο από τα προηγούμενα.
Καταλαβαίνω ότι δεν βασίζεται στους χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται εδώ απλά για να προχωράει η ιστορία, αλλά προσωπικά αν έπρεπε να διαλέξω για μια ιστορία μεταξύ καλογραμμένων χαρακτήρων-ανύπαρκτη πλοκή και ανύπαρκτων χαρακτήρων-τρομερά ενδιαφέρουσα πλοκή τότε σίγουρα θα διάλεγα το πρώτο. Και ο συγγραφέας διάλεξε το δεύτερο, τα βιβλία είναι ξεκάθαρα βασισμένα στην πλοκή, ή μάλλον καλύτερα, είναι βασισμένο στις ιδέες, πολύ ωραίες ιδέες και μπόλικες.
Ένα άλλο πρόβλημα που είχα είναι ότι ώρες ώρες ένιωθα ότι διάβαζα βιβλίο ιστορίας. Το χρονικό διάστημα που καλύπτεται είναι τεράστιο, πολλά γεγονότα παρουσιάζονται περιληπτικά, η γραφή είναι αποστασιοποιημένη και οι χαρακτήρες, μη τα ξαναπω, χάρτινοι. Αν και υπάρχει κάποιος λόγος που είναι γραμμένο έτσι, εμένα δεν μου άρεσε, με κούραζε και με πέταγε εκτός της ιστορίας. Πολλά από αυτά τα σημεία ήταν και γεμάτα πληροφορίες και ορολογία που δεν καταλάβαινα και όπως τα διάβαζα αμέσως τα ξέχναγα.
(Συνειδητοποίησα επίσης πως δεν είχα ξαναδιαβάσει hard sci-fi....αν είναι όλα έτσι τότε μάλλον δεν μου ταιριάζει το είδος γενικά)
Και μιας και είπα ορολογία είχα και ένα ακόμη θέμα, το ίδιο που έχω και δεν μπορώ να δω με τίποτα ιατρικές σειρές. Δεν μπορούσα να καταλάβω πότε αυτά που έλεγαν ήταν πράγματα που ίσχυαν ή βασίζονταν σε υπαρκτές θεωρίες και πότε τα έβγαζε ο συγγραφέας από το κεφάλι του.
(Τώρα θα μου πεις ευκαιρία να ψάξεις να μάθεις και τίποτα........εχχ βαριέμαι)
Ενδιαφέρον είχε επίσης αν το δεις και σαν μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από τις εν λόγω συνθήκες. Κάτι το οποίο θα δικαιολογούσε φαντάζομαι και την ύπαρξη και του δεύτερου βιβλίου. Αλλά ξανά, δεν ήταν γραμμένο με έναν τρόπο που μου ταίριαζε.
Και φτάνοντας στο τέλος....δεν ξέρω, ποιο ήταν το νόημα, το συμπέρασμα; Η εξερεύνηση του διαστήματος και των δυνατοτήτων των φυσικών νόμων είναι ένας εθισμός και όπως όλοι οι εθισμοί έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές των εθισμένων. Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να ζήσει εκατομμύρια χρόνια και δεν έμαθε να ζει. Θυμάστε στο Wall-e εκείνους τους ανθρώπους στο διαστημόπλοιο που γύρισαν πίσω στη Γη γιατί δεν ήθελαν πια απλά να επιβιώνουν αλλά να ζήσουν; Αυτό δεν είναι το νόημα του να γλιτώνεις; Να μπορέσεις κάποια στιγμή να ζήσεις; Γιατί ετούτη εδώ δεν το έκανε ποτέ. Λέει σε κάποιο σημείο (σελ.844) “Τα αστέρια θα έσβηναν ένα-ένα και όλα τα ουράνια σώματα θα μετατρέπονταν σε αραιά νέφη σκόνης. Το κρύο και το σκοτάδι θα βασίλευαν παντού και το σύμπαν θα γινόταν ένας απέραντος, άδειος τάφος. Όλοι οι πολιτισμοί και όλες οι αναμνήσεις θα θάβονταν σ' αυτόν για πάντα. Ο θάνατος θα ήταν αιώνιος.” Δεν καταλαβαίνω. Γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Εμένα μου ακούγεται σαν κάτι φυσικό, ακόμη και ανακουφιστικό. Για πόσο θα γλιτώνεις πια;(προσπαθώ κι εγώ να βγάλω άκρη με τις πράξεις των χαρακτήρων)
Δεν ξέρω, με μπέρδεψε και με θύμωσε.
Ήθελα πολύ να μου αρέσει η τριλογία. Έκατσα και διάβασα αρκετές θετικές κριτικές και πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να δω αυτά που είδαν εκείνοι.
