Take a photo of a barcode or cover
3.2 AVERAGE
3.2 AVERAGE
buckeram's review
adventurous
dark
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
2.0
Dumb fun
bookishwelshie's review against another edition
slow-paced
3.5
Over the past couple of years, I have been building up a collection of vintage horror paperbacks; as I absolutely love the cover art for many of them, and am curious to read as much horror as possible from over the decades as it is my favourite genre. Finally jumped into reading one with Graham Masterton’s The Hymn; as a buddy read with my “Master of Horror” friend, Peter.
My only issue with this book is the middle felt so slow to me, I’m not sure exactly why that was, but that’s why it took me much longer than expected to finish. However, when the horror action was happening, it was very good. There are some shades of folk horror/paganism, mixed in with the occult and paranormal, and World War II/Nazi-related horror themes. This is explored more towards the end, as most of the story reads like a detective-thriller novel. It’s an interesting and unique blend of genres, it even has some moments of humour thrown in.
My only issue with this book is the middle felt so slow to me, I’m not sure exactly why that was, but that’s why it took me much longer than expected to finish. However, when the horror action was happening, it was very good. There are some shades of folk horror/paganism, mixed in with the occult and paranormal, and World War II/Nazi-related horror themes. This is explored more towards the end, as most of the story reads like a detective-thriller novel. It’s an interesting and unique blend of genres, it even has some moments of humour thrown in.
taglun338's review
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Complicated
- Flaws of characters a main focus? No
3.0
romysvx's review against another edition
3.0
„Bo fantazja, fantazja, bo fantazja jest od tego,
aby bawić się, aby bawić, aby bawić się na całego.”
Z każdą kolejną przeczytaną książką Mastertona coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że obrał on powyższy fragment piosenki Fasolek za swoje motto życiowe. No bo sami przyznajcie - jak niebotyczną i rozbuchaną trzeba mieć wyobraźnię, żeby w jednej powieści upchnąć naraz: samospalenia, zmartwychwstania, tajemne amulety, ludzi-insekty i ludzi-salamandry, zaginione XIX-wieczne partytury, indiańskie wierzenia i rytuały, dzieci prowadzone na smyczy, śmiercionośną muzyka Wagnera, rasę panów, wiecznie żywego Hitlera wraz z Evą Braun. Tak, tak - wszystkie te elementy znajdziecie na kartach “Wyznawców płomienia” (znanych również pod bardziej kiczowatym i PIEKIELNYM tytułem “Podpalacze ludzi”). Pomimo że słyszałam, iż jest to jedna z lepszych powieści Mastertona to i tak nie wykluczałam, że w recenzji zmasakruje ją tak jak autor masakrował tu Wagnera. Ale, że koniec końców Graham oszczędził mojego ulubionego kompozytora - tak i ja tym razem zlituję się nad kolejnym arcydziełem mistrza horroru. A tak serio - to jest (zwłaszcza jak na Mastertona) całkiem niezła książka! Wprawdzie nawet znikomej dawki dreszczy czy grozy w trakcie lektury się nie uświadczy - ale powiedzmy sobie szczerze - kto sięga po książki Mastertona licząc na przerażający horror zapewniający parę nieprzespanych nocy? Już prędzej niż na sporą porcję strachów można liczyć na mnóstwo śmiechu. Ale nie w przypadku “Wyznawców”! Tym razem mistrzu poskąpił nam charakterystycznych dla siebie odpustowych i cringe’owych porównań i metafor. Tak więc - panikujący ludzie po prostu krzyczą w niebogłosy, a nie “jak zarzynane skunksy”. Brak wesołych mastertonizmów nie oznacza jednak, że jest to książka nudna i smutna. Co to to nie! Brak logiki w postępowniu bohaterów, absurdalność wydarzeń czy już samo nagromadzenie kompletnie ze sobą niezwiązanych elementów (od samospalenia przez wykwintną luksusową kuchnię do Hitlera!) sprawia, że lektura “Wyznawców” nie raz i nie dwa wywoła banana na twarzy. Pędząca niczym struś pędziwiatr akcja sprawia, że pomimo wyskakujących na każdej stronie bzdur i głupotek - nie sposób czytania na dłużej przerwać. Masterton nie byłby sobą gdyby w którymś aspekcie nie przesadził. Kwieciste metafory zastąpił do granic przejaskrawionymi postaciami. Mastertonowi Niemcy są niczym żywcem wydarci z memów - w garażu same Mercy, zajadają się tłustą smażoną kapustą kiszoną z kiełbasą - oczywiście popitą Schnappsem, cytują z głowy Goethego, od świtu do zmierzchu w głośnikach na full „wrzaski” Wagnera, a kobieta to typowa Helga - władcza z zerowym wdziękiem i urokiem, za to postawna i grubokoścista, w dodatku z garderobą podebraną Wilczycie Ilsie. Jak i w innych powieściach mistrza tak i tu znajdziemy sceny seksu godne nagrody Bad Sex in Fiction - m.in. masturbacja słuchawką telefoniczną czy gwałt na skrępowanym łańcuchami „pomiocie Mengelego”. Oczywiście za każdym razem Graham nie szczędzi nam drobiazgowych opisów genitaliów. Zamiast tego część twórczej energii mógłby poświęcić na podomykanie niektórych wątków, o których istnieniu pod koniec pisania chyba kompletnie zapomniał. No cóż, nie można mieć wszystkiego. I tak należy Mastertona docenić, że udało mu się stworzyć książkę, której lektura, w odróżnieniu od większości jego innych dzieł, nie zmusza czytelnika do facepalmów co 2 zdanie.
