Take a photo of a barcode or cover
3.49 AVERAGE
3.49 AVERAGE
After reading more about this book including reader reviews I decided this is not the best Jeanette Winterson for me to start with. Concerned about the content warnings including anti-trans.
adventurous
challenging
dark
emotional
mysterious
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
informative
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Thought-provoking!
Content Warnings
Graphic: Child death, Homophobia, Miscarriage, Sexual assault, Sexual content
Moderate: Mental illness, Misogyny, Forced institutionalization
Minor: Body horror, Deadnaming, Sexism, Sexual content, Slavery, Religious bigotry, Colonisation, Classism
adventurous
challenging
dark
funny
informative
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
slow-paced
I have read nearly every Jeanette Winterson book with relish. The way she writes is just beautiful and moving. And I started off really loving this one. The exploration of Mary Shelly’s life was exactly what I expected. And I was intrigued by the weaving of modern day and past. I was excited to see how she was exploring gender. But then i was soured. She started including “he/she” when talking about a trans man character. And then that character was sexually assaulted for literally no reason that impacted the story at all. All I could do was hit the brakes and try to explore what the hell was going on - I searched to see if there were any interviews with her in which she may have explained any of this (I didn’t find any). I feel blindsided and sick by this TERF-y comprehension of trans people and trans bodies. Totally ruined.
i feel conflicted by this book ! at points i absolutely loved it . at points it was the most wonderful thing in the world . it simultaneously let me down in other ways; ry's perspective felt like it was written by someone who doesn't truly understand what it feels like to be trans, and that feeling was so strong it left a nasty taste in my mouth. i also found some of the writing style confusing, or not as eloquent as i found winterson's previous writing. but i also did thoroughly enjoy the connections, the themes, the silliness at points. you should still read this, absolutely
Im not really sure how I feel about this book. There are lots of talking points and it's well written, but it left me with a empty feeling.
challenging
dark
informative
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Επιστήμη και ρομαντισμός χορεύουν στο βιβλίο αυτό της Jeanette Winterson τσαλαπατώντας ο ένας τα πόδια του άλλου, ενώ ανάμεσα στα κομμάτια, η φιλοσοφία έρχεται και τους χαστουκίζει και τους δύο δυνατά στα μούτρα.
Η μισή πλοκή είναι Σέλεϊ (λίγο από τον έναν, πολύ από την άλλη), Μπάιρον, Πολιντόρι και Αγγλία του 19ου αιώνα με όμορφη πρόζα και η άλλη μισή είναι σύγχρονη, με σεξομπότ και τους βωμολόχους διακινητές τους, μια γυναίκα που έγινε άντρας αλλά είναι και γυναίκα και απολαμβάνει το σεξ με άντρες (δεχόμενη τη διείσδυση και χύνοντας… αδυσώπητα, ίσως χάρη στη μεγεθυμένη ένεκα ορμονοθεραπείας με τεστοστερόνη κλειτορίδας της), ντιλντοτραφείς δημοσιογράφους, μαύρες θρησκόληπτες -με ελαστικότατη συνείδηση ως προς το τι είναι θεολογικά ορθό και χριστιανικά αποδεκτό- από το Μέμφις.
Δύο χρόνοι/κόσμοι που δείχνουν να τρέχουν παράλληλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συνδέονται πουθενά και λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα παρά τα άνευ λόγου και χωρίς ουσιαστική συμβολή πηδήματα του Νικηφόρου Στάιν ανάμεσα στις δύο πλοκές. Λίγο η καπηλεία του ονόματος Φρανκενστάιν, λίγο η ποίηση, το έργο καταφέρνει αυτό που συνήθως πετυχαίνουν έργα που βασίζονται σε παλαιότερα, γνωστότερα και καλύτερα έργα: Να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο, στη χειρότερη βαρετό, εκνευριστικό, ανούσιο, ενοχλητικό, χωρίς ειρμό.
Δεν αρκεί να βάλεις ένα τρανς άτομο να πει μισή από την ιστορία σου, για να βγει ένα καλό βιβλίο. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν αρκεί και το να φιλοσοφήσεις πάνω στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, ή το κατά πόσο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από τα δεσμά της σάρκας (ή και όχι) για να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, αν η φιλοδοξία να νικηθεί ο θάνατος περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο όριο (της ανθρώπινης υπόστασης που πιστώνεται στο ίδιο της το πεπερασμένο). Και σίγουρα δεν αρκεί να βάζεις τη Μαίρη Σέλεϊ μετά από 4 γέννες και τέσσερις κηδείες να βγάζει εσωτερικευμένα και άφωνα μικρά φεμινιστικά μανιφεστάκια.
Αυτό που ΔΕΝ βοηθάει είναι οι σκηνές σεξ (τουλάχιστον όπως είναι δομημένες), άτσαλες ανέμπνευστες (ιδίως η σκηνή του βιασμού του τρανς ήρωα από έναν μεθυσμένο θαμώνα μπαρ -με την άτσαλη αποστασιοποίησή της μετατρέπεται απλώς σε ενόχληση), ή οι απόλυτα στερεοτυπικοί χαρακτήρες που παραπέμπουν περισσότερο σε… λιθογραφία παρά σε ανθρώπους.
Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο; Σίγουρα.
Είναι; Όχι.
Η μισή πλοκή είναι Σέλεϊ (λίγο από τον έναν, πολύ από την άλλη), Μπάιρον, Πολιντόρι και Αγγλία του 19ου αιώνα με όμορφη πρόζα και η άλλη μισή είναι σύγχρονη, με σεξομπότ και τους βωμολόχους διακινητές τους, μια γυναίκα που έγινε άντρας αλλά είναι και γυναίκα και απολαμβάνει το σεξ με άντρες (δεχόμενη τη διείσδυση και χύνοντας… αδυσώπητα, ίσως χάρη στη μεγεθυμένη ένεκα ορμονοθεραπείας με τεστοστερόνη κλειτορίδας της), ντιλντοτραφείς δημοσιογράφους, μαύρες θρησκόληπτες -με ελαστικότατη συνείδηση ως προς το τι είναι θεολογικά ορθό και χριστιανικά αποδεκτό- από το Μέμφις.
Δύο χρόνοι/κόσμοι που δείχνουν να τρέχουν παράλληλα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συνδέονται πουθενά και λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα παρά τα άνευ λόγου και χωρίς ουσιαστική συμβολή πηδήματα του Νικηφόρου Στάιν ανάμεσα στις δύο πλοκές. Λίγο η καπηλεία του ονόματος Φρανκενστάιν, λίγο η ποίηση, το έργο καταφέρνει αυτό που συνήθως πετυχαίνουν έργα που βασίζονται σε παλαιότερα, γνωστότερα και καλύτερα έργα: Να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο, στη χειρότερη βαρετό, εκνευριστικό, ανούσιο, ενοχλητικό, χωρίς ειρμό.
Δεν αρκεί να βάλεις ένα τρανς άτομο να πει μισή από την ιστορία σου, για να βγει ένα καλό βιβλίο. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν αρκεί και το να φιλοσοφήσεις πάνω στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, ή το κατά πόσο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από τα δεσμά της σάρκας (ή και όχι) για να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, αν η φιλοδοξία να νικηθεί ο θάνατος περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο όριο (της ανθρώπινης υπόστασης που πιστώνεται στο ίδιο της το πεπερασμένο). Και σίγουρα δεν αρκεί να βάζεις τη Μαίρη Σέλεϊ μετά από 4 γέννες και τέσσερις κηδείες να βγάζει εσωτερικευμένα και άφωνα μικρά φεμινιστικά μανιφεστάκια.
Αυτό που ΔΕΝ βοηθάει είναι οι σκηνές σεξ (τουλάχιστον όπως είναι δομημένες), άτσαλες ανέμπνευστες (ιδίως η σκηνή του βιασμού του τρανς ήρωα από έναν μεθυσμένο θαμώνα μπαρ -με την άτσαλη αποστασιοποίησή της μετατρέπεται απλώς σε ενόχληση), ή οι απόλυτα στερεοτυπικοί χαρακτήρες που παραπέμπουν περισσότερο σε… λιθογραφία παρά σε ανθρώπους.
Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο; Σίγουρα.
Είναι; Όχι.