Take a photo of a barcode or cover
3.88 AVERAGE
3.88 AVERAGE
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I got 600 pages into this one and figured out I hated all the characters and already knew what happened to them (because the book goes in reverse chronological order) so I stopped reading it. Perhaps this flavor of postmodern meaninglessness is the point, but that does not make it a good book.
The prologue is brilliant though and should be read on its own.
The prologue is brilliant though and should be read on its own.
BRB going to buy every book Don DeLillo has ever written
informative
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
https://youtu.be/0QOiltLdvJw?si=__-mcYjRBwaYlnM0
Far more humane and affirming than I had recalled, Underworld provides the collision of individuals, history, and culture that DeLillo loves exploring. Questions of dread, paranoia, and consumer culture vie with probing explorations of art and the sentimental emotion we can impute to objects. The weakest element is dialogue, DeLillo’s clay heel, but that matters less and less as the book expands to encompass half a century. This is likely the book that provides the most unique character voices, edging even Libra in that respect.
Far more humane and affirming than I had recalled, Underworld provides the collision of individuals, history, and culture that DeLillo loves exploring. Questions of dread, paranoia, and consumer culture vie with probing explorations of art and the sentimental emotion we can impute to objects. The weakest element is dialogue, DeLillo’s clay heel, but that matters less and less as the book expands to encompass half a century. This is likely the book that provides the most unique character voices, edging even Libra in that respect.
challenging
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
emotional
reflective
slow-paced
Not as good as White Noise. Because the novel moves backwards, it is hard to piece everything together. There seems to be less happening, the further into the novel the reader gets. The vignettes, the short sequences, we get with each character, however, are good in themselves. And even though I hate baseball and find it insufferable, the first 60 pages are gripping!
Εντάξει, ίσως, ίσως 3,5
Να το πω; Θα το πω. Το τράβηξε πολύ, το γύρισε ολούθε και ενώ θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, είναι απλώς ένα καλό βιβλίο με δυνατές στιγμές και τμήματα που μοιάζουν με υπερβολική φλυαρία.
Ζωντανοί μεν χαρακτήρες, αλλά που στο τέλος του βιβλίου δε νιώθεις ότι τους έχεις γνωρίσει πραγματικά. Βλέπουμε να ξετυλίγονται μπορστά μας οι σκέψεις τους, αλλά χωρίς να οδηγούν απαραίτητα πουθενά.
Ενδιαφέρουσα ιστορία όπως ξεκινάει, αλλά στην πορεία μπλέκεται υπερβολικά χωρίς λόγο και ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. ΟΚ, postomodern αμερικανική γραφή θα πει κανείς, αλλά θα πω κι εγώ "ε, εμένα ΔΕ μου αρέσει".
Ο δολοφόνος του αυτοκινητόδρομου, ειλικρινά, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;;;
Η ιστορία ξεκινάει με μια βολή στο μπέιζμπολ, που κρίνει πρωτάθλημα και η μπάλα καταλήγει στα χέρια ενός πιτσιρικά που έχει μπει χωρίς εισιτήριο και έχει πιάσει φιλίες με τον διπλανό του στην κερκίδα, τη μέρα ακριβώς που η Σοβιετική Ένωση κάνει την πρώτη της πρώτη πυρηνική δοκιμή. Στο κάδρο μπαίνουν χάρη στη δημοκρατικότητα ενός σταδίου που χωρά προύχοντες και πληβείους αντάμα, προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σινάτρα και ο Χούβερ, των οποίων την πορεία ακολουθεί για λίγο το νήμα της αφήγησης, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του αναγνώστη, ο Ντελίλο αρχίζει τα πέρα δώθε στο χρόνο για να χωρέσει όση περισσότερη Αμερική των μέσο-προς-τα-κάτω στρωμάτων μπορεί, στον υπόγειο (μόνο κατ' επίφαση) κόσμο της Νέας Υόρκης και της αμερικανικής κοινωνίας.
Το έργο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια (εκτεταμένη) μελέτη χαρακτήρων, που όμως, αφενός δεν οδηγεί σε συμπεράσματα, αφετέρου η αποσπασματικότητα της αφήγησης, δείχνει να κάνει τάκλιν στον ίδιο της τον εαυτό.
Να το πω; Θα το πω. Δείχνει σα να ξεκίνησε με προοπτική να γίνει ένα πολύ μικρότερο βιβλίο (ίσως λιγότερο από το μισό του τελικού αποτελέσματος, μην πω το 1/3) κι ύστερα (στην προοπτική του "κύκνειου άσματος";) άρχισε να "φορτώνει" σελίδες θυσιάζοντας την ποσότητα για χάρη της ποιότητας. Προς επίρρωσιν αυτού που μόλις είπα, τα δυνατά σημεία του βιβλίου που δείχνουν να πνίγονται ανάμεσα σε σελίδες σχετικής φλυαρίας και πλημμελώς αναπτυγμένων πλοκών-παραφυάδων.
