Take a photo of a barcode or cover
why is it called the oedipus complex bro literally stabbed his eyes out when he found out
dark
slow-paced
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Eu lembro de ter lido Édipo Rei pra aula de Filosofia do ensino médio e não ter gostado e nem entendido nada! Como releitura é uma benção. Dessa vez, além de entender muito mais o contexto histórico e a importância sociocultural dessa peça, eu também simplesmente achei ela divertida de ler. É uma tragédia, sim, mas a questão do mistério de quem matou Laio, o drama do Édipo percebendo que matou o próprio pai e casou com a própria mãe... Achei um ótimo entretenimento
Shorter than I expect. I hope Trump's collusion with the Russians leads him to the same fate.
adventurous
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Didn't like this that much, but I'm glad I finally read this because it is a classic after all!
ΟΚ, μεγάλο θέμα ο Οιδίπους τύραννος, ένα έργο ηλικίας 2500 ετών, με αρκετά ζητήματα που τον περιπλέκουν και μια διαχρονική αξία που δυόμισι χιλιετίες λογοτεχνίας δεν έχουν προσπεράσει.
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοιινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλικτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία ωστ΄ποσε τέλεσε αν αγοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχμική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα-ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο") φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα της Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυχη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστεροι σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηξριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, ορθολογική θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιθδίποδας δεν κάνει (με το σκετπικό όμως, ότι επιλέγει κάτι ακόμη χειρότερο).
Αριστούργημα., λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοιινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλικτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία ωστ΄ποσε τέλεσε αν αγοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχμική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα-ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο") φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα της Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυχη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστεροι σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηξριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, ορθολογική θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιθδίποδας δεν κάνει (με το σκετπικό όμως, ότι επιλέγει κάτι ακόμη χειρότερο).
Αριστούργημα., λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
I was left going what the heck, but it was an overall good story.
dark
sad
fast-paced
can't rate it really because i had no choice but to read it. already knew what was this book about so it wasn't that much of an enjoyment but a good read overall