Scan barcode
spiritlesscatalyst's review against another edition
emotional
inspiring
reflective
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
eely225's review
5.0
The author's style seems, to me, inseperable from that of Dostoyevsky. The difference, however, is that while Dostoyevsky's works usually traverse from darkness to a modicum of light and redemption, Kazantzakis' book starts in the light and shows that when light is fully pursued, it often leads to darkness. The theme, as I see it, is one of conversion. A few characters are compelled, almost by forces outside themselves, to take a fresh look at the life of Jesus and to take it seriously. They quickly find, however, that a life honestly lived in pursuit of the the Gospel makes them enemies of their families, the state, and even the church. Kazantzakis is not so naive that he makes the convert's experience a universal good; it is tempered by implicit warnings that constant spiritual reawakening can lead to destruction as well. But the brunt of his criticism clearly lies with rich individuals and institutions that follow the Gospel of a homeless man, Jesus. It is a deep, thought out picture of hypocrisy that certainly hasn't lost relevance for its age.
neverunderstoodabookinmylife's review against another edition
4.5
*4.5
Παρά πολύ καλό βιβλίο, ίσως από τα καλύτερα του Καζαντζάκη. Φανταστικός τρόπος γραφής που σε ταξιδεύει και δημιουργεί έντονες εικόνες . Ένα βιβλίο που καυτηριάζει την υποκρισία των ιερέων που κάθε άλλο παρά εφαρμόζουν το κήρυγμα του Ιησού . Όταν ο ίδιος ο Χριστός εμφανίζονται εμπρός τους , εθελοτυφλουν και σπεύδουν να τον σταυρώσουν . Όταν δε νομίζουν ότι δεν τους βλέπει , κηρύττουν την αγάπη και τη Ρωμιοσύνη χωρίς οι ίδιοι να είναι αληθινοί χριστιανοί. Οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα συμβολικοί (αγάς -ποντιος Πιλάτος , Μιχελής -ιωαννης , μανολιος - Ιησούς ?, Γιαννακός , Κωνσταντής και οι λοιποί -μαθητες του Χριστού?? )
Εν κατακλείδι, κλασσικός Καζαντζάκης που (σχεδόν) ποτέ δεν απογοητεύει ...
Παρά πολύ καλό βιβλίο, ίσως από τα καλύτερα του Καζαντζάκη. Φανταστικός τρόπος γραφής που σε ταξιδεύει και δημιουργεί έντονες εικόνες . Ένα βιβλίο που καυτηριάζει την υποκρισία των ιερέων που κάθε άλλο παρά εφαρμόζουν το κήρυγμα του Ιησού . Όταν ο ίδιος ο Χριστός εμφανίζονται εμπρός τους , εθελοτυφλουν και σπεύδουν να τον σταυρώσουν . Όταν δε νομίζουν ότι δεν τους βλέπει , κηρύττουν την αγάπη και τη Ρωμιοσύνη χωρίς οι ίδιοι να είναι αληθινοί χριστιανοί. Οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα συμβολικοί (αγάς -ποντιος Πιλάτος , Μιχελής -ιωαννης , μανολιος - Ιησούς ?, Γιαννακός , Κωνσταντής και οι λοιποί -μαθητες του Χριστού?? )
Εν κατακλείδι, κλασσικός Καζαντζάκης που (σχεδόν) ποτέ δεν απογοητεύει ...
salamon's review against another edition
5.0
فرار از زندگی و فرار از مرگ
از این قصه برداشت های فراوان می توان کرد و هر کسی ظن خود خواهد داشت.
چیزی که از ابتدای داستان نمیدونستم این بود که به کازانتزاکیس لاادری گری (agnosticism) نسبت داده می شود. و بعد تر هم که متوجه این شدم برام عجیب بود که چطور یک لاادری گر اینطور از الهامات الهی سخن می گوید. هرچه جلوتر رفتم برداشتم این بود که نویسنده در واقع رندی پیشه می کند و تا اونجا میشه پیش رفت که این اثر رو یک تصویر تمام نمای رئالیسم قلمداد کرد. نمایشی از روندهای تقریبا یکسان زندگی انسانی در طی هزاران سال.
