Take a photo of a barcode or cover
3.92 AVERAGE
3.92 AVERAGE
Read during the pandemic and was shocked at how little things change. Probably my favorite of Camus' novels?
It could have been the book of the year for me if I read it in 2020 when COVID struck.
inspiring
reflective
slow-paced
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
malheureusement je l'ai lu plutôt en diagonale, sans être assez concentrée et sans avoir les outils et la motivation nécessaire pour pouvoir en tirer le maximum qu'aurait pu m'apporter cette lecture . a relire absolument en l'ayant étudié et avec plus de connaissances
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
No
mysterious
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
N/A
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
No
emotional
reflective
Plot or Character Driven:
Character
dark
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
N/A
Goed, De Pest van Camus lezen in tijden van corona is niet heel origineel, maar ontegenzeggelijk wel toepasselijk. Het is een boek uit 1947. De vertaling van Jan Pieter van der Sterre uit 1992 is voortreffelijk en geheel van deze tijd.
Gelezen op het niveau van ‘er is een pestepidemie’ zijn de overeenkomsten met onze corona-epidemie opvallend en talrijk. Het aanvankelijke aarzelen van de autoriteiten, de dagelijkse berichten over de aantallen, de grafieken, het almaar stijgende aantal doden en de daarmee gemoeide problemen, zowel qua transport als qua begraven, het zoeken naar een vaccin. Uiteindelijk ontstaat er voedselschaarste, en komen de rijken natuurlijk wel, en de armen niet, aan voedsel, waardoor de kloof tussen arm en rijk verscherpt wordt. Dat is misschien niet echt een parallel met ons land, maar mondiaal gezien natuurlijk wel.
Maar, De Pest is ook, en wellicht vooral, een allegorie over de opkomst van het nazisme. Het is oppassen, ik wil geen ‘godwinnetje’ maken, maar als Camus zijn verteller, doker Rieux laat denken ‘de pestbacil sterft nooit uit en verdwijnt nooit definitief; hij kan tientallen jaren achtereen blijven sluimeren in de meubels en het linnengoed, hij wacht geduldig, in kamers, kelders, koffers, zakdoeken en paperassen, en misschien komt er een dag waarop, tot schande en lering van de mensheid, de pest zijn ratten wekt om ze te laten sterven in een gelukkige stad’, dan is de allegorische hint voor de goede verstaander niet te missen, en dwalen de gedachten in de richting van politici die waarschuwen voor de vermenging van het Europese ras en vervolgens steevast beweren dat ze verkeerd geciteerd worden.
Op dit punt van mijn terugblik op het lezen van De Pest gekomen, ontkom ik niet aan de constatering dat ik het nog nauwelijks heb gehad over het eigenlijke verhaal. Zo’n soort boek is De Pest dan ook wat mij betreft: een werk van een denker, een filosoof, waar je veel over kunt praten, en waar je veel citaten uit kunt halen, maar dat het niet moet hebben van meeslepende verhaalkunst. Camus kiest ervoor om een verteller aan het woord te laten, waardoor er een afstand ontstaat tussen de lezer en de gebeurtenissen. En zijn op zich diverse kleurrijke personages, - de priester Paneloux, de journalist Rambert, de Spanjaard Tarrou, de profiteur Cottard, de ambtenaar Grand die in zijn vrije tijd almaar sleutelt aan de openingszin van zijn boek, een astmalijder die elke dag de tijd meet door erwten te gooien van de ene kom naar de andere - maar emotioneel begaan raakte ik er niet mee. Er is een lang hoofdtuk gewijd aan de pogingen van Rambert om uit de afgesloten stad weg te geraken, en op dat punt komt het verhaal bijna tot stilstand. Een aangrijpende scene van een stervend kind is de uitzondering die de regel bevestigt (zit er niet ook een dergelijke scene in De broeders Karamazov?).
Kortom, als roman komt De Pest voor mij niet verder dan 3 sterren. En daar ga ik het boek dan ook op beoordelen. Maar ik neem nog wel enkele citaten op (en als ik het nog eens zou lezen, zouden dat gemakkelijk weer heel andere citaten kunnen zijn):
Het kwaad in de wereld komt bijna altijd voort uit onwetendheid, en goede bedoelingen die niet gestuurd worden door het verstand kunnen evenveel schade aanrichten als boosaardige opzet. De mens is eerder goed dan slecht, in de praktijk ligt daar niet het probleem. Maar hij is ook in meer of minder mate onwetend en als zodanig meer of minder deugdzaam, zoals dat heet, waarbij de treurigste ondeugd de onwetendheid is die alles meent te weten en zich dan het recht toe-eigent om te doden. De ziel van de moordenaar is blind en er bestaat geen ware liefde en ware goedheid zonder uiterste scherpzinnigheid.
De wereld van de levenden was dag in dag uit bang om voorbijgestreefd te worden door de wereld van de doden. Zo lagen de feiten. Uiteraard kon iedereen proberen zijn ogen daarvoor te sluiten en het bestaan ervan te ontkennen, maar feiten hebben een verschrikkelijke kracht, die uiteindelijk alles overwint.
Zo merk je uiteindelijk dat niemand echt aan een ander kan denken, zelfs niet in de bitterste ellende. Want echt aan iemand denken, dat is van minuut tot minuut aan die persoon denken, zonder je ergens door te laten afleiden, niet door huishoudelijke zorgen, niet door een rondzoemende vlieg, niet door eten, niet door jeuk. Maar er zijn altijd vliegen, er is altijd jeuk, en dat maakt het leven moeilijk.
Misschien kun je heiligheid alleen maar benaderen. In dat geval zou je genoegen moeten nemen met een bescheiden, mild satanisme.