Θα κλείσω με αυτό εδώ:
Δεν έχω πολλά να πω εκτός από μια προειδοποίηση.
Η ζωή έφτασε σε μια εξελικτική καμπή όταν βγήκε για πρώτη φορά από τη θάλασσα στην ξηρά, μα εκείνα τα πρώτα ψάρια που βγήκαν στην ξηρά έπαψαν να είναι ψάρια.
Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν οι άνθρωποι βγήκαν πραγματικά στο διάστημα και απελευθερώθηκαν από τη Γη, έπαψαν να είναι άνθρωποι. Άρα, απευθυνόμενος σε όλους, σας λέω αυτό: Όταν σκέφτεστε να βγείτε στο εξώτερο διάστημα χωρίς να κοιτάξετε πίσω, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε. Το κόστος που θα αναγκαστείτε να καταβάλετε ίσως να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαντάζεστε.
Μπορώ να καταλάβω εν τέλει γιατί τόσος κόσμος τα βρίσκει συγκλονιστικά και mind-blowing αλλά δυστυχώς το δικό μου το μυαλό παρέμεινε στη θέση του.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο βιβλίο ήταν αρκετά υποσχόμενο. Τα θεματάκια που είχα με την γραφή και την ανάπτυξη των χαρακτήρων τα παράβλεψα και ξεκίνησα το δεύτερο με πολύ ενθουσιασμό και απογοητεύτηκα τρομερά. Το βρήκα αδικαιολόγητα μεγάλο, η γραφή ήταν μεχ και οι μη ανεπτυγμένοι χαρακτήρες δεν με ένοιαζαν, πράγματα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο είναι ότι συνέβαινε κάτι και λίγο αργότερα το έπαιρνε πίσω και μας γυρνούσε ξανά στην αφετηρία. Τα ουσιαστικά πράγματα που συνέβησαν ήταν λίγα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο. Το δεύτερο θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί σε 100 σελίδες (μπορεί να λέω και πολλές) και να ενσωματώνονταν εδώ.
Το ξεκίνησα με μια διάθεση ότι δεν θα μου αρέσει και ίσως γι'αυτό να το βρήκα κάπως καλύτερο από τα προηγούμενα.
Καταλαβαίνω ότι δεν βασίζεται στους χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται εδώ απλά για να προχωράει η ιστορία, αλλά προσωπικά αν έπρεπε να διαλέξω για μια ιστορία μεταξύ καλογραμμένων χαρακτήρων-ανύπαρκτη πλοκή και ανύπαρκτων χαρακτήρων-τρομερά ενδιαφέρουσα πλοκή τότε σίγουρα θα διάλεγα το πρώτο. Και ο συγγραφέας διάλεξε το δεύτερο, τα βιβλία είναι ξεκάθαρα βασισμένα στην πλοκή, ή μάλλον καλύτερα, είναι βασισμένο στις ιδέες, πολύ ωραίες ιδέες και μπόλικες.
Ένα άλλο πρόβλημα που είχα είναι ότι ώρες ώρες ένιωθα ότι διάβαζα βιβλίο ιστορίας. Το χρονικό διάστημα που καλύπτεται είναι τεράστιο, πολλά γεγονότα παρουσιάζονται περιληπτικά, η γραφή είναι αποστασιοποιημένη και οι χαρακτήρες, μη τα ξαναπω, χάρτινοι. Αν και υπάρχει κάποιος λόγος που είναι γραμμένο έτσι, εμένα δεν μου άρεσε, με κούραζε και με πέταγε εκτός της ιστορίας. Πολλά από αυτά τα σημεία ήταν και γεμάτα πληροφορίες και ορολογία που δεν καταλάβαινα και όπως τα διάβαζα αμέσως τα ξέχναγα.
(Συνειδητοποίησα επίσης πως δεν είχα ξαναδιαβάσει hard sci-fi....αν είναι όλα έτσι τότε μάλλον δεν μου ταιριάζει το είδος γενικά)
Και μιας και είπα ορολογία είχα και ένα ακόμη θέμα, το ίδιο που έχω και δεν μπορώ να δω με τίποτα ιατρικές σειρές. Δεν μπορούσα να καταλάβω πότε αυτά που έλεγαν ήταν πράγματα που ίσχυαν ή βασίζονταν σε υπαρκτές θεωρίες και πότε τα έβγαζε ο συγγραφέας από το κεφάλι του.
(Τώρα θα μου πεις ευκαιρία να ψάξεις να μάθεις και τίποτα........εχχ βαριέμαι)
Ενδιαφέρον είχε επίσης αν το δεις και σαν μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από τις εν λόγω συνθήκες. Κάτι το οποίο θα δικαιολογούσε φαντάζομαι και την ύπαρξη και του δεύτερου βιβλίου. Αλλά ξανά, δεν ήταν γραμμένο με έναν τρόπο που μου ταίριαζε.
