Scan barcode
beepbeepbooks's review against another edition
4.0
Beautiful essays that penetrate art from every way, exploring the possibilities of interpretation and the limits of psychological inquiry. Berger is always careful, always attentive and alway precise of both the content and the rhetoric of each of his pieces. Easy to read, but difficult to digest, I also of course can't help reading them in his voice. Gotta get my hands on more of his books!!
alisa_finch's review against another edition
1.0
Probably would’ve enjoyed it more if I had a wider range of knowledge and understanding of history of art (this coming from a history of art student). I had high expectations for this book, since I finished Ways of Seeing in 3 hours. I had to force myself to finish this and by the end of it I was skimming it. Might have to go back and re-read Ways of Seeing
kylegarvey's review against another edition
3.0
Aesthetic philosophy, sometimes obscure (frequently, surprisingly, in the shorter, airier essays) but often quite sharp (especially in the heavier "On Photography" in the middle, in which Sontag's whole book has a reading). The famous essay "Why Look at Animals?" is one that I think quite easily, flatly betrays itself, though: such a broad subject -- humans subjugating animals, to "see" them, to "say they've looked at" them, to witness something (even though nothing real might be witnessed but only the artificial 'sabotaged' by a passive object, etc.), to subconsciously effect some disingenuous surreality -- and so annoyingly, incoherently captured by the academic. Too often just a string of pointless paradoxes, rarely fruitful discussion.
Though Lowry gets a basic coverage with northern England, I like the more delicate, interesting shape Berger takes for Fasanella with New York. By-the-book art criticism comparing a British artist named Francis Bacon to Walt Disney, in an existentialist way concerned with alienation, I suppose. And a Grünewald altarpiece gets a spryer, more personal meditation.
The penultimate essay, about Romaine Lorquet (some French female sculptor I'd never heard of), is quite a bit more interesting than the ones about Turner or Rodin (artists familiar to me). Maybe introducing me to a whole new person through your thoughts, rather than more commentary on one that already "exists", works more kindly overall. Lorquet's sculptures look natural and not man-made because they "insist so little upon their own making"; backs blank not to be placed in front of a wall but so that their attachment to nature might be more obvious.
The closing essay, "Field", bookends the ponderous frustrations of the earlier, famous "Why Look at Animals?" Hollow prose of an academic, no?: "The first event leads you to notice further events which may be consequences of the first, or which may be entirely unconnected with it except that they take place in the same field" etc., etc. Gimme a break.
Though Lowry gets a basic coverage with northern England, I like the more delicate, interesting shape Berger takes for Fasanella with New York. By-the-book art criticism comparing a British artist named Francis Bacon to Walt Disney, in an existentialist way concerned with alienation, I suppose. And a Grünewald altarpiece gets a spryer, more personal meditation.
The penultimate essay, about Romaine Lorquet (some French female sculptor I'd never heard of), is quite a bit more interesting than the ones about Turner or Rodin (artists familiar to me). Maybe introducing me to a whole new person through your thoughts, rather than more commentary on one that already "exists", works more kindly overall. Lorquet's sculptures look natural and not man-made because they "insist so little upon their own making"; backs blank not to be placed in front of a wall but so that their attachment to nature might be more obvious.
The closing essay, "Field", bookends the ponderous frustrations of the earlier, famous "Why Look at Animals?" Hollow prose of an academic, no?: "The first event leads you to notice further events which may be consequences of the first, or which may be entirely unconnected with it except that they take place in the same field" etc., etc. Gimme a break.
kikiandarrowsfishshelf's review against another edition
3.0
I found the early essays in this collection to be the most interesting. Honestly, I never knew that suits could be that interesting. The first essay, about animals, will at the very least get you to reconsider how you look at nature.
Crossposted at Booklikes.
Crossposted at Booklikes.
amirhossein's review against another edition
4.0
چرا مقاله؟
والتر بنیامین معضل فلسفی را مسأله‌ی بیانگری می‌دانست.
سوال این است که حقیقت چیست؟ و اما سوال بعدی می‌گوید به فرض وجود داشتن حقیقت، آیا می‌توان آن را بیان کرد؟ طرح این پرسش نشان می‌دهد که میان بیانِ حقیقت و خود آن فاصله هست.
بنیامین این فاصله‌ی بیان با اصل حقیقی را چگونه بیان می‌کند؟ با اهمیت دادن به‌چیزی که ادعایی کاملن مخالف دارد و خود را بیانگر معرفی می‌کند: کتاب؛ اما کتاب بیانگر نیست، بل پندار بیانگری را آفریده است. کتاب با بیانگر دانستن خود باید به یک توقع پاسخ دهد، توقعِ نظام‌مند بودن‌اش.
