Scan barcode
storymi's review
2.0
Danste heen en weer tussen de twee en drie sterren voor mij. Mooie stukken, maar kwam er ook net niet helemaal in.
joscarlett's review
hopeful
reflective
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
asterix77's review
3.0
UIt het leven van een hond is een aandoenlijk boek. Heel herkenbaar en liefdevol worden de scenes en gedachtespinselen van Henk beschreven. De overwegingen die in hem omgaan, het gebrek aan zelfdiscipline op het moment dat hij bij de kaasboer staat. Ongemakkelijke situaties als hij zijn buurman ontmoet..hoe heet hij ook alweer? De bezorgdheid over zijn hond, die zich echt anders gedraagt dan normaal. Als een mozaiek krijgt de lezer telkens stukjes voorgeschoteld waardoor langzaam Henks leven vorm begint te krijgen. Knap in elkaar gezet.
Maar Nederlandse literatuur heeft altijd iets elitairs in zich. Uit de omschrijving van het boek lijkt het of het een beschrijving is van een zaterdag van een doodgewoon persoon. Maar zo doodgewoon is Henk niet, Henk houdt van Nietsche (ookal begrijpt hij het niet). Henk ontmoet een vrouw die naar een strijkkwartet van Beethoven gaat. Z'n hond houdt van Una paloma blanca, maar dat wordt en passent ook afgeserveerd als lage cultuur. Gelukkig houdt hij ook van Fur Elise.
Henk heeft een briljante ex die hoogleraar in Amerika is. Hij heeft een broer die directeur is.
Waarschijnlijk is dit ook het publiek waarvoor deze roman geschreven is. Maar iets meer RTL4 en Netflix zou het publiek kunnen verbreden..
3,5 ster wat mij betreft.
Maar Nederlandse literatuur heeft altijd iets elitairs in zich. Uit de omschrijving van het boek lijkt het of het een beschrijving is van een zaterdag van een doodgewoon persoon. Maar zo doodgewoon is Henk niet, Henk houdt van Nietsche (ookal begrijpt hij het niet). Henk ontmoet een vrouw die naar een strijkkwartet van Beethoven gaat. Z'n hond houdt van Una paloma blanca, maar dat wordt en passent ook afgeserveerd als lage cultuur. Gelukkig houdt hij ook van Fur Elise.
Henk heeft een briljante ex die hoogleraar in Amerika is. Hij heeft een broer die directeur is.
Waarschijnlijk is dit ook het publiek waarvoor deze roman geschreven is. Maar iets meer RTL4 en Netflix zou het publiek kunnen verbreden..
3,5 ster wat mij betreft.
philverlinden's review
emotional
funny
hopeful
lighthearted
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
2.0
marinacka17's review
4.0
A day in the life of Henk that, through his dog's illness, starts to think about death and the meaning of life. Excellent writing and interesting considerations about the inexorable passing of time and the loneliness of the human being.
evaboucles's review
3.0
Mooi en verrassend verhaal. Er kan veel gebeuren in een dag helemaal als je alles letterlijk beschrijft.
cocoteeuwisse's review against another edition
emotional
inspiring
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
ingejanse's review
5.0
Een prachtig, prachtig, prachtig boek!
Want:
De liefde voor een hond. Een antiheld die zijn leven - zonder verlies van chaos, teleurstelling en algehele malaise, maar toch - op orde krijgt. Het bestaan van lieve mensen, ook al zijn ze drie keer zo jong als jij. Het daadwerkelijke bestaan van de kans op een onverwachte ontmoeting met grote, positieve gevolgen, zelfs in Haarlem (of was het Alkmaar? Amersfoort? Afijn). Het altijd te vermijden tranendal dat 'zestigjarige vrouw met een kunstzinnige hobby' heet. De unieke mogelijkheid die literatuur biedt om op supernonchalante manier schijnbaar triviale gebeurtenissen te vermengen met levensinzichten. De kunst van Sander Kollaard om seksscenes tussen 50-plussers te beschrijven zonder dat ik als lezer breinaalden in mijn irissen wil steken (hoe dieper des te beter, hoi Freud). De schijnbare schoonheid van de terloopsheid van het leven. De noodzakelijkheid om iets van dit leven te maken, en dat er ook echt kansen toe zijn, dat het geen groot existentieel nihilistisch futiel drama hoeft te zijn, dat alles kan, ook zonder kinderen, ook met overgewicht, against all odds, de hele teringzooi. De vele potentiële valkuilen waar de hoofdpersoon door de schrijver ingeduwd kan worden, maar wat die schrijver (of is het de protagonist die het besloot?) niet doet, waardoor je al de veelkleurige en exotische bloemen kunt plukken die zich rondom die kloof bevinden. Nogmaals, die hond. Het hoopvolle einde, met een vooruitblik die enkel vreugdevol kan stemmen. De liefde die je ontwikkelt voor Henk. En Mia. En Sanne. Maar vooral voor Henk. De variaties in perspectieven, iets wat je Henk gunt, maar ook de schrijver.
En dat er niemand dood gaat. Vooral de hond niet. Iemand zij dank.
Daarom.
Want:
De liefde voor een hond. Een antiheld die zijn leven - zonder verlies van chaos, teleurstelling en algehele malaise, maar toch - op orde krijgt. Het bestaan van lieve mensen, ook al zijn ze drie keer zo jong als jij. Het daadwerkelijke bestaan van de kans op een onverwachte ontmoeting met grote, positieve gevolgen, zelfs in Haarlem (of was het Alkmaar? Amersfoort? Afijn). Het altijd te vermijden tranendal dat 'zestigjarige vrouw met een kunstzinnige hobby' heet. De unieke mogelijkheid die literatuur biedt om op supernonchalante manier schijnbaar triviale gebeurtenissen te vermengen met levensinzichten. De kunst van Sander Kollaard om seksscenes tussen 50-plussers te beschrijven zonder dat ik als lezer breinaalden in mijn irissen wil steken (hoe dieper des te beter, hoi Freud). De schijnbare schoonheid van de terloopsheid van het leven. De noodzakelijkheid om iets van dit leven te maken, en dat er ook echt kansen toe zijn, dat het geen groot existentieel nihilistisch futiel drama hoeft te zijn, dat alles kan, ook zonder kinderen, ook met overgewicht, against all odds, de hele teringzooi. De vele potentiële valkuilen waar de hoofdpersoon door de schrijver ingeduwd kan worden, maar wat die schrijver (of is het de protagonist die het besloot?) niet doet, waardoor je al de veelkleurige en exotische bloemen kunt plukken die zich rondom die kloof bevinden. Nogmaals, die hond. Het hoopvolle einde, met een vooruitblik die enkel vreugdevol kan stemmen. De liefde die je ontwikkelt voor Henk. En Mia. En Sanne. Maar vooral voor Henk. De variaties in perspectieven, iets wat je Henk gunt, maar ook de schrijver.
En dat er niemand dood gaat. Vooral de hond niet. Iemand zij dank.
Daarom.