Take a photo of a barcode or cover
2.68 AVERAGE
2.68 AVERAGE
Γραμμένο στη δύση της καριέρας και της ζωής του εξαιρετικού Poul (προφέρεται "πουλ") Anderson, και μάλιστα χωρίς το δεκανίκι ενός co-author, αποτελεί απόδειξη για το ότι οι πραγματικά μεγάλοι συγγραφείς παραμένουν διαυγείς και παραγωγικοί μέχρι τέλους (εν προκειμένω το τέλος ήρθε μάλλον πρόωρα στα 75 του χρόνια). Παρ' όλο που εκδόθηκε ένα μόλις χρόνο πριν το θάνατο του συγγραφέα... δεν ήταν καν το τελευταίο του βιβλίο (ακολούθησαν άλλα δύο φρέσκα, χώρια οι μεταθανάτιες εκδόσεις έργων που έγραψε νωρίτερα).
Συνεπής στον καιρό που έγραφε, ο Άντερσον στο συγκεκριμένο βιβλίο πραγματεύεται την υβριδική αθανασία μέσω του upload της ανθρώπινης προσωπικότητας σε υπολογιστή, σε μια εποχή που Banks, Hamilton και Reynolds έβρεχαν ακόμη τις πάνες τους ενώ ο Baxter μπουσουλούσε τραυλίζοντας. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αλλά παίρνετε μια ιδέα.
Μεγάλο υστερόγραφο της πικρίας: Προφανώς και αν διαβάζετε αυτή την "κριτική", κατά πάσα πιθανότητα δε γνωρίζετε τον Poul Anderson. Ο λόγος είναι ότι στα ελληνικά έχουν εκδοθεί ελάχιστα από το τεράστιο (σε όγκο και ποιότητα) έργο του, δυο νουβέλες από ΜΕΔΟΥΣΑ (ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΔΟΥΣΑ) και κάποια διηγήματα από την Ωρόρα στη δεκαετία του '90, στη γνωστή σειρά ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, αν θυμάμαι τα περισσότερα με πρωταγωνιστή τον Νικ Βαν Ράιν της Πολεσοτεχνικής Λίγκας. Καλά δείγματα, το δίχως άλλο, αλλά πολύ μικρά μπροστά στο σύνολο του έργου του που αγνοήθηκε από τους Έλληνες εκδότες. Για όποιον θέλει να εντρυφήσει στο έργο αυτού του εξαιρετικού συγγραφέα, το αγγλικό κείμενο είναι μονόδρομος.
Συνεπής στον καιρό που έγραφε, ο Άντερσον στο συγκεκριμένο βιβλίο πραγματεύεται την υβριδική αθανασία μέσω του upload της ανθρώπινης προσωπικότητας σε υπολογιστή, σε μια εποχή που Banks, Hamilton και Reynolds έβρεχαν ακόμη τις πάνες τους ενώ ο Baxter μπουσουλούσε τραυλίζοντας. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αλλά παίρνετε μια ιδέα.
Μεγάλο υστερόγραφο της πικρίας: Προφανώς και αν διαβάζετε αυτή την "κριτική", κατά πάσα πιθανότητα δε γνωρίζετε τον Poul Anderson. Ο λόγος είναι ότι στα ελληνικά έχουν εκδοθεί ελάχιστα από το τεράστιο (σε όγκο και ποιότητα) έργο του, δυο νουβέλες από ΜΕΔΟΥΣΑ (ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΔΟΥΣΑ) και κάποια διηγήματα από την Ωρόρα στη δεκαετία του '90, στη γνωστή σειρά ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, αν θυμάμαι τα περισσότερα με πρωταγωνιστή τον Νικ Βαν Ράιν της Πολεσοτεχνικής Λίγκας. Καλά δείγματα, το δίχως άλλο, αλλά πολύ μικρά μπροστά στο σύνολο του έργου του που αγνοήθηκε από τους Έλληνες εκδότες. Για όποιον θέλει να εντρυφήσει στο έργο αυτού του εξαιρετικού συγγραφέα, το αγγλικό κείμενο είναι μονόδρομος.
Dos entidades artificiales, que antes fueron humanos, se encuentran en la Tierra, millones de años después de la extinción de su especie. El cerebro central, conectado al planeta parece que tiene su propia forma de hacer las cosas, sin seguir los cánones de otros nodos, desperdigados por la galaxia. ¿Cuál será el secreto que esconde?
Tiene un principio muy interesante, lástima que se pierda por en medio y no aguante la intriga tanto como debiera.
Aún así, quien tuvo, retuvo. Mediocre novela de un buen autor.
Tiene un principio muy interesante, lástima que se pierda por en medio y no aguante la intriga tanto como debiera.
Aún así, quien tuvo, retuvo. Mediocre novela de un buen autor.
dark
mysterious
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
This was my first encounter with Poul Anderson. It's the last one published before his death, and according to fans it's not one his best. Well, I liked it well enough that I'm curious about his other works. I understand he's great for hard scifi
emotional
mysterious
reflective
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
This book takes place over hundreds of millions of years. Tau Zero is one of the few books I've read with a longer time scale, and it's by the same author.
High-concept science fiction. A bit disorienting in its fragmented presentation of the way sentient software would experience the world, but it presented an interesting trial of sorts about the ethics of playing god.
I'm sure it would be stronger on a second read, but not my favorite at first blush.
I'm sure it would be stronger on a second read, but not my favorite at first blush.
Notes:
Enjoyed the idea of the book but it was too short to really explore the main themes. More of a teaser of maybes than a fully formed story.
Enjoyed the idea of the book but it was too short to really explore the main themes. More of a teaser of maybes than a fully formed story.
There's some really interesting stuff here, as the novel explores the singularity of human and machine, predicting the rise of a galactic consciousness, and touches on what it means to be human and the way human civilizations develop. If the execution of the narrative was as impressive as those thematic ideas, this would be a truly great book, but, in the end it leaves a good bit to be desired. I have two major complaints here:
1) The narrative structure is way too clunky. Just as the novel starts humming, it breaks off into a series of vignettes showing the development of human culture thousands of years into our future. This might not be a problem if these sections were written better, but they're largely boring and derivative.
2) The main female character comes from hundreds of years in our future, and is one of the brightest minds of her time. She's also fawning and insufferable and about as strong a woman as one of Captain Kirk's galactic concubines. I don't think every book with a female character has to make some sort of feminist statement, but damn.
All in all, though, Genesis is good enough to support its exploration of ideas, even if it sometimes drops the ball.
1) The narrative structure is way too clunky. Just as the novel starts humming, it breaks off into a series of vignettes showing the development of human culture thousands of years into our future. This might not be a problem if these sections were written better, but they're largely boring and derivative.
2) The main female character comes from hundreds of years in our future, and is one of the brightest minds of her time. She's also fawning and insufferable and about as strong a woman as one of Captain Kirk's galactic concubines. I don't think every book with a female character has to make some sort of feminist statement, but damn.
All in all, though, Genesis is good enough to support its exploration of ideas, even if it sometimes drops the ball.