اما شکلی دیگر از نوشتار این پندار را حذف می‌کند: قطعه‌نویسی؛(که مقاله‌نویسی هم نوعی دیگر از آن است). اگر قطعه‌ها معیار باشند، آنگاه گردآمدن‌شان در یک مجلد دیگر به معنایِ بیانگری معنا نخواهد بود. در این‌جا دیگر نظامی وجود ندارد و امکان آزادی تأویل فراهم می‌شود.
این سخنان را نخست در کتاب خاطرات ظلمتِ بابک احمدی خواندم و پس از گذشت سال‌ها همچنان گوشه‌ی ذهنم باقی مانده، به همین دلیل در ذهنم برای مقاله‌ها جایگاهی کمی والاتر درنظر گرفته‌ام. پس از پایان یافتن درباره‌ی نگریستن سخنان بابک احمدی از قول بنیامین از گوشه‌ی ذهنم خارج شد و به‌جایی آمد که گویی همین یک ساعت پیش برای اولین بار آن را خوانده‌ام.
بابک احمدی در ادامه می‌گوید کسانی که از نظام می‌گریزند در شکل مقاله ابزاری درست را خواهند یافت، یعنی آن‌ها توهم وجود یک نظام را ایجاد نمی‌کنند، آن‌ها نمی‌خواهند ناتوانی در بیان را پشت الفاظ پنهان کنند.
و درباره‌ی نگریستن آن چیزی بود که به این سخن آخر نزدیک‌اش یافتم، چه آن‌جا که جان برجر نقاشی‌های فرانسیس بیکن را با نشانه‌های زبان روزمره شرح می‌دهد، یا آن‌جا که از نگریستن به حیوانات می‌گوید، یا درجایی که از تجربه‌ی زیسته در یک مزرعه حرف می‌زند، هیچ چیز نظام‌مندی میان آن‌ها وجود ندارد، اما برخی جملات یا بندهایش را به‌تنهایی می‌توان ساعت‌ها لذت برد.
والتر بنیامین معضل فلسفی را مسأله‌ی بیانگری می‌دانست.
سوال این است که حقیقت چیست؟ و اما سوال بعدی می‌گوید به فرض وجود داشتن حقیقت، آیا می‌توان آن را بیان کرد؟ طرح این پرسش نشان می‌دهد که میان بیانِ حقیقت و خود آن فاصله هست.
بنیامین این فاصله‌ی بیان با اصل حقیقی را چگونه بیان می‌کند؟ با اهمیت دادن به‌چیزی که ادعایی کاملن مخالف دارد و خود را بیانگر معرفی می‌کند: کتاب؛ اما کتاب بیانگر نیست، بل پندار بیانگری را آفریده است. کتاب با بیانگر دانستن خود باید به یک توقع پاسخ دهد، توقعِ نظام‌مند بودن‌اش.
اما شکلی دیگر از نوشتار این پندار را حذف می‌کند: قطعه‌نویسی؛(که مقاله‌نویسی هم نوعی دیگر از آن است). اگر قطعه‌ها معیار باشند، آنگاه گردآمدن‌شان در یک مجلد دیگر به معنایِ بیانگری معنا نخواهد بود. در این‌جا دیگر نظامی وجود ندارد و امکان آزادی تأویل فراهم می‌شود.
این سخنان را نخست در کتاب خاطرات ظلمتِ بابک احمدی خواندم و پس از گذشت سال‌ها همچنان گوشه‌ی ذهنم باقی مانده، به همین دلیل در ذهنم برای مقاله‌ها جایگاهی کمی والاتر درنظر گرفته‌ام. پس از پایان یافتن درباره‌ی نگریستن سخنان بابک احمدی از قول بنیامین از گوشه‌ی ذهنم خارج شد و به‌جایی آمد که گویی همین یک ساعت پیش برای اولین بار آن را خوانده‌ام.
بابک احمدی در ادامه می‌گوید کسانی که از نظام می‌گریزند در شکل مقاله ابزاری درست را خواهند یافت، یعنی آن‌ها توهم وجود یک نظام را ایجاد نمی‌کنند، آن‌ها نمی‌خواهند ناتوانی در بیان را پشت الفاظ پنهان کنند.
و درباره‌ی نگریستن آن چیزی بود که به این سخن آخر نزدیک‌اش یافتم، چه آن‌جا که جان برجر نقاشی‌های فرانسیس بیکن را با نشانه‌های زبان روزمره شرح می‌دهد، یا آن‌جا که از نگریستن به حیوانات می‌گوید، یا درجایی که از تجربه‌ی زیسته در یک مزرعه حرف می‌زند، هیچ چیز نظام‌مندی میان آن‌ها وجود ندارد، اما برخی جملات یا بندهایش را به‌تنهایی می‌توان ساعت‌ها لذت برد.
lenjamin's review
informative
reflective
slow-paced
3.5
The best essays are really in the first half, though I want to also acknowledge that Rodin and Sexual Domination and Field were also very very good.