Take a photo of a barcode or cover
3.85 AVERAGE
3.85 AVERAGE
adventurous
challenging
dark
funny
inspiring
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
challenging
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
challenging
dark
mysterious
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
Writing style wasn’t for me.
Content Warnings
Graphic: Murder
challenging
dark
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
challenging
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
(κριτική στα ελληνικά, στο τέλος)
A masterpiece that dissects fiction with the rigor of History and the philosophy of Chaos
There are works in the realm of fantasy literature that entertain, others that awe with the richness of their world-building, and a very few—VERY FEW—that succeed in unearthing the archetypes of the genre, deconstructing them, and simultaneously regenerating them into something radically original. Gardens of the Moon, the first book in Steven Erikson's monumental Malazan Book of the Fallen series, unquestionably belongs to the third category.
From the first pages, it becomes clear that this is not your typical heroic fantasy. The narrative stubbornly refuses to deliver easy explanations to the reader;you will sweat, motherfucker it will challenge you for your own reading pleasure; the characters are not heroes or villains, but incarnations of human complexity, often locked in dialectical conflict between duty, faith, and personal morality. The simplistic, manichean narratives of clowns authors like Salvatore or Goodkind have no place here; black and white give way to an endless spectrum of grey in which the temperaments can move and be positioned. The empire is neither the realm of evil nor the space of salvation; it is a political entity with Roman overtones, within which the question is constantly at stake: What does History mean when it is written by armies and gods?
Erikson, an archaeologist and anthropologist himself, writes with the erudition of a scholar of human cultural evolution. The world-building of Malazan is stratified, not merely rich—every race, every magic system, every mythology has depth that even Tolkien would envy (please swallow that and drink a glass of water, so we can continue), but without seeking the idealization or internal order of Arda. If Tolkien is the Plato of fantasy, then Erikson is Heraclitus: everything flows, and his gods are not ideals but active archetypes in a state of perpetual change—unstable, torn, occasionally tragically human. With a lighthearted tone, I will also add that Tolkien has been criticized for… racism “because the good guys are fair-skinned, blonde, with blue or grey eyes”, while “the bad guys are dark-skinned” (and the language of Mordor suspiciously sounds like a hybrid of Sumerian—perhaps some agglutinative eastern tongue—and Turkish). Erikson, however, is free of such reproach, and thus the distinction between the… fascist Plato and Heraclitus still stands. Enough about that for now.
The structure of the work bears the hallmark of modernist literature: fragmented narration, absent exposition, multiple layers of interpretation. The reader is not invited to tread a path but to carve their own way through the forest of events—a challenge that recalls the greats of 20th-century literature, from Faulkner to Joyce. Gardens of the Moon does not exhaust itself in one reading; each return reveals new layers of symbolism, irony, and historical irony.
It is "hard" literature, distinguished by its ethical philosophy. Erikson’s characters act within a universe that does not submit to absolute good or evil (as we mentioned earlier, the absence of simplistic manichean tactics), but to cosmic tragedy. Duty, Fate, Pain, and Memory are almost personified forces, not only in literary terms but existentially—an axis around which the heroes and antiheroes revolve.
Gardens of the Moon is not for everyone. It does not promise ease nor immediate aesthetic gratification. But for the reader who is willing to engage, to contemplate, to lose themselves and rediscover themselves through its pages, it constitutes a literary initiation experience. An epic that stands proudly alongside the great works of world fantasy (in some cases, it even casts a thick shadow over them) and simultaneously converses with the broader literary tradition. Monumental, daring, and relentlessly human—Gardens of the Moon is a riddle worth experiencing.
Despite the exhausting task of reading 10 volumes (the first of which we have “reviewed” here), the reader is rewarded with a unique mythology (which continues to expand thanks to Ian C. Esslemont) and the reassuring knowledge that, unlike a lazy, escapist, bearded author (I did not say Martin, you cannot do anything about it), Erikson completes his series—and does so without losing quality, no matter how much he broadens and extends his world, or however many insanely improbable characters he imposes as protagonists.
