Take a photo of a barcode or cover
174 reviews for:
Thomas pynchon's Against the day: A Deleuzian reading of pynchon's language.
Thomas Pynchon
4.19 AVERAGE
174 reviews for:
Thomas pynchon's Against the day: A Deleuzian reading of pynchon's language.
Thomas Pynchon
4.19 AVERAGE
adventurous
challenging
funny
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
A mesmerizing and massive novel spanning almost 30 years of history, starting roughly from the World Fair in 1893 and ending just after the First World War. Pynchon's universe doesn't follow our course of history though and the author freely mixes Jules Vernesque science fiction with Western revenge motifs and a fair amount of masochistic sexual episodes. It's all typical Pynchon and this time there's rather a lot of it, considering the book's volume. This contributes to the fact that "Against the Day" takes a lot of effort to read, even more so than any other Pynchon fiction.
I'm not a Pynchon guy. I disliked 'The Crying of Lot 49' in college, but it's been 32 years and 'Against the Day' was recommended by a trusted friend. I figured it was time to give the author another go.
I should have passed. Pynchon is a literary onanist, devoted more to pleasuring himself than entertaining and enlightening his reader. As such, he abdicates the first responsibility of the storyteller: to enrapture his audience.
'Against the Day' features a tangled narrative, a panoply of characters, and lazily academic Marxism. The first makes the novel hard to follow. The second makes it hard to keep track of who's doing what to whom. The third is childish and irresponsible. I couldn't finish this novel quickly enough - not because I couldn't put it down, but because I wanted to get it over with.
I listened to this book on Audible. I found narrator Dick Hill's diction to be imprecise, and the recording failed to flatten the volume. The former forced me to listen to the book at a much slower speed than usual, and the latter startled me whenever Hill raised his voice to convey that a character was shouting.
In short, I disliked the novel. I disliked the audiobook production. I disliked the whole package. I may revisit Pynchon in another 32 years, but I doubt it.
I should have passed. Pynchon is a literary onanist, devoted more to pleasuring himself than entertaining and enlightening his reader. As such, he abdicates the first responsibility of the storyteller: to enrapture his audience.
'Against the Day' features a tangled narrative, a panoply of characters, and lazily academic Marxism. The first makes the novel hard to follow. The second makes it hard to keep track of who's doing what to whom. The third is childish and irresponsible. I couldn't finish this novel quickly enough - not because I couldn't put it down, but because I wanted to get it over with.
I listened to this book on Audible. I found narrator Dick Hill's diction to be imprecise, and the recording failed to flatten the volume. The former forced me to listen to the book at a much slower speed than usual, and the latter startled me whenever Hill raised his voice to convey that a character was shouting.
In short, I disliked the novel. I disliked the audiobook production. I disliked the whole package. I may revisit Pynchon in another 32 years, but I doubt it.
adventurous
challenging
funny
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Follow the Chums of Chance as they travel via airship (sometimes through the interior of the earth) to the Chicago world’s fair, Iceland, Italy, Austria, and basically everywhere on various missions of observation/reconnaissance.
Along with the Chums, the novel more-or-less centers around three families (Traverse, Webb, and Vibe) as their lives become intertwined in commerce and worker’s rights, and eventually, what becomes the leading motivation for most characters, layer-upon-layer of revenge. The anarchist movements of the day (set from 1893 until just after WWI), including those in Colorado, drive the action as dynamite and bombs are set to gain attention and basic human rights from corrupt owners. As it develops and things escalate, Pynchon shows the natural end of capitalism and its inherent need to consume absolutely everything (the destruction of all available resources and our world).
So much of the book is about control (and the paranoia of it) and how people get and maintain power, always scheming new ways to slice up the earth and one another. It’s also about light waves and all forms of waves as vehicles for transmitting information or even the body and soul through dimensions. It’s about how who controls these forms of communication/waves (light, sound, natural resources) controls earthly power, the robber barons of the day knowing this and taking advantage.
As events spiral towards WWI, power grabs become more overt with megalomaniacs controlling railroads that penetrate the landscape that “took away everything indiscriminately, to be sold, to be slaughtered, to be led beyond the reach of love (1044).” The war happening in part to quell the anarchist movements (gaining traction all over the world) by creating new patriotism and sending the revolutionaries to die on battle fields, allowing those in power to continue their reign, setting up unshakable positions that remain in place to this day.
There’s also constant discussions of mathematics and the intersection of science and religion/spirituality as both try to push beyond three dimensions into the fourth, fifth, sixth, etc…to search for immortality, something greater than as everything moves towards ever-bigger means of destruction (leading of course to implications of colonizing both the sky and time), when, all the while, the secret places/knowledge (overlaid multiverses) they are looking for manifest as real-life lessons like leaving behind places and people with no future.
Pynchon constantly introduces new characters and places and names and descriptions (on top of what’s come before), always layering new threads. It can be incredibly frustrating, and your ability to roll with or embrace this is going to dictate how much you get along with his books. In doing so, though, he captures so much of the sounds, sights, and smells of life it almost seems impossible. It forces you to consider all these various details and threads while the narrative is moving along and makes you live in the present moment as background details start to fall away or become internalized.
In the end, only Kit and Dally really make it out, to Shambhala and beyond, into the life after, a life “where music which cannot be marched to goes on uninterrupted all night…(1217).” It feels me with joy (like remembering old friends) to think of the Chums of Chance (“Red blood. Pure mind.”) somewhere above/inside/around the earth, traveling through light, existing as a destination where all concerns and wishes are addressed, traveling ever on, towards grace.
I’d place this part-Western, part-sci-fi, part-historical-fiction-romance up there with Gravity’s Rainbow as one of Pynchon’s best (so far…I’ve still got to read Mason & Dixon and Inherent Vice).
Along with the Chums, the novel more-or-less centers around three families (Traverse, Webb, and Vibe) as their lives become intertwined in commerce and worker’s rights, and eventually, what becomes the leading motivation for most characters, layer-upon-layer of revenge. The anarchist movements of the day (set from 1893 until just after WWI), including those in Colorado, drive the action as dynamite and bombs are set to gain attention and basic human rights from corrupt owners. As it develops and things escalate, Pynchon shows the natural end of capitalism and its inherent need to consume absolutely everything (the destruction of all available resources and our world).
So much of the book is about control (and the paranoia of it) and how people get and maintain power, always scheming new ways to slice up the earth and one another. It’s also about light waves and all forms of waves as vehicles for transmitting information or even the body and soul through dimensions. It’s about how who controls these forms of communication/waves (light, sound, natural resources) controls earthly power, the robber barons of the day knowing this and taking advantage.
