Reviews with content warning for Eating disorder - The Discomfort of Evening

Nou jongens wat heb ik veel gedachten over dit boek. Laat ik maar beginnen met een aankondiging, als je mijn review leest omdat je overweegt het boek te gaan lezen, dan zeg ik je maar gelijk, doe het niet. Ik hou van lezen, ik kan zo in 1 week 6 boeken uitlezen. Maar dit boek... Ik begon afgelopen zomer en het heeft tot december geduurd tot ik het eindelijk uitgelezen had. Ik had het gekregen voor mijn verjaardag van mijn vader, dus ik moest het wel uitlezen weetje wel.

Ik heb nog nooit zo'n vies boek gelezen, steeds wannneer je denkt dat het niet viezer kan, wordt het toch weer viezer. Natuurlijk wordt Marieke Lucas hier juist om geprezen, een boek dat rouw en eerlijk is en ook de viezigheden van het dagelijks leven en het omgaan met verlies laat zien. Maar er is een grens tussen alledaagse viezigheden en dat gene wat dit boek is. Soms was het zo vies dat ik even mijn boek moest wegleggen. Om je een paar voorbeelden te geven als je het echt wil (TW: incest, bestialiteit, algemene viezigheid):

''Obbe rolt de mouwen van zijn shirt op, duwt mijn billen voorzichtig uiteen alsof het een van zijn dierenencyclopedieën is waar hij zo zuinig op is dat alleen hij ze mag aanraken, zijn wijsvinger die naar binnen drukt.''
Obbe is haar broer!!! Dit is slechts een van de talloze voorbeelden van incest in dit boek. Oh ja dat is echt rouw en eerlijk over het dagelijks leven, NEE. Incest is niet rouw en eerlijk, het is gewoon vies, letterlijk vaker dan ooit moeten kokhalzen toen ik iets las. Op dezelfde pagina wordt nog omschreven hoe hij er een stijve van krijgt. Dit is niet meer normaal maar gewoon ronduit goor.
Nog een voorbeeld van viezigheid: ''Wanneer ik mijn ogen weer open, neem ik het rechteroor van mijn konijn tussen mijn vingers, het voelt stug en hard. Daarna tast ik naar de plek tussen Diewertjes achterpoten. Het gaat vanzelf, net als bij de porseleinen engeltjes destijds'' Er is dus naast incest ook bestialiteit, en dit is niet eens het ergste voorbeeld. Dit boek speelt zich af in een redelijk moderne tijd (er word over nokia's en sinterklaasjournaal en sims gesproken) en dan nog gebeurt het zo alsof deze dingen heel normaal zijn. Nee dit is niet normaal, als ik het nog niet gezegd had, het is mega vies. Ik ga niet eens nog meer voorbeelden geven, dit zou genoeg moeten zijn om je weg te schrikken, en ik wil het echt niet nog een keer lezen.

Dan is er nog een punt van de schrijfstijl die me ook niet bevalt. Er worden zo ontzettend veel vergelijkingen gemaakt. Dit wat nu gebeurd is net als .... En als je dacht dat die veilig waren van de viezigheid, dan heb je het fout: ''Een voor een stopt vader de zilveren koeien in een vuilniszak en trekt de gele lusjes aan de zijkanten naar elkaar toe- de opening lijkt op het poepgat van een rond, met de sluitspier die zich nu nauwer samentrekt''. Is die vergelijkging nodig?? Nee is het antwoord. En zo gaat het het hele boek door, ik hoef er niet steeds aan herinnert worden dat poepgaten bestaan (poep is echt een heel groot motief in dit boek).

En dan nog niet te spreken over het feit dat de hoofdpersoon twaalf moet voorstellen?? Gast als zij twaalf is ben ik 34 want haar gedrag is niet het gedrag van een normale twaalfjarige. Toen ik twaalf was zat ik te fantaseren over jongens, ja, maar niet jongere jongens en hun piemels. Dat de hoofdpersoon 12 is, is voor mij geen excuus hoe uitgebreid de pikkies van jonge jongetjes worden omschreven, ik hoef dat niet te lezen, dat is gewoon onpasselijk. Alle acties die Jas uitvoert zijn gewoon niet logisch. Ik snap dat ze issues heeft maar dat is geen excuus voor alles wat zij doet of denkt. Een punaisse in haar buik steken?? Incest?? Haar vriendin ongepast aanraken en wegrennen als ze enorme brandwonden veroorzaakt?? Nogmaals, ze heeft misschien problemen en alles maar dit is toch niet meer normaal, en haar zusje doet ook allemaal rare dingen, er wordt omgeschreven hoe ze in aanwezigheid van haar zus mastrubeert, terwijl ik het hele boek dacht dat ze like 8 was ofzo?? Ik ben er echt niet van te genieten, ik vond het zo vies echt.

