Take a photo of a barcode or cover
4.43 AVERAGE
4.43 AVERAGE
Mensen, ik ben gestrand. Pagina 1023. Het is te taai. Het las zo lekker en nu kom ik er met geen mogelijkheid doorheen. Ik geef op. Is dat een slecht idee?
Genoten van de thema's in dit boek en de vragen die daar naar mijn idee onlosmakelijk aan verbonden zijn. Hoeveel van je thuisland moet je opgeven om ergens daadwerkelijk te wortelen? Geef je de taal op, je naam (Ove besluit door het leven te willen als Owe) en de mensen die je ermee verbinden? En in hoeverre blijf je je toch altijd een buitenstaander voelen - ondanks de tijd die je al op de nieuwe plek zit en alles wat je opgegeven hebt? Hoe verwarrend moet dat zijn? Zoals Max toen de vliegtuigen in de Twin Towers vlogen zich niet Amerikaans genoeg voelde om te rouwen:
"Het was alsof we opnieuw ons huis kwijt waren. In veel opzichten voelde ik mij minder een Amerikaan dan in de elf voorgaande jaren. We gebruikten woorden als de Aanslag en strooiden met Arabisch klinkende namen waarvan we een paar weken eerder nog nooit gehoord hadden, laat staan dat we geweten zouden hebben hoe je die uitsprak, maar het toenemende gevoel van patriottisme voor het land dat nu net een verschrikt en ontroostbaar kind was, werd overschaduwd door het gevoel dat deze catastrofale tragedie niet van mij was, dat ik er geen recht op had. Ik was geen New Yorker, ik wist niet eens of ik wel een Amerikaan was.”
Uiteindelijk zijn het dan denk ik toch de mensen op een plek die je doen wortelen. Des te verdrietiger dat Max iedereen om hem heen op afstand houdt: zijn vader, zus (want ook al zit die daadwerkelijk ver weg - we lezen eigenlijk niets meer over hun band) Mischa en Mordecai. Het lijkt alsof hij zijn moeder en Owen nog het meest toelaat maar ook bij hen kreeg ik niet écht het idee dat ze weten wat er in zijn hoofd omgaat en hoe hij zich voelt in Amerika. Maar misschien gaat dat in Montreal anders zijn.
"Het was alsof we opnieuw ons huis kwijt waren. In veel opzichten voelde ik mij minder een Amerikaan dan in de elf voorgaande jaren. We gebruikten woorden als de Aanslag en strooiden met Arabisch klinkende namen waarvan we een paar weken eerder nog nooit gehoord hadden, laat staan dat we geweten zouden hebben hoe je die uitsprak, maar het toenemende gevoel van patriottisme voor het land dat nu net een verschrikt en ontroostbaar kind was, werd overschaduwd door het gevoel dat deze catastrofale tragedie niet van mij was, dat ik er geen recht op had. Ik was geen New Yorker, ik wist niet eens of ik wel een Amerikaan was.”
Uiteindelijk zijn het dan denk ik toch de mensen op een plek die je doen wortelen. Des te verdrietiger dat Max iedereen om hem heen op afstand houdt: zijn vader, zus (want ook al zit die daadwerkelijk ver weg - we lezen eigenlijk niets meer over hun band) Mischa en Mordecai. Het lijkt alsof hij zijn moeder en Owen nog het meest toelaat maar ook bij hen kreeg ik niet écht het idee dat ze weten wat er in zijn hoofd omgaat en hoe hij zich voelt in Amerika. Maar misschien gaat dat in Montreal anders zijn.
For et mesterverk! Det føles ut som å ha vært i et forhold med noen i over flere tiår, boken er slutt og forholdet er over og jeg har hjertesorg.
Sjeldent har jeg brukt så lang tid på en bok: den var tung som en murstein, jeg ble lat, sluttet å ta den med meg hvor en jeg skulle.
Brukte kanskje 2 måneder på de første 400 sidene, de resterende 700 leste jeg på 4 dager. Den ultimate feriebok.
LES DEN! Det er verdt det.
Sjeldent har jeg brukt så lang tid på en bok: den var tung som en murstein, jeg ble lat, sluttet å ta den med meg hvor en jeg skulle.
Brukte kanskje 2 måneder på de første 400 sidene, de resterende 700 leste jeg på 4 dager. Den ultimate feriebok.
LES DEN! Det er verdt det.
challenging
emotional
funny
hopeful
informative
reflective
tense
slow-paced
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
informative
mysterious
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
mooi boek. ben nooit verveeld geraakt en had altijd zin om door te blijven lezen ook al gebeurt er niet altijd heel veel in het boek. het laatste deel werd het ineens wel nog spannend en meeslepend, ik wist niet waar het heen zou gaan met het laatste stuk. vond het een mooi en goed einde <3 en blij dat ik niet meer elke keer die 3 kilo hoef mee te slepen!!
30,4 uur! In een boek dat ik eenderde van de leestijd tegen anderen heb opgehemeld - en tweederde van de tijd publiekelijk heb gehaat.