As events spiral towards WWI, power grabs become more overt with megalomaniacs controlling railroads that penetrate the landscape that “took away everything indiscriminately, to be sold, to be slaughtered, to be led beyond the reach of love (1044).” The war happening in part to quell the anarchist movements (gaining traction all over the world) by creating new patriotism and sending the revolutionaries to die on battle fields, allowing those in power to continue their reign, setting up unshakable positions that remain in place to this day.
There’s also constant discussions of mathematics and the intersection of science and religion/spirituality as both try to push beyond three dimensions into the fourth, fifth, sixth, etc…to search for immortality, something greater than as everything moves towards ever-bigger means of destruction (leading of course to implications of colonizing both the sky and time), when, all the while, the secret places/knowledge (overlaid multiverses) they are looking for manifest as real-life lessons like leaving behind places and people with no future.
Pynchon constantly introduces new characters and places and names and descriptions (on top of what’s come before), always layering new threads. It can be incredibly frustrating, and your ability to roll with or embrace this is going to dictate how much you get along with his books. In doing so, though, he captures so much of the sounds, sights, and smells of life it almost seems impossible. It forces you to consider all these various details and threads while the narrative is moving along and makes you live in the present moment as background details start to fall away or become internalized.
In the end, only Kit and Dally really make it out, to Shambhala and beyond, into the life after, a life “where music which cannot be marched to goes on uninterrupted all night…(1217).” It feels me with joy (like remembering old friends) to think of the Chums of Chance (“Red blood. Pure mind.”) somewhere above/inside/around the earth, traveling through light, existing as a destination where all concerns and wishes are addressed, traveling ever on, towards grace.
I’d place this part-Western, part-sci-fi, part-historical-fiction-romance up there with Gravity’s Rainbow as one of Pynchon’s best (so far…I’ve still got to read Mason & Dixon and Inherent Vice).
adventurous
challenging
emotional
funny
hopeful
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
N/A
It's always night, or we wouldn't need light - Thelonious Monk
Με αυτή την πρόταση ξεκινάει το “Ενάντια στη Μέρα” ο Thomas Pynchon παίρνοντας ξεκάθαρα θέση απέναντι στα γεγονότα του βιβλίου, υπέρ μιας συνθήκης όπου ο άνθρωπος του 20ου αιώνα, δεν χρειάζεται κανέναν προσδιορισμό ταυτότητας και ίσως κάτι τέτοιο να είναι ανέφικτο.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα και η ζωή αλλάζει με πρωτόγνωρη ταχύτητα, αυτοκρατορίες τσακώνονται μεταξύ τους αρνούμενες το τέλος τους, Βιομήχανοι έτοιμοι να πάρουν τον έλεγχο του παιχνιδιού στα χέρια τους, το ρεύμα μπαίνει σιγά σιγά στις ζωές μας, οι Η.Π.Α δείχνουν για πρώτη φορά την ταση να γίνουν οι κυρίαρχοι του 20ου αιώνα, αναρχικοί εργάτες οργανώνουν συνδικάτα και συζητάνε για την αναρχία και το προλεταριάτο με απώτερο σκοπό την καταστροφή των δυναστών τους, καταστρώνονται σχέδια για το ποιός θα καταφέρει να τυλίξει γρηγορότερα τον πλανήτη με σιδηροδρόμους και έτσι να κυριαρχήσει στο εμπόριο και τις μετακινήσεις.
Σε αυτή την εποχή ο Pynchon αντιλαμβάνεται μια ανάγκη από όλους να φανούν, να οριστούν, να βρουν μια καλύτερη θέση σε έναν κόσμο που έρχεται και δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι γνώριζαν ως τώρα, μία προσπάθεια που ξεκινά από την Κοπεγχάγη του 1669 και με μία από τις πρώτες παρατηρήσεις του ανθρώπου πάνω στις ιδιότητες του φωτός. Μέσω του Rasmus Bartholin και του ασβεστίτη, ή αλλιώς Ισλανδικής κρυστάλλου (του πετρώματος που έφερε στη ζωή μας τους φακούς), μαθαίνουμε ότι όταν το φως χτυπάει την επιφάνεια ενός ασβεστίτη, τότε διαθλάται σε 2 δέσμες κάθε μία από τις οποίες φέρει διαφορετικές ιδιότητες, και από εκεί, με το τεράστιο ταλέντο του συγγραφέα να δημιουργεί δρόμους που ενώνουν αφηγηματικά στοιχεία μεταξύ τους, φτάνουμε στον ορισμένο απο το φως άνθρωπο και η ισλανδική κρύσταλλος γίνεται το επιχείρημα που επιτρέπει στον Πύντσον να φιλοσοφήσει πάνω στο “Εγώ”
Μας παρουσιάζονται χαρακτήρες με παρονομαστή το φως. Αναρχικοί εργάτες ορυχείων που δομούν προσωπικότητα, μέσα στα ορυχεία τους, μακριά από το φως. Σοδομιστές που ψάχνουν τον κρυφό εαυτό τους σε σκοτεινά δωμάτια μακριά από το φως της ημέρας. Μάγοι με ειδικότητα στους καθρέφτες όπου παίζουν με το κοινό τους διαχειριζόμενοι το φως. Φωτογράφοι που παρουσιάζουν τη δική τους αλήθεια και μέσω διαφράγματος και κλείστρου, διαλέγουν την ποσότητα του φωτός, άνθρωποι που ψάχνουν την μυθική Σαμπάλα της οποίας η τοποθεσία παραμένει κρυφή (άρα μακριά από το φως) και μαζί με πολλούς ακόμα, όλοι μπαίνουν από την αρχή σε ένα κυνήγι μιας κρυψώνας που θα τους δώσει το δικαίωμα να μην συμμετέχουν στον νέο κόσμο.
Όλοι οι χαρακτήρες του κειμένου έχουν μια πλευρά η οποία δεν φωτίζεται ή να το πω αλλιώς, η οποία αμφισβητεί αυτή που φαίνεται. Η Λέικ αμφισβητεί το κοινωνικό ρόλο της κόρης, εξερευνώντας τα απάτητα μιας ζωής που προσδιορίζεται από την ίδια και μόνο. Ο μεγαλοβιομήχανος Βάιμπ, αμφισβητεί την πολιτική του ταυτότητα χρησιμοποιώντας ενεργό νόμο που του επιτρέπει να πολεμήσει άλλος στη θέση του με το ίδιο όνομα και έτσι φτιάχνει ένα δεύτερο “Εγω”. Άλλοι αναρχικοί αμφισβητούν τον ρόλο τους ως οικογενειάρχες μέσω της κρυφής τους ταυτότητας που τους θέλει βομβιστές και Νο1 κινδύνους του Κράτους, και φτάνοντας σε σημεία που χαρακτηρίζουν τον συγγραφέα και την ευφυία του, Μαθηματικοί μέσω low end μαθηματικών θεωριών πέρι τετραδονίων ψάχνουν τον φανταστικό άξονα που τέμνει την πραγματικότητα στις 90 μοίρες για να επιχειρηματολογήσουν πάνω στις ιδιότητες της ύλης και να αμφισβητήσουν την άρρηκτη σχέση της με τον χώρο και τον χρόνο (ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ SCI-FI ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΠΥΝΤΣΟΝ).
Και βέβαια πάνω από όλα αυτά η αμφισβήτηση της νύχτας από το φως των ηλεκτροδοτούμενων δρόμων.
O Πύντσον υπενθυμίζει μέσω Ορφικών μύθων πως η νύχτα είναι το πρώτο συστατικό του σύμπαντος. Δημιουργεί σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων στο “τώρα” του κειμένου και τους μοναχούς του 14ου αιώνα γνωστούς ως Ησυχαστές, οι οποίοι ομφαλοσκοπούσαν στα κελιά τους για μέρες περιμένοντας ένα περίλαμπρο φως να τους τυλίξει και να τους ενώσει με τον Θεό τους. Μας εξηγεί το τεράστιο λάθος τους, αναφερόμενος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και τα Ευαγγέλια για να υπογραμμίσει ότι τα μεγάλα γεγονότα συνέβησαν υπό την απουσία φωτός, ή, στην καλύτερη μέσα σε ένα αλλόκοτο ημίφως. Τέλος, για να κάνει ακόμα πιο στιβαρό το επιχείρημά του, μας μιλάει για την Σεκίνα, την θηλυκή όψη του Θεού, μέσω της οποίας ο Θεός αντανακλάται και έτσι είναι δυνατή η επαφή μαζί του, γιατί, όποιος/α κοιτάξει τον Θεό κατάματα θα τυφλωθεί. Στο σήμερα, ο αδιαμφισβήτητος Θεός είναι ο Ήλιος, και πράγματι, κανείς δεν τον κοιτάζει κατάματα, οπότε, το φως που παίρνουμε, έρχεται μέσω μιας “Σεκίνα” όπου στην προκειμένη είναι η ύλη, με τις διαθλάσεις και τις αντανακλάσεις της (ακολουθώντας απόψεις νεο-Πλατωνικών), οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι παρανομαστής τους φωτός που βλέπουμε είναι το ποσοστό απουσίας του.
Ο Πύντσον βλέπει στα τέλη του 19ου αιώνα μια τεράστια δίψα για έναν μαγικό κόσμο και δικαιότερο αλλά:
“ανέμελοι κι ελεύθεροι, συνέχισαν να βουτάνε μέσα στην άβυσσο κατά δεκάδες χιλιάδες, ώσπου μια μέρα ξύπνησαν, όσοι ήταν ακόμα ζωντανοί, και αντί να βρεθούν σε μια ευγενική πόζα με φόντο κάποια εντυπωσιακή ηθική γεωγραφία, βρέθηκαν κουλουριασμένοι μέσα σ' ένα λασπωμένο χαράκωμα, μέσα στα ποντίκια και στη βρώμα του σκατού και του θανάτου».”
Εκεί που οι άνθρωποι αναζητούσαν όνειρα, το φώς έφερε νέες ευθύνες, νέες θέσεις εργασίας, νέους Αφέντες, περισσότερη ευθύνη, περισσότερο έλεγχο.
Τα γεγονότα ξεκινάνε από το 1893 και την έκθεση του Σικάγο, ένα γεγονός ορόσημο, όπως αποδείχτηκε στο μέλλον καθώς μιλάμε για την πρώτη κίνηση των Η.Π.Α να δείξουν τη διάθεση και τη δύναμή τους σχετικά με το μέλλον, και επίσης, το πρώτο μεγάλο κοινωνικό γεγονός που χρησιμοποιεί συνεχές εναλλασόμενο ρεύμα. Το κείμενο ξεκινάει ως ένα γουέστερν όπου αναρχικοί και επιχειρηματίες ψάχνουν να βρουν μια χρύση τομή ώστε να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο, και απο ‘κει ανοίγει και αποκτά στοιχεία παρωδίας, πολιτικού θρίλερ, εγκυκλοπαιδικού μυθιστορήματος, πορνογραφίας, δοκιμίου, φιλοσοφίας, εγχειριδίου θετικών επιστημών.
Ο Πύντσον συνεχίζει να κρατάει την πρόζα του σε ανυπέρβλητα ύψη, συνεχίζει να μπερδεύει κομμάτια υψηλής τεχνικής με χαζά τραγουδάκια, ηλίθια αστεία και παράξενες σεξουαλικές πρακτικές, από τον crossdresser που προσπαθεί να κρατήσει στο στόμα του τα χύσια του γαμιά του, μεταφέρεται στις απόψεις των νεο-Πλατωνικών περί φωτός. Φτιάχνει ένα ψηφιδωτό που μοιάζει της ζωής, όπου όλα μπορούν να συνυπάρξουν. Συνεχίζει ανθρωπιστής: “κυριευμένοι από την ατελείωτη φλυαρία του παιχνιδιού, την καθημερινή του αυτοκριτική, την απαίτησή του για πλήρη προσοχή.” Μας έλεγε για τον άνθρωπο του 20ου αιώνα, από το Ουράνιο τόξο της Βαρύτητας, το 1973, ζητώντας μία παύση, ένα διάλειμμα, και μισό αιώνα πριν, μέσα από τα γεγονότα του βιβλίου, ψάχνει τον τρόπο οι χαρακτήρες του να σωθούν από αυτό που έρχεται, από μία ζωή που ο άνθρωπος θα έχει όλο και λιγότερο έλεγχο. Κατασκευάζει ακόμα ένα βιβλίο όπου χώρος και χρόνος είναι εύκολο να αμφισβητηθούν, ζητάει από τον αναγνώστη να αντιμετωπίσει το βιβλίο του ως μέρος που επισκέπεται ως τουρίστας, για πρώτη φορά, άρα η γνώση και το συμπέρασμα να δημιουργηθούν από τον ίδιο και να μην δωθούν από τον συγγραφέα, βγάζει τη γλώσσα του -ως συνήθως- στον ορθολογισμό, ζητάει έναν κόσμο περισσότερο φανταστικό και παραμένει ρομαντικός, με ένα αερόπλοιο να πετάει από μέρος σε μέρος αμφισβητώντας νόμους φυσικής, παρακολουθώντας τα γεγονότα, σχολιάζοντας περιπαικτικά, κάνοντας ταξίδια στη κούφια γη, και φροντίζοντας τον Παγκναξ, έναν σκύλο ο οποίος λατρέυει τα διηγήματα του Henry James και έχει γκόμενα μια σκυλίτσα Μακεδονίτισσα, την Ξένια.
