Take a photo of a barcode or cover
3.77 AVERAGE
3.77 AVERAGE
challenging
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
informative
reflective
medium-paced
I really had to struggle through this one - putting it down and coming back to it over and over. Another reviewer summed it up perfectly when they said it really slogged in the middle and lacked direction in parts. What the author has to say is important, and I wish I could rate it higher - I just can't.
informative
reflective
medium-paced
Ik verwachtte een vrij luchtig boek over de subtielere vormen van seksisme, maar het gaat al snel over de meest heftige vormen van vrouwenhaat, en laat dat niet meer los. Daarmee is het tegelijk woedendmakend en motiverend.
Een van de mooiste stukken vind ik haar bespreking van de toekomst als duister, een idee dat ze leent van Virginia Woolf. En juist die duisternis, het onbekende, geeft hoop: omdat er iets werkelijk kan worden dat we ons nog niet kunnen voorstellen.
Ze heeft het over 'ervaring groter dan kennis': voorbij het bekende gaan, verdwalen, losraken van het vertrouwde en de gebaande paden, jezelf verliezen en daardoor iets kunnen vinden wat daarvoor ondenkbaar was. Ze heeft het over taal en over woorden hebben die nodig zijn om zaken, zoals intimidatie, zichtbaar te maken en te laten zien dat geweld tegen vrouwen niet bestaat uit incidenten.
Toch is het ook een deprimerend boek, door de context waarin ik het lees. Tijdens een tweede termijn Trump, na het terugdraaien vsn Roe v Wade, in een wereld waarin jonge mannen mensen alsTate en Musk als voorbeelden zien en waarin strijden voor gendergelijkheid en rechten voor lgbtq wordt beschimpt en agressie oproept. Hoewel Solnit afsluit met dat de geest van het feminisme niet meer terug in de fles gaat, is het moeilijk de duistere toekomst nu als potentie te zien in plaats van als doemscenario.
Een van de mooiste stukken vind ik haar bespreking van de toekomst als duister, een idee dat ze leent van Virginia Woolf. En juist die duisternis, het onbekende, geeft hoop: omdat er iets werkelijk kan worden dat we ons nog niet kunnen voorstellen.
Ze heeft het over 'ervaring groter dan kennis': voorbij het bekende gaan, verdwalen, losraken van het vertrouwde en de gebaande paden, jezelf verliezen en daardoor iets kunnen vinden wat daarvoor ondenkbaar was. Ze heeft het over taal en over woorden hebben die nodig zijn om zaken, zoals intimidatie, zichtbaar te maken en te laten zien dat geweld tegen vrouwen niet bestaat uit incidenten.
Toch is het ook een deprimerend boek, door de context waarin ik het lees. Tijdens een tweede termijn Trump, na het terugdraaien vsn Roe v Wade, in een wereld waarin jonge mannen mensen alsTate en Musk als voorbeelden zien en waarin strijden voor gendergelijkheid en rechten voor lgbtq wordt beschimpt en agressie oproept. Hoewel Solnit afsluit met dat de geest van het feminisme niet meer terug in de fles gaat, is het moeilijk de duistere toekomst nu als potentie te zien in plaats van als doemscenario.
funny
informative
medium-paced
This book was informative but not my cup of tea.
17 years from the earliest essay written in this book and 11 years from publication and almost nothing has changed
A very insightful book. When I first picked up the book, I thought it would just be about bemoaning instances of "mansplaining" and other forms of dismissiveness towards women. In other words, I thought this would be a book that merely explains what I've already experienced (and will likely continue to experience). However, I did not expect the conversations to go beyond women's experience in the United States. I liked reading the anecdotes and references to situations in other countries. Honestly, I was surprised that the conversation moved to rape, abuse, and other forms of violence; but I'm glad Solnit took the conversation there. Even though this book was only 154 pages, it took days for me to finish. I know I needed time to let what she articulates sink in. Overall, this book has given me a lot to think about and I would highly recommend it.