Scan barcode
germainek11's review against another edition
5.0
¿¿Es posible que un libro simultáneamente te de esperanza y te la arranque?? Un análisis sobre una época crítica en la historia de Israel, que hace entender el porque estamos donde estamos. A todo esto no le falta la perspectiva completamente humana de Grossman, de lo que es vivir en un campo de guerra; con la violencia como fondo y la esperanza de paz arraigada en el corazón.
shirishmus's review against another edition
Hier mag ik van mezelf niet zo veel van vinden. Ik vond er wat van en vind er wat van maar dan kom ik weer terug bij de gevoelde onrechtvaardigheid daarvan en draai ik in cirkels. Het is minder vaag dan het nu lijkt. David Grossman doet hier in geschreven artikelen (kunnen artikelen niet-geschreven zijn?) verslag van een periode tussen 1993 (de Oslo-akkoorden) en 2002 (begin van het bouwen van de muur?). Een periode van de Intifada, geweld, tegen-geweld, wanhoop wanhoop wanhoop. En ik weet niet of ik dit nu goed benoem want ik weet de precieze loop van het Palesteins-Israëlische conflict niet.
Wat er was tijdens het lezen; zwaarte. Niet leuk om te lezen want het komt nergens op uit. Het is één brok niksigheid met David Grossman als onze gids (hij benadrukt geen journalist te zijn). En - maar - natuurlijk is het niet niks! Er leven daar mensen in angst, in woede, in wanhoop en ik laat maar even in het midden wie wat voelt.
David Grossman probeert hier iets te rijmen. Oppert suggestie na suggestie, zet uiteen en nog meer en nog en nog. Het is herhalend want de situatie is herhalend (dat dat niet persé enerverend lezen is, dat moet dan maar).
Tja. Ik zou graag iets van een Palestijn(se) lezen hierover, is misschien waar ik op uit kom (en laat er een boek zijn wat denk ik een mooie tegenganger is: Palestinian Walks van Raja Shehadeh (al weet ik nu nog niet in hoeverre tegenhanger, volgens mij zijn beide schrijvers heel bewust met de menselijkheid van elkaar bezig en de gevoelde nutteloosheid van het geweld en machtsvertoon (dat is in elk geval grotendeels zo bij Grossman. En toch ben ik een beetje kritisch op hem, soms, door wat of door hoe hij het schrijft. Ik snap dat hij een seculiere Joodse Israëliër is (en ik kan niet beweren te weten wat dat precies voor betekenis met zich meedraagt (voor hem), niet echt echt), die strijdt voor vrede voor beide partijen. En hier komt waarschijnlijk mijn gebrek aan kennis niet goed van pas en zou het kunnen dat ik hem zeer vals beticht want is het niet terecht vanuit zijn situatie, vanuit de situatie van de Israëlische Joden? Wat is terecht? Terecht dat zij een sterke legermacht hebben? Dat Israel (met geweld?) ingrijpt op zelfmoordaanslagen? (Dat ze bang zijn?) Dat hij toch echt schrijft, volgens mij echt (ik houd een slag om de arm maar zo las ik het), dat geweld of in elk geval een tegenactie (en of die gewelddadig zijn wordt een beetje in het midden gelaten) noemt als vanzelfsprekendheid (moet hij dan pacifistisch zijn van mij? Is hij dat niet? (En nog een keer, moet dat?)) Dat Palestijnse vluchtelingen in het buitenland niet terug mogen keren (als ze willen) want het zijn er zo zes miljoen (dacht ik) en dan zouden de Joden een minderheid zijn in 'eigen land'. Ja hier ben ik cynich over. Of het gerechtvaardigd cynisme is weet ik niet. Vast niet alleen maar of misschien ook helemaal niet. Sorry, in dat geval. Ik snap dat Grossman echt schrijft vanuit en met de beste intenties, dat hij echt wanhopig en radeloos en boos is, ook absoluut op de Israëlische overheid en alle fanatici onder de Israëlische bevolking. Dat alles is hij ook richting de Palestijnen, of eigenlijk met name, de fanatici, op Arafat, Hamas. Hij is het op de onmogelijkheid van 'de mens' daar, en eigenlijk wijst hij soort van iedereen aan maar nadrukkelijker diegenen die menen met (gewelddadig) machtsvertoon tot een oplossing te komen. Wat wil ik nu zeggen? Dat ik meegesleept ben in het denken hierover waarvan je je af kunt vragen heeft het nut? Ja. Denk ik. Al is het maar omdat onderliggend aan al Grossmans schrijven, een boodschap is aan iedereen (ook wel bovenliggend want hij zegt het expliciet)). Om na te denken wat geweld nu eigenlijk bereikt en waar het de mens laat. Wordt zij dan achtergelaten in een leegte zonder menselijkheid? Onmogelijk om terug te keren?).