1253 σελίδες υπέρ του ανθρώπου και εναντίον του ελέγχου
Με αυτή την πρόταση ξεκινάει το “Ενάντια στη Μέρα” ο Thomas Pynchon παίρνοντας ξεκάθαρα θέση απέναντι στα γεγονότα του βιβλίου, υπέρ μιας συνθήκης όπου ο άνθρωπος του 20ου αιώνα, δεν χρειάζεται κανέναν προσδιορισμό ταυτότητας και ίσως κάτι τέτοιο να είναι ανέφικτο.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα και η ζωή αλλάζει με πρωτόγνωρη ταχύτητα, αυτοκρατορίες τσακώνονται μεταξύ τους αρνούμενες το τέλος τους, Βιομήχανοι έτοιμοι να πάρουν τον έλεγχο του παιχνιδιού στα χέρια τους, το ρεύμα μπαίνει σιγά σιγά στις ζωές μας, οι Η.Π.Α δείχνουν για πρώτη φορά την ταση να γίνουν οι κυρίαρχοι του 20ου αιώνα, αναρχικοί εργάτες οργανώνουν συνδικάτα και συζητάνε για την αναρχία και το προλεταριάτο με απώτερο σκοπό την καταστροφή των δυναστών τους, καταστρώνονται σχέδια για το ποιός θα καταφέρει να τυλίξει γρηγορότερα τον πλανήτη με σιδηροδρόμους και έτσι να κυριαρχήσει στο εμπόριο και τις μετακινήσεις.
Σε αυτή την εποχή ο Pynchon αντιλαμβάνεται μια ανάγκη από όλους να φανούν, να οριστούν, να βρουν μια καλύτερη θέση σε έναν κόσμο που έρχεται και δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι γνώριζαν ως τώρα, μία προσπάθεια που ξεκινά από την Κοπεγχάγη του 1669 και με μία από τις πρώτες παρατηρήσεις του ανθρώπου πάνω στις ιδιότητες του φωτός. Μέσω του Rasmus Bartholin και του ασβεστίτη, ή αλλιώς Ισλανδικής κρυστάλλου (του πετρώματος που έφερε στη ζωή μας τους φακούς), μαθαίνουμε ότι όταν το φως χτυπάει την επιφάνεια ενός ασβεστίτη, τότε διαθλάται σε 2 δέσμες κάθε μία από τις οποίες φέρει διαφορετικές ιδιότητες, και από εκεί, με το τεράστιο ταλέντο του συγγραφέα να δημιουργεί δρόμους που ενώνουν αφηγηματικά στοιχεία μεταξύ τους, φτάνουμε στον ορισμένο απο το φως άνθρωπο και η ισλανδική κρύσταλλος γίνεται το επιχείρημα που επιτρέπει στον Πύντσον να φιλοσοφήσει πάνω στο “Εγώ”
Μας παρουσιάζονται χαρακτήρες με παρονομαστή το φως. Αναρχικοί εργάτες ορυχείων που δομούν προσωπικότητα, μέσα στα ορυχεία τους, μακριά από το φως. Σοδομιστές που ψάχνουν τον κρυφό εαυτό τους σε σκοτεινά δωμάτια μακριά από το φως της ημέρας. Μάγοι με ειδικότητα στους καθρέφτες όπου παίζουν με το κοινό τους διαχειριζόμενοι το φως. Φωτογράφοι που παρουσιάζουν τη δική τους αλήθεια και μέσω διαφράγματος και κλείστρου, διαλέγουν την ποσότητα του φωτός, άνθρωποι που ψάχνουν την μυθική Σαμπάλα της οποίας η τοποθεσία παραμένει κρυφή (άρα μακριά από το φως) και μαζί με πολλούς ακόμα, όλοι μπαίνουν από την αρχή σε ένα κυνήγι μιας κρυψώνας που θα τους δώσει το δικαίωμα να μην συμμετέχουν στον νέο κόσμο.
Όλοι οι χαρακτήρες του κειμένου έχουν μια πλευρά η οποία δεν φωτίζεται ή να το πω αλλιώς, η οποία αμφισβητεί αυτή που φαίνεται. Η Λέικ αμφισβητεί το κοινωνικό ρόλο της κόρης, εξερευνώντας τα απάτητα μιας ζωής που προσδιορίζεται από την ίδια και μόνο. Ο μεγαλοβιομήχανος Βάιμπ, αμφισβητεί την πολιτική του ταυτότητα χρησιμοποιώντας ενεργό νόμο που του επιτρέπει να πολεμήσει άλλος στη θέση του με το ίδιο όνομα και έτσι φτιάχνει ένα δεύτερο “Εγω”. Άλλοι αναρχικοί αμφισβητούν τον ρόλο τους ως οικογενειάρχες μέσω της κρυφής τους ταυτότητας που τους θέλει βομβιστές και Νο1 κινδύνους του Κράτους, και φτάνοντας σε σημεία που χαρακτηρίζουν τον συγγραφέα και την ευφυία του, Μαθηματικοί μέσω low end μαθηματικών θεωριών πέρι τετραδονίων ψάχνουν τον φανταστικό άξονα που τέμνει την πραγματικότητα στις 90 μοίρες για να επιχειρηματολογήσουν πάνω στις ιδιότητες της ύλης και να αμφισβητήσουν την άρρηκτη σχέση της με τον χώρο και τον χρόνο (ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ SCI-FI ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΠΥΝΤΣΟΝ).
Και βέβαια πάνω από όλα αυτά η αμφισβήτηση της νύχτας από το φως των ηλεκτροδοτούμενων δρόμων.
