Take a photo of a barcode or cover
4.01 AVERAGE
4.01 AVERAGE
challenging
inspiring
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
dark
emotional
informative
inspiring
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Gosh, if we didn’t have these raucous, outrageous beastly ingenious whoppers of unbelievable improbable and yet highly relatable stories by the Greeks and Romans, what would the English-speaking world of fantasy writers have had to plagiarise from in the last two millennia??
the books seems like it’s just a bunch of random stories but once you get to the end you will see there is an overall theme.
challenging
informative
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I read this in school, I really liked all of the mythological tales. I thought it was really interesting.
Αμέσως μετά την οικτρή απογοήτευση της τραγικής Αινειάδας του Βιργίλιου, διάβασα τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Τα δύο έργα είναι... διαμετρικά αντιθετα, ως προς την πρόθεση (το σκοπούμενο) και την υλοποίηση. Ενώ στην Αινειάδα ο Βιργίλιος επιδίδεται σε άκομψη λεηλασία των Ομηρικών Επών με καταφανείς πολιτικές σκοπιμότητες καθώς γλείφει ξεδιάντροπα τον Οκταβιανό Αύγουστο (και τον ήδη πεθαμένο θετό του πατέρα Γάιο Ιούλιο), ο Οβίδιος μας ξεναγεί στους μύθους της κλασικής και κλασικιστικής αρχαιότητας (ενώ στο τέλος μπαίνει και αμιγώς ιστορικό στοιχείο με τον Πυθαγόρα) με ματιά έξυπνη, κριτική, ειρωνική, σκωπτική και δραματική. Η στάση του απέναντι στους ισχυρούς του καιρού του, δεν είναι αυτή του οσφυοκάμπτη Βιργίλιου -κάτι που αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι πέθανε εξόριστος από τη Ρώμη. Ο Οβίδιος μέσα από τις Μεταμορφώσεις του κάνει επιθέσεις στα ήθη, τις ενέργειες και τις πρακτικές του -σχεδόν κοσμοκράτορα της εποχής του- Οκταβιανού Αυγούστου, σαρκάζει δε ξεκάθαρα όταν προς το τέλος αναφέρει ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γάιου Ιούλιου είναι πως... είχε τον Αύγουστο ως θετό τέκνο, ενώ τα βέλη του είναι ευθύτατα ριγμένα πάνω στον ύπατο όταν λέει χωρίς περιστροφές ότι "θεοποιήθηκε ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας" ώστε "να έχει θεό πατέρα ο Οκταβιανός". Δεν κάνεις φίλους έτσι, τουλάχιστον όχι μέσα την άρχουσα τάξη, αλλά βοηθάει πολύ να σε αγαπήσουμε 2000 χρόνια αργότερα ως αναγνώστες.
Ως προς το ίδιο το έργο, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί στον αναγνώστη αρχαίοι μύθοι ζωντανεύουν μέσα από την πένα του ποιητή ο οποίος δε διστάζει να καταδικάσει ό,τι βρίσκει άδικο ως πράξη (μπορεί κανείς μέχρι και να τον αποκαλέσει φεμινιστή με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις αδικίες εις βάρος των γυναικών), να σατιρίσει ότι γκροτέσκο και παράλογο παρασύρει η πένα του (εξαιρετικό σημείο είναι η προσπάθεια του Πολύφημου, του γνωστού μας από την Οδύσσεια Κύκλωπα να καλλωπιστεί για να κερδίσει την αγάπη της Γλαύκης), να αποδώσει την τραγική ενίοτε μοίρα των ανθρώπων, ιδίως όσων τόλμησαν να αρθούν πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα και να συγκριθούν με τους ανώριμους και μνησίκακους θεούς του Ολύμπου.
Ειδική μνεία για τα τη νομή των όπλων του Αχιλλέα: Με δύο παραστατικούς μονολόγους/καταθέσεις, ο Οβίδιος βάζει τους δύο ήρωες να επιχειρηματολογούν για την απόδοση των όπλων του νεκρού γιου του Πηλέα και ενώ ο μεν Αίαντας, ο ορισμός του ήρωα, του οπλομάχου, του υπερασπιστή δεν έχει να καταθέσει παρά μόνο την απλή (σχεδόν απλοϊκή) αλήθεια της ρώμης και των πολεμικών του επιτευγμάτων, βρίσκει απέναντί του έναν αποκάλυπτα κυνικό και χυδαία στρεψόδικο αμοραλιστή Οδυσσέα, ο οποίος χρεώνει ακόμη και τα δικά του παραδεδεγμένα λάθη στους Δαναούς και καταφέρνει στο τέλος να κερδίσει... "πήραν οι ρήτορες τα όπλα των ηρώων", σχολιάζει αποτροπιασμένος ο ποιητής.
