You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.48 AVERAGE
3.48 AVERAGE
adventurous
emotional
funny
hopeful
informative
inspiring
lighthearted
reflective
medium-paced
Solid 3.5 but I’m rounding up. I thought I was going to eat this book up but it took me SO long to get through. I enjoyed the sections set in Italy and Indonesia but had a hard time with the section set in India. Something just rubbed me the wrong way about how she talked about the people and experiences there (probably projecting from my own experience though!). The first 1/2 of the book felt super bogged down with details about her mental health struggles - interesting and important, but not what I expected!
adventurous
inspiring
reflective
medium-paced
adventurous
challenging
emotional
hopeful
informative
lighthearted
reflective
medium-paced
adventurous
emotional
hopeful
informative
inspiring
reflective
fast-paced
hopeful
inspiring
reflective
medium-paced
At first I was into this book, then Elizabeth Gilbert totally lost my interest. I just don't really like self-indulgent, self-help books. Same category as Tuesdays with Morrie, the Alchemist & the Celestine Prophecy. I generally like memoirs, but not "i've fallen & i can't get up" books.
سه روز پیش کتابو تموم کردم و برای ریویو نوشتن صبر کردم چون نظراتم درباره کتاب ضد و نقیض بودن.
اول از همه بگم که میدونم و درک میکنم که ما نمیتونیم از کسی انتظار داشته باشیم اونطوری که به‌نظر ما درسته زندگی کنه و من هم نمیخوام تصمیم های الیزابت گیلبرت رو قضاوت کنم اما نظرم رو میگم.
با توضیحاتی که نویسنده درطول کتاب درباره ازدواجش داد من نمیفهمم چی باعث شد که از شوهرش جدا بشه ؟ و بعد چرا خودش رو تمام مدت قربانی این رابطه (و کلا قربانی بی‌گناه در هر زمینه‌ای) معرفی کنه؟ این رفتارش خودخواهانه بود و دررفتن از زیر بار مسئولیت زندگی مشترک .
موضوع دیگه که بازم به من ربطی نداره ولی نمیتونه توی تصمیم گرفتنم درباره این کتاب بی‌تاثیر باشه اتفاقیه که بعدا توی زندگی گیلبرت می‌افته، بعد از یکسال سفر و مراقبه و کشف درونی ، بالاخره کسی رو پیدا می‌کنه و باهاش وارد رابطه میشه و ما انتظار داریم که خب ایندفعه دیگه قراره happy ever after بشن ، چون این‌بار دیگه از تجربیات قبلیش استفاده کرده و بعلاوه خودش و نیازهاش رو بیشتر می‌شناسه، اما این رابطه هم تموم میشه و بازهم خودشه که از رابطه میاد بیرون وشاید اگر درباره این بازه زندگیش هم مینوشت ، دوباره می‌خواست بگه که چجوری روحش توی این رابطه در عذاب بوده!
ولی همه اینها مربوط به زندگی شخصی این آدم میشه و اگر بخوایم منصفانه قضاوت کنیم باید بگیم که شاید اگر ما هم جای اون بودیم نمیتونستیم متفاوت عمل کنیم.
جدای از این چیزها، نمیتونم بگم از خوندن این کتاب لذت نبردم ، توصیف ها و طنز کتاب خوب و بجا بود و کلا ایده سفر کردن برای درمان روح رو هرشکلی که باشه می‌پسندم، خارج شدن از محدوده امن ذهن و کشف چیزی که بیرون از اون قرار داره و تکیه کردن به ظرفیت درون خودمون برای پیدا کردن خوشحالی و این چیزا (احساس میکنم دارم خیلی کلیشه ای مینویسم :/) ..
درکل بنظرم ارزش یکبار خوندن رو داشت و پشیمون نیستم که براش وقت گذاشتم.