Een of andere Max Porter op de achterkant noemt het boek onvergetelijk, ja zo zou ik het ook noemen. Maar niet op de goede manier.

Ik lees wel eens in de bus onderweg naar de universiteit, en dan schaamde ik me dat ik dit boek aan het lezen was, want als iemand weet wat er in staat dan vragen ze zich toch echt af waarom ik zo lang door kan lezen, en ik moet eerlijk zijn dat ik me dat zelf ook af vroeg. Ik heb hem meermaals weg gelegd maar toch heb ik hem uitgelezen, omdat het een kado van mijn vader was, en toen ik eenmaal begonnen was dacht ik, ik heb niet mezelf getraumatiseerd door deze pagina's te lezen en het vervolgens niet af te maken, nu ik eraan begonnen ben moet het ook af. En natuurlijk moest ik weten hoe het eindigde

Het is niet alsof het einde niet bij het boek paste, maar dan nog, ik had toch wat anders verwacht. Heb ik dat hele boek doorgestreden om alleen te komen naar de climax waarbij zij (vermoedelijk) doodgaat door eigen hand. Ik had toch wel verwacht dat het misschien beter zou worden ofzo. Maar dat is mijn eigen fout hoor want ik had het aan moeten zien komen met alle goorheid en naarheid van ervoor, en eerlijk als ik in zo'n situatie zou leven en zon vreselijk mens zou zijn weet ik ook niet meer hoe groot mijn levenslust is. Was ik vergeten te vertellen dat ze haar zusje bijna vermoord?? volgens mij wel he. Nou ja dat moet genoeg zeggen.

Ik weet gewoon nog zo veel meer dingen die ik moet noemen, maar anders wordt de review te lang. De enige rede waarom het 0,25 van de 5 sterren is en niet 0/5 is door 1 zin in het hele boek: '' In verlies vinden we onszelf en zijn we wie we zijn: kwetsbare wezens als uitgeklede spreeuwenjongen, die zo nu en dan naakt uit hun nest vallen en hopen dat ze weer opgepakt worden'' Al had de naaktheid er niet per se bij gehoeven van mij.

Als je dit nog steeds wil lezen na deze ellelange review, laat me weten hoe de therapie is ja??

Om het maar even goed af te sluiten, Het boek 'De avond is ongemak' had beter 'elk moment is ongemak' kunnen heten, want dat is hoe ik me voelde toen ik dit boek las.

Content Warnings

mokuren's review

Go to review page

dark medium-paced

4.0

Content Warnings

faheemah's review

Go to review page

discomforting, as the title states. not in the headspace/vibe for such mental distress.

Content Warnings

beckyjc's review

Go to review page

challenging dark slow-paced

Plot- or character-driven? Character
Strong character development? It's complicated
Loveable characters? No
Diverse cast of characters? No
Flaws of characters a main focus? Yes

2.75

What to say about this novel! I have found the past international Booker winners to be interesting reads so was keen to give this a try, but only had a vague understanding of the premise when I started it. Be warned: this book goes to some very dark and unsettling places.

The narrator is a 10 year old girl who lives on a farm in the Netherlands with her extremely religious family. In the early pages of the novel her eldest brother dies in an ice skating accident and this event sends the family members spiraling into grief in different ways, none of which involve honestly expressing how they feel with each other. This leads to some destructive, disturbing and downright bizarre behaviour on the part of the remaining children, who are effectively left to their own devices by their devastated, emotionally repressed parents. They each plot to escape the stifling and loveless environment of the farm - through violent and sexually abusive outlets, as well as literal distancing - and this culminates in an ending that shocked me.

I had reached a bit of a saturation point for shock by this stage, but still didn't really expect her to kill herself at the end. I'm not sure why because in retrospect, Jas clearly felt there was no way out and the second half of the novel is definitely an escalation of desperation, but perhaps my foolish hope would not let me come to that conclusion?!

The subject matter is of course very sad, but the unflinching writing style, brutal and sparse, and bleak imagery didn't really encourage my empathy - despite it being autobiographical. I felt like an alarmed observer watching with mounting unease (and downright disgust at points!) as the family comes apart at their greatest time of need.

The foot-and-mouth outbreak and the catastrophic impact this had on farming communities, which I remember well from my own adolescence, adds yet another layer of oppressive loss.

I do find the concept of disgust an interesting one to unpack - that we can be repulsed by our bodies and what they are capable of, that we inflict guilt and shame through religious bigotry on ourselves and others - and this book does a fine job of exploring that alongside a child's interpretation of death and mortality. This is a tale of deprivation in all its forms and the effect this has on our sense of security and belonging. It is vividly drawn but left me feeling cold and in need of a hug! Time for something a bit more upbeat next!

Content Warnings

More...