Και φτάνοντας στο τέλος....δεν ξέρω, ποιο ήταν το νόημα, το συμπέρασμα; Η εξερεύνηση του διαστήματος και των δυνατοτήτων των φυσικών νόμων είναι ένας εθισμός και όπως όλοι οι εθισμοί έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές των εθισμένων. Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να ζήσει εκατομμύρια χρόνια και δεν έμαθε να ζει. Θυμάστε στο Wall-e εκείνους τους ανθρώπους στο διαστημόπλοιο που γύρισαν πίσω στη Γη γιατί δεν ήθελαν πια απλά να επιβιώνουν αλλά να ζήσουν; Αυτό δεν είναι το νόημα του να γλιτώνεις; Να μπορέσεις κάποια στιγμή να ζήσεις; Γιατί ετούτη εδώ δεν το έκανε ποτέ. Λέει σε κάποιο σημείο (σελ.844) “Τα αστέρια θα έσβηναν ένα-ένα και όλα τα ουράνια σώματα θα μετατρέπονταν σε αραιά νέφη σκόνης. Το κρύο και το σκοτάδι θα βασίλευαν παντού και το σύμπαν θα γινόταν ένας απέραντος, άδειος τάφος. Όλοι οι πολιτισμοί και όλες οι αναμνήσεις θα θάβονταν σ' αυτόν για πάντα. Ο θάνατος θα ήταν αιώνιος.” Δεν καταλαβαίνω. Γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Εμένα μου ακούγεται σαν κάτι φυσικό, ακόμη και ανακουφιστικό. Για πόσο θα γλιτώνεις πια;(προσπαθώ κι εγώ να βγάλω άκρη με τις πράξεις των χαρακτήρων)
Δεν ξέρω, με μπέρδεψε και με θύμωσε.
Ήθελα πολύ να μου αρέσει η τριλογία. Έκατσα και διάβασα αρκετές θετικές κριτικές και πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να δω αυτά που είδαν εκείνοι.
Θα κλείσω με αυτό εδώ:
Δεν έχω πολλά να πω εκτός από μια προειδοποίηση.
Η ζωή έφτασε σε μια εξελικτική καμπή όταν βγήκε για πρώτη φορά από τη θάλασσα στην ξηρά, μα εκείνα τα πρώτα ψάρια που βγήκαν στην ξηρά έπαψαν να είναι ψάρια.
Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν οι άνθρωποι βγήκαν πραγματικά στο διάστημα και απελευθερώθηκαν από τη Γη, έπαψαν να είναι άνθρωποι. Άρα, απευθυνόμενος σε όλους, σας λέω αυτό: Όταν σκέφτεστε να βγείτε στο εξώτερο διάστημα χωρίς να κοιτάξετε πίσω, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε. Το κόστος που θα αναγκαστείτε να καταβάλετε ίσως να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαντάζεστε.
adventurous
challenging
dark
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
While the first two books in this series were promising, it seems that the end to the series might have tripped over the finish line. The characters in Death's End felt more distant than the protagonists of the previous, largely due to the several time skips that make it hard for the reader to get a sense of the world before being shipped off to the next chunk. You feel just as disoriented as the characters, which can be a tool in some cases, but gets tiring after so many pages. The conclusion, while technically a finish, felt more like we ran out of pages rather than getting a satisfying end. Not every book needs to tie things up neatly - I acknowledge that in many cases that can hurt rather than help. But with a series known for being so complex and tight in its narrative, the end, to me, felt a little lackluster.
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
The conclusion of this trilogy brings the story arc to a satisfying conclusion, and really made me reconsider what it means to be human, my place in the universe, and some other really philosophical concepts.
adventurous
dark
emotional
informative
inspiring
reflective
fast-paced
This was definitely the best bit of hard science fiction I've read in a long time. Even by the standards of a trilogy that was critically-lauded for its big ideas, this finale is fittingly huge.
Three-Body Problem gave us one of the best depictions of successful SETI seen since Carl Sagan and Contact. The Dark Forest built on that foundation and tried to extrapolate from there, making some Asimov-scale leaps as human accepts, copes with, and tries to build on a universe in which the only answer to the Fermi Paradox is cynicism.
Death's End goes even farther. If the universe is a dark forest and species have to eliminate all signs of competition, how would super-intelligent beings police that world and what possible chance does humanity have?
There are too many smaller ideas for me to mention, but my favorite thread had to do with laws of physics. Liu Cixin presents the idea that, much in the same way that life has fundamentally altered the chemistry of the Earth to better suit it, life (or at least, non-entropic entitites) actually changes the very laws of nature to suit its purposes.
