Take a photo of a barcode or cover
4.13 AVERAGE
4.13 AVERAGE
challenging
dark
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I love Ursula K. Le Guin so much. The Dispossessed is possibly my favourte book of all time, and The Left Hand of Darkness isn’t too much further down the list. Unfortunately, The Lathe of Heaven didn’t quite live up to my expectations set by those two novels, but it’s okay; I don’t think it was trying to achieve the same goal. The Lathe of Heaven is much shorter than those two (only 184 pages in this print) and seems to be more of a simple exercise in ideas than a grand story. Le Guin is brainstorming here, and in the case of our main character George Orr, that could be interpreted quite literally. Orr has the power to change reality through his dreams, which terrifies him and leads him down a path of abusing dream-suppressing drugs, which lands him in “voluntary” therapy sessions with dream specialist William Haber, who quickly realizes the power of his patient and begins to use Orr’s dreams for his own morally ambiguous means.
I found the representation of the characters and the meaning between the lines of the story to be much more satisfying than the story itself. The then-future world of Portland, Oregon, despite the fact that it changes drastically every time George falls asleep, just isn’t that interesting compared to a world like Annares or Winter. I found myself glossing over a lot of the descriptions of things, and the fact that Le Guin also took a much more straightforward approach to her prose here didn’t exactly help to spruce things up. But her writing is just so charming regardless. The story did absolutely take some turns I didn’t expect, but the problem is that I kind of knew how it would all play out from the jump, which made it hard to feel truly engaged.
The ideas expressed here were much more subtle in their expression than in some of Le Guin’s bigger works, but no less of value. Throughout the story, you can glean Le Guin’s insights on the meaning of life, human nature, ego, social identity, free will, coercion, the ambiguity of evil, property of self, the power of love. The fact that Haber essentially declares himself the owner of Orr’s literal dreams is an obvious metaphor that is both humorous in its stark representation and also deeply relatable. The story of The Lathe of Heaven caters directly to Le Guin’s philosophy, where the real meat is, but that doesn’t mean the story isn’t a damn entertaining ride. It just didn’t feel like there was any real sense of danger or consequence. The last couple pages did make me tear up, though. I could see this maybe being intended for a younger audience, which is why it didn’t fully land with me, but god bless Le Guin for trying to instill some real values in her writing.
I found the representation of the characters and the meaning between the lines of the story to be much more satisfying than the story itself. The then-future world of Portland, Oregon, despite the fact that it changes drastically every time George falls asleep, just isn’t that interesting compared to a world like Annares or Winter. I found myself glossing over a lot of the descriptions of things, and the fact that Le Guin also took a much more straightforward approach to her prose here didn’t exactly help to spruce things up. But her writing is just so charming regardless. The story did absolutely take some turns I didn’t expect, but the problem is that I kind of knew how it would all play out from the jump, which made it hard to feel truly engaged.
The ideas expressed here were much more subtle in their expression than in some of Le Guin’s bigger works, but no less of value. Throughout the story, you can glean Le Guin’s insights on the meaning of life, human nature, ego, social identity, free will, coercion, the ambiguity of evil, property of self, the power of love. The fact that Haber essentially declares himself the owner of Orr’s literal dreams is an obvious metaphor that is both humorous in its stark representation and also deeply relatable. The story of The Lathe of Heaven caters directly to Le Guin’s philosophy, where the real meat is, but that doesn’t mean the story isn’t a damn entertaining ride. It just didn’t feel like there was any real sense of danger or consequence. The last couple pages did make me tear up, though. I could see this maybe being intended for a younger audience, which is why it didn’t fully land with me, but god bless Le Guin for trying to instill some real values in her writing.
adventurous
dark
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
reflective
medium-paced
adventurous
dark
mysterious
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
There is so much to love about this book. The idea of the reality-changing dreams is executed in an almost understated way and then appears to escalate so quickly that is extremely exciting to follow. Unfortunately, after the escalation it seemed almost painfully clear to me where it was going and the journey there was not without merit, but even trying to keep engaged my enthusiasm waned slowly. I have felt this way about many fantasy or sci-fi novels such as this one, that tread on a soft line between the realistic and the fantastical. It is extremely difficult to pull off and the author did well, but with such a history of high quality output as Le Guin has, I can't help but think it could have been just a tad bit better.