O Πύντσον υπενθυμίζει μέσω Ορφικών μύθων πως η νύχτα είναι το πρώτο συστατικό του σύμπαντος. Δημιουργεί σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων στο “τώρα” του κειμένου και τους μοναχούς του 14ου αιώνα γνωστούς ως Ησυχαστές, οι οποίοι ομφαλοσκοπούσαν στα κελιά τους για μέρες περιμένοντας ένα περίλαμπρο φως να τους τυλίξει και να τους ενώσει με τον Θεό τους. Μας εξηγεί το τεράστιο λάθος τους, αναφερόμενος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και τα Ευαγγέλια για να υπογραμμίσει ότι τα μεγάλα γεγονότα συνέβησαν υπό την απουσία φωτός, ή, στην καλύτερη μέσα σε ένα αλλόκοτο ημίφως. Τέλος, για να κάνει ακόμα πιο στιβαρό το επιχείρημά του, μας μιλάει για την Σεκίνα, την θηλυκή όψη του Θεού, μέσω της οποίας ο Θεός αντανακλάται και έτσι είναι δυνατή η επαφή μαζί του, γιατί, όποιος/α κοιτάξει τον Θεό κατάματα θα τυφλωθεί. Στο σήμερα, ο αδιαμφισβήτητος Θεός είναι ο Ήλιος, και πράγματι, κανείς δεν τον κοιτάζει κατάματα, οπότε, το φως που παίρνουμε, έρχεται μέσω μιας “Σεκίνα” όπου στην προκειμένη είναι η ύλη, με τις διαθλάσεις και τις αντανακλάσεις της (ακολουθώντας απόψεις νεο-Πλατωνικών), οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι παρανομαστής τους φωτός που βλέπουμε είναι το ποσοστό απουσίας του.
Ο Πύντσον βλέπει στα τέλη του 19ου αιώνα μια τεράστια δίψα για έναν μαγικό κόσμο και δικαιότερο αλλά:
“ανέμελοι κι ελεύθεροι, συνέχισαν να βουτάνε μέσα στην άβυσσο κατά δεκάδες χιλιάδες, ώσπου μια μέρα ξύπνησαν, όσοι ήταν ακόμα ζωντανοί, και αντί να βρεθούν σε μια ευγενική πόζα με φόντο κάποια εντυπωσιακή ηθική γεωγραφία, βρέθηκαν κουλουριασμένοι μέσα σ' ένα λασπωμένο χαράκωμα, μέσα στα ποντίκια και στη βρώμα του σκατού και του θανάτου».”
Εκεί που οι άνθρωποι αναζητούσαν όνειρα, το φώς έφερε νέες ευθύνες, νέες θέσεις εργασίας, νέους Αφέντες, περισσότερη ευθύνη, περισσότερο έλεγχο.
Τα γεγονότα ξεκινάνε από το 1893 και την έκθεση του Σικάγο, ένα γεγονός ορόσημο, όπως αποδείχτηκε στο μέλλον καθώς μιλάμε για την πρώτη κίνηση των Η.Π.Α να δείξουν τη διάθεση και τη δύναμή τους σχετικά με το μέλλον, και επίσης, το πρώτο μεγάλο κοινωνικό γεγονός που χρησιμοποιεί συνεχές εναλλασόμενο ρεύμα. Το κείμενο ξεκινάει ως ένα γουέστερν όπου αναρχικοί και επιχειρηματίες ψάχνουν να βρουν μια χρύση τομή ώστε να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο, και απο ‘κει ανοίγει και αποκτά στοιχεία παρωδίας, πολιτικού θρίλερ, εγκυκλοπαιδικού μυθιστορήματος, πορνογραφίας, δοκιμίου, φιλοσοφίας, εγχειριδίου θετικών επιστημών.
Ο Πύντσον συνεχίζει να κρατάει την πρόζα του σε ανυπέρβλητα ύψη, συνεχίζει να μπερδεύει κομμάτια υψηλής τεχνικής με χαζά τραγουδάκια, ηλίθια αστεία και παράξενες σεξουαλικές πρακτικές, από τον crossdresser που προσπαθεί να κρατήσει στο στόμα του τα χύσια του γαμιά του, μεταφέρεται στις απόψεις των νεο-Πλατωνικών περί φωτός. Φτιάχνει ένα ψηφιδωτό που μοιάζει της ζωής, όπου όλα μπορούν να συνυπάρξουν. Συνεχίζει ανθρωπιστής: “κυριευμένοι από την ατελείωτη φλυαρία του παιχνιδιού, την καθημερινή του αυτοκριτική, την απαίτησή του για πλήρη προσοχή.” Μας έλεγε για τον άνθρωπο του 20ου αιώνα, από το Ουράνιο τόξο της Βαρύτητας, το 1973, ζητώντας μία παύση, ένα διάλειμμα, και μισό αιώνα πριν, μέσα από τα γεγονότα του βιβλίου, ψάχνει τον τρόπο οι χαρακτήρες του να σωθούν από αυτό που έρχεται, από μία ζωή που ο άνθρωπος θα έχει όλο και λιγότερο έλεγχο. Κατασκευάζει ακόμα ένα βιβλίο όπου χώρος και χρόνος είναι εύκολο να αμφισβητηθούν, ζητάει από τον αναγνώστη να αντιμετωπίσει το βιβλίο του ως μέρος που επισκέπεται ως τουρίστας, για πρώτη φορά, άρα η γνώση και το συμπέρασμα να δημιουργηθούν από τον ίδιο και να μην δωθούν από τον συγγραφέα, βγάζει τη γλώσσα του -ως συνήθως- στον ορθολογισμό, ζητάει έναν κόσμο περισσότερο φανταστικό και παραμένει ρομαντικός, με ένα αερόπλοιο να πετάει από μέρος σε μέρος αμφισβητώντας νόμους φυσικής, παρακολουθώντας τα γεγονότα, σχολιάζοντας περιπαικτικά, κάνοντας ταξίδια στη κούφια γη, και φροντίζοντας τον Παγκναξ, έναν σκύλο ο οποίος λατρέυει τα διηγήματα του Henry James και έχει γκόμενα μια σκυλίτσα Μακεδονίτισσα, την Ξένια.
1253 σελίδες υπέρ του ανθρώπου και εναντίον του ελέγχου
he's one of my favorite authors of all time but this book is just too damn long
Mein zweiter Pynchon und dann gleich dieses monumentale Werk. Und auch wenn mir "Die Versteigerung von Nr. 49" etwas besser gefallen hat, so ist doch auch "Against The Day" ein für mich unvergessliches Werk. Im Übrigen sind die Bücher derart verschieden, dass man sie kaum vergleichen kann.
Dieses Werk hier ist für mich eine gelungene Mischung aus "Krieg und Frieden" und "Ulysses", mit einer Portion Magischem Realismus, Humor und gespickt mit realen Begebenheiten, Menschen, Ereignissen. Dazu kommen unzählige fiktive Figuren, die sich vor diesem Hintergrund tummeln.
Es geschieht derart viel, dass ich gar nicht erst versuche, mich an alles zu erinnern. Mehr versuche ich das Gefühl, das ich während des Hörens des Hörbuches hatte, zu verinnerlichen. Es ist warm, gemütlich, ein Zuhause. Man ist so lange mit dieser Geschichte unterwegs, dass sie zum Freund wird.
