Scan barcode
michinio's review against another edition
4.0
[b:გულაგის|17703436|Архипелаг Гулаг|Aleksandr Solzhenitsyn|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1364672837l/17703436._SY75_.jpg|2944012] პირველი 2 წიგნის წაკითხვამ იმედები გამიცრუა და ვიფიქრე სოლჟენიცინს ხელს აღარ მოვკიდებდი, მაგრამ მერე გავიგე რომ ნობელი გულაგისთვის კიარა, ამ მოთხრობებისთვის მისცეს და, მიუხედავად იმისა, რომ ნობელი ლიტერატურაში ავტორიტეტად არ მიმაჩნია, მაინც რაღაცას ნიშნავს. ხოდა აი, წავიკითხე მაინც და სასიამოვნოდ გაკვირვებული დავრჩი - კარგი მწერალი ყოფილა. თუმცა, ამავე წიგნმა ნათლად დამანახა თუ რატომ მირჩევნია [a:შალამოვი|2905384|Варлам Шаламов|https://images.gr-assets.com/authors/1408459639p2/2905384.jpg] უპირობოდ:
1. მიუხედავად იმისა, რომ სოლჟენიცინი კარგი მწერალი ჩანს, არ არის გენიალური და სულისშემძვრელი. მისი ისტორიები შეიძლება იყოს პატარა შოკის საფუძველი, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ თვითონ ისტორიაა ჟუტკი. შალამოვი კი გენიოსია და მისი პერსონაჟის დაჩირქებული ფეხი უფრო თავზარდამცემია, ვიდრე სოლჟენიცინთან 1000-ობით დახვრეტილი ადამიანი და პირში ჩაფსმები დაკითხვებზე.
2. შალამოვთან ტრაგედია და საერთოდ ყველაფერი ინდივიდის დონეზეა, სოლჟენიცინის "1 ადამიანის 1 დღე"-ც კი უფრო კოლექტიური ტრაგედიაა და შესაბამისად ნაკლებად "ნამდვილი". მეტიც, სოლჟენიცინთან ამ კოლექტიურ ტრაგედიას აშკარა ეროვნული ნიშნები აქვს და უფრო კონკრეტულად "რუსული სულის" ტკივილია (ყველა სხვა ეროვნების ხალხი აქ თითქოს მხოლოდ რუსი პერსონაჟების ხასიათების გასაშლელადაა, სხვა დანიშნულება არ აქვთ). მე კიდევ მასეთი რამეების არ მწამს, არ მჯერა და опиум для народа-ს კატეგორიაში გამყავს (ეროვნული ნიშნით მიკერძოებულობა რომ არ დამწამოთ, ერთნარი ბოდიალი მგონია "რუსკაია დუშა", "ქართული გენი" და "ემერიქან დრიმ"). შალამოვთან კი, ბაზარი არაა, ფაქტიურად ყველა პერსონაჟი რუსია, მაგრამ მათი ეროვნული თვისებები თვალში არ გეჩხირება და იცი, რომ იგივე სიტუაციაში სხვა ეროვნების ადამიანებზეც ვრცელდება ზუსტად იგივე.
3. ამ კონკრეტული მოთხრობის პერსონაჟი (წიგნში სხვა მოთხრობებიცაა, ზოგი კარგიც) ისეთი ტიპია, რომ იცი არ დაიკარგება და უფრო ნაკლებად შეგტკივა გული. და მიუხედავად იმისა, რომ ეს კრებითი პერსონაჟია რამდენიმე ადამიანის, მაინც ავტორისა ყველაზე მეტი აქვს და კარგად ჩანს როგორ ცხოვრობდა სოლჟენიცინი გულაგში. სხვა მოთხრობებიც ხაზს უსვამს მაგას, როცა საჭიროა ბლატნოიცაა, ხალხის დაკერვაც შეუძლია, იცის საიდან მიუდგეს ყველაფერს და კიდევ ერთხელ დასტურდება შალამოვისვე სიტყვები, რომ გულაგი [უკვე იქიდან გამოსვლის მერე] სოლჟენიცინისთვის საქმეა და მასალა და არა გადატანილი ტკივილი. შალამოვის პერსონაჟებს კიდე ყველას პაგალოვნად დანძრეული აქვს და ზუსტად ის პროცესია საინტერესო თუ როგორ კარგავს იქ ადამიანი ადამიანობას და არა ის, თუ როგორ მოერგება ადამიანი ამ სიტუაციას - ასეთი ტიპები ყველგან არიან და არ უნდა ამას გულაგი. ობიექტურობისთვის დავამატებ, რომ შალამოვს "ივან დენისოვჩი" ძალიან მოსწონდა, როგორც ჩანს მერე და მერე სოლჟენიცინმა ამის დონის არაფერი რომ არ დაწერა და თავის პრაგმატულ საქმიანობას რომ მიაწვა, ეგ გაუტყდა (მგონი სამართლიანადაც).