De eerste, zeg, 10 uur, dacht ik HET BESTE BOEK OOIT!!!!111!! te lezen. Johan Harstad blijft maar geweldige observaties over de menselijke psyche delen, via aandoenlijke jeugdverhalen, aangrijpende gezinssituaties, fascinerende theateranalyses en intrigerende familiegeheimen. Er was bijna geen pagina waarop ik géén zinnen markeerde op mijn Kobo (als dat al lukte, want sommige zinnen bestreken pagina na pagina, wat digitaal niet te markeren valt, wat ik soms zeer jammer vond, omdat zo'n zin een halve wereld aan begrip en inzicht en wat meer in zich droeg). En dan die culturele referenties, die ik 90% van de tijd absoluut niet begreep, maar de 10% die ik wel begreep streelden mijn ego geweldig.
God, wat goe-hoed dat boek!
Maar toen. Kwam. De ommekeer. Dat is niet iets wat aanwijsbaar gebeurde, door een gebeurtenis, ontwikkeling of evenement. Het was gewoon op. En dat op een punt waarop ik nog zo'n 700 pagina's moest, denk ik (een Kobo kent een ander bladwijzersysteem, in mijn geval moest ik nog zo'n 2000 van de ruim 3000 digitale pagina's). Om me heen sprak ik met menig afvaller, die na de helft, driekwart, soms zelfs viervijfde het hadden opgegeven. Ergens hoorde ik mezelf tegen een vriendin zeggen dat Harstad sterft in zijn eigen kwaliteiten, omdat ik als lezer murw word geslagen met zijn immer aanhoudende stroom inzichten, analyses, referenties en gesprekken.
Dan kun je natuurlijk zeggen: dat is doelbewust, literaire catharsis, de lezer afbreken en weer opbouwen, een boeddhistisch ritueel van onderwerping en uitschakelen van de eigen wil, of zoiets. Ongetwijfeld. Maar laten we wel wezen: als dit boek om goede redenen was uitgebracht als een drieluik, dan was echt iedereen in deel 2 gestopt, om nooit bij deel 3 uit te komen - en terecht. Want gebeurt er feitelijk nog iets na eenderde, als de openingsfase van deze vocabulaire schaakwedstrijd met de lezer erop zit en er een geweldige uitgangspositie is gecreëerd? Het voelde soms nog het meest als een eeuwig-schaak-situatie waarbij beide spelers het tóch niet op willen geven, met alle gevolgen van dien.
Of, korter gezegd, mijn eigen kritiek indachtig: Max, Mischa & het Tet-offensief is De Correspondent van de boeken. De premisse is geweldig, de uitwerking zo zo.
Grootste pluspunt, net na afronding van dit boek: ik heb vooral heel veel zin om weer eens een normaal verhaal te lezen.
De eerste, zeg, 10 uur, dacht ik HET BESTE BOEK OOIT!!!!111!! te lezen. Johan Harstad blijft maar geweldige observaties over de menselijke psyche delen, via aandoenlijke jeugdverhalen, aangrijpende gezinssituaties, fascinerende theateranalyses en intrigerende familiegeheimen. Er was bijna geen pagina waarop ik géén zinnen markeerde op mijn Kobo (als dat al lukte, want sommige zinnen bestreken pagina na pagina, wat digitaal niet te markeren valt, wat ik soms zeer jammer vond, omdat zo'n zin een halve wereld aan begrip en inzicht en wat meer in zich droeg). En dan die culturele referenties, die ik 90% van de tijd absoluut niet begreep, maar de 10% die ik wel begreep streelden mijn ego geweldig.
God, wat goe-hoed dat boek!
Maar toen. Kwam. De ommekeer. Dat is niet iets wat aanwijsbaar gebeurde, door een gebeurtenis, ontwikkeling of evenement. Het was gewoon op. En dat op een punt waarop ik nog zo'n 700 pagina's moest, denk ik (een Kobo kent een ander bladwijzersysteem, in mijn geval moest ik nog zo'n 2000 van de ruim 3000 digitale pagina's). Om me heen sprak ik met menig afvaller, die na de helft, driekwart, soms zelfs viervijfde het hadden opgegeven. Ergens hoorde ik mezelf tegen een vriendin zeggen dat Harstad sterft in zijn eigen kwaliteiten, omdat ik als lezer murw word geslagen met zijn immer aanhoudende stroom inzichten, analyses, referenties en gesprekken.
Dan kun je natuurlijk zeggen: dat is doelbewust, literaire catharsis, de lezer afbreken en weer opbouwen, een boeddhistisch ritueel van onderwerping en uitschakelen van de eigen wil, of zoiets. Ongetwijfeld. Maar laten we wel wezen: als dit boek om goede redenen was uitgebracht als een drieluik, dan was echt iedereen in deel 2 gestopt, om nooit bij deel 3 uit te komen - en terecht. Want gebeurt er feitelijk nog iets na eenderde, als de openingsfase van deze vocabulaire schaakwedstrijd met de lezer erop zit en er een geweldige uitgangspositie is gecreëerd? Het voelde soms nog het meest als een eeuwig-schaak-situatie waarbij beide spelers het tóch niet op willen geven, met alle gevolgen van dien.
Of, korter gezegd, mijn eigen kritiek indachtig: Max, Mischa & het Tet-offensief is De Correspondent van de boeken. De premisse is geweldig, de uitwerking zo zo.
Grootste pluspunt, net na afronding van dit boek: ik heb vooral heel veel zin om weer eens een normaal verhaal te lezen.
Een van de aller aller mooiste bijzonderste boeken ever
emotional
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A