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο δεν έχει χάσει την χάρη του, την αμεσότητά του, το σαρκασμό του και το χιούμορ του, ούτε τη σκληρότητα που σε αρκετά "χωρία" επιδεικνύει (βλέπε εκδορά του Μαρσύα από τον Απόλλωνα και σε αντιδιαστολή με την αδικημένη Αράχνη που όντως νίκησε στο διαγωνισμό την Αθηνά... αλλά η θεά θυμωμένη από την ήττα της τη μεταμόρφωσε -ελαφρώς συμπονετική μέσα στη μνησίκακη εκδικητικότητά της- σε ζωΰφιο που αενάως γνέθει).
Αξίζει να διαβαστεί, ιδίως στην ελληνική έκδοση με την πολύ καλή μετάφραση σε ρέοντα πεζό λόγο (με επισήμανση των στίχων όμως) του Διουνσίου Χαλκωματά, και την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις σημειώσεις, οι οποίες είναι τόσο εκτεταμένες και αναλυτικές που ακόμη και ο πιο "δύσκολος" αναγνώστης δε θα μείνει παραπονούμενος.
Ως προς το ίδιο το έργο, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί στον αναγνώστη αρχαίοι μύθοι ζωντανεύουν μέσα από την πένα του ποιητή ο οποίος δε διστάζει να καταδικάσει ό,τι βρίσκει άδικο ως πράξη (μπορεί κανείς μέχρι και να τον αποκαλέσει φεμινιστή με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις αδικίες εις βάρος των γυναικών), να σατιρίσει ότι γκροτέσκο και παράλογο παρασύρει η πένα του (εξαιρετικό σημείο είναι η προσπάθεια του Πολύφημου, του γνωστού μας από την Οδύσσεια Κύκλωπα να καλλωπιστεί για να κερδίσει την αγάπη της Γλαύκης), να αποδώσει την τραγική ενίοτε μοίρα των ανθρώπων, ιδίως όσων τόλμησαν να αρθούν πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα και να συγκριθούν με τους ανώριμους και μνησίκακους θεούς του Ολύμπου.
Ειδική μνεία για τα τη νομή των όπλων του Αχιλλέα: Με δύο παραστατικούς μονολόγους/καταθέσεις, ο Οβίδιος βάζει τους δύο ήρωες να επιχειρηματολογούν για την απόδοση των όπλων του νεκρού γιου του Πηλέα και ενώ ο μεν Αίαντας, ο ορισμός του ήρωα, του οπλομάχου, του υπερασπιστή δεν έχει να καταθέσει παρά μόνο την απλή (σχεδόν απλοϊκή) αλήθεια της ρώμης και των πολεμικών του επιτευγμάτων, βρίσκει απέναντί του έναν αποκάλυπτα κυνικό και χυδαία στρεψόδικο αμοραλιστή Οδυσσέα, ο οποίος χρεώνει ακόμη και τα δικά του παραδεδεγμένα λάθη στους Δαναούς και καταφέρνει στο τέλος να κερδίσει... "πήραν οι ρήτορες τα όπλα των ηρώων", σχολιάζει αποτροπιασμένος ο ποιητής.
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο δεν έχει χάσει την χάρη του, την αμεσότητά του, το σαρκασμό του και το χιούμορ του, ούτε τη σκληρότητα που σε αρκετά "χωρία" επιδεικνύει (βλέπε εκδορά του Μαρσύα από τον Απόλλωνα και σε αντιδιαστολή με την αδικημένη Αράχνη που όντως νίκησε στο διαγωνισμό την Αθηνά... αλλά η θεά θυμωμένη από την ήττα της τη μεταμόρφωσε -ελαφρώς συμπονετική μέσα στη μνησίκακη εκδικητικότητά της- σε ζωΰφιο που αενάως γνέθει).
Αξίζει να διαβαστεί, ιδίως στην ελληνική έκδοση με την πολύ καλή μετάφραση σε ρέοντα πεζό λόγο (με επισήμανση των στίχων όμως) του Διουνσίου Χαλκωματά, και την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις σημειώσεις, οι οποίες είναι τόσο εκτεταμένες και αναλυτικές που ακόμη και ο πιο "δύσκολος" αναγνώστης δε θα μείνει παραπονούμενος.
Immediately following the dismal disappointment of Virgil’s tragically contrived Aeneid, I turned to Ovid’s Metamorphoses. The two works are diametrically opposed in both intent and execution. While in the Aeneid Virgil engages in an inelegant plundering of Homeric epic with conspicuous political motives—sycophantically grovelling at the feet of Octavian Augustus (and, by extension, his deified adoptive father, Gaius Julius Caesar)—Ovid, by contrast, takes us on a journey through the myths of classical and classicising antiquity (with a distinctly historical turn at the end via Pythagoras), his gaze intelligent, ironic, caustic, and, at times, profoundly tragic.