Ένα έπος που ανατέμνει τη μυθοπλασία με την αυστηρότητα της Ιστορίας και τη φιλοσοφία του Χάους
Υπάρχουν έργα στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας που ψυχαγωγούν, άλλα που προκαλούν το θαυμασμό με τον πλούτο της κοσμοπλασίας τους, και ελάχιστα –ΕΛΑΧΙΣΤΑ– που κατορθώνουν να ανασκάψουν τα αρχέτυπα του είδους, να τα αποδομήσουν, και ταυτόχρονα να τα αναγεννήσουν σε κάτι ριζικά πρωτότυπο. Το Gardens of the Moon, το πρώτο βιβλίο της… δεκάτομης Malazan Book of the Fallen σειράς του Steven Erikson, ανήκει αδιαμφισβήτητα στην τρίτη κατηγορία.
Από τις πρώτες σελίδες, γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται για ένα τυπικό heroic fantasy. Η αφήγηση αρνείται πεισματικά να παραδώσει στον αναγνώστη εύκολες εξηγήσεις,θα ιδρώσεις πούστη θα σε ταλαιπωρήσει για τη δική σου αναγνωστική απόλαυση· οι χαρακτήρες δεν είναι ήρωες ή κακοί, αλλά ενσαρκώσεις της ανθρώπινης πολυπλοκότητας, συχνά σε διαλεκτική σύγκρουση μεταξύ καθήκοντος, πίστης και προσωπικής ηθικής, οι μανιχαϊσμοί γελοίων συγγραφέων τύπου Salvatore ή Goodkind δεν έχουν θέση εδώ∙ το άσπρο και το μαύρο δίνουν τη θέση τους σε μια απέραντη γκάμα γκρίζου για να κινηθούν και να τοποθετηθούν οι ιδιοσυγκρασίες. Η αυτοκρατορία δεν είναι το βασίλειο του κακού, ούτε όμως και ο χώρος της λύτρωσης· είναι ένας πολιτικός οργανισμός με ρωμαϊκές αποχρώσεις, μέσα στον οποίο διακυβεύεται διαρκώς το ερώτημα: Τι σημαίνει η Ιστορία όταν τη γράφουν οι στρατοί και οι θεοί;
Ο Erikson, αρχαιολόγος και ανθρωπολόγος ο ίδιος, γράφει με την ευρυμάθεια ενός μελετητή της ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης. Η κοσμοπλασία του Malazan είναι στρωματοποιημένη, όχι απλώς πλούσια – κάθε φυλή, κάθε μαγεία, κάθε μυθολογία έχει βάθος που θα ζήλευε και ο Tolkien (παρακαλώ καταπιείτε το και πιείτε και ένα νεράκι από πάνω, για να συνεχίσουμε), αλλά χωρίς να επιζητεί την εξιδανίκευση ή την εσωτερική τάξη της Άρντα. Αν ο Tolkien είναι ο Πλάτων της φαντασίας, τότε ο Erikson είναι ο Ηράκλειτος: τα πάντα ρει, και οι θεοί του είναι όχι πρότυπα, αλλά δρώντα αρχέτυπα σε μεταβαλλόμενη κατάσταση – ασταθείς, σπαραγμένοι, ενίοτε τραγικά ανθρώπινοι. Με ιλαρή επίσης διάθεση θα πω ότι ο Τόλκιν έχει εγκληθεί για… ρατσισμό επειδή οι καλοί είναι χλωρινωμένοι κατάξανθοι με γαλανά ή γκρίζα μάτια και οι κακοί μελαμψοί (η δε γλώσσα της Mordor ηχεί ύποπτα σαν υβρίδιο σουμεριακών -ή έστω κάποιας αγλουτονικής ανατολίτικης γλώσσας- και τουρκικών)∙ στον Έρικσον δε χωράει τέτοια ρετσινιά, άρα η διάκριση μεταξύ… φασίστα Πλάτωνα και Ηράκλειτου συνεχίζει να στέκει. Αρκετά με αυτά για την ώρα.
Η δομή του έργου φέρει τη σφραγίδα της μοντερνιστικής λογοτεχνίας: κατακερματισμένη αφήγηση, απούσα έκθεση, πολλαπλά επίπεδα ερμηνείας. Ο αναγνώστης καλείται όχι να διαβεί ένα μονοπάτι, αλλά να χαράξει το δικό του μέσα στο δάσος των γεγονότων – μια πρόκληση που θυμίζει τους μεγάλους της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, από τον Faulkner μέχρι τον Joyce. Το Gardens of the Moon δεν εξαντλείται σε μία ανάγνωση· κάθε επιστροφή αποκαλύπτει νέα στρώματα συμβολισμού, ειρωνείας και ιστορικής ειρωνείας.
«Σκληρή» λογοτεχνία, που διακρίνεται για την ηθική της φιλοσοφία. Οι χαρακτήρες του Erikson δρουν εντός ενός σύμπαντος που δεν υπόκειται σε απόλυτο καλό ή κακό (η απουσία απλουστευτικών μανιχαϊστικών πρακτικών που αναφέραμε και νωρίτερα), αλλά σε κοσμική τραγικότητα. Το Καθήκον, η Τύχη, ο Πόνος και η Ανάμνηση είναι σχεδόν προσωποποιημένες δυνάμεις, όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και υπαρξιακά – ένας άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι ήρωες και οι αντιήρωες του.
Το Gardens of the Moon δεν είναι για όλους. Δεν υπόσχεται ευκολίες ούτε προσφέρει άμεσα αισθητική ικανοποίηση. Αλλά για τον αναγνώστη που είναι διατεθειμένος να εμπλακεί, να στοχαστεί, να χαθεί και να ξαναβρεί τον εαυτό του μέσα από τις σελίδες του, αποτελεί μία εμπειρία λογοτεχνικής μύησης. Ένα έπος που στέκεται επάξια δίπλα στα μεγάλα έργα της παγκόσμιας φαντασίας (σε κάποια ρίχνει και την παχιά σκιά του) και παράλληλα συνομιλεί με την ευρύτερη λογοτεχνική παράδοση. Μνημειώδες, τολμηρό και αμείλικτα ανθρώπινο – το Gardens of the Moon είναι ένα αίνιγμα που αξίζει να το ζήσεις.
Παρά το εξοντωτικό έργο που συνιστά η ανάγνωση 10 τόμων (τον πρώτο εκ των οποίων «κρίναμε» εδώ) ο ελαφρύτερος από τους οποίου σου σπάει άνετα το δάχτυλο του ποδιού αν πέσει πάνω του από μέσο ύψος τραπεζιού, ο αναγνώστης αποζημιώνεται με μία μοναδική μυθολογία (που διαρκώς επεκτείνεται χάρη και τον Ian C. Esslemont) και την καθησυχαστική γνώση ότι σε αντίθεση με έναν τεμπέλη, φυγόπονο, προγάστορα μουσάτο συγγραφέα (δεν είπα Martin, δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα), ο Erikson ολοκληρώνει τις σειρές του και μάλιστα χωρίς να χάνει σε ποιότητα, όσο κι αν ανοίγει και επεκτείνει τον κόσμο του, όσους παρανοϊκά απρόσμενους χαρακτήρες κι αν επιβάλλει ως πρωταγωνιστές.
Ειδικά για Έλληνες αναγνώστες: Το Μεταίχμιο, φρόντισε για την έκδοση του πρώτου αυτού τόμου και μετά εγκατέλειψε τη σειρά. Οπότε, αν σκοπεύετε να μπείτε στη διαδικασία και τη μαγεία του κόσμου του Erikson, να έχετε κατά νου ότι αυτό θα γίνει αποκλειστικά στα αγγλικά…
A masterpiece that dissects fiction with the rigor of History and the philosophy of Chaos
There are works in the realm of fantasy literature that entertain, others that awe with the richness of their world-building, and a very few—VERY FEW—that succeed in unearthing the archetypes of the genre, deconstructing them, and simultaneously regenerating them into something radically original. Gardens of the Moon, the first book in Steven Erikson's monumental Malazan Book of the Fallen series, unquestionably belongs to the third category.
From the first pages, it becomes clear that this is not your typical heroic fantasy. The narrative stubbornly refuses to deliver easy explanations to the reader;
Erikson, an archaeologist and anthropologist himself, writes with the erudition of a scholar of human cultural evolution. The world-building of Malazan is stratified, not merely rich—every race, every magic system, every mythology has depth that even Tolkien would envy (please swallow that and drink a glass of water, so we can continue), but without seeking the idealization or internal order of Arda. If Tolkien is the Plato of fantasy, then Erikson is Heraclitus: everything flows, and his gods are not ideals but active archetypes in a state of perpetual change—unstable, torn, occasionally tragically human. With a lighthearted tone, I will also add that Tolkien has been criticized for… racism “because the good guys are fair-skinned, blonde, with blue or grey eyes”, while “the bad guys are dark-skinned” (and the language of Mordor suspiciously sounds like a hybrid of Sumerian—perhaps some agglutinative eastern tongue—and Turkish). Erikson, however, is free of such reproach, and thus the distinction between the… fascist Plato and Heraclitus still stands. Enough about that for now.
The structure of the work bears the hallmark of modernist literature: fragmented narration, absent exposition, multiple layers of interpretation. The reader is not invited to tread a path but to carve their own way through the forest of events—a challenge that recalls the greats of 20th-century literature, from Faulkner to Joyce. Gardens of the Moon does not exhaust itself in one reading; each return reveals new layers of symbolism, irony, and historical irony.
It is "hard" literature, distinguished by its ethical philosophy. Erikson’s characters act within a universe that does not submit to absolute good or evil (as we mentioned earlier, the absence of simplistic manichean tactics), but to cosmic tragedy. Duty, Fate, Pain, and Memory are almost personified forces, not only in literary terms but existentially—an axis around which the heroes and antiheroes revolve.
Gardens of the Moon is not for everyone. It does not promise ease nor immediate aesthetic gratification. But for the reader who is willing to engage, to contemplate, to lose themselves and rediscover themselves through its pages, it constitutes a literary initiation experience. An epic that stands proudly alongside the great works of world fantasy (in some cases, it even casts a thick shadow over them) and simultaneously converses with the broader literary tradition. Monumental, daring, and relentlessly human—Gardens of the Moon is a riddle worth experiencing.
Despite the exhausting task of reading 10 volumes (the first of which we have “reviewed” here), the reader is rewarded with a unique mythology (which continues to expand thanks to Ian C. Esslemont) and the reassuring knowledge that, unlike a lazy, escapist, bearded author (I did not say Martin, you cannot do anything about it), Erikson completes his series—and does so without losing quality, no matter how much he broadens and extends his world, or however many insanely improbable characters he imposes as protagonists.
Ένα έπος που ανατέμνει τη μυθοπλασία με την αυστηρότητα της Ιστορίας και τη φιλοσοφία του Χάους
Υπάρχουν έργα στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας που ψυχαγωγούν, άλλα που προκαλούν το θαυμασμό με τον πλούτο της κοσμοπλασίας τους, και ελάχιστα –ΕΛΑΧΙΣΤΑ– που κατορθώνουν να ανασκάψουν τα αρχέτυπα του είδους, να τα αποδομήσουν, και ταυτόχρονα να τα αναγεννήσουν σε κάτι ριζικά πρωτότυπο. Το Gardens of the Moon, το πρώτο βιβλίο της… δεκάτομης Malazan Book of the Fallen σειράς του Steven Erikson, ανήκει αδιαμφισβήτητα στην τρίτη κατηγορία.
Από τις πρώτες σελίδες, γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται για ένα τυπικό heroic fantasy. Η αφήγηση αρνείται πεισματικά να παραδώσει στον αναγνώστη εύκολες εξηγήσεις,
Ο Erikson, αρχαιολόγος και ανθρωπολόγος ο ίδιος, γράφει με την ευρυμάθεια ενός μελετητή της ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης. Η κοσμοπλασία του Malazan είναι στρωματοποιημένη, όχι απλώς πλούσια – κάθε φυλή, κάθε μαγεία, κάθε μυθολογία έχει βάθος που θα ζήλευε και ο Tolkien (παρακαλώ καταπιείτε το και πιείτε και ένα νεράκι από πάνω, για να συνεχίσουμε), αλλά χωρίς να επιζητεί την εξιδανίκευση ή την εσωτερική τάξη της Άρντα. Αν ο Tolkien είναι ο Πλάτων της φαντασίας, τότε ο Erikson είναι ο Ηράκλειτος: τα πάντα ρει, και οι θεοί του είναι όχι πρότυπα, αλλά δρώντα αρχέτυπα σε μεταβαλλόμενη κατάσταση – ασταθείς, σπαραγμένοι, ενίοτε τραγικά ανθρώπινοι. Με ιλαρή επίσης διάθεση θα πω ότι ο Τόλκιν έχει εγκληθεί για… ρατσισμό επειδή οι καλοί είναι χλωρινωμένοι κατάξανθοι με γαλανά ή γκρίζα μάτια και οι κακοί μελαμψοί (η δε γλώσσα της Mordor ηχεί ύποπτα σαν υβρίδιο σουμεριακών -ή έστω κάποιας αγλουτονικής ανατολίτικης γλώσσας- και τουρκικών)∙ στον Έρικσον δε χωράει τέτοια ρετσινιά, άρα η διάκριση μεταξύ… φασίστα Πλάτωνα και Ηράκλειτου συνεχίζει να στέκει. Αρκετά με αυτά για την ώρα.