خلاصه برای اینکه ازجزئیات داستان چیزی فاش نکنم خیلی مبهم بگم که قصه از برنامه ریزی یه بازی به ظاهر بچگانه و بی ضرر نمایش تصلیب مسیح و نقش حواریونش شروع میشه. مثلا تا حالا شنیدید که تو مراسم تعزیه ی ما خون از دماغ کسی بیاد (البته از تنبیه گاه به گاه و خودجوش شمر که بگذریم)؟ به هر حال روستای لیکووریسی که محل ماجراست دستخوش تغییراتی میشه و در این بین از مسیح و یهودا و سایرین همه با جدیت تلاش میکنن نقش خودشون رو ایفا کنن. نهایتا در اکثر بخش های این کتاب جا پای کنکاش های روانشناسانه ی وجودگرا دیده میشه. هرکسی دفاع خودش رو داره. یکی فرار از زندگی و دیگری فرار از مرگ.
الان که صفحه ی آخر کتاب رو هم به پایان بردم سوالی که به نظرم نویسنده میخواست جلوی چشام سبز بشه و شد اینه: آیا ما هرگز حتی به اندازه ی یک بند انگشت توی پایان قصه ی خودمون دست داریم؟ یا اینکه قایقی کوچک بر امواجیم و با شلاق های دائمی موج تغییر مسیر میدیم؟
از این قصه برداشت های فراوان می توان کرد و هر کسی ظن خود خواهد داشت.
چیزی که از ابتدای داستان نمیدونستم این بود که به کازانتزاکیس لاادری گری (agnosticism) نسبت داده می شود. و بعد تر هم که متوجه این شدم برام عجیب بود که چطور یک لاادری گر اینطور از الهامات الهی سخن می گوید. هرچه جلوتر رفتم برداشتم این بود که نویسنده در واقع رندی پیشه می کند و تا اونجا میشه پیش رفت که این اثر رو یک تصویر تمام نمای رئالیسم قلمداد کرد. نمایشی از روندهای تقریبا یکسان زندگی انسانی در طی هزاران سال.
خلاصه برای اینکه ازجزئیات داستان چیزی فاش نکنم خیلی مبهم بگم که قصه از برنامه ریزی یه بازی به ظاهر بچگانه و بی ضرر نمایش تصلیب مسیح و نقش حواریونش شروع میشه. مثلا تا حالا شنیدید که تو مراسم تعزیه ی ما خون از دماغ کسی بیاد (البته از تنبیه گاه به گاه و خودجوش شمر که بگذریم)؟ به هر حال روستای لیکووریسی که محل ماجراست دستخوش تغییراتی میشه و در این بین از مسیح و یهودا و سایرین همه با جدیت تلاش میکنن نقش خودشون رو ایفا کنن. نهایتا در اکثر بخش های این کتاب جا پای کنکاش های روانشناسانه ی وجودگرا دیده میشه. هرکسی دفاع خودش رو داره. یکی فرار از زندگی و دیگری فرار از مرگ.
الان که صفحه ی آخر کتاب رو هم به پایان بردم سوالی که به نظرم نویسنده میخواست جلوی چشام سبز بشه و شد اینه: آیا ما هرگز حتی به اندازه ی یک بند انگشت توی پایان قصه ی خودمون دست داریم؟ یا اینکه قایقی کوچک بر امواجیم و با شلاق های دائمی موج تغییر مسیر میدیم؟
liana's review against another edition
5.0
That was just... wow. Would it be too simplistic to call this a modern re-telling of the New Testament? I will anyway. I think the parallels between Christ and the Passions of Christ and the life of Manolios - the main character of this book - are both obvious and elusive at the same time. For me, at least, this comparison, this parallel in narrative did not fully click in until the last few chapters; but I think I was subconsciously aware of it the whole time. What I want to say is that while the comparison may be obvious and hinted at multiple times throughout the book, it is never all-consuming or too in-your-face: it lets you enjoy the story, follow the characters, and draw your own conclusions.