As it stands, the purpose to which life is bending the laws of nature is protect itself from other light. In the world of Death's End, beings change the very speed of light in places to hide themselves or entrap their enemies. They fling portals that collapse whole solar systems into lower dimensions at one another, for the simple transgression of making oneself known.
It's further suggested that this has already happened. Maybe the speed of light was once faster -- perhaps even infinite. And life existed on higher dimensions, perhaps as many as ten. But through the adoption of the dark forest protocol, life knocked itself out of this relatively Edenic state for the sake of self-preservation.
It's not just that these ideas are big in scope -- both in terms of space and time. It's that they're thought through so thoroughly. I don't always agree with the choices he envisions for humanity, but I appreciate how he seems to have really explored all the directions those choices can take them. When you're a nerd for whom casually thinking of the universe and infinity is as close as you get to spirituality, this is a very satisfying thing.
I will say that the author was never able to totally square away his problems with female characters. Dark Forest in particular was bad with this, as the only main female character was one that a man more or less wished for out of a dream? Or something? It wasn't great. The main character and her sidekick here are were both women. And the main character at least makes a couple of decisions... that I guess would cynically be termed women's decisions? Decisions that the author directly describes as coming from a place of emotion instead of cold rationality.
The foil for the main character, interestingly enough, is a grizzled American intelligence official I think from the CIA. He is sort of the archetypal "rational man," in the very American "preemptive strike" kind of way. A real 'will to power' kind of dude and perhaps an interesting symptom of how the United States is perceived in China.
In any case, at three of the main turnings in the book, the female character makes "motherly" decisions that, while done out of love for the human race, wind up costing us dearly. It's not totally clear what Cixin Liu is asking us to think about this. It suggests that humanity is special, but it definitely isn't a net positive. And I don't think that's going to please feminist critics of this series.
But I digress. This is hard science fiction. You show up for the ideas, not the excellent character development. This was probably the best work of the series and it was a really terrific read as a whole.
Three-Body Problem gave us one of the best depictions of successful SETI seen since Carl Sagan and Contact. The Dark Forest built on that foundation and tried to extrapolate from there, making some Asimov-scale leaps as human accepts, copes with, and tries to build on a universe in which the only answer to the Fermi Paradox is cynicism.
Death's End goes even farther. If the universe is a dark forest and species have to eliminate all signs of competition, how would super-intelligent beings police that world and what possible chance does humanity have?
Spoiler
There are too many smaller ideas for me to mention, but my favorite thread had to do with laws of physics. Liu Cixin presents the idea that, much in the same way that life has fundamentally altered the chemistry of the Earth to better suit it, life (or at least, non-entropic entitites) actually changes the very laws of nature to suit its purposes.
As it stands, the purpose to which life is bending the laws of nature is protect itself from other light. In the world of Death's End, beings change the very speed of light in places to hide themselves or entrap their enemies. They fling portals that collapse whole solar systems into lower dimensions at one another, for the simple transgression of making oneself known.
It's further suggested that this has already happened. Maybe the speed of light was once faster -- perhaps even infinite. And life existed on higher dimensions, perhaps as many as ten. But through the adoption of the dark forest protocol, life knocked itself out of this relatively Edenic state for the sake of self-preservation.
It's not just that these ideas are big in scope -- both in terms of space and time. It's that they're thought through so thoroughly. I don't always agree with the choices he envisions for humanity, but I appreciate how he seems to have really explored all the directions those choices can take them. When you're a nerd for whom casually thinking of the universe and infinity is as close as you get to spirituality, this is a very satisfying thing.
I will say that the author was never able to totally square away his problems with female characters. Dark Forest in particular was bad with this, as the only main female character was one that a man more or less wished for out of a dream? Or something? It wasn't great. The main character and her sidekick here are were both women. And the main character at least makes a couple of decisions... that I guess would cynically be termed women's decisions? Decisions that the author directly describes as coming from a place of emotion instead of cold rationality.
The foil for the main character, interestingly enough, is a grizzled American intelligence official I think from the CIA. He is sort of the archetypal "rational man," in the very American "preemptive strike" kind of way. A real 'will to power' kind of dude and perhaps an interesting symptom of how the United States is perceived in China.
In any case, at three of the main turnings in the book, the female character makes "motherly" decisions that, while done out of love for the human race, wind up costing us dearly. It's not totally clear what Cixin Liu is asking us to think about this. It suggests that humanity is special, but it definitely isn't a net positive. And I don't think that's going to please feminist critics of this series.
But I digress. This is hard science fiction. You show up for the ideas, not the excellent character development. This was probably the best work of the series and it was a really terrific read as a whole.