Η δομή του έργου φέρει τη σφραγίδα της μοντερνιστικής λογοτεχνίας: κατακερματισμένη αφήγηση, απούσα έκθεση, πολλαπλά επίπεδα ερμηνείας. Ο αναγνώστης καλείται όχι να διαβεί ένα μονοπάτι, αλλά να χαράξει το δικό του μέσα στο δάσος των γεγονότων – μια πρόκληση που θυμίζει τους μεγάλους της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, από τον Faulkner μέχρι τον Joyce. Το Gardens of the Moon δεν εξαντλείται σε μία ανάγνωση· κάθε επιστροφή αποκαλύπτει νέα στρώματα συμβολισμού, ειρωνείας και ιστορικής ειρωνείας.
«Σκληρή» λογοτεχνία, που διακρίνεται για την ηθική της φιλοσοφία. Οι χαρακτήρες του Erikson δρουν εντός ενός σύμπαντος που δεν υπόκειται σε απόλυτο καλό ή κακό (η απουσία απλουστευτικών μανιχαϊστικών πρακτικών που αναφέραμε και νωρίτερα), αλλά σε κοσμική τραγικότητα. Το Καθήκον, η Τύχη, ο Πόνος και η Ανάμνηση είναι σχεδόν προσωποποιημένες δυνάμεις, όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και υπαρξιακά – ένας άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι ήρωες και οι αντιήρωες του.
Το Gardens of the Moon δεν είναι για όλους. Δεν υπόσχεται ευκολίες ούτε προσφέρει άμεσα αισθητική ικανοποίηση. Αλλά για τον αναγνώστη που είναι διατεθειμένος να εμπλακεί, να στοχαστεί, να χαθεί και να ξαναβρεί τον εαυτό του μέσα από τις σελίδες του, αποτελεί μία εμπειρία λογοτεχνικής μύησης. Ένα έπος που στέκεται επάξια δίπλα στα μεγάλα έργα της παγκόσμιας φαντασίας (σε κάποια ρίχνει και την παχιά σκιά του) και παράλληλα συνομιλεί με την ευρύτερη λογοτεχνική παράδοση. Μνημειώδες, τολμηρό και αμείλικτα ανθρώπινο – το Gardens of the Moon είναι ένα αίνιγμα που αξίζει να το ζήσεις.
Παρά το εξοντωτικό έργο που συνιστά η ανάγνωση 10 τόμων (τον πρώτο εκ των οποίων «κρίναμε» εδώ) ο ελαφρύτερος από τους οποίου σου σπάει άνετα το δάχτυλο του ποδιού αν πέσει πάνω του από μέσο ύψος τραπεζιού, ο αναγνώστης αποζημιώνεται με μία μοναδική μυθολογία (που διαρκώς επεκτείνεται χάρη και τον Ian C. Esslemont) και την καθησυχαστική γνώση ότι σε αντίθεση με έναν τεμπέλη, φυγόπονο, προγάστορα μουσάτο συγγραφέα (δεν είπα Martin, δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα), ο Erikson ολοκληρώνει τις σειρές του και μάλιστα χωρίς να χάνει σε ποιότητα, όσο κι αν ανοίγει και επεκτείνει τον κόσμο του, όσους παρανοϊκά απρόσμενους χαρακτήρες κι αν επιβάλλει ως πρωταγωνιστές.
Ειδικά για Έλληνες αναγνώστες: Το Μεταίχμιο, φρόντισε για την έκδοση του πρώτου αυτού τόμου και μετά εγκατέλειψε τη σειρά. Οπότε, αν σκοπεύετε να μπείτε στη διαδικασία και τη μαγεία του κόσμου του Erikson, να έχετε κατά νου ότι αυτό θα γίνει αποκλειστικά στα αγγλικά…
It was an interesting book, but the rate at which new characters, locations, races and gods were introduced was just too high for me.