Wer sich grundsätzlich weniger an diese riesigen Bücher heranwagt, dem kann ich das Hörbuch gelesen von Dick Hill nur ans Herz legen. Die Charaktere sind wundervoll dargestellt, immer wieder geschieht etwas Neues und Hill reisst einen so mitten hinein in Pynchons Buch.
Ich bin froh, "Against the Day" kennengelernt zu haben und werde mir gerne noch weitere Titel Pynchons zu Gemüte führen. Beide Bücher, die ich bisher von ihm gelesen habe, mögen sie noch so unterschiedlich sein, konnten mich auf ihre ganz eigene, spezielle Art und Weise begeistern. Pynchon scheint ein Meister der Abwechslung zu sein und deswegen lasse ich mich gerne erneut von ihm überraschen.
Dieses Werk hier ist für mich eine gelungene Mischung aus "Krieg und Frieden" und "Ulysses", mit einer Portion Magischem Realismus, Humor und gespickt mit realen Begebenheiten, Menschen, Ereignissen. Dazu kommen unzählige fiktive Figuren, die sich vor diesem Hintergrund tummeln.
Es geschieht derart viel, dass ich gar nicht erst versuche, mich an alles zu erinnern. Mehr versuche ich das Gefühl, das ich während des Hörens des Hörbuches hatte, zu verinnerlichen. Es ist warm, gemütlich, ein Zuhause. Man ist so lange mit dieser Geschichte unterwegs, dass sie zum Freund wird.
Wer sich grundsätzlich weniger an diese riesigen Bücher heranwagt, dem kann ich das Hörbuch gelesen von Dick Hill nur ans Herz legen. Die Charaktere sind wundervoll dargestellt, immer wieder geschieht etwas Neues und Hill reisst einen so mitten hinein in Pynchons Buch.
Ich bin froh, "Against the Day" kennengelernt zu haben und werde mir gerne noch weitere Titel Pynchons zu Gemüte führen. Beide Bücher, die ich bisher von ihm gelesen habe, mögen sie noch so unterschiedlich sein, konnten mich auf ihre ganz eigene, spezielle Art und Weise begeistern. Pynchon scheint ein Meister der Abwechslung zu sein und deswegen lasse ich mich gerne erneut von ihm überraschen.
Διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Τελικά, αποφάσισα να εμπιστευθώ την κρίση μου, χαρακτηρίζοντας αυτό το βιβλίο ως αριστούργημα. Είναι σίγουρα, το πιο πρωτότυπο που έχω διαβάσει.
Το μυστικό της ανάγνωσης. Η πρώτη ανάγνωση προ εξαμήνου δεν προχώρησε καθόλου και τα παράτησα στις 150 σελίδες. Είναι ένα βιβλίο, που απαιτεί την ταυτόχρονη ικανοποίηση κάποιων συνθηκών, για να μετατραπεί η φαινομενικά απροσπέλαστη ανάγνωση σε μια απόλαυση. Η πρώτη φορά βοήθησε γιατί πλέον ήξερα περί τίνος πρόκειται, οπότε ξαναδιαβάζοντας την αρχή κατανόησα καλύτερα κάποια πράγματα, και μετά απλώς είχα την κατάλληλη ψυχολογία για να το συνεχίσω. Εντέλει δεν με δυσκόλεψε. Θα κάνω μια αντιστοίχιση με το «Εκκρεμές του Φουκώ» του Έκο. Δύο βιβλία πολύ μεγάλα και με απίστευτο όγκο πληροφοριών. Αν βαθμολογούσα από το 1 έως το 10 το πόσο με κούρασε το καθένα, θα έδινα 7 στο εκκρεμές και 3 σ’ αυτό. Οι πληροφορίες στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαν μονοτονία.
Πλοκή. Η πλοκή δεν διεκδικεί δάφνες, όσο το περιεχόμενο. Μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση, η λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που χρησιμοποιούσε καθ’ όλη τη διάρκεια ο συγγραφέας, δίνοντας περισσότερo μια ρεαλιστική εικόνα της ιστορίας.
Περιεχόμενο. Και τι δεν έχει αυτό το βιβλίο! Η επιστημονική κατάρτιση των ηρώων και εν προκειμένω οι επιστημονικές πληροφορίες, περί ηλεκτρισμού, μαθηματικών κτλ με γοήτευσε. Σημαντικό το ότι δεν ήταν μια ξερή αναφορά εννοιών, αλλά και φιλοσοφικές συζητήσεις για το μέλλον της επιστήμης. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα και οι πρωταγωνιστές συζητούν για το μέλλον του ηλεκτρισμού και την ελεύθερη διάθεση του σε όλο τον κόσμο, λίγα χρόνια μετά τις ανακαλύψεις του Tesla, και κατά πόσο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θανατηφόρο όπλο.
Ο Thomas Pynchon είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος. Κατ’ αρχάς είναι από τους πιο ταλαντούχους στην αφήγηση. Είναι από αυτούς που κάθονται και σου λένε μια ιστορία, ασχέτως αν είναι καλή ή όχι και όλοι γύρω του στέκονται καθηλωμένοι. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνει και προσθέτει τόσα πολλά στοιχεία στην αφήγησή του, χωρίς να κουράζει. Σε πολλά σημεία, σε μικρές δόσεις (διακριτικά) παραθέτει στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος: βαλκανικοί πόλεμοι, πρώτος παγκόσμιος, επανάσταση Εμιλιάνο Ζαπάτα κτλ., πολιτικές ιδέες και γενικά πολλές και ωραίες πληροφορίες, που όμως δεν γίνονται βάρος στην αφήγηση. Ιδιαίτερο χρώμα δίνουν οι περιγραφές από τα μέρη όπου διαδραματίζεται η ιστορία: Σικάγο, Λονδίνο, Μεξικό, Οστένδη (Βέλγιο), Βενετία, Τεργέστη, Βιέννη, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα κτλ.
Θεσσαλονίκη.
