Take a photo of a barcode or cover
27 reviews for:
Die Autonauten auf der Kosmobahn : eine zeitlose Reise Paris - Marseille
Julio Cortázar, Carol Dunlop
4.09 AVERAGE
27 reviews for:
Die Autonauten auf der Kosmobahn : eine zeitlose Reise Paris - Marseille
Julio Cortázar, Carol Dunlop
4.09 AVERAGE
I finally finished this last night reading it aloud, like I have slowly over the course of the last few years to my wife –we were trying to really savor it – and she woke up startled to see me in tears (she usually falls asleep as I read it). This was the most romantic book I've ever read. It's also an ethics for living, one that I am reminded of every single time my wife and I travel someplace. An ethics of living life "with great seriousness, like a squirrel, I mean without looking for something beyond and above living, I mean living must be your whole occupation". But at the same time, the ability to use your imagination, and to invent games and puzzles and windmills from the mundane material of life, from trucks and rest stops and little patches of roadside forest. We're always trying to do our best Carol and Julio when we go someplace, cemetery scavenger hunts, building peeping, wringing history out of every street signs, going a hundred miles out of our way to visit the future birthplace of Captain Kirk. Read this book slowly, or keep it in the back pocket of the driver's seat when you go on road trips as a form of spiritual and aesthetic inspiration and guidance.
adventurous
emotional
hopeful
inspiring
reflective
sad
medium-paced
emotional
funny
lighthearted
relaxing
medium-paced
A wonderful - and different - piece of travel writing. I recommend this to anyone who likes to take the slow route when going places.
This is a charming and ultimately poignant travelogue of a preposterous journey. If you can accept the premise and fall into the rhythms of the narrative, you may find yourself wondering what's happening along the autoroute when you are away.
Twee schrijvers en geliefden doen zich voor als wetenschappers en gaan minutieus onderzoek doen naar de snelweg. Ze doen meer dan een maand over de reis van Parijs naar Marseille, waarbij ze met een tempo van twee parkeerplaatsen per dag reizen. Toen ik over het concept las, was ik meteen enthousiast en besloot ik het te lenen bij de bibliotheek.
En ik ben lichtelijk teleurgesteld. De overdenkingen over de snelweg en de aard van hun reis zijn boeiend en vaak poëtisch beschreven. Maar de daadwerkelijke beschrijvingen van de parkeerplaats zijn op geen enkele wijze speciaal en spelen toch een grote rol in dit boek. Ook vond ik de schrijfstijl soms een beetje te zelfvoldaan overkomen (en waarom werd de lezer constant bleek genoemd?), met name die van Cortazar. Dunlops passages waren vaak mijn favoriet. De foto's droegen niet echt bij aan de filosofische of wetenschappelijke kant van het boek, en konden makkelijk weggelaten worden.
Toch waren er een aantal passages die dit boek het lezen waard maakten, zoals:
"De ingenieurs die datgene wat men de inrichting van de snelweg zou kunnen noemen hebben bedacht bedacht en uitgevoerd, hebben het onmogelijke gedaan om van de weg van de automobilist niet alleen ieder obstakel te verwijderen dat de snelheid zou kunnen verminderen, maar ook alles wat de bestuurder zou kunnen halen uit zijn geconcentreerdheid op de strook asfalt die de neiging heeft bij iedereen die haar volgt de indruk te wekken van een ononderbroken continuïteit die na dertig, veertig of zestig minuten constante snelheid niet alleen de wielen omvat van het voertuig dat het menselijk wezen achter het stuur nog controle denkt te hebben, maar ook het stuur van genoemd voertuig en de handen en reflexen van genoemd menselijk wezen dat aldus, bewust of niet, het grote onpersoonlijke al in zich verenigt dat zo door alle godsdiensten wordt gezocht."
"Deze expeditie heeft niets escapistisch. Was het maar waar, mompelt de kleine perverse kant van ons dubbele hart, dat maar al te goed aanvoelt dat wij nooit willen ontsnappen aan dingen die het misschien wel verdienen maar waarin wij blijven geloven."