این هم یه قسمت کتابه که خیلی دوست داشتم:
I walked home to my apartment and soft-boiled a pair of fresh brown eggs for my lunch. I peeled the eggs and arranged them on a plate beside the seven stocks of the asparagus (which were so slim and snappy they didn't need to be cooked at all all). I put some olives on the plate too, and the four knobs of goat cheese I picked up yesterday from the formaggeria down the street, and two slices of pink, oily salmon. for dessert--a lovely peach, which the woman at the market had given to me for free and which was still warm from the Roman sun light. for the longest time I couldn't even touch this food because it was such a masterpiece of lunch, a true expression of the art of making something out of nothing. finally, when I had fully absorbed prettiness of my meal, I went and sat in a patch of sunbeam on my clean wooden floor and ate every bite of it, with my fingers, while reading my daily newspaper article in Italian. happiness inhabited my every molecule.
اول از همه بگم که میدونم و درک میکنم که ما نمیتونیم از کسی انتظار داشته باشیم اونطوری که به‌نظر ما درسته زندگی کنه و من هم نمیخوام تصمیم های الیزابت گیلبرت رو قضاوت کنم اما نظرم رو میگم.
با توضیحاتی که نویسنده درطول کتاب درباره ازدواجش داد من نمیفهمم چی باعث شد که از شوهرش جدا بشه ؟ و بعد چرا خودش رو تمام مدت قربانی این رابطه (و کلا قربانی بی‌گناه در هر زمینه‌ای) معرفی کنه؟ این رفتارش خودخواهانه بود و دررفتن از زیر بار مسئولیت زندگی مشترک .
موضوع دیگه که بازم به من ربطی نداره ولی نمیتونه توی تصمیم گرفتنم درباره این کتاب بی‌تاثیر باشه اتفاقیه که بعدا توی زندگی گیلبرت می‌افته، بعد از یکسال سفر و مراقبه و کشف درونی ، بالاخره کسی رو پیدا می‌کنه و باهاش وارد رابطه میشه و ما انتظار داریم که خب ایندفعه دیگه قراره happy ever after بشن ، چون این‌بار دیگه از تجربیات قبلیش استفاده کرده و بعلاوه خودش و نیازهاش رو بیشتر می‌شناسه، اما این رابطه هم تموم میشه و بازهم خودشه که از رابطه میاد بیرون وشاید اگر درباره این بازه زندگیش هم مینوشت ، دوباره می‌خواست بگه که چجوری روحش توی این رابطه در عذاب بوده!
ولی همه اینها مربوط به زندگی شخصی این آدم میشه و اگر بخوایم منصفانه قضاوت کنیم باید بگیم که شاید اگر ما هم جای اون بودیم نمیتونستیم متفاوت عمل کنیم.
جدای از این چیزها، نمیتونم بگم از خوندن این کتاب لذت نبردم ، توصیف ها و طنز کتاب خوب و بجا بود و کلا ایده سفر کردن برای درمان روح رو هرشکلی که باشه می‌پسندم، خارج شدن از محدوده امن ذهن و کشف چیزی که بیرون از اون قرار داره و تکیه کردن به ظرفیت درون خودمون برای پیدا کردن خوشحالی و این چیزا (احساس میکنم دارم خیلی کلیشه ای مینویسم :/) ..
درکل بنظرم ارزش یکبار خوندن رو داشت و پشیمون نیستم که براش وقت گذاشتم.
این هم یه قسمت کتابه که خیلی دوست داشتم:
I walked home to my apartment and soft-boiled a pair of fresh brown eggs for my lunch. I peeled the eggs and arranged them on a plate beside the seven stocks of the asparagus (which were so slim and snappy they didn't need to be cooked at all all). I put some olives on the plate too, and the four knobs of goat cheese I picked up yesterday from the formaggeria down the street, and two slices of pink, oily salmon. for dessert--a lovely peach, which the woman at the market had given to me for free and which was still warm from the Roman sun light. for the longest time I couldn't even touch this food because it was such a masterpiece of lunch, a true expression of the art of making something out of nothing. finally, when I had fully absorbed prettiness of my meal, I went and sat in a patch of sunbeam on my clean wooden floor and ate every bite of it, with my fingers, while reading my daily newspaper article in Italian. happiness inhabited my every molecule.
emotional
inspiring
reflective
medium-paced