Take a photo of a barcode or cover
not going to lie, this was hard to get into because my brain is Small, but once i got about half-way through i began to absolutely love it. it's a really great portrayal of human nature in general, particularly grief and loss.
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
all other translations are for misogynists
Content Warnings
Graphic: Gore, War, Injury/Injury detail
I just really love The Iliad. Like, wow, they really did that almost three thousand years ago. I can't even express everything that this text makes me feel. It was such a great experience rereading it now, it broke my heart all over again. Achilles, Patroclus, and Hector, I really wish your stories did not end in tragedy.
adventurous
challenging
funny
reflective
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
emotional
inspiring
tense
medium-paced
Obviously I knew this was a big thing but I really get it now
adventurous
challenging
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Flaws of characters a main focus:
Yes
Nederlands (English below)
Het verhaal van de Trojaanse oorlog mag dan bekend zijn – al was het maar vanwege de schabouwelijke film van Wolfgang Petersen uit 2004 – het lezen van (de) Ilias is een ervaring op zichzelf. De tekst was oorspronkelijk bedoeld om voor te dragen, zoals nog blijkt uit het ritme dat ook in de vertaling van Imme Dros heel redelijk overeind is gebleven. Homerus was dan ook niet zozeer de schrijver als wel de opschriftsteller van het verhaal. Als er al sprake was van het werk van één man: over de toedracht van Ilias en [b:Odysseia|28224483|Odysseia|Homer|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1450261596l/28224483._SY75_.jpg|3356006] bestaan verschillende theorieën.
Ilias beslaat slechts een deel van de Epische cyclus over de Trojaanse oorlog. Het begint met de ruzie tussen Achille(u)s en Agamemnon in het Griekse kamp in het negende jaar van de belegering van Troje (Ilios). Wanneer de machtigste koning de slavin Briseïs van halfgod Achilleus afneemt als genoegdoening voor een offer dat hij voor de god Apollo(n) moest maken, weigert Achilleus verder te vechten. Op een paar heroïsche verrichtingen na leidt dat tot een debacle: Agamemnon staat al op het punt de legers terug te sturen wanneer Patroklos zich in de wapenuitrusting van Achilleus toont om de Griekse strijd nieuw elan te geven. Nadat de Trojaanse held Hektor hem doodt, eindigt Ilias met de wraak van Achilles op Hektor en de beroemde smeekbede van koning Priamos om het lichaam van zijn zoon te mogen begraven.
Aldus het menselijke perspectief. In werkelijkheid trekken de goden namelijk aan de touwtjes: twistziek, vooringenomen en wispelturig houden ze het wel en wee van de helden aan weerszijden nauwlettend in de gaten, zelfs als Zeus hen dat verbiedt. Hun inmenging gaat zover, dat het opmerkelijk is dat ze überhaupt nog over het ‘lot’ spreken. De oorlog is van begin – het Parisoordeel – tot eind het product van hun gekibbel. Dat leidt soms tot laconisme:
• Wat kon ík eraan doen? Het is Zeus toch die iets laat gebeuren!
• Had hij dan maar gebeden tot de goden, dan was hij beslist niet als laatste geëindigd.
Ilias is in veel opzichten een verrukking om te lezen. Het staat vol herhalingen die tegenwoordig onlogisch zouden zijn, maar in een orale traditie waarschijnlijk indruk maakten, en van ‘versteende’ bijvoeglijk naamwoorden: Apollon die raak schiet van veraf; bronsgekuraste Achaiërs met goede scheenplaten; Menelaos die bij Ares geliefd is; Trojanen, temmers van paarden; Diomedes, befaamd om zijn strijdkreet; de Zeusverwante Laërteszoon Odysseus, man van de listen. Of mijn favorieten: de koeogige Hera, en Hektors naam voor zijn jongere broer Alexandros: pest-Paris!
Eigen aan Ilias zijn de intense hoeveelheid namedropping en de ‘hagiografietjes’ die soms achteloos in bijzinnen staan. Het boek blaakt van testosteron; eer, moed en wraak staan hoog in het vaandel. De oorlog is vaak plastisch beschreven:
Het is bijzonder dat Ilias een vertelling en geen sprookje is. Ik vond het echter niet altijd eenvoudig om op te gaan in het verhaal. Dat had er onder andere mee te maken dat vrijwel iedereen – mensen en goden – lijkt te handelen op basis van emoties en sociale verwachtingen. Voor de rede is weinig plaats: vooral de Grieken gedragen zich als verongelijkte kinderen. Odysseus en Nestor representeren daar het verstand, maar laten de moraal evengoed zegevieren. Bovendien blijkt Nestor de grootste snoever uit de literatuur, maar dat terzijde.
Ik verheug me erop hierna [b:The Silence of the Girls|41728452|The Silence of the Girls|Pat Barker|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1538246577l/41728452._SY75_.jpg|59693763] (2018) van Pat Barker te lezen, waarin zij de oorlog beschrijft vanuit het perspectief van Briseïs.
English
Homer’s The Iliad covers only a small part of one of the oldest and most famous stories in Western history, from the feud between Achilles and Agamemnon to Hector’s funeral. Perhaps it is because the story is so well known that reading the original is such a rewarding experience. Yes, there is a lot of naming, but the style is delightful once you get used to it, and you will not find any modern interpretation that portrays the gods the way Homer does. What kept me out of the story however is the role of emotions and social expectations; the Greeks in particular often reminded me of aggrieved children instead of reasonable ‘heroes’.
