Scan barcode
petitpoucetreveur's review against another edition
4.0
Un très beau livre épistolaire qui compile les pensées d'une femme qui se cherche sur la voie de la guérison d'un coeur brisé. C'est une lecture très vulnérable et tendre qui partage des sentiments universels sur l'amitié, la déception amoureuse, la colère, l'incompréhension... La narratrice, comme l'autrice, se retire au sanatorium pour soigner sa maladie, et en filigrane de cet amour déçu se trouve une certaine réflexion sur la maladie et la convalescence. Marcelle Sauvageot a une écriture très simple et directe aux accents féministes très modernes. C'est sa seule œuvre et je trouve dommage qu'on n'en parle pas davantage, c'est littéralement la lecture parfaite post-rupture je pense.
"Savez-vous ce que c'est que l'amitié ? Croyez-vous que ce soit un sentiment plus tiède qui se contente des restes et des menus services que l'on ne peut éviter de se rendre ? L'amitié, je crois que c'est de l'amour plus fort et plus exclusif... mais moins "tapageur"."
"Savez-vous ce que c'est que l'amitié ? Croyez-vous que ce soit un sentiment plus tiède qui se contente des restes et des menus services que l'on ne peut éviter de se rendre ? L'amitié, je crois que c'est de l'amour plus fort et plus exclusif... mais moins "tapageur"."
keight's review against another edition
5.0
Sauvageot wrote Commentary in a sanitarium not long before her death from tuberculosis, and it lies somewhere between fiction and memoir, reading like a journal or a collection of letters-not-sent to a lover who has announced from afar that he will marry another woman. She expresses her anger and disappointment while analyzing the societal forces playing outside of the relationship itself. It’s amazingly feminist for its time, intimate in its sadness and defiantly hopeful. Read more on the booklog
lindcherry's review against another edition
emotional
reflective
fast-paced
- Plot- or character-driven? N/A
5.0
bunnyreads2's review against another edition
reflective
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? N/A
- Strong character development? N/A
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
Meh. I didn’t manage to get into the narrative style, nor the character’s interest, nor the « plot ».
carlos_gc's review against another edition
5.0
Una redacción maravillosa, melancólica, delicada y desgarradoramente triste; desilusionada ante una ruptura anunciada pero a la vez haciendo un ejercicio de autoafirmación y echando la vista atrás desde un sanatorio del que no saldría. Leer a Marcelle Sauvageot ha sido un muy grato descubrimiento. Sin duda, ultra recomendado.
blanche_l's review against another edition
4.0
Un livre extrêmement moderne, qui étudie avec une précision acérée l'évolution des sentiments humains. C'est assez fou qu'un livre écrit dans les années 1930 ait une telle puissance aujourd'hui. C'est une lettre d'amour brisé, presque philosophique, et surtout avec une forte vertu consolatrice.
isabeaubellevue's review against another edition
3.0
J'ai été séduite par ce très court texte fortement inspiré par la vie de son autrice. Sauvageot possède une manière très moderne de parler de rupture, de colère, de tristesse et de reconstruction. Il y a aussi cette fierté, presque cet orgueil, la volonté de garder la tête haute, d'avancer et de se reconstruire malgré tout. C'est un texte complexe, presque philosophique et qui apporte, à sa manière, un certain réconfort.
shirishmus's review against another edition
Precies wat de titel al zegt: Dit boek is een commentaar. Een commentaar aan een geliefde die zijn eerdere en zieke geliefde aan de kant zet voor een andere geliefde en dit per brief aan de zieke geliefde meedeelt en hoopt dat ze nog vrienden zullen blijven.
Commentaar is dan ook het commentaar van de zieke geliefde op de haar in de steek latende geliefde. Het is een uitvoerig commentaar hoewel eigenlijk kort, waarin ze sterk voor zichzelf en voor haar rol als vrouw in de relatie lijkt op te komen. Dit doet ze in brieven of een soort dagboekfragmenten die op brieven lijken, zonder ze echt te versturen. Haar woorden dringt het onrecht en tevens het recht naar boven, dat ze zichzelf wil, en mag, gunnen.