«Μακάρι να μπορέσω να σου τη δείξω κάποτε, Λέιτγουντ, η Θεσσαλονίκη είναι όλος ο κόσμος σε μία πόλη…». Χαρακτηριστική φιγούρα η Βέσνα που τραγουδάει σε χασισοποτείο, γνωστή ως η «μερακλού» το «θα σπάσω κούπες, για τα λόγια που ‘πες». Δέκα σελίδες για την Θεσσαλονίκη, από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Ίσως κουράζει ο μεγάλος αριθμός προσώπων, όμως δεν αποτελούν το βάρος της υπόθεσης, γεγονός που υπερκεράζει με τις αφηγητικές του ικανότητες ο Pynchon. Περισσότερα για την πλοκή δεν χρειάζεται να αναφέρω. Θετικό επίσης βρήκα το χιούμορ σε αρκετές περιπτώσεις: «…ενός κρυπτοαναρχικού που είχε ξεπέσει να δουλεύει για την κυβέρνηση», « … σ αυτή τη σχολή μετά από τέσσερα χρόνια μπορούσε να γίνει κανείς καθηγητής φυσαρμόνικας (αποκλειστικά)…». Κάτι άλλο που επίσης μου άρεσε: «Εκεί πέρα στην Ευρώπη όλοι αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους για κάτι μπερδεμένες πολιτικές θέσεις που κανείς τους δεν τις καταλαβαίνει, αλλά μόλις έρχονται εδώ (Αμερική), μέχρι να πεις κύμινο, αφήνουν στην άκρη όλα εκείνα τα αρχαία μίση και γίνονται αδέρφια στον αγώνα…». Η συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τους Βαλκανικούς λαούς, στην ιστορία των οποίων αναφέρεται συχνά πυκνά για τουλάχιστον 100 σελίδες, γεγονός που αποδεικνύει τις απίστευτες γνώσεις, όπως και πιο συγκεκριμένα για την πόλης της Θεσσαλονίκης. Και εδώ επανέρχομαι στο ότι αποδεικνύεται η ιδιοφυία του, να δέσει τόσο αρμονικά τις γνώσεις (ιστορικές, πολιτικές, επιστημονικές κτλ.) με την αφήγηση.
Όλα αυτά μου βγάζουν μια επιμονή στην συγγραφή ενός μυθιστορήματος που τα έχει όλα με γνώμονα την τελειομανία, όχι όμως σε σημείο υπερβολής. Μου βγάζει ένα ωραίο πρότυπο, ειδικά στην εποχή της παρακμής της ποιότητας σε όλα τα επίπεδα. Το έργο εκδόθηκε μόλις το 2006. Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη του δουλειά και χωρίς να έχω διαβάσει τα νεότερα του βιβλία, μου δίνει την εντύπωση πως έχει καταφέρει να κρατήσει πολύ ψηλά την ποιότητα. Συνειρμικά δημιουργείται μια αντίθεση στο μυαλό μου με την νεοελληνική πραγματικότητα της μετριότητας, της δήθεν κουλτούρας, την υποτίμηση της αριστείας και όλη αυτή την προσπάθεια μεταξύ συγγραφέων να διαφημίσουν τα βιβλία τους παραπλανώντας το ανώριμο κοινό, ως αντίπαλο δέος στην κάθε «Δημουλίδου». Η λύση είναι νέοι συγγραφείς με την πένα του Pynchon. Η εύκολη τροφή για εύκολες πωλήσεις κάνουν μόνο ζημιά.
Για να συνοψίσω, πέντε μέρες τώρα το «Ενάντια στη μέρα» με συνεπήρε. Βοήθησε φυσικά το ότι είναι οι μόνες μέρες του χρόνου που τυχαίνει να έχω άπλετο χρόνο. Αυτό το βιβλίο, θέλει χρόνο. Το να διαβάζεις 10,20 σελίδες με διαλλείματα σου δημιουργεί κενά και χάνεσαι. Το ιδανικό είναι να το πιάσεις για 50 σελίδες και να αφοσιωθείς. Αν στις 100 σελίδες δεν τραβάει, δεν θα έχει αποτέλεσμα. Η δεύτερη ανάγνωση της αρχής νομίζω βοηθάει πολύ. Παρ’ όλα αυτά, δε θα το σύστηνα. Όχι χρησιμοποιώντας τα όσα θετικά έχω γράψει παραπάνω. Οι εντυπώσεις μου, καθώς συνεχίζω να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις μου, ίσως για κάποιον άλλον στην ανάγνωση δεν έχουν να πουν τίποτα. Είναι τόσο πολυδιάστατο έργο που έχει πολλά να δώσει, διαφορετικά στον καθένα. Διαβάζοντας το, κυρίως στην αρχή, σκεφτόμουν αν είναι πραγματικά αριστούργημα ή απλώς μια μπούρδα. Την απόφαση μου την πήρα και μένω ήσυχος, μέχρι το επόμενο του βιβλίο.
Κάτι που ξέχασα να αναφέρω, όπως σίγουρα και πολλά άλλα, κάπου στις 1000 σελίδες, λίγο μετά τη Θεσσαλονίκη δηλαδή, το σενάριο διαθέτει και σεξ, αρμονικά πάντα με την αφήγηση.
Το μυστικό της ανάγνωσης. Η πρώτη ανάγνωση προ εξαμήνου δεν προχώρησε καθόλου και τα παράτησα στις 150 σελίδες. Είναι ένα βιβλίο, που απαιτεί την ταυτόχρονη ικανοποίηση κάποιων συνθηκών, για να μετατραπεί η φαινομενικά απροσπέλαστη ανάγνωση σε μια απόλαυση. Η πρώτη φορά βοήθησε γιατί πλέον ήξερα περί τίνος πρόκειται, οπότε ξαναδιαβάζοντας την αρχή κατανόησα καλύτερα κάποια πράγματα, και μετά απλώς είχα την κατάλληλη ψυχολογία για να το συνεχίσω. Εντέλει δεν με δυσκόλεψε. Θα κάνω μια αντιστοίχιση με το «Εκκρεμές του Φουκώ» του Έκο. Δύο βιβλία πολύ μεγάλα και με απίστευτο όγκο πληροφοριών. Αν βαθμολογούσα από το 1 έως το 10 το πόσο με κούρασε το καθένα, θα έδινα 7 στο εκκρεμές και 3 σ’ αυτό. Οι πληροφορίες στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαν μονοτονία.
Πλοκή. Η πλοκή δεν διεκδικεί δάφνες, όσο το περιεχόμενο. Μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση, η λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που χρησιμοποιούσε καθ’ όλη τη διάρκεια ο συγγραφέας, δίνοντας περισσότερo μια ρεαλιστική εικόνα της ιστορίας.
Περιεχόμενο. Και τι δεν έχει αυτό το βιβλίο! Η επιστημονική κατάρτιση των ηρώων και εν προκειμένω οι επιστημονικές πληροφορίες, περί ηλεκτρισμού, μαθηματικών κτλ με γοήτευσε. Σημαντικό το ότι δεν ήταν μια ξερή αναφορά εννοιών, αλλά και φιλοσοφικές συζητήσεις για το μέλλον της επιστήμης. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα και οι πρωταγωνιστές συζητούν για το μέλλον του ηλεκτρισμού και την ελεύθερη διάθεση του σε όλο τον κόσμο, λίγα χρόνια μετά τις ανακαλύψεις του Tesla, και κατά πόσο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θανατηφόρο όπλο.