კარგი წიგნია მოკლედ, იმდენადაც კარგი, რომ შეიძლება [b:გულაგის|17703436|Архипелаг Гулаг|Aleksandr Solzhenitsyn|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1364672837l/17703436._SY75_.jpg|2944012] დანარჩენი წიგნებიც წამაკითხოს ოდესმე.
1. მიუხედავად იმისა, რომ სოლჟენიცინი კარგი მწერალი ჩანს, არ არის გენიალური და სულისშემძვრელი. მისი ისტორიები შეიძლება იყოს პატარა შოკის საფუძველი, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ თვითონ ისტორიაა ჟუტკი. შალამოვი კი გენიოსია და მისი პერსონაჟის დაჩირქებული ფეხი უფრო თავზარდამცემია, ვიდრე სოლჟენიცინთან 1000-ობით დახვრეტილი ადამიანი და პირში ჩაფსმები დაკითხვებზე.
2. შალამოვთან ტრაგედია და საერთოდ ყველაფერი ინდივიდის დონეზეა, სოლჟენიცინის "1 ადამიანის 1 დღე"-ც კი უფრო კოლექტიური ტრაგედიაა და შესაბამისად ნაკლებად "ნამდვილი". მეტიც, სოლჟენიცინთან ამ კოლექტიურ ტრაგედიას აშკარა ეროვნული ნიშნები აქვს და უფრო კონკრეტულად "რუსული სულის" ტკივილია (ყველა სხვა ეროვნების ხალხი აქ თითქოს მხოლოდ რუსი პერსონაჟების ხასიათების გასაშლელადაა, სხვა დანიშნულება არ აქვთ). მე კიდევ მასეთი რამეების არ მწამს, არ მჯერა და опиум для народа-ს კატეგორიაში გამყავს (ეროვნული ნიშნით მიკერძოებულობა რომ არ დამწამოთ, ერთნარი ბოდიალი მგონია "რუსკაია დუშა", "ქართული გენი" და "ემერიქან დრიმ"). შალამოვთან კი, ბაზარი არაა, ფაქტიურად ყველა პერსონაჟი რუსია, მაგრამ მათი ეროვნული თვისებები თვალში არ გეჩხირება და იცი, რომ იგივე სიტუაციაში სხვა ეროვნების ადამიანებზეც ვრცელდება ზუსტად იგივე.