Ik las de woorden als zijnde een grote kracht voor iemand die verdriet heeft. Door te schrijven verdriet wegschrijven, je hoopt dat dat het is voor de gekwetste geliefde, en zo lijkt het ook te zijn. Toch voelt het ook ergens wat utopisch aan, dat dat echt helemaal werkt; en misschien maakt dat Commentaar ook wel nog menselijker, pijn is er geweest en een beetje zal wellicht nog langer blijven. De schrijfster stelt zich kwetsbaar en sterk op en houdt de eer aan zichzelf. En dat is te waarderen. Tegelijkertijd zegt een weggestopte stem in mij dat ook de kwetsende geliefde zo ook zijn menselijkheid heeft die hier wordt weggezet, niet alleen als zijn eigen stem, maar als de stem van de man. En ik denk dat dat eigenlijk heel belangrijk is, dat die hier naar achteren wordt geduwd, weg eigenlijk, om zo ruimte te geven aan rollen die hopelijk gelijkgetrokken kunnen worden, al dan niet nu, misschien ooit. En misschien is dat eigenlijk wel de grootste pijn die hier de aandracht krijgt - de ongelijkheid.
Soms misschien iets te bloemerig geschreven (al weet ik niet helemaal wat ik daarmee bedoel) voor mijn smaak, maar ook dat mag er zijn. Volgende fragment is er slechts een van velen waarop op welbespraakte doch harde toon een bijna voelbare (vriendelijke?) klap wordt uitgedeeld:
Commentaar is dan ook het commentaar van de zieke geliefde op de haar in de steek latende geliefde. Het is een uitvoerig commentaar hoewel eigenlijk kort, waarin ze sterk voor zichzelf en voor haar rol als vrouw in de relatie lijkt op te komen. Dit doet ze in brieven of een soort dagboekfragmenten die op brieven lijken, zonder ze echt te versturen. Haar woorden dringt het onrecht en tevens het recht naar boven, dat ze zichzelf wil, en mag, gunnen.
Ik las de woorden als zijnde een grote kracht voor iemand die verdriet heeft. Door te schrijven verdriet wegschrijven, je hoopt dat dat het is voor de gekwetste geliefde, en zo lijkt het ook te zijn. Toch voelt het ook ergens wat utopisch aan, dat dat echt helemaal werkt; en misschien maakt dat Commentaar ook wel nog menselijker, pijn is er geweest en een beetje zal wellicht nog langer blijven. De schrijfster stelt zich kwetsbaar en sterk op en houdt de eer aan zichzelf. En dat is te waarderen. Tegelijkertijd zegt een weggestopte stem in mij dat ook de kwetsende geliefde zo ook zijn menselijkheid heeft die hier wordt weggezet, niet alleen als zijn eigen stem, maar als de stem van de man. En ik denk dat dat eigenlijk heel belangrijk is, dat die hier naar achteren wordt geduwd, weg eigenlijk, om zo ruimte te geven aan rollen die hopelijk gelijkgetrokken kunnen worden, al dan niet nu, misschien ooit. En misschien is dat eigenlijk wel de grootste pijn die hier de aandracht krijgt - de ongelijkheid.
Soms misschien iets te bloemerig geschreven (al weet ik niet helemaal wat ik daarmee bedoel) voor mijn smaak, maar ook dat mag er zijn. Volgende fragment is er slechts een van velen waarop op welbespraakte doch harde toon een bijna voelbare (vriendelijke?) klap wordt uitgedeeld:
Als u zin hebt om een hele dag kringetjes in het water te spugen, zal de vrouw die van u houdt een hele dag zwijgend blijven toekijken hoe u kringetjes in het water maakt: ze zal gelukkig zijn omdat u plezier hebt in wat u doet. En als u elke dag zin hebt om kringetjes in het water te maken, zal die vrouw elke dag naar u blijven kijken. U voegde eraan toe dat ik dat niet zou kunnen. Dat moet ik inderdaad toegeven. Ik zou eerst proberen te slapen of zelf iets te doen; en als dat niet ging, zou ik niet kunnen nalaten te zeggen dat u stom was en dat u me beter kon zoenen. Daarna zou ik naast u gaan staan en zelf ook kringetjes in het water gaan maken, om te doen wat u deed, en ik zou het spelletje van de grootste of de kleinste kringetjes bedenken. Zeg eens eerlijk, had u naast mij kunnen staan toekijken hoe ik kringetjes in het water maakte? p.32
More...