Maar hij wist ook dat de liefde voor een medemens niet veel om het lijf heeft, of althans dat een liefde nooit sterk genoeg is om in de juiste woorden uitgedrukt te worden. Zo zouden hij en zijn moeder altijd woordloos van elkaar blijven houden. En zij zou op haar beurt sterven - of hij - zonder dat ze ooit in hun leven hun innige verbondenheid duidelijker onder woorden hadden gebracht.
Gelezen op het niveau van ‘er is een pestepidemie’ zijn de overeenkomsten met onze corona-epidemie opvallend en talrijk. Het aanvankelijke aarzelen van de autoriteiten, de dagelijkse berichten over de aantallen, de grafieken, het almaar stijgende aantal doden en de daarmee gemoeide problemen, zowel qua transport als qua begraven, het zoeken naar een vaccin. Uiteindelijk ontstaat er voedselschaarste, en komen de rijken natuurlijk wel, en de armen niet, aan voedsel, waardoor de kloof tussen arm en rijk verscherpt wordt. Dat is misschien niet echt een parallel met ons land, maar mondiaal gezien natuurlijk wel.
Maar, De Pest is ook, en wellicht vooral, een allegorie over de opkomst van het nazisme. Het is oppassen, ik wil geen ‘godwinnetje’ maken, maar als Camus zijn verteller, doker Rieux laat denken ‘de pestbacil sterft nooit uit en verdwijnt nooit definitief; hij kan tientallen jaren achtereen blijven sluimeren in de meubels en het linnengoed, hij wacht geduldig, in kamers, kelders, koffers, zakdoeken en paperassen, en misschien komt er een dag waarop, tot schande en lering van de mensheid, de pest zijn ratten wekt om ze te laten sterven in een gelukkige stad’, dan is de allegorische hint voor de goede verstaander niet te missen, en dwalen de gedachten in de richting van politici die waarschuwen voor de vermenging van het Europese ras en vervolgens steevast beweren dat ze verkeerd geciteerd worden.
Op dit punt van mijn terugblik op het lezen van De Pest gekomen, ontkom ik niet aan de constatering dat ik het nog nauwelijks heb gehad over het eigenlijke verhaal. Zo’n soort boek is De Pest dan ook wat mij betreft: een werk van een denker, een filosoof, waar je veel over kunt praten, en waar je veel citaten uit kunt halen, maar dat het niet moet hebben van meeslepende verhaalkunst. Camus kiest ervoor om een verteller aan het woord te laten, waardoor er een afstand ontstaat tussen de lezer en de gebeurtenissen. En zijn op zich diverse kleurrijke personages, - de priester Paneloux, de journalist Rambert, de Spanjaard Tarrou, de profiteur Cottard, de ambtenaar Grand die in zijn vrije tijd almaar sleutelt aan de openingszin van zijn boek, een astmalijder die elke dag de tijd meet door erwten te gooien van de ene kom naar de andere - maar emotioneel begaan raakte ik er niet mee. Er is een lang hoofdtuk gewijd aan de pogingen van Rambert om uit de afgesloten stad weg te geraken, en op dat punt komt het verhaal bijna tot stilstand. Een aangrijpende scene van een stervend kind is de uitzondering die de regel bevestigt (zit er niet ook een dergelijke scene in De broeders Karamazov?).
Kortom, als roman komt De Pest voor mij niet verder dan 3 sterren. En daar ga ik het boek dan ook op beoordelen. Maar ik neem nog wel enkele citaten op (en als ik het nog eens zou lezen, zouden dat gemakkelijk weer heel andere citaten kunnen zijn):
Het kwaad in de wereld komt bijna altijd voort uit onwetendheid, en goede bedoelingen die niet gestuurd worden door het verstand kunnen evenveel schade aanrichten als boosaardige opzet. De mens is eerder goed dan slecht, in de praktijk ligt daar niet het probleem. Maar hij is ook in meer of minder mate onwetend en als zodanig meer of minder deugdzaam, zoals dat heet, waarbij de treurigste ondeugd de onwetendheid is die alles meent te weten en zich dan het recht toe-eigent om te doden. De ziel van de moordenaar is blind en er bestaat geen ware liefde en ware goedheid zonder uiterste scherpzinnigheid.
De wereld van de levenden was dag in dag uit bang om voorbijgestreefd te worden door de wereld van de doden. Zo lagen de feiten. Uiteraard kon iedereen proberen zijn ogen daarvoor te sluiten en het bestaan ervan te ontkennen, maar feiten hebben een verschrikkelijke kracht, die uiteindelijk alles overwint.
Zo merk je uiteindelijk dat niemand echt aan een ander kan denken, zelfs niet in de bitterste ellende. Want echt aan iemand denken, dat is van minuut tot minuut aan die persoon denken, zonder je ergens door te laten afleiden, niet door huishoudelijke zorgen, niet door een rondzoemende vlieg, niet door eten, niet door jeuk. Maar er zijn altijd vliegen, er is altijd jeuk, en dat maakt het leven moeilijk.
Misschien kun je heiligheid alleen maar benaderen. In dat geval zou je genoegen moeten nemen met een bescheiden, mild satanisme.
Maar hij wist ook dat de liefde voor een medemens niet veel om het lijf heeft, of althans dat een liefde nooit sterk genoeg is om in de juiste woorden uitgedrukt te worden. Zo zouden hij en zijn moeder altijd woordloos van elkaar blijven houden. En zij zou op haar beurt sterven - of hij - zonder dat ze ooit in hun leven hun innige verbondenheid duidelijker onder woorden hadden gebracht.
challenging
dark
emotional
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No