Υπάρχει και μια παράνοια γύρω από τον αριθμό 13, που είτε υπεραναπτύσσεται, είτε "θάβεται", ανάλογα με το πώς θα την αντιμετωπίσει κανείς ως στοιχείο του βιβλίου. Αν είναι κυρίαρχη τάση, έπρεπε να προβληθεί περισσότερο, γιατί κάπου ξεχνιέται (χωρίς προφανή αιτία), αν πάλι δεν είναι στο id του βιβλίου, ίσως έπρεπε να θαφτεί λιγάκι και να ξεπετάγεται λιγότερο.
Θα το θεωρούσα πολύ πιο τίμιο να χωριστεί σε 3-4 επιμέρους βιβλία και το καθένα να λάβει το διαφορετικό "φωτισμό" που δικαιούται (κάτι αντίστοιχο με το 2666 του Μπολάνιο, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ).
Να το πω; Θα το πω. Το τράβηξε πολύ, το γύρισε ολούθε και ενώ θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, είναι απλώς ένα καλό βιβλίο με δυνατές στιγμές και τμήματα που μοιάζουν με υπερβολική φλυαρία.
Ζωντανοί μεν χαρακτήρες, αλλά που στο τέλος του βιβλίου δε νιώθεις ότι τους έχεις γνωρίσει πραγματικά. Βλέπουμε να ξετυλίγονται μπορστά μας οι σκέψεις τους, αλλά χωρίς να οδηγούν απαραίτητα πουθενά.
Ενδιαφέρουσα ιστορία όπως ξεκινάει, αλλά στην πορεία μπλέκεται υπερβολικά χωρίς λόγο και ατονεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. ΟΚ, postomodern αμερικανική γραφή θα πει κανείς, αλλά θα πω κι εγώ "ε, εμένα ΔΕ μου αρέσει".
Ο δολοφόνος του αυτοκινητόδρομου, ειλικρινά, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;;;
Η ιστορία ξεκινάει με μια βολή στο μπέιζμπολ, που κρίνει πρωτάθλημα και η μπάλα καταλήγει στα χέρια ενός πιτσιρικά που έχει μπει χωρίς εισιτήριο και έχει πιάσει φιλίες με τον διπλανό του στην κερκίδα, τη μέρα ακριβώς που η Σοβιετική Ένωση κάνει την πρώτη της πρώτη πυρηνική δοκιμή. Στο κάδρο μπαίνουν χάρη στη δημοκρατικότητα ενός σταδίου που χωρά προύχοντες και πληβείους αντάμα, προσωπικότητες της εποχής όπως ο Σινάτρα και ο Χούβερ, των οποίων την πορεία ακολουθεί για λίγο το νήμα της αφήγησης, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του αναγνώστη, ο Ντελίλο αρχίζει τα πέρα δώθε στο χρόνο για να χωρέσει όση περισσότερη Αμερική των μέσο-προς-τα-κάτω στρωμάτων μπορεί, στον υπόγειο (μόνο κατ' επίφαση) κόσμο της Νέας Υόρκης και της αμερικανικής κοινωνίας.
Το έργο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια (εκτεταμένη) μελέτη χαρακτήρων, που όμως, αφενός δεν οδηγεί σε συμπεράσματα, αφετέρου η αποσπασματικότητα της αφήγησης, δείχνει να κάνει τάκλιν στον ίδιο της τον εαυτό.
Να το πω; Θα το πω. Δείχνει σα να ξεκίνησε με προοπτική να γίνει ένα πολύ μικρότερο βιβλίο (ίσως λιγότερο από το μισό του τελικού αποτελέσματος, μην πω το 1/3) κι ύστερα (στην προοπτική του "κύκνειου άσματος";) άρχισε να "φορτώνει" σελίδες θυσιάζοντας την ποσότητα για χάρη της ποιότητας. Προς επίρρωσιν αυτού που μόλις είπα, τα δυνατά σημεία του βιβλίου που δείχνουν να πνίγονται ανάμεσα σε σελίδες σχετικής φλυαρίας και πλημμελώς αναπτυγμένων πλοκών-παραφυάδων.
Υπάρχει και μια παράνοια γύρω από τον αριθμό 13, που είτε υπεραναπτύσσεται, είτε "θάβεται", ανάλογα με το πώς θα την αντιμετωπίσει κανείς ως στοιχείο του βιβλίου. Αν είναι κυρίαρχη τάση, έπρεπε να προβληθεί περισσότερο, γιατί κάπου ξεχνιέται (χωρίς προφανή αιτία), αν πάλι δεν είναι στο id του βιβλίου, ίσως έπρεπε να θαφτεί λιγάκι και να ξεπετάγεται λιγότερο.
Θα το θεωρούσα πολύ πιο τίμιο να χωριστεί σε 3-4 επιμέρους βιβλία και το καθένα να λάβει το διαφορετικό "φωτισμό" που δικαιούται (κάτι αντίστοιχο με το 2666 του Μπολάνιο, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ).