You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.86 AVERAGE
3.86 AVERAGE
adventurous
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
inspiring
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
emotional
hopeful
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
dark
inspiring
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
emotional
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
N/A
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
dark
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Loveable characters:
Complicated
an okay start, a really dull middle, a killer ending - hoping the next book is even better 🤸🤸
Μάλλον παιδικό το ξεκίνημα της τριλογίας Memory, Sorrow & Thorn, δείχνει να μην έχει την ωριμότητα μεταγενέστερων έργων του Williams. Ωστόσο δεν είναι κάτι που θα αφήσεις στην άκρη αψήφιστα ή θα σε κάνει να δυσανασχετείς στην ανάγνωση.
Φυσικά, το βιβλίο δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους: Ένα ορφανό που η μάνα του πέθανε στη γέννα και ο πατέρας του χάθηκε, ανατρέφεται από τους υπηρέτες του κάστρου του Βασιλιά και κερδίζει την αγάπη (και τη διδασκαλία) του γιατρού (και λίγο μάγου). Ένα σπαθί που θάβεται μαζί με το βασιλιά, κειμήλιο από μεγάλες μάχες, ένα «κακό» σπαθί που δίδεται σε μια φρικαλέα τελετή στον διάδοχο.
Ο παλιός καλός βασιλιάς μας αφήνει χρόνους (και θρόνους, obviously) και το βασίλειο μπαίνει ξανά σε περίοδο αναταραχής. Ο διάδοχος δείχνει μαριονέτα ενός τύπου που έχει την κλασική «αύρα κακού μάγου» και σκοτώνει κουτάβια με το τακούνι της μπότας του.
Ακολουθεί μια κλασική σειρά γεγονότων θανάτου προσώπων που λειτούργησαν ως role model του ήρωα, σταδιακές ημιαποκάλυψεις αληθειών και τμημέτων του κόσμου του βιβλίου καθλώς και μια πορεία ενηλικίωσης για τον πρωταγωνιστή, καθώς και τα απαραίτητα για αυτό το είδος fantasy «μαγικά» πλάσματα. Το δεύτερο μέρος του πρώτου βιβλίου (ή το μισό του αρχικού τόμου, καθώς ο αιλυνν εκδότης το έσπασε σε δύο βιβλία) τελειώνει με μακρά πορεία, αβεβαιότητα, τρόμους που πετάγονται μέσα από τη νύχτα, μια περίεργη συντροφιά εντεταλμένη να βοηθήσει και ένα φιλικό λύκο σύμμαχο να φυλάει τα ευαίσθητα νώτα του Σάιμον, του ατσούμπαλου έφηβου που έχει βγει πλέον στον έξω κόσμο, ένα κόσμο γεμάτο χάος, αβεβαιότητα και κινδύνους.
Κάποια στιγμή, ο πόλεμος είναι πλέον intra portas, αλλά παράλληλα τρέχουν και «δευτερεούσες» αποστολές (οι οποίες όμως είναι πιο σημαντικές), με αντικείνο κλασικό retrieval μαγικών αντικειμένων (σπαθιά εν προκειμένω).
Σκέφτομαι, ο μέγας Tolkien, αγιασθήτω το όνομά του, ελθέτω η έκδοση και των λοιπών ανεκδότων του, πέρασε όλο το Hobbit και την τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών με ΕΝΑ μαγικό αντικείμενο, ένα δαχτυλίδι. Κάντε τα μαθηματικά: 4 βιβλία, ένα δαχτυλίδι. Και για να σας προλάβω, μην πει κανείς ότι π.χ. το φως που έδωσε η Γκαλάντριελ στον Φρόντο είναι κάτι αντίστοιχο, γιατί στην πραγματικότητα του έδωσε κάτι με λιγότερα βατ από εκείνους τους παλιούς πορτοκαλί φακούς με την πλακέ μπαταρία που δε φτάνανε για να κάνεις σκιές κουνελιών στον τοίχο με τα δάχτυλα.
Έχουμε τίγρεις, έχουμε καμηλοπαρδάλεις, έχουμε και πριγκίπισσες που αποκαλύπτονται βγάζοντας τη μεταμφίεσή τους, έχουμε τον κλασικό ερημίτη μάγο που έρχεται να βοηθήσει, από κλισέ καλά πάμε, τύφλα να έχει ο Goodkind και ο Brooks για να μην πιάσω τον Σαλβατόρε στο στόμα μου βραδιάτικα…
Too make a(n unnecessarily) long story short, στο τέλος έχουμε και την απαραίτητη αφύπνιση, το κλασικό κλισέ όπου ο σπυριάρης με τη μία τρίχα στο όσχεο έφηβος γίνεται ο μόνος που μπορεί να σηκώσει ένα μαγικό όπλο και να κάνει καλά ένα δράκο.
Γενικώς το βιβλίο κλείνει με την αίσθηση ότι μάλλον παραέγινε ντόρος (εντάξει, όχι εδώ στα άγια ελληνικά χώματα που το fantasy μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρείτο a priori παραλογοτεχνία και κατώτερο από τα εμέσματα τύπου «το τριχωτό στέρνο του, το θεληματικό του πηγούνι, την πήρε στα στιβαρά του μπράτσα και την πέταξε στα σατέν σεντόνια») και είναι ένα μάλλον μέτριο τεμάχιο. Ωστόσο, κάνοντας αντιπαραβολή με το αγγλικό κείμενο (αναγκάστηκα να διαβάσω και τα δύο, ναι) ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι στα ελληνικά «χάνει πολύ», κι όταν λέμε πολύ εννοούμε «Terry Pratchett πολύ» (που τα βιβλία του στα ελληνικά είναι σφαγμένα και κανένα λογοπαίγνιο δεν είναι δυνατό να αποδοθεί στο context από το οποίο αναδύθηκε).
