Scan barcode
fireth's review against another edition
2.0
A TV personality who happens to have a book deal which allows him to have long rants to fill up the pages, compiled from his newspaper column. Nothing original, but hilarious all the same.
dutchtineke's review against another edition
3.0
Finished in a day and enjoyed it. Very easy to read.
shelleyrae's review against another edition
2.0
I borrowed for my husband to read - an avid Top Gear fan - but I did instead - not quite as humorous as I hoped
bjornroose's review against another edition
3.0
Jeremy Clarkson ... de man roept nogal tegenstrijdige gevoelens op. De voormalige presentator en mede-bedenker van Top Gear - gisteren nog uitgeroepen tot beste presentator van dat programma ooit (hij deed dat van 2002 tot 2015, het jaar waarin hij aan de deur gezet werd omdat hij, al dan niet echt, een producer had geslagen) - en tegenwoordig, samen met zijn, uit solidariteit met hem ook daar opgestapte, co-presentators Richard Hammond en James May, presentator van The Grand Tour, is nu eenmaal niet op zijn mondje gevallen en dan krijg je dat soort effecten.
Het feit dat hij niet op zijn mondje gevallen is, heeft echter ook een serie boeken van zijn hand opgeleverd. "Hoe moeilijk kan het zijn?", "En dan nog iets ..." en "Is het nu écht te veel gevraagd?" zijn er daar drie van. Ze bevatten telkens bundelingen van columns die hij schreef voor de Engelse krant Sunday Times en verschenen eerder in het Engels als "How hard can it be?", "And another thing ..." en "Is it really too much to ask?".
Nu zijn columns natuurlijk, door de band genomen, een wekelijks ding. De meeste columnisten schrijven niet iedere dag hun "stukje" en dat is maar goed ook. Waarom ? Omdat je al verdomd geïnspireerd moet zijn om dat ten eerste wél te doen en ten tweede de lezers geïnteresseerd te houden. Ik ben zelf jarenlang dagelijks aan het bloggen geweest en heb dat aan den lijve ondervonden. Zelfs het feit dat ik in heel erg diverse zaken geïnteresseerd ben, werd me af en toe voor de voeten gegooid. De gemiddelde lezer weet graag wat hij aan je heeft, waarover je zal schrijven en in welke stijl je dat zal doen. Een dagelijks "stukje" wordt dus op termijn een gareel en helpt op zijn minst je creativiteit en soms ook je goesting om te schrijven om zeep.
Maar als dat stukje een deel van je broodwinning is - en dat is het voor krantencolumnisten sowieso -, dan stop je daar niet zomaar mee. En dat merk je helaas ook bij Jeremy Clarkson. Ja, hij kan serieus grappig uit de hoek komen, hij kan rant 'en dat het een lieve lust is, en hij spaart de kool noch de geit (noch zichzelf overigens). En ja, als ik een lezer van de Sunday Times was, zou ik zijn stukjes wellicht ook iedere week lezen. Misschien zou ik het zelfs, als die krant voor de rest zo interessant is als, pakweg, de Vlaamse gazetten, éérst lezen. Maar ik had mezelf ervan moeten weerhouden om de drie boeken van hem die ik in mijn collectie zitten heb na mekaar te lezen.
Als je dat doet, valt je namelijk op dat hij wel regelmatig van pispaal wisselt, maar ook met de regelmaat van de klok naar dezelfde pispalen terugkeert. Het wordt bij momenten zelfs zo erg dat hij duidelijk een stukje recycleert en een jaar of twee later opnieuw gebruikt. En dan is het plezier van het lezen (net zoals het plezier van het schrijven, neem ik aan) er natuurlijk uit.
Dus, ja, ik weet de cursiefjes van Jeremy Clarkson te waarderen. En nee, het stoort niet dat hij af en toe (bad pun intended) heel erg uit de bocht gaat en wat achtergrondkennis had kunnen verzamelen over zijn onderwerp. En ja, we zien - met uitzondering van de slachtoffers wellicht - allemaal graag dat iemand afgeeft op politici, op regelneverij, op ambtenaren. Maar zoals Clarkson zich misschien zou kunnen matigen in de hoeveelheid columns (en af en toe ook in de stijl, want je kan toch niet écht iedere column opnieuw pissed zijn?), kan de lezer zich ook best matigen in de hoeveelheid die hij er van consumeert. Neem dus ofwel een abonnement op de Sunday Times (want zijn columns zitten achter een betaalmuurtje) of lees in zijn boeken niet meer dan een paar stukjes per week.
Het feit dat hij niet op zijn mondje gevallen is, heeft echter ook een serie boeken van zijn hand opgeleverd. "Hoe moeilijk kan het zijn?", "En dan nog iets ..." en "Is het nu écht te veel gevraagd?" zijn er daar drie van. Ze bevatten telkens bundelingen van columns die hij schreef voor de Engelse krant Sunday Times en verschenen eerder in het Engels als "How hard can it be?", "And another thing ..." en "Is it really too much to ask?".
