Scan barcode
pienck's review against another edition
reflective
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
annaclaire986's review against another edition
adventurous
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
gezelligheid's review
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.5
leokennis's review against another edition
4.0
Mooi en grappig boek met treffende omschrijvingen van personages en gebeurtenissen. Plot zwalkt soms doelloos heen en weer, in verschillende tempo’s.
feeblebridges's review against another edition
funny
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
durrenmatt's review
5.0
Shortlisted for the 2021 Libris Literatuurprijs (for Dutch language literature).
It is difficult to say why I liked this novel so much. It is not innovative in form or style, but it has an intriguing plot, lots of humour and a good love story at its core. It was a real pageturner for me.
It is the story of 65-year old diplomat Bernard Wekman, whom we meet when he is the Dutch Ambassador to the UN, but about to retire and move back to the Netherlands. A visit from an old friend and a flirt with a young colleague bring back memories of 35 years earlier, when he was a member of a ‘solidarity group’ in the 1980s whose left-wing members hug and sing and spend 10% of their income on projects in developing countries. The rest of the book is one big flashback, only to return to the present day and reveal what happened in the interim at the very end.
It is difficult to say why I liked this novel so much. It is not innovative in form or style, but it has an intriguing plot, lots of humour and a good love story at its core. It was a real pageturner for me.
It is the story of 65-year old diplomat Bernard Wekman, whom we meet when he is the Dutch Ambassador to the UN, but about to retire and move back to the Netherlands. A visit from an old friend and a flirt with a young colleague bring back memories of 35 years earlier, when he was a member of a ‘solidarity group’ in the 1980s whose left-wing members hug and sing and spend 10% of their income on projects in developing countries. The rest of the book is one big flashback, only to return to the present day and reveal what happened in the interim at the very end.
madmadder's review
3.0
Langzaam maar gestaag lees ik de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs. De Saamhorigheidsgroep van Merijn de Boer heeft het ook tot die lijst geschopt. Het was een van de vele 2020-boeken die volledig langs me heen was gegaan en ook de plotomschrijving zei me niet direct heel erg veel. Het is ook vandaar dat ik dit boek bijna tot het laatst bewaard heb. Maar warempel, dit was eigenlijk best leuk om te lezen, hoewel het ook geen boek is dat me zal bijblijven.
Bernhard is diplomaat en reist de wereld over voor zijn opdrachten. In New York beseft hij zich dat hij in zijn leven maar één jaar echt gelukkig is geweest. Hij denkt terug aan de jaren tachtig, toen hij voor ongeveer een jaar terug in Nederland was en lid werd van de Saamhorigheidsgroep; een groep vol weldoeners die allemaal tien procent van hun inkomen schonk aan de groep zodat ze de minder bedeelden in deze wereld konden helpen.
Lees verder:
https://boekuitroepteken.nl/2021/04/27/merijn-de-boer-de-saamhorigheidsgroep-2020/
Bernhard is diplomaat en reist de wereld over voor zijn opdrachten. In New York beseft hij zich dat hij in zijn leven maar één jaar echt gelukkig is geweest. Hij denkt terug aan de jaren tachtig, toen hij voor ongeveer een jaar terug in Nederland was en lid werd van de Saamhorigheidsgroep; een groep vol weldoeners die allemaal tien procent van hun inkomen schonk aan de groep zodat ze de minder bedeelden in deze wereld konden helpen.
Lees verder:
https://boekuitroepteken.nl/2021/04/27/merijn-de-boer-de-saamhorigheidsgroep-2020/
laurie_97's review
2.0
2.5*. Ik had hier hoge verwachtingen van. Die zijn niet waargemaakt. De hoofdgedachte van dit boek lijkt me dat idealisten in hun persoonlijke leven minder goed zijn dan ze denken, en dat de mensen die een beetje op die idealisten neerkijken zelf evengoed niet gelukkig zijn. Die maatschappelijke kritiek wordt vooral expliciet geuit op een ironische toon. Het begon me al snel te vervelen, met name omdat alles zo ontzettend vaak herhaald wordt. Er wordt echt tot tientallen keren aan toe benadrukt dat de Saamhorigheidsgroep eigenlijk niet zo saamhorig is, maar in plaats van dat je dat ziet in de handelingen, krijg je het op een jolig gotcha-toontje voorgeschoteld ("you claim to hate society, yet you participate in it"). De sociale dynamiek tussen de leden wordt beperkt uitgewerkt, in plaats daarvan heb je een selectie aan hyperbolische, Koefnoen-achtige typetjes, waar je als lezer eigenlijk weinig mee kunt. Hoewel het allemaal karikaturen zijn, vond ik de beschrijving van vrouwelijke personages extra hinderlijk. Een groot deel van dit boek leunt op de moeilijkheden van "ontmande mannen", en de vrouwen fungeren eigenlijk alleen als middel tot emotionele castratie of als lustopwekker en hebben zelf weinig te zeggen of doen. Ironisch bedoeld of niet, ik ga me daar op een punt aan ergeren.
Het leest op zich prima weg, en af en toe zat er echt iets moois in (de passage waarin de stugge radicaal Bronno aan zijn schuilkelder werkt ontroerde me, evenals sommige scènes tussen Douwe en Laurens) maar het bleef echt bij vlagen. Volgens mij had een boek met dit onderwerp veel mooier kunnen zijn.
Het leest op zich prima weg, en af en toe zat er echt iets moois in (de passage waarin de stugge radicaal Bronno aan zijn schuilkelder werkt ontroerde me, evenals sommige scènes tussen Douwe en Laurens) maar het bleef echt bij vlagen. Volgens mij had een boek met dit onderwerp veel mooier kunnen zijn.