Unexpectedly so so wonderful! "Unexpectedly" because I found the first half less than compelling, but the second half went right along. I cried through the last two pages. When he offers her a kettle and says "Do you like this?" and she says "Who wouldn't? I like things." Ursula!! Through several ends of the world we do find each other and continue making objects. I should like to reread this and expect to have a rollicking time so doing.
Het is soms raar hoe je ene interesse opeens gelinkt kan worden aan een andere. Een tijd geleden was ik namelijk bezig in de Asgardian Wars saga van X-Men (voor de geïnteresseerden, deze bevat volgende issues: X-Men And Alpha Flight #1 & #2, The New Mutants Special Edition & Uncanny X-Men Annual #9) waar een verwijzing werd gemaakt naar The Lathe of Heaven van Ursula Le Guin. Diezelfde Le Guin had me met de Earthsea trilogie wel geboeid en ik wist dat ik nog twee boeken van haar had liggen. Even checken en ja, ik bezit blijkbaar (de ietwat flauwe vertaling) Meester Dromer.
Natuurlijk direct aan begonnen, want als Chris Claremont het nodig vind om in zijn werk hiernaar te verwijzen, dan word ik wel benieuwd. Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat dit tot nu toe (ik heb enkel Planet of Exile nog liggen) het beste is dat ik van Le Guin heb gelezen. In een sober verhaal dat nog geen 200 pagina's telt vertelt ze het verhaal van George Orr, een man wiens dromen de toekomst kunnen veranderen. Wat volgt is een boeiend plot waarin die gave wordt gebruikt/misbruikt door een psychiater om de wereld te verbeteren dat nergens verveelt en na al die jaren nog steeds brandend actueel blijkt te zijn. In een periode waar de klimaattop en rassenhaat het nieuws beheerst is het moeilijk te begrijpen dat al meer dan 40 jaar geleden gewaarschuwd werd voor de gevolgen van onder andere de klimaatopwarming... Soit, hetgeen me aan de boeken van Le Guin zo aantrekt is dat ze er telkens in slaagt om op een kleinschalige manier (verwacht dus geen science-fiction waar de ruimteschepen je om de oren vliegen) toch een indrukwekkend plot weet neer te zetten. Ze weidt niet nodeloos uit en slaagt erin om niet met een anti-climax te eindigen. Iets wat ik eerlijk gezegd toch verwachtte.
Ja, ik ben fan van Le Guin. Dit is nu het vierde boek dat ik van haar lees in nog geen jaar en daar was enkel The Tombs of Atuan van tegengevallen. Fantasy heeft ze overduidelijk in haar vingers, maar als dit het niveau is van haar science-fiction werk.. Dan staat me nog wel een leuke tijd te wachten volgens mij.
Natuurlijk direct aan begonnen, want als Chris Claremont het nodig vind om in zijn werk hiernaar te verwijzen, dan word ik wel benieuwd. Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat dit tot nu toe (ik heb enkel Planet of Exile nog liggen) het beste is dat ik van Le Guin heb gelezen. In een sober verhaal dat nog geen 200 pagina's telt vertelt ze het verhaal van George Orr, een man wiens dromen de toekomst kunnen veranderen. Wat volgt is een boeiend plot waarin die gave wordt gebruikt/misbruikt door een psychiater om de wereld te verbeteren dat nergens verveelt en na al die jaren nog steeds brandend actueel blijkt te zijn. In een periode waar de klimaattop en rassenhaat het nieuws beheerst is het moeilijk te begrijpen dat al meer dan 40 jaar geleden gewaarschuwd werd voor de gevolgen van onder andere de klimaatopwarming... Soit, hetgeen me aan de boeken van Le Guin zo aantrekt is dat ze er telkens in slaagt om op een kleinschalige manier (verwacht dus geen science-fiction waar de ruimteschepen je om de oren vliegen) toch een indrukwekkend plot weet neer te zetten. Ze weidt niet nodeloos uit en slaagt erin om niet met een anti-climax te eindigen. Iets wat ik eerlijk gezegd toch verwachtte.
Ja, ik ben fan van Le Guin. Dit is nu het vierde boek dat ik van haar lees in nog geen jaar en daar was enkel The Tombs of Atuan van tegengevallen. Fantasy heeft ze overduidelijk in haar vingers, maar als dit het niveau is van haar science-fiction werk.. Dan staat me nog wel een leuke tijd te wachten volgens mij.
Turns out being imprisoned by your subconscious *and* having that prison manipulated by an outside force is my worst fear. Excellently written, though, and reminded me of Bad Cree.
medium-paced