Ο Thomas Pynchon είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος. Κατ’ αρχάς είναι από τους πιο ταλαντούχους στην αφήγηση. Είναι από αυτούς που κάθονται και σου λένε μια ιστορία, ασχέτως αν είναι καλή ή όχι και όλοι γύρω του στέκονται καθηλωμένοι. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνει και προσθέτει τόσα πολλά στοιχεία στην αφήγησή του, χωρίς να κουράζει. Σε πολλά σημεία, σε μικρές δόσεις (διακριτικά) παραθέτει στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος: βαλκανικοί πόλεμοι, πρώτος παγκόσμιος, επανάσταση Εμιλιάνο Ζαπάτα κτλ., πολιτικές ιδέες και γενικά πολλές και ωραίες πληροφορίες, που όμως δεν γίνονται βάρος στην αφήγηση. Ιδιαίτερο χρώμα δίνουν οι περιγραφές από τα μέρη όπου διαδραματίζεται η ιστορία: Σικάγο, Λονδίνο, Μεξικό, Οστένδη (Βέλγιο), Βενετία, Τεργέστη, Βιέννη, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα κτλ.
Θεσσαλονίκη.
«Μακάρι να μπορέσω να σου τη δείξω κάποτε, Λέιτγουντ, η Θεσσαλονίκη είναι όλος ο κόσμος σε μία πόλη…». Χαρακτηριστική φιγούρα η Βέσνα που τραγουδάει σε χασισοποτείο, γνωστή ως η «μερακλού» το «θα σπάσω κούπες, για τα λόγια που ‘πες». Δέκα σελίδες για την Θεσσαλονίκη, από τις πιο ενδιαφέρουσες του βιβλίου.
Ίσως κουράζει ο μεγάλος αριθμός προσώπων, όμως δεν αποτελούν το βάρος της υπόθεσης, γεγονός που υπερκεράζει με τις αφηγητικές του ικανότητες ο Pynchon. Περισσότερα για την πλοκή δεν χρειάζεται να αναφέρω. Θετικό επίσης βρήκα το χιούμορ σε αρκετές περιπτώσεις: «…ενός κρυπτοαναρχικού που είχε ξεπέσει να δουλεύει για την κυβέρνηση», « … σ αυτή τη σχολή μετά από τέσσερα χρόνια μπορούσε να γίνει κανείς καθηγητής φυσαρμόνικας (αποκλειστικά)…». Κάτι άλλο που επίσης μου άρεσε: «Εκεί πέρα στην Ευρώπη όλοι αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους για κάτι μπερδεμένες πολιτικές θέσεις που κανείς τους δεν τις καταλαβαίνει, αλλά μόλις έρχονται εδώ (Αμερική), μέχρι να πεις κύμινο, αφήνουν στην άκρη όλα εκείνα τα αρχαία μίση και γίνονται αδέρφια στον αγώνα…». Η συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τους Βαλκανικούς λαούς, στην ιστορία των οποίων αναφέρεται συχνά πυκνά για τουλάχιστον 100 σελίδες, γεγονός που αποδεικνύει τις απίστευτες γνώσεις, όπως και πιο συγκεκριμένα για την πόλης της Θεσσαλονίκης. Και εδώ επανέρχομαι στο ότι αποδεικνύεται η ιδιοφυία του, να δέσει τόσο αρμονικά τις γνώσεις (ιστορικές, πολιτικές, επιστημονικές κτλ.) με την αφήγηση.
Όλα αυτά μου βγάζουν μια επιμονή στην συγγραφή ενός μυθιστορήματος που τα έχει όλα με γνώμονα την τελειομανία, όχι όμως σε σημείο υπερβολής. Μου βγάζει ένα ωραίο πρότυπο, ειδικά στην εποχή της παρακμής της ποιότητας σε όλα τα επίπεδα. Το έργο εκδόθηκε μόλις το 2006. Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη του δουλειά και χωρίς να έχω διαβάσει τα νεότερα του βιβλία, μου δίνει την εντύπωση πως έχει καταφέρει να κρατήσει πολύ ψηλά την ποιότητα. Συνειρμικά δημιουργείται μια αντίθεση στο μυαλό μου με την νεοελληνική πραγματικότητα της μετριότητας, της δήθεν κουλτούρας, την υποτίμηση της αριστείας και όλη αυτή την προσπάθεια μεταξύ συγγραφέων να διαφημίσουν τα βιβλία τους παραπλανώντας το ανώριμο κοινό, ως αντίπαλο δέος στην κάθε «Δημουλίδου». Η λύση είναι νέοι συγγραφείς με την πένα του Pynchon. Η εύκολη τροφή για εύκολες πωλήσεις κάνουν μόνο ζημιά.
Για να συνοψίσω, πέντε μέρες τώρα το «Ενάντια στη μέρα» με συνεπήρε. Βοήθησε φυσικά το ότι είναι οι μόνες μέρες του χρόνου που τυχαίνει να έχω άπλετο χρόνο. Αυτό το βιβλίο, θέλει χρόνο. Το να διαβάζεις 10,20 σελίδες με διαλλείματα σου δημιουργεί κενά και χάνεσαι. Το ιδανικό είναι να το πιάσεις για 50 σελίδες και να αφοσιωθείς. Αν στις 100 σελίδες δεν τραβάει, δεν θα έχει αποτέλεσμα. Η δεύτερη ανάγνωση της αρχής νομίζω βοηθάει πολύ. Παρ’ όλα αυτά, δε θα το σύστηνα. Όχι χρησιμοποιώντας τα όσα θετικά έχω γράψει παραπάνω. Οι εντυπώσεις μου, καθώς συνεχίζω να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις μου, ίσως για κάποιον άλλον στην ανάγνωση δεν έχουν να πουν τίποτα. Είναι τόσο πολυδιάστατο έργο που έχει πολλά να δώσει, διαφορετικά στον καθένα. Διαβάζοντας το, κυρίως στην αρχή, σκεφτόμουν αν είναι πραγματικά αριστούργημα ή απλώς μια μπούρδα. Την απόφαση μου την πήρα και μένω ήσυχος, μέχρι το επόμενο του βιβλίο.
Κάτι που ξέχασα να αναφέρω, όπως σίγουρα και πολλά άλλα, κάπου στις 1000 σελίδες, λίγο μετά τη Θεσσαλονίκη δηλαδή, το σενάριο διαθέτει και σεξ, αρμονικά πάντα με την αφήγηση.