"De snelheid zelf lijkt opgeheven door dit hardnekkig zwijgen, je ziet alleen die trage, harmonieuze, eindeloze beweging van anonieme en toch volmaakt te onderscheiden vormen, die lijkt te beantwoorden aan een onpeilbare, billijke, diepe behoefte."
En ik ben lichtelijk teleurgesteld. De overdenkingen over de snelweg en de aard van hun reis zijn boeiend en vaak poëtisch beschreven. Maar de daadwerkelijke beschrijvingen van de parkeerplaats zijn op geen enkele wijze speciaal en spelen toch een grote rol in dit boek. Ook vond ik de schrijfstijl soms een beetje te zelfvoldaan overkomen (en waarom werd de lezer constant bleek genoemd?), met name die van Cortazar. Dunlops passages waren vaak mijn favoriet. De foto's droegen niet echt bij aan de filosofische of wetenschappelijke kant van het boek, en konden makkelijk weggelaten worden.
Toch waren er een aantal passages die dit boek het lezen waard maakten, zoals:
"De ingenieurs die datgene wat men de inrichting van de snelweg zou kunnen noemen hebben bedacht bedacht en uitgevoerd, hebben het onmogelijke gedaan om van de weg van de automobilist niet alleen ieder obstakel te verwijderen dat de snelheid zou kunnen verminderen, maar ook alles wat de bestuurder zou kunnen halen uit zijn geconcentreerdheid op de strook asfalt die de neiging heeft bij iedereen die haar volgt de indruk te wekken van een ononderbroken continuïteit die na dertig, veertig of zestig minuten constante snelheid niet alleen de wielen omvat van het voertuig dat het menselijk wezen achter het stuur nog controle denkt te hebben, maar ook het stuur van genoemd voertuig en de handen en reflexen van genoemd menselijk wezen dat aldus, bewust of niet, het grote onpersoonlijke al in zich verenigt dat zo door alle godsdiensten wordt gezocht."
"Deze expeditie heeft niets escapistisch. Was het maar waar, mompelt de kleine perverse kant van ons dubbele hart, dat maar al te goed aanvoelt dat wij nooit willen ontsnappen aan dingen die het misschien wel verdienen maar waarin wij blijven geloven."
"De snelheid zelf lijkt opgeheven door dit hardnekkig zwijgen, je ziet alleen die trage, harmonieuze, eindeloze beweging van anonieme en toch volmaakt te onderscheiden vormen, die lijkt te beantwoorden aan een onpeilbare, billijke, diepe behoefte."
Hoe fantastisch is de premisse voor dit boek! Cortazár en Dunlop beramen op een dag het plan om van Parijs naar Marseille te rijden, zonder de autostrade te verlaten, en bij elke stopplaats die ze passeren halt te houden. Bovendien mogen ze niet meer dan twee plaatsen per dag bezoeken. Wat volg is een mengeling van mijmeringen, fantasie, en enorm veel creativiteit en spontaneïteit. En overdonderend vol van liefde voor elkaar ook.
Hartverscheurend is het feit dat kort na hun terugkomst in Parijs, Carol Dunlop overlijdt aan kanker (aplastische anemie), waardoor Cortazár het boek alleen moet afwerken ("op 2 november [1982] ontglipte ze mijn handen als een straaltje water"). Twee jaar later overlijdt ook Cortazár zelf, aan leukemie. Ze liggen samen begraven in Montparnasse.
Hartverscheurend is het feit dat kort na hun terugkomst in Parijs, Carol Dunlop overlijdt aan kanker (aplastische anemie), waardoor Cortazár het boek alleen moet afwerken ("op 2 november [1982] ontglipte ze mijn handen als een straaltje water"). Twee jaar later overlijdt ook Cortazár zelf, aan leukemie. Ze liggen samen begraven in Montparnasse.
adventurous
emotional
funny
hopeful
mysterious
reflective
medium-paced
adventurous
emotional
informative
inspiring
relaxing
medium-paced
lighthearted
reflective
relaxing
medium-paced
A little too slow and reflective for my liking. At one point I realized I was enjoying the chapters and passages written by Carol Dunlop more, which was an interesting observation. It made me want to check out more of Julio Cortázar’s work, specifically his fiction.