instagram | facebook | blog
aby bawić się, aby bawić, aby bawić się na całego.”
Z każdą kolejną przeczytaną książką Mastertona coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że obrał on powyższy fragment piosenki Fasolek za swoje motto życiowe. No bo sami przyznajcie - jak niebotyczną i rozbuchaną trzeba mieć wyobraźnię, żeby w jednej powieści upchnąć naraz: samospalenia, zmartwychwstania, tajemne amulety, ludzi-insekty i ludzi-salamandry, zaginione XIX-wieczne partytury, indiańskie wierzenia i rytuały, dzieci prowadzone na smyczy, śmiercionośną muzyka Wagnera, rasę panów, wiecznie żywego Hitlera wraz z Evą Braun. Tak, tak - wszystkie te elementy znajdziecie na kartach “Wyznawców płomienia” (znanych również pod bardziej kiczowatym i PIEKIELNYM tytułem “Podpalacze ludzi”). Pomimo że słyszałam, iż jest to jedna z lepszych powieści Mastertona to i tak nie wykluczałam, że w recenzji zmasakruje ją tak jak autor masakrował tu Wagnera. Ale, że koniec końców Graham oszczędził mojego ulubionego kompozytora - tak i ja tym razem zlituję się nad kolejnym arcydziełem mistrza horroru. A tak serio - to jest (zwłaszcza jak na Mastertona) całkiem niezła książka! Wprawdzie nawet znikomej dawki dreszczy czy grozy w trakcie lektury się nie uświadczy - ale powiedzmy sobie szczerze - kto sięga po książki Mastertona licząc na przerażający horror zapewniający parę nieprzespanych nocy? Już prędzej niż na sporą porcję strachów można liczyć na mnóstwo śmiechu. Ale nie w przypadku “Wyznawców”! Tym razem mistrzu poskąpił nam charakterystycznych dla siebie odpustowych i cringe’owych porównań i metafor. Tak więc - panikujący ludzie po prostu krzyczą w niebogłosy, a nie “jak zarzynane skunksy”. Brak wesołych mastertonizmów nie oznacza jednak, że jest to książka nudna i smutna. Co to to nie! Brak logiki w postępowniu bohaterów, absurdalność wydarzeń czy już samo nagromadzenie kompletnie ze sobą niezwiązanych elementów (od samospalenia przez wykwintną luksusową kuchnię do Hitlera!) sprawia, że lektura “Wyznawców” nie raz i nie dwa wywoła banana na twarzy. Pędząca niczym struś pędziwiatr akcja sprawia, że pomimo wyskakujących na każdej stronie bzdur i głupotek - nie sposób czytania na dłużej przerwać. Masterton nie byłby sobą gdyby w którymś aspekcie nie przesadził. Kwieciste metafory zastąpił do granic przejaskrawionymi postaciami. Mastertonowi Niemcy są niczym żywcem wydarci z memów - w garażu same Mercy, zajadają się tłustą smażoną kapustą kiszoną z kiełbasą - oczywiście popitą Schnappsem, cytują z głowy Goethego, od świtu do zmierzchu w głośnikach na full „wrzaski” Wagnera, a kobieta to typowa Helga - władcza z zerowym wdziękiem i urokiem, za to postawna i grubokoścista, w dodatku z garderobą podebraną Wilczycie Ilsie. Jak i w innych powieściach mistrza tak i tu znajdziemy sceny seksu godne nagrody Bad Sex in Fiction - m.in. masturbacja słuchawką telefoniczną czy gwałt na skrępowanym łańcuchami „pomiocie Mengelego”. Oczywiście za każdym razem Graham nie szczędzi nam drobiazgowych opisów genitaliów. Zamiast tego część twórczej energii mógłby poświęcić na podomykanie niektórych wątków, o których istnieniu pod koniec pisania chyba kompletnie zapomniał. No cóż, nie można mieć wszystkiego. I tak należy Mastertona docenić, że udało mu się stworzyć książkę, której lektura, w odróżnieniu od większości jego innych dzieł, nie zmusza czytelnika do facepalmów co 2 zdanie.
