Scan barcode
siria's review against another edition
4.0
A charming and bitter-sweet set of essays, The Long-Winded Lady brings together dozens of Irish-born Maeve Brennan's contributions to The New Yorker. Mostly written during the 1950s and 1960s, they are vignettes of a long-vanished city in transition, as brownstone houses and small businesses were sacrificed to what Brennan terms "the God of Office Space." Maeve Brennan's voice is crisp and cool—you learn very little of her life outside the moments of observation captured here—though with an occasional tendency to be too self-consciously arch. Overall though, a lovely example of the flâneuse's art.
katmackie's review
5.0
I discovered Maeve Brennan through [b:Spinster: Making a Life of One's Own|22889766|Spinster Making a Life of One's Own|Kate Bolick|https://d.gr-assets.com/books/1438054638s/22889766.jpg|42459922] earlier this year. Kate Bolick's devoted admiration for Brennan moved me, and I wanted a clearer picture as I knew I would at least like her from what I had already read about her life. But now that I have read her work, the reasons for Bolick's devotion are clear to me, and I join her in admiration for such a compelling author.
The Long-Winded Lady is a collection of observations considering the people and landscapes of NYC. Reading Brennan I got the sense of a roaming observer, as she never talks of friends or her life outside of these observations, though I never lost the sense of her consciousness. Each vignette is veiled by her past in a delicate way I find hard to describe because of this. Brennan moved to New York from Ireland when she was seventeen, and never seemed to stay in one apartment very long (she even refers to them as hotels, a word that evokes impermanence). But she was not a ghost, as her words seem to suggest. Maeve Brennan was quite known and admired in (and outside of) New York in the 50's and 60's for her writing and personal style. This contrasts with what I imagined while reading this collection, but unfortunately my initial impression of her presence is accurate today for she has mostly been forgotten.
If you enjoy the subtle magic of everyday encounters and perhaps love people watching yourself, I urge you to read The Long-Winded Lady. I hope you'll the find wonder in it that I did.
The Long-Winded Lady is a collection of observations considering the people and landscapes of NYC. Reading Brennan I got the sense of a roaming observer, as she never talks of friends or her life outside of these observations, though I never lost the sense of her consciousness. Each vignette is veiled by her past in a delicate way I find hard to describe because of this. Brennan moved to New York from Ireland when she was seventeen, and never seemed to stay in one apartment very long (she even refers to them as hotels, a word that evokes impermanence). But she was not a ghost, as her words seem to suggest. Maeve Brennan was quite known and admired in (and outside of) New York in the 50's and 60's for her writing and personal style. This contrasts with what I imagined while reading this collection, but unfortunately my initial impression of her presence is accurate today for she has mostly been forgotten.
If you enjoy the subtle magic of everyday encounters and perhaps love people watching yourself, I urge you to read The Long-Winded Lady. I hope you'll the find wonder in it that I did.
jasmijn02's review
4.0
Maeve Brennan was een Ierse, geboren in Dublin, die als kind naar de USA verhuisde door het werk van haar vader. Haar ouders keerden later weer terug, maar zij bleef, in New York City. Ze gingen werken als columnist voor o.a. Harper's Bazaar en The New Yorker. Voor deze laatste schreef ze korte columns over New York en de mensen die ze op straat tegenkwam. In een licht-ironische stijl schrijft ze over haar wandelingen door Manhattan en haar ritjes in de metro, en bekijkt ze de mensen die ze tegenkomt. Tijdens lunches luistert ze mee met hun gesprekken, ze beschouwt hoe paradijsvogels door het publiek bekeken worden, maar wordt nergens zelf deelnemer. Soms echter gaan de verhalen wel over haar en dan zijn ze direct herkenbaar. Zoals die keer dat ze in de metro staat en een man haar onverwacht zijn zitplaats aanbiedt. Ze zegt hem dat het niet nodig is, omdat ze er toch bij de volgende halte uit moet, maar als ze dat gezegd heeft, realiseert ze zich dat ze zich vergist heeft en er nog helemaal niet is. Uit schaamte bedenkt ze zicb dat ze dan misschien toch maar het volgende station uit moet stappen, om de man niet voor schut te zetten, maar omdat ze dan haar bus zal missen, besluit ze te blijven en de man uit te leggen dat ze fout zat, maar nog steeds zijn zitplaats niet nodig had. Heel gewoon en toch ontzettend grappig en goed geschreven.
Zoals ik al zei, komt ze soms ook paradijsvogels tegen, zoals een vrouw van in de vijftig die midden op een vluchtheuvel Bei Mir Bist du Schön staat te zingen. Ze beschouwt de vrouw met compassie en empathie, niet wetende dat ze een aantal jaren later zelf aan paranoia en alcoholisme ten onder zal gaan.
Een fijn boek voor iedereen die de stad New York een beetje kent, en/of het een warm hart toedraagt, en voor wie houdt van (het observeren van) mensen.
Zoals ik al zei, komt ze soms ook paradijsvogels tegen, zoals een vrouw van in de vijftig die midden op een vluchtheuvel Bei Mir Bist du Schön staat te zingen. Ze beschouwt de vrouw met compassie en empathie, niet wetende dat ze een aantal jaren later zelf aan paranoia en alcoholisme ten onder zal gaan.
Een fijn boek voor iedereen die de stad New York een beetje kent, en/of het een warm hart toedraagt, en voor wie houdt van (het observeren van) mensen.
myxomycetes's review
5.0
Perceptive, sad, insightful, bitter, and comic - all these words describe Maeve Brennan's "prose snapshots" of New York City written between 1954 and 1981 and published in The New Yorker.
An extremely enjoyable book. Definitely worth tracking down.
An extremely enjoyable book. Definitely worth tracking down.
More...