Take a photo of a barcode or cover
4.05 AVERAGE
4.05 AVERAGE
2.5 stars. I couldn't get into a large majority of this book. It wasn't bad necessarily, just not for me. I can see others enjoying this though, especially if you are an outdoors type person.
inspiring
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
emotional
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
emotional
inspiring
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
“Jij bent degene die komt en gaat, ik ben degene die blijft. Zoals altijd, toch?”
Soms leent een boek zich aan, op een schijnbaar willekeurig moment, en sleept het vervolgens de grond van onder je voeten. Dan kan ik de auteur enkel maar lauderen voor zijn vermogen om me te verrassen. Soms lees je echter een boek die compleet uit de voegen van diens verwachting barst – zodat wanneer de grond onder je verdwijnt, je merkt dat je al aan het zweven bent. In zo’n geval schieten woorden, handen en voeten me te kort om m’n appreciatie jegens de auteur uit te drukken.
Dit boek werd me aangeraden door velen, en geschonken door een dierbare vriendin met niet veel meer dan een “lees het. je zal het wel begrijpen.”. De Acht Bergen van Paolo Cognetti had dus de moeilijke taak mijn verwachting te trotseren – misschien zelfs te overmeesteren. Voorzichtig begon ik dus mijn tocht in de Alpenländische veelbelovendheid. Hoe beschrijf ik het?
“We hadden elkaar weer teruggevonden in een pauze van ons beider bestaan: zo een die het ene tijdperk afsluit en het volgende inluidt.”
Als een woeste rivier die raast onder het serene sneeuwoppervlak. Bruno en Pietro zijn twee personages die het gezegde stille wateren, diepe gronden eer toeschrijven. Doorheen het verhaal leer je beiden beter kennen, maar toch heb je het gevoel altijd op een afstand gehouden te worden. Een obstinate lens die het vertikt om zich scherp te stellen. Alsof ze beide communiceren op een frequentie waar ik enkel de boventonen van kan onderscheiden. Daardoor bouwde zich een onrust in me op. Echter weet Cognetti dat meesterlijk te contrasteren met de natuurpracht waarin de personages zich meestal bevinden (zij dat de Alpen of de Himalaya). Zijn simpele, ofschoon beeldende taal weet zich hier uit te vouwen tot levensechte taferelen. Oases van rust. Eeuwige zomers wandelen. Net zoals Bruno en Pietro kon ik me tijdens die momenten van onrust overgeven tot de natuur.
Het boek werd voor mij gekenmerkt door een slome en onderliggende weemoed. Voortbewegend op de cadans van de seizoenen. Traag, onvergeeflijk en altijd voorwaarts. In principe heb ik geen reden hun leven te treuren (zij het dat beide hun pad bewust hebben gekozen) – al dien ik toe te geven maar al te vaak te wensen ze wakker te schudden. Roest niet vast! Leer liefhebben! Ga verlangen achterna! Al vermoed ik dat de idealist in me zal zijn.
“Ik had het gevoel de belangrijkste dingen te hebben gemist omdat ik druk in de weer was met dingen die zo futiel waren dat ik me ze niet eens herinnerde.”
De Acht Bergen beperkt zich tot de essentie, en daar kan ik het enkel voor bedanken. Simpel. Beeldend. Pijnlijk. Harmonieus. Bergwandeling, iemand?
Soms leent een boek zich aan, op een schijnbaar willekeurig moment, en sleept het vervolgens de grond van onder je voeten. Dan kan ik de auteur enkel maar lauderen voor zijn vermogen om me te verrassen. Soms lees je echter een boek die compleet uit de voegen van diens verwachting barst – zodat wanneer de grond onder je verdwijnt, je merkt dat je al aan het zweven bent. In zo’n geval schieten woorden, handen en voeten me te kort om m’n appreciatie jegens de auteur uit te drukken.
Dit boek werd me aangeraden door velen, en geschonken door een dierbare vriendin met niet veel meer dan een “lees het. je zal het wel begrijpen.”. De Acht Bergen van Paolo Cognetti had dus de moeilijke taak mijn verwachting te trotseren – misschien zelfs te overmeesteren. Voorzichtig begon ik dus mijn tocht in de Alpenländische veelbelovendheid. Hoe beschrijf ik het?
“We hadden elkaar weer teruggevonden in een pauze van ons beider bestaan: zo een die het ene tijdperk afsluit en het volgende inluidt.”
Als een woeste rivier die raast onder het serene sneeuwoppervlak. Bruno en Pietro zijn twee personages die het gezegde stille wateren, diepe gronden eer toeschrijven. Doorheen het verhaal leer je beiden beter kennen, maar toch heb je het gevoel altijd op een afstand gehouden te worden. Een obstinate lens die het vertikt om zich scherp te stellen. Alsof ze beide communiceren op een frequentie waar ik enkel de boventonen van kan onderscheiden. Daardoor bouwde zich een onrust in me op. Echter weet Cognetti dat meesterlijk te contrasteren met de natuurpracht waarin de personages zich meestal bevinden (zij dat de Alpen of de Himalaya). Zijn simpele, ofschoon beeldende taal weet zich hier uit te vouwen tot levensechte taferelen. Oases van rust. Eeuwige zomers wandelen. Net zoals Bruno en Pietro kon ik me tijdens die momenten van onrust overgeven tot de natuur.
