Reviews

Pedro Páramo by Juan Rulfo

Only show reviews with written explanations

brendasancz's review against another edition

Go to review page

adventurous challenging dark mysterious reflective sad tense slow-paced

Plot- or character-driven? A mix
Strong character development? No
Loveable characters? It's complicated
Diverse cast of characters? Yes
Flaws of characters a main focus? Yes

frankiholmes's review against another edition

Go to review page

challenging dark emotional mysterious reflective sad slow-paced

Plot- or character-driven? A mix
Strong character development? It's complicated
Loveable characters? It's complicated
Diverse cast of characters? Yes
Flaws of characters a main focus? No

4.0

Confieso que me daba algo de temor leer este libro. Porque si bien no he tenido mucha experiencia con el género del "realismo mágico", lo poco que leí no me gustó en absoluto. Así que así inicié mi lectura de Pedro Páramo. Pero vaya sorpresa me llevé cuando al pasar las páginas me descubrí conmovida y fascinada por la prosa de Juan Rulfo. La peculiar estructura del libro me confundía a ratos y creo que necesitaré leerlo por segunda vez, pero claro que lo disfrutaré, probablemente incluso más de lo que lo disfrute esta vez.

wes209's review against another edition

Go to review page

5.0

Υπάρχουν βιβλία που όσο τα διαβάζεις περνάς καλά μαζί τους, όλα πάνε όπως πρέπει και όταν ολοκληρώνονται τελειώνει και η οποία σχέση σου με αυτά. Υπάρχουν και βιβλία που σε κάθε τους σελίδα σου ψιθυρίζουν στο αυτί ότι θα είναι εδώ για πάντα να σε προβληματίζουν με την πλοκή τους, την δομή τους, τους χαρακτήρες και το θέμα τους. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το Πέδρο Παραμο. Από όλα αυτά που λέει η ιστορία, τίποτα δεν πιστοποιεί κάποια πραγματικότητα. πράγματα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν ή μπορεί να ζουν σε ένα ιδιότυπο Καθαρτήριο μεταξύ ύπαρξης και αφανισμού.

Χθες έλεγα σε ενα τσατ κάτι το οποίο πιστεύω απόλυτα: Ο δημιουργός είναι μια μήτρα που χρησιμοποιεί η κοινωνία για να γεννήσει ένα έργο. Ο Φώκνερ δεν ήξερε γιατί έχει αυτό το ταλέντο και φανταζόταν έναν Θεό ως υπεύθυνο. Ο Ταρκόφσκι φανταζόταν έναν σπόρο μέσα στην ψυχή του δημιουργού ως εντολέα του για το πότε και τι θα δημιουργήσει. Ο Ρούλφο είναι ένα ακόμα επιχείρημα αυτής της ιδέας. ένας άνθρωπος με μια συλλογή διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα που δεν κατάφερε όχι μόνο να διαχειριστεί την φήμη του αλλά ακόμα και να την εξηγήσει, γιστι το Πέδρο Παραμο το έγραψε η κοινωνία μέσα από τον Ρούλφο και έφτασε στα χέρια μας μετουσιωμενη σε μια ιστορία.

Σε ευθύ διάλογο με τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, αλλά και με την Οδύσσεια του Ομήρου, ιστορία άχρονη και άτοπη σπασμένη σε κομμάτια, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ Μοντέρνου και Μεταμοντέρνου, πολλές φορές μπορεί να μοιάζει με το γραπτό ισοδύναμο πυρετού και να προκαλεί ζαλάδα και αδιαθεσία, το Πέδρο Παραμο λέει μια οικουμενική ιστορία ενός γιου ο οποίος αναζητά τον Πατέρα του, το οποίο ως τίτλος μπορεί να μην υποστηρίζει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο, αλλά κλείνει το μάτι στο τι μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο ταξίδι και πως ένας Πατριάρχης μπορεί να στέκεται ως φιγούρα στο μυαλό του παιδιού του.

Πάντα προσπαθώ να είμαι συγκεκριμένος με τα πράγματα που λέω για ένα βιβλίο, αλλά αυτό το Αριστούργημα δεν με αφήνει να το κάνω γιατί μια ανάγνωση δεν λέει τίποτα, είναι μόνο η αρχή. Βιβλία σαν και αυτό είναι ο λόγος που βάζω την λογοτεχνία πάνω από όλα.