(Ik voel enige paranoia betreft het delen van bovenstaande, op internet. Terwijl ik het laat staan ga ik nadenken of het realistische paranoia is - maar eerst ga ik slapen.)
Wat er was tijdens het lezen; zwaarte. Niet leuk om te lezen want het komt nergens op uit. Het is één brok niksigheid met David Grossman als onze gids (hij benadrukt geen journalist te zijn). En - maar - natuurlijk is het niet niks! Er leven daar mensen in angst, in woede, in wanhoop en ik laat maar even in het midden wie wat voelt.
David Grossman probeert hier iets te rijmen. Oppert suggestie na suggestie, zet uiteen en nog meer en nog en nog. Het is herhalend want de situatie is herhalend (dat dat niet persé enerverend lezen is, dat moet dan maar).
Tja. Ik zou graag iets van een Palestijn(se) lezen hierover, is misschien waar ik op uit kom (en laat er een boek zijn wat denk ik een mooie tegenganger is: Palestinian Walks van Raja Shehadeh (al weet ik nu nog niet in hoeverre tegenhanger, volgens mij zijn beide schrijvers heel bewust met de menselijkheid van elkaar bezig en de gevoelde nutteloosheid van het geweld en machtsvertoon (dat is in elk geval grotendeels zo bij Grossman. En toch ben ik een beetje kritisch op hem, soms, door wat of door hoe hij het schrijft. Ik snap dat hij een seculiere Joodse Israëliër is (en ik kan niet beweren te weten wat dat precies voor betekenis met zich meedraagt (voor hem), niet echt echt), die strijdt voor vrede voor beide partijen. En hier komt waarschijnlijk mijn gebrek aan kennis niet goed van pas en zou het kunnen dat ik hem zeer vals beticht want is het niet terecht vanuit zijn situatie, vanuit de situatie van de Israëlische Joden? Wat is terecht? Terecht dat zij een sterke legermacht hebben? Dat Israel (met geweld?) ingrijpt op zelfmoordaanslagen? (Dat ze bang zijn?) Dat hij toch echt schrijft, volgens mij echt (ik houd een slag om de arm maar zo las ik het), dat geweld of in elk geval een tegenactie (en of die gewelddadig zijn wordt een beetje in het midden gelaten) noemt als vanzelfsprekendheid (moet hij dan pacifistisch zijn van mij? Is hij dat niet? (En nog een keer, moet dat?)) Dat Palestijnse vluchtelingen in het buitenland niet terug mogen keren (als ze willen) want het zijn er zo zes miljoen (dacht ik) en dan zouden de Joden een minderheid zijn in 'eigen land'. Ja hier ben ik cynich over. Of het gerechtvaardigd cynisme is weet ik niet. Vast niet alleen maar of misschien ook helemaal niet. Sorry, in dat geval. Ik snap dat Grossman echt schrijft vanuit en met de beste intenties, dat hij echt wanhopig en radeloos en boos is, ook absoluut op de Israëlische overheid en alle fanatici onder de Israëlische bevolking. Dat alles is hij ook richting de Palestijnen, of eigenlijk met name, de fanatici, op Arafat, Hamas. Hij is het op de onmogelijkheid van 'de mens' daar, en eigenlijk wijst hij soort van iedereen aan maar nadrukkelijker diegenen die menen met (gewelddadig) machtsvertoon tot een oplossing te komen. Wat wil ik nu zeggen? Dat ik meegesleept ben in het denken hierover waarvan je je af kunt vragen heeft het nut? Ja. Denk ik. Al is het maar omdat onderliggend aan al Grossmans schrijven, een boodschap is aan iedereen (ook wel bovenliggend want hij zegt het expliciet)). Om na te denken wat geweld nu eigenlijk bereikt en waar het de mens laat. Wordt zij dan achtergelaten in een leegte zonder menselijkheid? Onmogelijk om terug te keren?).
(Ik voel enige paranoia betreft het delen van bovenstaande, op internet. Terwijl ik het laat staan ga ik nadenken of het realistische paranoia is - maar eerst ga ik slapen.)
More...