Het boek werd voor mij gekenmerkt door een slome en onderliggende weemoed. Voortbewegend op de cadans van de seizoenen. Traag, onvergeeflijk en altijd voorwaarts. In principe heb ik geen reden hun leven te treuren (zij het dat beide hun pad bewust hebben gekozen) – al dien ik toe te geven maar al te vaak te wensen ze wakker te schudden. Roest niet vast! Leer liefhebben! Ga verlangen achterna! Al vermoed ik dat de idealist in me zal zijn.
“Ik had het gevoel de belangrijkste dingen te hebben gemist omdat ik druk in de weer was met dingen die zo futiel waren dat ik me ze niet eens herinnerde.”
De Acht Bergen beperkt zich tot de essentie, en daar kan ik het enkel voor bedanken. Simpel. Beeldend. Pijnlijk. Harmonieus. Bergwandeling, iemand?
adventurous
inspiring
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Over de vriendschap tussen twee mannen, Pietro en Bruno, en over de relatie van Pietro met zijn vader gaat dit boek. Het speelt zich grotendeels af in de Italiaanse Alpen. We lezen: ‘Elke vallei had twee hellingen met een tegengesteld karakter: de aan de zonzijde liggende adret waar zich de dorpen en de velden bevonden, en de vochtige en beschaduwde envers, die het domein was van het bos en de wilde dieren.’ Welnu, Pietro en Bruno zijn echte ‘envers-mannen’, buitenstaanders, opgewassen tegen ontberingen, wars van het ‘gewone’ leven, materialisme, commercie.
De beschrijvingen van de natuur, van het gevoel tijdens het wandelen en klimmen, die veelvuldig en uitgebreid zijn, en waarvan je ook zou kunnen denken: boring, die beschrijvingen brachten mij in mijn fantasie ook in die bergen, en maakten herinneringen wakker aan de berglandschappen die ik zelf heb bezocht. Leuk vond ik om dingen te lezen als: vurenhout is niet goed om balken van te maken, want dat is te zacht. Dat kan ik misschien nog wel bedenken, maar hoe komt dat? Het komt omdat sparren in de schaduw groeien en lariksen in de zon: zon maakt het hout hard, schaduw en water maken het zacht, en dat kun je voor balken niet gebruiken. Echte bergbewonerskennis, althans, zo komt het op mij over.
Daar tegenover staan weer tegeltjeswijsheden die soms worden uitgeserveerd als heuse inzichten: ‘het heeft geen zin iemand hulp aan te bieden die geen hulp wil ontvangen.’ Omdat daarenboven de personages nauwelijks handelend optreden, en het boek vooral beschrijvend van aard is, komen die personages niet echt tot leven. Het verhaal van Pietro, en zijn verhouding tot zijn vader en zijn vriendschap met Bruno, is vooral een achtergrond voor een wat meditatieve vertelling over de betovering van de bergen en de natuur. Daardoor maakte dat verhaal, ondanks enkele heftige gebeurtenissen, weinig bij mij los.
Wat mij betreft geslaagd als evocatie van de natuur, en minder geslaagd als vertelling over het leven van mensen van vlees en bloed.
De beschrijvingen van de natuur, van het gevoel tijdens het wandelen en klimmen, die veelvuldig en uitgebreid zijn, en waarvan je ook zou kunnen denken: boring, die beschrijvingen brachten mij in mijn fantasie ook in die bergen, en maakten herinneringen wakker aan de berglandschappen die ik zelf heb bezocht. Leuk vond ik om dingen te lezen als: vurenhout is niet goed om balken van te maken, want dat is te zacht. Dat kan ik misschien nog wel bedenken, maar hoe komt dat? Het komt omdat sparren in de schaduw groeien en lariksen in de zon: zon maakt het hout hard, schaduw en water maken het zacht, en dat kun je voor balken niet gebruiken. Echte bergbewonerskennis, althans, zo komt het op mij over.
Daar tegenover staan weer tegeltjeswijsheden die soms worden uitgeserveerd als heuse inzichten: ‘het heeft geen zin iemand hulp aan te bieden die geen hulp wil ontvangen.’ Omdat daarenboven de personages nauwelijks handelend optreden, en het boek vooral beschrijvend van aard is, komen die personages niet echt tot leven. Het verhaal van Pietro, en zijn verhouding tot zijn vader en zijn vriendschap met Bruno, is vooral een achtergrond voor een wat meditatieve vertelling over de betovering van de bergen en de natuur. Daardoor maakte dat verhaal, ondanks enkele heftige gebeurtenissen, weinig bij mij los.
Wat mij betreft geslaagd als evocatie van de natuur, en minder geslaagd als vertelling over het leven van mensen van vlees en bloed.
adventurous
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
challenging
emotional
inspiring
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
reflective
relaxing
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes