Take a photo of a barcode or cover
3.74 AVERAGE
3.74 AVERAGE
Okay, this is one of those books that I've found some people love and the others hate it. there's no in between. but i've also noticed that if you have a semi screwed up family, you'll love this book
Pretty grim story about a dysfunctional midwestern family that weaves together many stories and actors, past, present, and future. Considering the many, many tangents and different characters, the book is extremely well-written. It cycled between being funny, depressing, mindless, and thought-provoking. Definitely interesting, and a different type of novel to those I usually read.
challenging
dark
emotional
funny
slow-paced
challenging
dark
emotional
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
emotional
funny
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
C'è tanto, in questo libro. Tanto e forse troppo.
Franzen sa scrivere e ce lo vuole dimostrare, anche in maniera che a volte ho trovato un po' opprimente. Ma oltre alle evoluzioni stilistiche di cui l'autore fa sfoggio c'è anche altro, dietro? Secondo me sì e no.
O meglio: c'è, ma poteva essere espresso in maniera decisamente meno prolissa.
Le peripezie e le vite di questa "tipica" famiglia middle-class americana sono sviscerate con lucidità puntuale e a volte feroce. Si fa spesso uso di ironia, ma di un tipo che non ho trovato particolarmente convincente (ma questo è probabilmente più un problema mio: penso che l'apprezzamento o meno di un determinato tipo di ironia sia uno dei fattori più soggettivi in assoluto).
Credo che, ad ogni modo, un libro di questo tipo dovrebbe essere recepito meglio da una persona nata e cresciuta nella società che si va a delineare (e a criticare) con così tanta precisione. A noi "alieni" mancano il riconoscimento, l'immersione totale in una determinata realtà che solo uno statunitense può avere.
I personaggi sono uno dei punti di forza: analizzati in maniera quasi ossessiva, in ogni più piccolo difetto, riescono a trasmettere un senso di umanità e di "imperfezione" davvero pregevole.
Il libro è un calderone di tematiche, situazioni e argomenti tra i più disparati, che in alcuni casi regalano spunti davvero brillanti, altre volte hanno messo un po' in difficoltà il mio interesse.
Questa poliedricità (oltre che alcune scene specifiche) mi ha un po' ricordato David Foster Wallace, ma senza la frizzante, fresca genialità di quest'ultimo. So che il termine "genio" è abusato e a volte usato a sproposito, ma in ambito letterario vorrei concedermelo almeno per DFW.
I virtuosismi ci sono, ma li ho trovati più "tecnici" che propriamente concettuali.
Scusate se questa recensione è un po' confusa, ero molto indeciso sul voto da dare a questo libro. Per le stelle ho deciso di andare più a sentimento che altro.
Mi è piaciuto? Sì. Mi ha tediato e in alcuni punti ho fatto fatica a proseguire? Anche. Quindi sono andato per una via di mezzo.
È una lettura che comunque mi sentirei di consigliare, ma solo se si è fortemente motivati.
Franzen sa scrivere e ce lo vuole dimostrare, anche in maniera che a volte ho trovato un po' opprimente. Ma oltre alle evoluzioni stilistiche di cui l'autore fa sfoggio c'è anche altro, dietro? Secondo me sì e no.
O meglio: c'è, ma poteva essere espresso in maniera decisamente meno prolissa.
Le peripezie e le vite di questa "tipica" famiglia middle-class americana sono sviscerate con lucidità puntuale e a volte feroce. Si fa spesso uso di ironia, ma di un tipo che non ho trovato particolarmente convincente (ma questo è probabilmente più un problema mio: penso che l'apprezzamento o meno di un determinato tipo di ironia sia uno dei fattori più soggettivi in assoluto).
Credo che, ad ogni modo, un libro di questo tipo dovrebbe essere recepito meglio da una persona nata e cresciuta nella società che si va a delineare (e a criticare) con così tanta precisione. A noi "alieni" mancano il riconoscimento, l'immersione totale in una determinata realtà che solo uno statunitense può avere.
I personaggi sono uno dei punti di forza: analizzati in maniera quasi ossessiva, in ogni più piccolo difetto, riescono a trasmettere un senso di umanità e di "imperfezione" davvero pregevole.
Il libro è un calderone di tematiche, situazioni e argomenti tra i più disparati, che in alcuni casi regalano spunti davvero brillanti, altre volte hanno messo un po' in difficoltà il mio interesse.
Questa poliedricità (oltre che alcune scene specifiche) mi ha un po' ricordato David Foster Wallace, ma senza la frizzante, fresca genialità di quest'ultimo. So che il termine "genio" è abusato e a volte usato a sproposito, ma in ambito letterario vorrei concedermelo almeno per DFW.
I virtuosismi ci sono, ma li ho trovati più "tecnici" che propriamente concettuali.
Scusate se questa recensione è un po' confusa, ero molto indeciso sul voto da dare a questo libro. Per le stelle ho deciso di andare più a sentimento che altro.
Mi è piaciuto? Sì. Mi ha tediato e in alcuni punti ho fatto fatica a proseguire? Anche. Quindi sono andato per una via di mezzo.
È una lettura che comunque mi sentirei di consigliare, ma solo se si è fortemente motivati.
The knock on Jonathan Franzen seems to be that he never writes a character you want to cheer for. That's definitely true in this book, and it was wearing at times, the end particularly. But lots of times it didn't matter, and I enjoyed it.
A wee bit long for me but I loved the three sibs focused on in this novel--especially Chip, the screw-up middle child prof and wannabe screenwriter. Only wish Franzen wrote faster!
Заборавио сам да овде нисам написао своју тираду против Френзена, а понукан новом хистеријом поводом скорог новог романа, морам да се самоцитирам са једног форума :):
Роман се бави типичном америчком породицом, њиховим несређеним животима и труду да се одржи привид среће. Мајка Инид, која се труди да све држи на окупу, сенилни и болесни отац Алфред, троје деце (Гери, Чип, Дениз) од којих нико није испунио родитељска очекивања – све је ту за једно монументално дело тј. за дело које је могло бити монументално. Сиже се може пронаћи на интернету, па не бих дужио о томе.
Ипак, ликови су јако слабо карактерисани и нимало продубљени, тако да све делује бледо, неубедљиво, пуно клишеизираних реченица и односа. Наравно, не морам да пронађем себе у неком од ликова да бих уживао у прочитаном, али читајући Корекције, било ми је смртно досадно; заиста ме нимало није дотицало, нити занимало шта ће се десити у животу било кога од ликова. Свему томе допринели су и бесмислени, испразни дијалози које ликови воде. Бла-бла-бла, толико бесмислено да стварно нема поенту (хм, можда је у томе и квака? Можда је писац желео да прикаже сву испразност тих малих и небитних живота, али може то и на мање од 600 страна!)
Желећи ваљда да буде шокантан, писац с времена на време убаци по неки натуралистички опис радњи попут вршења нужде, умокравања, ту и тамо се провуче и по једна сцена коитуса, за сваки лик бар једна. Све пропраћено јако баналним поређењима, тако да све скупа делује веома претенциозно. Синтагме и фразе попут „лизање мачкице“ или „дечкић је растао, док га је држала у рукама“ примереније су, рекао бих, неком софтпорн нижеразредном магазину него нечему што претендује да буде највећи амерички роман 21. века. (да се разумемо, нисам против натуралистичких описа секса или неких гадних ствари у литератури, али никако са овако мало стила)
Друга ствар, писац као да се труди да свој језик упросечи и да дода пар клишеа, како би се приближио просечном читаоцу. Уметнуто је ту и пар Хегелових цитата, без икаквог смисла, вероватно да би све добило интелектуалнији призвук.
И, коначно, нешто што ме је апсолутно и коначно одбило од Френзена и утврдило у ставу да ово није ни приближно Толстоју, а камоли најбољем роману 21. века – поређења; гомила и гомила бесмислених и баналних, ужасних поређења. Баналних до неиздрживог.
Како бисте се уверили, ево пар потпуно насумично одабраних метафора и поређења:
„Убрзо је оно што је на први поглед Герију изгледало као апсурдна могућност – да је залиха валуте љубави и спремности у каси њиховог брака постала недовољна за покривање емоционалних трошкова које би претрпела Керолајн кад би се ишло у Сент Џуд или које би претрпео он кад се не би ишло у Сент Џуд – попримило обрисе нечег ужасно стварног.“
„Брајан је кроз живот пролазио попут златног ретривера.“
„'А како су наши слободњаци јутрос?', заблудела координаторка активности Сузи Гош питала је цео сто гласом налик коси у реклами за шампон.“
„Хибардов осмех личио је на свеж угриз у меку воћку. Имао је трепавице густе као у штенета, главу која је мамила на мажење.“
„Ту је нашао избор француских павлака по ценама које су сугерисале транспорт суперсоничним авионима.“
Све у свему, једно јако ментално напорно путешествије. Иако сам већ после првих педесетак (можда и мање!) страница увидео да ово дефинитивно није оно што мени прија, надао сам се да ће се можда нешто променити. Читао сам и читао, све надајући се, али узалуд.