Ovid’s stance toward the mighty men of his age could not be further from Virgil’s obsequious posturing. This difference is made starkly evident in the fact that Ovid died in exile, banished from Rome. In the Metamorphoses, Ovid delivers an indirect but unmistakable critique of Augustus’ mores, deeds, and political theatre. His satire is thinly veiled: in a passage near the end, he sarcastically notes that Gaius Julius Caesar’s greatest achievement was having Augustus as his adoptive heir, and he strikes even more directly when he comments, with unsettling clarity, that Caesar was “deified” simply so that Octavian might lay claim to a divine father. One does not make friends in the ruling class with such remarks—yet they win the hearts of readers two millennia later.
As for the work itself, well-known and lesser-known myths of antiquity are animated through Ovid’s pen, which does not shy from condemning what he perceives as unjust. One might even call him a proto-feminist, considering the empathetic way he portrays wrongs committed against women. He satirises the grotesque and the absurd wherever his quill takes him—an excellent example being the scene in which Polyphemus, the Cyclops we know from The Odyssey, vainly attempts to groom himself to win the love of Galatea. He renders the tragic fate of mortals, especially those who dared to rise above the limits of the human condition and challenge the petulant, vindictive gods of Olympus, with extraordinary pathos.
Special mention must be made of the episode concerning the dispute over Achilles’ arms: with two vivid monologues, Ovid stages a rhetorical contest between Ajax and Odysseus. Ajax—epitome of the warrior-hero, of the steadfast defender—offers a plain, almost naïve, account of his strength and martial deeds. He is opposed by a flagrantly cynical, shamelessly sophistic, and morally bankrupt Odysseus, who even attributes his own acknowledged errors to the collective judgement of the Greeks. In the end, Odysseus prevails… “the orators claimed the arms of the heroes,” the poet remarks with evident disgust.
Two thousand years after its composition, Ovid’s work has lost none of its charm, immediacy, satire, or biting humour—nor its harrowing violence. Consider, for example, the flaying of Marsyas by Apollo, juxtaposed with the fate of Arachne, unjustly punished by Athena. Though Arachne had indeed won the contest, the goddess—stung by defeat—transforms her not without a hint of mercy into a creature condemned to weave eternally: a spider.
Ovid’s stance toward the mighty men of his age could not be further from Virgil’s obsequious posturing. This difference is made starkly evident in the fact that Ovid died in exile, banished from Rome. In the Metamorphoses, Ovid delivers an indirect but unmistakable critique of Augustus’ mores, deeds, and political theatre. His satire is thinly veiled: in a passage near the end, he sarcastically notes that Gaius Julius Caesar’s greatest achievement was having Augustus as his adoptive heir, and he strikes even more directly when he comments, with unsettling clarity, that Caesar was “deified” simply so that Octavian might lay claim to a divine father. One does not make friends in the ruling class with such remarks—yet they win the hearts of readers two millennia later.
As for the work itself, well-known and lesser-known myths of antiquity are animated through Ovid’s pen, which does not shy from condemning what he perceives as unjust. One might even call him a proto-feminist, considering the empathetic way he portrays wrongs committed against women. He satirises the grotesque and the absurd wherever his quill takes him—an excellent example being the scene in which Polyphemus, the Cyclops we know from The Odyssey, vainly attempts to groom himself to win the love of Galatea. He renders the tragic fate of mortals, especially those who dared to rise above the limits of the human condition and challenge the petulant, vindictive gods of Olympus, with extraordinary pathos.
Special mention must be made of the episode concerning the dispute over Achilles’ arms: with two vivid monologues, Ovid stages a rhetorical contest between Ajax and Odysseus. Ajax—epitome of the warrior-hero, of the steadfast defender—offers a plain, almost naïve, account of his strength and martial deeds. He is opposed by a flagrantly cynical, shamelessly sophistic, and morally bankrupt Odysseus, who even attributes his own acknowledged errors to the collective judgement of the Greeks. In the end, Odysseus prevails… “the orators claimed the arms of the heroes,” the poet remarks with evident disgust.
Two thousand years after its composition, Ovid’s work has lost none of its charm, immediacy, satire, or biting humour—nor its harrowing violence. Consider, for example, the flaying of Marsyas by Apollo, juxtaposed with the fate of Arachne, unjustly punished by Athena. Though Arachne had indeed won the contest, the goddess—stung by defeat—transforms her not without a hint of mercy into a creature condemned to weave eternally: a spider.
challenging
dark
emotional
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Look, I think if I read this another way I’d love it. But I tried rawdogging it from cover to cover and it was too much for me. I loved some individual stories but trying to tackle it like that took away from my experience. I’d give it another try in a few years but I need a break lmao