Φυσικά, το βιβλίο δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους: Ένα ορφανό που η μάνα του πέθανε στη γέννα και ο πατέρας του χάθηκε, ανατρέφεται από τους υπηρέτες του κάστρου του Βασιλιά και κερδίζει την αγάπη (και τη διδασκαλία) του γιατρού (και λίγο μάγου). Ένα σπαθί που θάβεται μαζί με το βασιλιά, κειμήλιο από μεγάλες μάχες, ένα «κακό» σπαθί που δίδεται σε μια φρικαλέα τελετή στον διάδοχο.
Ο παλιός καλός βασιλιάς μας αφήνει χρόνους (και θρόνους, obviously) και το βασίλειο μπαίνει ξανά σε περίοδο αναταραχής. Ο διάδοχος δείχνει μαριονέτα ενός τύπου που έχει την κλασική «αύρα κακού μάγου» και σκοτώνει κουτάβια με το τακούνι της μπότας του.
Ακολουθεί μια κλασική σειρά γεγονότων θανάτου προσώπων που λειτούργησαν ως role model του ήρωα, σταδιακές ημιαποκάλυψεις αληθειών και τμημέτων του κόσμου του βιβλίου καθλώς και μια πορεία ενηλικίωσης για τον πρωταγωνιστή, καθώς και τα απαραίτητα για αυτό το είδος fantasy «μαγικά» πλάσματα. Το δεύτερο μέρος του πρώτου βιβλίου (ή το μισό του αρχικού τόμου, καθώς ο αιλυνν εκδότης το έσπασε σε δύο βιβλία) τελειώνει με μακρά πορεία, αβεβαιότητα, τρόμους που πετάγονται μέσα από τη νύχτα, μια περίεργη συντροφιά εντεταλμένη να βοηθήσει και ένα φιλικό λύκο σύμμαχο να φυλάει τα ευαίσθητα νώτα του Σάιμον, του ατσούμπαλου έφηβου που έχει βγει πλέον στον έξω κόσμο, ένα κόσμο γεμάτο χάος, αβεβαιότητα και κινδύνους.
Κάποια στιγμή, ο πόλεμος είναι πλέον intra portas, αλλά παράλληλα τρέχουν και «δευτερεούσες» αποστολές (οι οποίες όμως είναι πιο σημαντικές), με αντικείνο κλασικό retrieval μαγικών αντικειμένων (σπαθιά εν προκειμένω).
Σκέφτομαι, ο μέγας Tolkien, αγιασθήτω το όνομά του, ελθέτω η έκδοση και των λοιπών ανεκδότων του, πέρασε όλο το Hobbit και την τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών με ΕΝΑ μαγικό αντικείμενο, ένα δαχτυλίδι. Κάντε τα μαθηματικά: 4 βιβλία, ένα δαχτυλίδι. Και για να σας προλάβω, μην πει κανείς ότι π.χ. το φως που έδωσε η Γκαλάντριελ στον Φρόντο είναι κάτι αντίστοιχο, γιατί στην πραγματικότητα του έδωσε κάτι με λιγότερα βατ από εκείνους τους παλιούς πορτοκαλί φακούς με την πλακέ μπαταρία που δε φτάνανε για να κάνεις σκιές κουνελιών στον τοίχο με τα δάχτυλα.
Έχουμε τίγρεις, έχουμε καμηλοπαρδάλεις, έχουμε και πριγκίπισσες που αποκαλύπτονται βγάζοντας τη μεταμφίεσή τους, έχουμε τον κλασικό ερημίτη μάγο που έρχεται να βοηθήσει, από κλισέ καλά πάμε, τύφλα να έχει ο Goodkind και ο Brooks για να μην πιάσω τον Σαλβατόρε στο στόμα μου βραδιάτικα…
Too make a(n unnecessarily) long story short, στο τέλος έχουμε και την απαραίτητη αφύπνιση, το κλασικό κλισέ όπου ο σπυριάρης με τη μία τρίχα στο όσχεο έφηβος γίνεται ο μόνος που μπορεί να σηκώσει ένα μαγικό όπλο και να κάνει καλά ένα δράκο.
Γενικώς το βιβλίο κλείνει με την αίσθηση ότι μάλλον παραέγινε ντόρος (εντάξει, όχι εδώ στα άγια ελληνικά χώματα που το fantasy μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρείτο a priori παραλογοτεχνία και κατώτερο από τα εμέσματα τύπου «το τριχωτό στέρνο του, το θεληματικό του πηγούνι, την πήρε στα στιβαρά του μπράτσα και την πέταξε στα σατέν σεντόνια») και είναι ένα μάλλον μέτριο τεμάχιο. Ωστόσο, κάνοντας αντιπαραβολή με το αγγλικό κείμενο (αναγκάστηκα να διαβάσω και τα δύο, ναι) ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι στα ελληνικά «χάνει πολύ», κι όταν λέμε πολύ εννοούμε «Terry Pratchett πολύ» (που τα βιβλία του στα ελληνικά είναι σφαγμένα και κανένα λογοπαίγνιο δεν είναι δυνατό να αποδοθεί στο context από το οποίο αναδύθηκε).
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I've been reading more modern fantasy and this felt like a throwback to Tolkien style and was a great change of pace. Also nice that it tasted of Tolkien, but still stood alone.
I'm probably more aware of character development now than when I last read Tolkien, but it felt that the main character, Simon's, growth was a bit more of a focus and I liked that.
I'm probably more aware of character development now than when I last read Tolkien, but it felt that the main character, Simon's, growth was a bit more of a focus and I liked that.