Знам да би, можда, требало оставити неку књигу ако видимо да нам не иде, али желео сам да довршим ову, ако ништа друго, да бих могао да напишем лош приказ са пуним правом. :D
Роман се бави типичном америчком породицом, њиховим несређеним животима и труду да се одржи привид среће. Мајка Инид, која се труди да све држи на окупу, сенилни и болесни отац Алфред, троје деце (Гери, Чип, Дениз) од којих нико није испунио родитељска очекивања – све је ту за једно монументално дело тј. за дело које је могло бити монументално. Сиже се може пронаћи на интернету, па не бих дужио о томе.
Ипак, ликови су јако слабо карактерисани и нимало продубљени, тако да све делује бледо, неубедљиво, пуно клишеизираних реченица и односа. Наравно, не морам да пронађем себе у неком од ликова да бих уживао у прочитаном, али читајући Корекције, било ми је смртно досадно; заиста ме нимало није дотицало, нити занимало шта ће се десити у животу било кога од ликова. Свему томе допринели су и бесмислени, испразни дијалози које ликови воде. Бла-бла-бла, толико бесмислено да стварно нема поенту (хм, можда је у томе и квака? Можда је писац желео да прикаже сву испразност тих малих и небитних живота, али може то и на мање од 600 страна!)
Желећи ваљда да буде шокантан, писац с времена на време убаци по неки натуралистички опис радњи попут вршења нужде, умокравања, ту и тамо се провуче и по једна сцена коитуса, за сваки лик бар једна. Све пропраћено јако баналним поређењима, тако да све скупа делује веома претенциозно. Синтагме и фразе попут „лизање мачкице“ или „дечкић је растао, док га је држала у рукама“ примереније су, рекао бих, неком софтпорн нижеразредном магазину него нечему што претендује да буде највећи амерички роман 21. века. (да се разумемо, нисам против натуралистичких описа секса или неких гадних ствари у литератури, али никако са овако мало стила)
Друга ствар, писац као да се труди да свој језик упросечи и да дода пар клишеа, како би се приближио просечном читаоцу. Уметнуто је ту и пар Хегелових цитата, без икаквог смисла, вероватно да би све добило интелектуалнији призвук.
И, коначно, нешто што ме је апсолутно и коначно одбило од Френзена и утврдило у ставу да ово није ни приближно Толстоју, а камоли најбољем роману 21. века – поређења; гомила и гомила бесмислених и баналних, ужасних поређења. Баналних до неиздрживог.
Како бисте се уверили, ево пар потпуно насумично одабраних метафора и поређења:
„Убрзо је оно што је на први поглед Герију изгледало као апсурдна могућност – да је залиха валуте љубави и спремности у каси њиховог брака постала недовољна за покривање емоционалних трошкова које би претрпела Керолајн кад би се ишло у Сент Џуд или које би претрпео он кад се не би ишло у Сент Џуд – попримило обрисе нечег ужасно стварног.“
„Брајан је кроз живот пролазио попут златног ретривера.“
„'А како су наши слободњаци јутрос?', заблудела координаторка активности Сузи Гош питала је цео сто гласом налик коси у реклами за шампон.“
„Хибардов осмех личио је на свеж угриз у меку воћку. Имао је трепавице густе као у штенета, главу која је мамила на мажење.“
„Ту је нашао избор француских павлака по ценама које су сугерисале транспорт суперсоничним авионима.“
Све у свему, једно јако ментално напорно путешествије. Иако сам већ после првих педесетак (можда и мање!) страница увидео да ово дефинитивно није оно што мени прија, надао сам се да ће се можда нешто променити. Читао сам и читао, све надајући се, али узалуд.
Знам да би, можда, требало оставити неку књигу ако видимо да нам не иде, али желео сам да довршим ову, ако ништа друго, да бих могао да напишем лош приказ са пуним правом. :D
I loved reading so in depth about the characters! I think this book captured typical humanity so well - no one is all good or all evil and it is impossible sometimes to know someone's motives or state of mind. The characters were not particularly likeable or particularly dislikeable, they just were who they were. And I really liked that!