Reviews

The Murders in the Rue Morgue by Edgar Allan Poe

feanli's review against another edition

Go to review page

challenging mysterious reflective fast-paced

3.0

bluemaplemoth's review against another edition

Go to review page

fast-paced

4.5

justkenedi's review against another edition

Go to review page

adventurous dark mysterious medium-paced
  • Plot- or character-driven? Plot
  • Strong character development? No
  • Loveable characters? N/A
  • Diverse cast of characters? No
  • Flaws of characters a main focus? No

3.5

3keekee0's review against another edition

Go to review page

dark mysterious medium-paced
  • Plot- or character-driven? Plot
  • Strong character development? No
  • Loveable characters? No
  • Diverse cast of characters? No
  • Flaws of characters a main focus? No

3.5

feralwraith's review against another edition

Go to review page

challenging mysterious fast-paced
  • Plot- or character-driven? Plot
  • Strong character development? No
  • Loveable characters? Yes
  • Diverse cast of characters? No
  • Flaws of characters a main focus? No

3.0

antmarques's review against another edition

Go to review page

3.0

Um momento de silêncio para a obra que criou o género policial e que esteve na origem do maior detective de todos os tempos... Sherlock Holmes. "Os Crimes da Rua Morgue" de Edgar Allan Poe é um marco histórico na Literatura e só por isso já merece uma leitura.

Este conto começa por desvendar C. Auguste Dupin, individuo solitário, com dotes excepcionais de raciocínio dedutivo. Enquanto vamos conhecendo um pouco melhor este amigo do nosso narrador, a brutal morte de duas mulheres num contexto particularmente curioso, domina os jornais da época e espicaça a curiosidade da nossa dupla de protagonistas. Quando a polícia prende um homem provavelmente inocente para mostrar trabalho, Dupin entra em cena para lançar a luz sobre a penumbra...

Dupin ainda é o embrião de um detective. Alguém que tem uma ténue ligação com as autoridades policiais, mas que se dedica a desvendar situações labirínticas principalmente por recreação. São concerteza de admirar os seus dotes dedutivos, já que a personalidade é sofrível.

Para os fãs de EAP, a escrita é a esperada... clássica e cuidada. Em termos de narrativa, este é um caso excêntrico de contornos violentos, mas sem os laivos de insanidade ou terror típicos de Poe.

"Os Crimes da Rua Morgue" é um policial bem escrito, com um ritmo algo lento, a par com o estilo explicativo do texto, que escalpeliza todos os passos do raciocínio intríncado do nosso investigador. Não será o meu conto preferido do autor, mas Poe demonstra mais uma vez estar à frente do seu tempo, nesta obra escrita há mais de 180 anos (!!) e porque é um dos grandes nomes da Literatura.

okcomp16's review against another edition

Go to review page

3.0

Tres historias de misterio que tienen como protagonista a un C. Auguste Dupin un ciudadano francés, que a pesar de no ser detective posee un enorme talento para la deducción y con ello la capacidad de resolver misterios, acertijos o lo que se proponga.
En cada historia pasa mucho tiempo explicando y dando ejemplos del porqué de sus deducciones superiores, al igual de porqué fracasan los demás en lo mismo.
De Dupin: Lo bueno que puedo decir es que me parecieron interesantes las explicaciones sobre el razonamiento que lleva a sus conclusiones, y me pregunto si muchas de las conclusiones que hace sobre cómo resolver misterios son realmente aplicables en la vida real.
Lo malo, supongo que el personaje puede ser un poco fanfarrón y volverse tedioso ☜(˚▽˚)☞ pero esto es subjetivo.