3. ამ კონკრეტული მოთხრობის პერსონაჟი (წიგნში სხვა მოთხრობებიცაა, ზოგი კარგიც) ისეთი ტიპია, რომ იცი არ დაიკარგება და უფრო ნაკლებად შეგტკივა გული. და მიუხედავად იმისა, რომ ეს კრებითი პერსონაჟია რამდენიმე ადამიანის, მაინც ავტორისა ყველაზე მეტი აქვს და კარგად ჩანს როგორ ცხოვრობდა სოლჟენიცინი გულაგში. სხვა მოთხრობებიც ხაზს უსვამს მაგას, როცა საჭიროა ბლატნოიცაა, ხალხის დაკერვაც შეუძლია, იცის საიდან მიუდგეს ყველაფერს და კიდევ ერთხელ დასტურდება შალამოვისვე სიტყვები, რომ გულაგი [უკვე იქიდან გამოსვლის მერე] სოლჟენიცინისთვის საქმეა და მასალა და არა გადატანილი ტკივილი. შალამოვის პერსონაჟებს კიდე ყველას პაგალოვნად დანძრეული აქვს და ზუსტად ის პროცესია საინტერესო თუ როგორ კარგავს იქ ადამიანი ადამიანობას და არა ის, თუ როგორ მოერგება ადამიანი ამ სიტუაციას - ასეთი ტიპები ყველგან არიან და არ უნდა ამას გულაგი. ობიექტურობისთვის დავამატებ, რომ შალამოვს "ივან დენისოვჩი" ძალიან მოსწონდა, როგორც ჩანს მერე და მერე სოლჟენიცინმა ამის დონის არაფერი რომ არ დაწერა და თავის პრაგმატულ საქმიანობას რომ მიაწვა, ეგ გაუტყდა (მგონი სამართლიანადაც).
კარგი წიგნია მოკლედ, იმდენადაც კარგი, რომ შეიძლება [b:გულაგის|17703436|Архипелаг Гулаг|Aleksandr Solzhenitsyn|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1364672837l/17703436._SY75_.jpg|2944012] დანარჩენი წიგნებიც წამაკითხოს ოდესმე.
walruz's review against another edition
4.0
One of those great books where the style (spare) thoroughly enhances the essence of the work as a whole (spare).
dallasm50's review against another edition
dark
emotional
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
3.5
savaging's review against another edition
4.0
"There was little sense in writing. Writing now was like dropping stones in some deep, bottomless pool. They drop; they sink -- but there is no answer."
My partner's mother once spoke of this book as proof that "anyone can live a happy life: it's not about your circumstances." Like Solzhenitsyn was Viktor Frankl's kulag counterpart.
And all of a sudden I was one of those literature snobs who savages the meaning other people make from a book, because One Day isn't hopeful, it's dire.
My partner's mother once spoke of this book as proof that "anyone can live a happy life: it's not about your circumstances." Like Solzhenitsyn was Viktor Frankl's kulag counterpart.
And all of a sudden I was one of those literature snobs who savages the meaning other people make from a book, because One Day isn't hopeful, it's dire.
alayna017's review against another edition
4.0
This book is such a striking look into the horrors of the Soviet work camps. Set in only one day, you get a sense of how each meal, break, task is so detailed and planned out just to stay alive. So heartbreaking!
connorlangham's review against another edition
4.0
I now know what a day in a gulag was like.
The writing is not romantic, nor should it be - there is little romance in forced hard labour. The language is so cold that the whole book reads with an icy blue hue, transforming to pockets of bright orange in the scarce moments of literal and figurative warmth.
The characters are great, and the relationships between prisoners is where this book shines the most - the hierarchies and dynamics are obvious, and it gives you a great insight into gulag social currency, how it is spent and earned.
I can imagine that when this was first published, it was utterly shocking. I think it has been a victim of Hollywood and other modern portrayals of the Gulag, ones that paint pictures of constant solitary confinement and sentences that only a very small minority ever completed. Which is inaccurate.
This, and the (I'm sure intentional) laborious descriptions of the methods and tools of work used each day are why I'm giving it 4 stars.
The writing is not romantic, nor should it be - there is little romance in forced hard labour. The language is so cold that the whole book reads with an icy blue hue, transforming to pockets of bright orange in the scarce moments of literal and figurative warmth.
The characters are great, and the relationships between prisoners is where this book shines the most - the hierarchies and dynamics are obvious, and it gives you a great insight into gulag social currency, how it is spent and earned.
I can imagine that when this was first published, it was utterly shocking. I think it has been a victim of Hollywood and other modern portrayals of the Gulag, ones that paint pictures of constant solitary confinement and sentences that only a very small minority ever completed. Which is inaccurate.
This, and the (I'm sure intentional) laborious descriptions of the methods and tools of work used each day are why I'm giving it 4 stars.
alix2a's review against another edition
challenging
dark
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
3.75
Read it bc I had to but it’s informative and good