instagram | facebook | blog
eddiegenerous's review against another edition
3.0
Unnerving Magazine Review
With a gas can in hand, a happy woman saunters up the street until she finds the perfect spot (in front of a Mickey D’s) and lights herself on fire. Intriguing from the onset, though waning some as fear of damage begins to dwindle, The Burning by Graham Masterton is a horror story entrenched the re-emergence of the Third Reich. An extra eerie time to read the tale given that half of America fell asleep last week and some fanatics, disgruntled hillbillies and generally gullible I-can-look-the-other-way-about-racism-but-not-about-emails-that-may-or-may-never-matter types voted a fascist dope named Donnie to be their next president.
The premise is something folks visit often in horror fiction and film, and why not? Hitler was a horrible dude and the things he did are of nightmares incarnate. Still, in the case of The Burning, the evilness falls a bit to the wayside and the hero spends an awful lot of time at first bettering a supernatural being attempting to hold him and then not understanding the obvious end game before him. Drawing from another well, this story snatches for Aboriginal magic and even mixes the cultures for the sake of a blind thirteen-year-old's spell book.
It gets hokey and the magical elements are far flung. There were moments of suspense and mystery, other times the horror played on disgust. Broken down, this is a tale of stopping the apocalypse and the unlikely hero is just a guy lucky enough not to be burned too badly.
Entertaining enough, the writing itself is strong, the story and its simple snatches at Nazis and then at Aboriginals left a bit to be desired, however 1991 was a different time and if you’re looking for Firestarter meets The Goonies, then The Burning might be your genre-fiction jammy-jam.
With a gas can in hand, a happy woman saunters up the street until she finds the perfect spot (in front of a Mickey D’s) and lights herself on fire. Intriguing from the onset, though waning some as fear of damage begins to dwindle, The Burning by Graham Masterton is a horror story entrenched the re-emergence of the Third Reich. An extra eerie time to read the tale given that half of America fell asleep last week and some fanatics, disgruntled hillbillies and generally gullible I-can-look-the-other-way-about-racism-but-not-about-emails-that-may-or-may-never-matter types voted a fascist dope named Donnie to be their next president.
The premise is something folks visit often in horror fiction and film, and why not? Hitler was a horrible dude and the things he did are of nightmares incarnate. Still, in the case of The Burning, the evilness falls a bit to the wayside and the hero spends an awful lot of time at first bettering a supernatural being attempting to hold him and then not understanding the obvious end game before him. Drawing from another well, this story snatches for Aboriginal magic and even mixes the cultures for the sake of a blind thirteen-year-old's spell book.
It gets hokey and the magical elements are far flung. There were moments of suspense and mystery, other times the horror played on disgust. Broken down, this is a tale of stopping the apocalypse and the unlikely hero is just a guy lucky enough not to be burned too badly.
Entertaining enough, the writing itself is strong, the story and its simple snatches at Nazis and then at Aboriginals left a bit to be desired, however 1991 was a different time and if you’re looking for Firestarter meets The Goonies, then The Burning might be your genre-fiction jammy-jam.
mikel_pfeiffer's review against another edition
4.0
I have a really old, beat up paperback of The Burning but that didn't deter me from enjoying it. This is the first book I read by Graham Masterton. It had a lot of great horror paperback elements, strange occurrences, cults, weird deaths and lots of bizarre sexy stuff. Makes me want to listen to a Wagner symphony! I'll read more by Masterton soon.
dnymcn's review
dark
slow-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Complicated
2.5
Content Warnings
Moderate: Homophobia, Racial slurs, Racism, Sexual assault, and Antisemitism
violetturtledove's review
adventurous
dark
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? Complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
This was a pretty entertaining, pulpy read. Lots of gruesome descriptions of burning and a couple of interesting characters, nothing mind-blowing in terms of plot and reveals but has a good pace.
Content Warnings
Graphic: Antisemitism and Fire/Fire injury