1) Los crímenes de la calle Morgue:
El crimen me pareció muy atrapante, la forma en que está escrita, ordenando los testimonios y evidencias de tal forma como pidiendo al lector que resuelva el caso, para que al final Dupin vuelva sobre cada uno para hacer sus observaciones y revelar al lector lo que se presume que este no notó, lo que disminuyó la impresión que esta historia dejó en mi fue que deduje el culpable un poco antes que el libro (Dupin) haga la gran revelación, pero aun cuando el pensamiento vino a mi mente no estaba seguro si realmente esa iba a ser la revelación, debido a lo inusual de esta◉_◉
La resolución en sí, (si bien un poco risible) no es imposible, le quita veracidad el hecho que es difícil para el lector descifrar lo que realmente es creíble en la psicología de un orangután, aun así la explicación psicológica del mismo es buena, y el evento como está descripto, que a la par es imaginado por el lector, es brutal, salvaje, sangrienta, terrorífica y graciosa ( ͡ᵔ ͜ʖ ͡ᵔ ), no sé si intencional pero quiero creer que había intención de humor macabro.

2) El misterio de Marie Rogêt:
El más débil de los tres de la trilogía, también me atrevo a decir que es el cuento más débil y menos logrado de todas las de Poe que he leído hasta el momento, no creo se pueda realmente decir que esto es un cuento, realmente no hay narración de una historia, es más un ensayo de un crimen por Dupin (Poe) a través de los diarios, basado en un crimen real.
Poe admite en el libro la inspiración, y las ganas de resolver este misterioso crimen de la vida real le inspira a escribir esta versión idéntica a la verdadera, con la diferencia que esta está ambientada en París, (el real en Nueva York) la página de wikipedia donde leemos la inspiración del cuento y la historia real hace que esto sea un poco más interesante pero no demasiado, el cuento no resuelve necesariamente el misterio pero Dupin cree haber puesto todo en posición para que sea resuelta, unas últimas palabras al final declaran que el crimen se resolvió y el culpable es el que Dupin dijo que era y nada más, Fin.
P.S: El crimen de la vida real nunca fue oficialmente resuelto pero un dato que Poe no tuvo en su momento debido a la distancia que tenía del verdadero crimen que dificultaba para él la obtención de datos, (como admite en el libro) parece haber sido que un testimonio sorpresa resuelve en gran parte el misterio, o por lo menos a mi parecer resuelve el caso.

3) La carta robada:
Es definitivamente tan interesante como la primera, a diferencia de las otras dos, no es un asesinato o un sangriento misterio, es el simple robo de una carta, se sabe con total certeza quién cometió ese robo, el misterio está en la ubicación de la carta, el disfrute de esta historia no está tanto en el misterio como en el razonamiento tras el descubrimiento y la forma en que esta fue oculta y el razonamiento bajo esto también, hay algo de verdad en ello pero al igual que la primera, no puedo evitar dudar sobre la credibilidad de la resolución, no es imposible, es más me parece muy astuto, lo que nunca termina de convencerme del todo es que Dupin realmente resuelva estas incógnitas por deducciones y observaciones psicológicas, aplicables en el mundo real; el problema es que en todas las historias, la gran mayoría del texto abarca en tratar de convencer al lector de este hecho, el principal objetivo parece ser que el lector debe estar convencido de esto, un setenta por ciento de cada cuento son explicaciones y ejemplos para que el lector no tenga la menor duda de la veracidad del razonamiento de Dupin.

Creo que el hecho de haber leído a Sherlock Holmes disminuyo mi impresión de estos cuentos, si bien a estos se les atribuye la invención del género de detectives, Sherlock Holmes está mejor creado en todos los sentidos para este género y es imposible evitar la comparación.

razzoot's review against another edition

Go to review page

4.0

Completely ridiculous but I enjoyed it.

crzyarrow's review against another edition

Go to review page

4.0

Totally did not expect that ending lol interesting read, good to listen to on a commute if you like mysteries.

antoniaj2514's review against another edition

Go to review page

5.0

This had such detailed word-building and strong, likeable characters, so it’s a shame the whole book was just an exposition dump with no story.

I've read this described as character-driven, which I can't agree with. There are characters, nothing but characters, but 'driven' implies going somewhere, and this doesn't at all. Character-driven still needs situations, tension, adversity, obstacles etc, whereas this is just a bunch of characters pottering about, chatting, for many hundred pages.