Nu zijn columns natuurlijk, door de band genomen, een wekelijks ding. De meeste columnisten schrijven niet iedere dag hun "stukje" en dat is maar goed ook. Waarom ? Omdat je al verdomd geïnspireerd moet zijn om dat ten eerste wél te doen en ten tweede de lezers geïnteresseerd te houden. Ik ben zelf jarenlang dagelijks aan het bloggen geweest en heb dat aan den lijve ondervonden. Zelfs het feit dat ik in heel erg diverse zaken geïnteresseerd ben, werd me af en toe voor de voeten gegooid. De gemiddelde lezer weet graag wat hij aan je heeft, waarover je zal schrijven en in welke stijl je dat zal doen. Een dagelijks "stukje" wordt dus op termijn een gareel en helpt op zijn minst je creativiteit en soms ook je goesting om te schrijven om zeep.
Maar als dat stukje een deel van je broodwinning is - en dat is het voor krantencolumnisten sowieso -, dan stop je daar niet zomaar mee. En dat merk je helaas ook bij Jeremy Clarkson. Ja, hij kan serieus grappig uit de hoek komen, hij kan rant 'en dat het een lieve lust is, en hij spaart de kool noch de geit (noch zichzelf overigens). En ja, als ik een lezer van de Sunday Times was, zou ik zijn stukjes wellicht ook iedere week lezen. Misschien zou ik het zelfs, als die krant voor de rest zo interessant is als, pakweg, de Vlaamse gazetten, éérst lezen. Maar ik had mezelf ervan moeten weerhouden om de drie boeken van hem die ik in mijn collectie zitten heb na mekaar te lezen.
Als je dat doet, valt je namelijk op dat hij wel regelmatig van pispaal wisselt, maar ook met de regelmaat van de klok naar dezelfde pispalen terugkeert. Het wordt bij momenten zelfs zo erg dat hij duidelijk een stukje recycleert en een jaar of twee later opnieuw gebruikt. En dan is het plezier van het lezen (net zoals het plezier van het schrijven, neem ik aan) er natuurlijk uit.
Dus, ja, ik weet de cursiefjes van Jeremy Clarkson te waarderen. En nee, het stoort niet dat hij af en toe (bad pun intended) heel erg uit de bocht gaat en wat achtergrondkennis had kunnen verzamelen over zijn onderwerp. En ja, we zien - met uitzondering van de slachtoffers wellicht - allemaal graag dat iemand afgeeft op politici, op regelneverij, op ambtenaren. Maar zoals Clarkson zich misschien zou kunnen matigen in de hoeveelheid columns (en af en toe ook in de stijl, want je kan toch niet écht iedere column opnieuw pissed zijn?), kan de lezer zich ook best matigen in de hoeveelheid die hij er van consumeert. Neem dus ofwel een abonnement op de Sunday Times (want zijn columns zitten achter een betaalmuurtje) of lees in zijn boeken niet meer dan een paar stukjes per week.
todd_bonzalez's review against another edition
3.0
During my first attempt at reading this, I couldn't help but wonder whether Mr. Clarkson hates absolutely everything. Even though I found his pieces entertaining, I thought he was a really bitter man. So I never finished it. But on my second attempt, I quite enjoyed it. He might say a few offensive things (which I don't agree with), but I still enjoyed reading it and had a good laugh. Either I've grown to appreciate his sarcastic wit, or I've grown bitter enough to agree with some of his sentiments. Whatever the case, it's a great read.
julziez's review against another edition
1.0
I honestly think Jeremy Clarkson is hilarious. On Top Gear and other various British shows I've seen him on, I've been rolling on the floor laughing at his quick wit and plays on words. Unfortunately, this book was absolutely not up to the expectations I had for something written by such a funny man. In the three days it took me to read this I didn't crack a single smile at any of his jokes and, even worse, I often found myself completely disagreeing with that he was trying to sell to me as good, old fashioned, reasonable beliefs and views. Especially his opinions on gay marriage and terrorism has me shaking my head as I read.
Overall, I was thoroughly disappointed and I may think twice before picking up another of Clarkson's books again.
Overall, I was thoroughly disappointed and I may think twice before picking up another of Clarkson's books again.
laurabb's review against another edition
4.0
He may be a bit of an idiot and let whatever he's thinking fall out of his mouth without much consideration, but he's also honest and totally hilarious. What can I say, I'm a Clarkson Fan!
bhavya25's review against another edition
1.0
1.5 stars
So this book. It wasn't meant for me. In fact, it was meant only for a 40-something British living in Britain in 2004-05.
Sure, it had its quarks. And sure, there were parts that were pretty funny (hence the rating), but apart from that, I couldn't find any redeeming quality in this book when read by an Indian teenager in 2015.
So this book. It wasn't meant for me. In fact, it was meant only for a 40-something British living in Britain in 2004-05.
Sure, it had its quarks. And sure, there were parts that were pretty funny (hence the rating), but apart from that, I couldn't find any redeeming quality in this book when read by an Indian teenager in 2015.