Het verhaal van de Trojaanse oorlog mag dan bekend zijn – al was het maar vanwege de schabouwelijke film van Wolfgang Petersen uit 2004 – het lezen van (de) Ilias is een ervaring op zichzelf. De tekst was oorspronkelijk bedoeld om voor te dragen, zoals nog blijkt uit het ritme dat ook in de vertaling van Imme Dros heel redelijk overeind is gebleven. Homerus was dan ook niet zozeer de schrijver als wel de opschriftsteller van het verhaal. Als er al sprake was van het werk van één man: over de toedracht van Ilias en [b:Odysseia|28224483|Odysseia|Homer|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1450261596l/28224483._SY75_.jpg|3356006] bestaan verschillende theorieën.
Ilias beslaat slechts een deel van de Epische cyclus over de Trojaanse oorlog. Het begint met de ruzie tussen Achille(u)s en Agamemnon in het Griekse kamp in het negende jaar van de belegering van Troje (Ilios). Wanneer de machtigste koning de slavin Briseïs van halfgod Achilleus afneemt als genoegdoening voor een offer dat hij voor de god Apollo(n) moest maken, weigert Achilleus verder te vechten. Op een paar heroïsche verrichtingen na leidt dat tot een debacle: Agamemnon staat al op het punt de legers terug te sturen wanneer Patroklos zich in de wapenuitrusting van Achilleus toont om de Griekse strijd nieuw elan te geven. Nadat de Trojaanse held Hektor hem doodt, eindigt Ilias met de wraak van Achilles op Hektor en de beroemde smeekbede van koning Priamos om het lichaam van zijn zoon te mogen begraven.
Aldus het menselijke perspectief. In werkelijkheid trekken de goden namelijk aan de touwtjes: twistziek, vooringenomen en wispelturig houden ze het wel en wee van de helden aan weerszijden nauwlettend in de gaten, zelfs als Zeus hen dat verbiedt. Hun inmenging gaat zover, dat het opmerkelijk is dat ze überhaupt nog over het ‘lot’ spreken. De oorlog is van begin – het Parisoordeel – tot eind het product van hun gekibbel. Dat leidt soms tot laconisme:
• Wat kon ík eraan doen? Het is Zeus toch die iets laat gebeuren!
• Had hij dan maar gebeden tot de goden, dan was hij beslist niet als laatste geëindigd.
Ilias is in veel opzichten een verrukking om te lezen. Het staat vol herhalingen die tegenwoordig onlogisch zouden zijn, maar in een orale traditie waarschijnlijk indruk maakten, en van ‘versteende’ bijvoeglijk naamwoorden: Apollon die raak schiet van veraf; bronsgekuraste Achaiërs met goede scheenplaten; Menelaos die bij Ares geliefd is; Trojanen, temmers van paarden; Diomedes, befaamd om zijn strijdkreet; de Zeusverwante Laërteszoon Odysseus, man van de listen. Of mijn favorieten: de koeogige Hera, en Hektors naam voor zijn jongere broer Alexandros: pest-Paris!
Eigen aan Ilias zijn de intense hoeveelheid namedropping en de ‘hagiografietjes’ die soms achteloos in bijzinnen staan. Het boek blaakt van testosteron; eer, moed en wraak staan hoog in het vaandel. De oorlog is vaak plastisch beschreven:
Eerst smeet de krachtige Polypoites Peirithoöszoon zijn speer naar Damasos, hij trof de helm met de koperen wangen – en de bronzen helm hield de speer niet tegen, de bronzen punt schoot erdoor en daarna drong hij dwars door het bot, de hersenen spatten de helm in – zo stuitte hij hem in zijn aanval.
Het is bijzonder dat Ilias een vertelling en geen sprookje is. Ik vond het echter niet altijd eenvoudig om op te gaan in het verhaal. Dat had er onder andere mee te maken dat vrijwel iedereen – mensen en goden – lijkt te handelen op basis van emoties en sociale verwachtingen. Voor de rede is weinig plaats: vooral de Grieken gedragen zich als verongelijkte kinderen. Odysseus en Nestor representeren daar het verstand, maar laten de moraal evengoed zegevieren. Bovendien blijkt Nestor de grootste snoever uit de literatuur, maar dat terzijde.
Ik verheug me erop hierna [b:The Silence of the Girls|41728452|The Silence of the Girls|Pat Barker|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1538246577l/41728452._SY75_.jpg|59693763] (2018) van Pat Barker te lezen, waarin zij de oorlog beschrijft vanuit het perspectief van Briseïs.
English
Homer’s The Iliad covers only a small part of one of the oldest and most famous stories in Western history, from the feud between Achilles and Agamemnon to Hector’s funeral. Perhaps it is because the story is so well known that reading the original is such a rewarding experience. Yes, there is a lot of naming, but the style is delightful once you get used to it, and you will not find any modern interpretation that portrays the gods the way Homer does. What kept me out of the story however is the role of emotions and social expectations; the Greeks in particular often reminded me of aggrieved children instead of reasonable ‘heroes’.