The book is fascinating, and a big part of its charm is its language. I feel so so lucky that I could read this in the original Greek; as a Greek person myself, I found the language simply gorgeous, mainly because it does not shy away from using colloquialisms, and words of a specific dialect, and words of non-proper Greek. It was, simply, delightful to read a book written in such colorful, vivid language.
January definitely ended with a bang, at least in terms of books read! This was the first book by Kazantzakis that I've read, but it definitely won't be the last.
The book is fascinating, and a big part of its charm is its language. I feel so so lucky that I could read this in the original Greek; as a Greek person myself, I found the language simply gorgeous, mainly because it does not shy away from using colloquialisms, and words of a specific dialect, and words of non-proper Greek. It was, simply, delightful to read a book written in such colorful, vivid language.
January definitely ended with a bang, at least in terms of books read! This was the first book by Kazantzakis that I've read, but it definitely won't be the last.
philosophie's review against another edition
5.0
Ένα διαχρονικής αξίας έργο που, ντυμένο με το μυθιστορικό μανδύα της εκ νέου αναπαράστασης των Παθών του Κυρίου, το οποίο στρέφεται γύρω από το κοινωνικό-πολιτικό ζήτημα της αποξένωσης ατόμων με ιδέες που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δυνατών.
Μένοντας πιστός ο συγγραφέας στο ιδεολογικό του κόσμο, πως η καθαρότητα της ψυχής είναι το παν, πλάθει ένα χωριό του οποίου την τάξη των πραγμάτων ταράζει ο Μανολιός, με τις αγνές του προθέσεις, την ασκητική του αγιότητα και την άδολη πίστη του στο Θεό. Δημιουργείται έτσι το καζαντζακικό δίπολο δίκαιου-άδικου, το οποίο προσωποποιείται με το Μανολιό και τον παπα-Γρηγόρη αντίστοιχα. Γραμμένο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, το 1948, ο Καζαντζάκης περιγράφει τον αλληλοσπαραγμό χωρίς εμφανείς αναφορές, με κρυπτικά περισσότερο στοιχεία, προβάλλοντας έτσι, όπως και στους Αδερφοφάδες, το σύμβολο του ανθρώπου που καταδιώκεται και θυσιάζεται.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί, λοιπόν, μια επική αλληγορία, δοσμένη ως μια ιδιότυπη φιλοσοφική και λογοτεχνική πραγματεία, με εξαιρετικής λεπτότητας χιούμορ, που ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία, στο ρεαλισμό και στη θεολογική, υπερ-οντοτική, πραγματικότητα.
Μένοντας πιστός ο συγγραφέας στο ιδεολογικό του κόσμο, πως η καθαρότητα της ψυχής είναι το παν, πλάθει ένα χωριό του οποίου την τάξη των πραγμάτων ταράζει ο Μανολιός, με τις αγνές του προθέσεις, την ασκητική του αγιότητα και την άδολη πίστη του στο Θεό. Δημιουργείται έτσι το καζαντζακικό δίπολο δίκαιου-άδικου, το οποίο προσωποποιείται με το Μανολιό και τον παπα-Γρηγόρη αντίστοιχα. Γραμμένο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, το 1948, ο Καζαντζάκης περιγράφει τον αλληλοσπαραγμό χωρίς εμφανείς αναφορές, με κρυπτικά περισσότερο στοιχεία, προβάλλοντας έτσι, όπως και στους Αδερφοφάδες, το σύμβολο του ανθρώπου που καταδιώκεται και θυσιάζεται.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί, λοιπόν, μια επική αλληγορία, δοσμένη ως μια ιδιότυπη φιλοσοφική και λογοτεχνική πραγματεία, με εξαιρετικής λεπτότητας χιούμορ, που ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία, στο ρεαλισμό και στη θεολογική, υπερ-οντοτική, πραγματικότητα.
konfot's review against another edition
emotional
reflective
sad
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.0
More...